บทที่ 8 : ไม่อยากเจอ

– – ณ คอนโดวิลเลจ

หญิงสาวกระวนกระวายใจอยู่ภายในห้องสี่เหลี่ยม มือกดโทรไม่หยุดรอการกลับมาของพี่สาวก่อนที่ประตู จะถูกเปิดออกมาปรากฏเป็นหญิงสาวที่เธอรอมานาน หลายชั่วโมง ร่างบางที่เดินเข้ามานั้นร่างกายซีดเซียว ปากแห้งพร่าเธอรีบเข้าไปประคองคนหน้าประตูเข้ามา นั่งที่โซฟากลางห้องทันที

“เกิดอะไรขึ้น เค้ารังแกพี่อีกแล้วใช่มั้ย”

“ไม่ใช่!! ครั้งนี้ไม่ใช่แต่เป็นพี่เองที่เรียกร้องจาก เค้า”

“เอ๊ะ?!?…มันเกิดอะไรขึ้น”

“ไม่รู้สิพี่ควบคุมตัวเองไม่ได้เลย”

“หรือว่าไวน์แก้วนั้นต้องผสมอะไรแน่นอน”

“นี่ตระกูลหวังต้องการใช้แผลสกปรกเล่นงานตระ กูลธนะวรกิจอีกแล้วเหรอ”

“ไม่ว่าสองตระกูลนี้คิดจะทําอะไรมันก็ไม่ได้เกี่ยว กับเรา พี่คงไม่ได้คิดจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไร…”

“ไม่!!…พี่จะไม่เข้าไปข้องเกี่ยวพวกเค้าอีกแล้วเธอก็เหมือนกันนะริญา ห่างจากตัวอันตรายไว้ดีที่สุด”

“ฉันรังเกียดที่สุด อย่าให้ได้เจอะเจอกันอีกเลย”

“เกิดอะไรขึ้น”

“เปล่าไม่มีอะไร”

“งั้นก็ดีแล้วเรากลับมาคุยเรื่องที่คุยค้างไว้ของเรา กันดีกว่า ”

“อ่าใช่เลย ทำไมพี่ลิสาต้องไปทำงานที่นั่น”

“ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจ โกหกพี่แล้วไปรับงานแบบนี้งั้นเหรอ”

“ฉันไม่อยากให้พี่ลิสาลำบาก ฉันแค่อยากรีบ หาเงินส่งตัวเองเรียนส่งค่าใช้จ่ายให้พี่ใช้สบายๆ

“นั่นมันควรเป็นหน้าที่ของพี่ไม่ใช่รึยังไง”

“ไม่!!…พี่ลิสารู้ว่าถ้าฉันตั้งใจแล้วไม่มีอะไรที่ฉัน ทำไม่ได้”

“แต่งานพวกนี้มันอันตรายเกินไป พี่ขอสั่งห้าม!!”

“ถ้าพี่ห้าม ฉันก็สั่งห้ามพี่เหมือนกัน ไม่ว่ายังไงก็ห้ามทำงานแบบนี้เด็ดขาด”

“แล้วค่าใช้จ่ายล่ะ”

“ฉันรู้ว่าพี่ยังไม่ได้งาน เพราะโดนผู้ชายคนนั้นบีบ ทุกทางเพื่อที่ให้พี่ไปทำงานบริษัทเค้า”

“วางใจเถอะพี่มั่นใจว่าพี่จะได้งานเร็วๆนี้แน่”

“พี่ไม่ได้คิดจะไปทำงานกับบริษัทธนะวรกิจTW GROUP ใช่มั้ย”

“วางใจเถอะ”

“ค่อยเบาใจหน่อย ระหว่างนี้ฉันจะไปรับงานพาร์ท ทามพนักงานเสริฟร้านนั้นร้านนี้ไปพลางๆละกันนะ”

“หื้ม!!”

“ร้านทั่วไปพี่วางใจเถอะ”

“พี่คงห้ามเธอไม่ได้อีกแน่ มีหวังเธอได้หนีพี่ไป ทำงานทุกคืน เอาเป็นว่าเธอไปทำงานที่ไหนพี่จะไป ด้วย”

“แต่…”
“ถ้าไม่ตกลงรับปาก พี่ไม่ให้เธอทำแน่ เข้าใจพี่ หน่อยนะ เราเหลือกันอยู่แค่สองคน ถ้าพี่ไม่ดูแลเธอ แล้วจะให้ไปดูแลใคร” หญิงสาวทั้งสองไม่พูดอะไรต่อ เพียงแต่สวมกอดกันแน่นอย่างเข้าใจกัน

หลังจากวันนั้นหญิงสาวทั้งสองตัดสินใจไม่กลับไป ทำงานแบบนั้นอีกไปรับงานพาททามร้านอาหารทั่วไป รายได้น้อยลงไปแต่ก็สบายใจมากกว่า

—

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

วันนี้ก็เช่นเดียวกันเธอทั้งสองคนได้รับงานร้าน อาหารชื่อดังแห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านอาหารที่นักธุรกิจมัก เข้ามาทานที่นี่เพราะมีความเป็นส่วนตัวพอสมควรวันนี้ เป็นวันหยุดพนักงานลาเยอะมากผู้จัดการของร้านที่เธอ รู้จักขอร้องให้หญิงทั้งสองมารับงานนี้ซึ่งเธอจะได้รับ เงินเป็นสองเท่า

“ลิสา หลังร้านมีใครว่างรับออเดอร์โต๊ะนั้นมั้ย” หญิงสาวชี้ไปที่โต๊ะหนึ่งของร้านอาหารมีชายร่างสูงรูป ร่างสันทัดที่คุ้นเคยดีนั้นคือธีร์ ธนะวรกิจ

“ตอนนี้ไม่มีใครว่างเลย เดี๋ยวพี่จัดการเอง เธอไป ดูแลฝั่งนู้นเลยนะ ไม่ต้องเข้าไปบริเวณนั้น”

“แต่…”
“ไม่มีแต่”

หญิงสาวมองพี่สาวของเธอเดินตรงไปยังโต๊ะของ ของชายคนนั้น เขาปรายตาขึ้นมามอง เธอรับรู้ได้ว่า เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนมองไปโดยรอบ เธอรีบหลบ เข้าไปภายในครัวของร้านทันที

“เค้าไม่สงสัยอะไรใช่มั้ย”

“เอาเถอะ พี่จะดูแลโต๊ะนั้นเอง ถ้าเริ่มไม่น่าไว้ใจ เธอรีบขอตัวออกไปเข้าห้องน้ำเลยนะ”

“ฉันเข้าใจแล้ว”

หญิงสาวรับคำก่อนที่จะเดินเลี่ยงไปดูแลโต๊ะ อีกฝากฝั่งหนึ่ง แต่ก็ไม่วายแอบหันไปมองพี่สาวของ เธอด้วยความเป็นห่วง มันต้องผ่านไปได้ด้วยดีอา ริญา….อีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะเลิกงานแล้ว เธอทำได้แค่ ไม่ให้คนคนนั้นเห็นก็เป็นพอ

“รับเป็นอะไรดีคะ

“ถ้าผมขอสั่งอาหารพร้อมกับคุณนั่งทานอาหาร เป็นเพื่อน คุณจะคิดค่าบริการเพิ่มเท่าไหร่ครับ” ชาย หนุ่มร่างสูงลูกครึ่งหน้าตาทะเล้นพูดในขณะปิดเมนู อาหารแกมเล่นแกมจริง พร้อมกับจ้องมองหน้าของหญิง สาวอย่างใจจดใจจ่อเพื่อรอฟังคำตอบ
“ขอบคุณที่ให้เกียรติร่วมโต๊ะนะคะ แต่วันนี้เห็นจะ ไม่ได้ค่ะพนักงานเสริฟไม่พอต่อการบริการจริงๆค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธได้อย่างนุ่มนวล ก่อนจะเห็นชายคนนั้น ยกยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

“ฉลาดที่จะปฏิเสธมาก เอาเถอะรับเมนูที่เธอ แนะนำเลย”

“คุณแพ้อะไรหรือเปล่าคะ หรือว่ามีอะไรที่ชอบไม่ ชอบเป็นพิเศษมั้ยคะ”

“แพ้ไข่ครับ ส่วนชอบอะไรเป็นพิเศษก็เห็นจะ

เป็น…คุณ”

“อ๊ะ?!?”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เธอนี่ตลกนะฉันทำเธอหน้าเหวอเชียว เมนูอาหารสองที่ที่หนึ่งคือของผมอีกที่หนึ่งเค้าน่าจะแพ้ กุ้งครับ”

“ค่ะ แล้วเครื่องดื่มรับอะไรดีคะ”

“ผมขอไวน์ขวดหนึ่งครับเอาตามที่คุณแนะนำได้เลย”

“ได้ค่ะยินดีมากๆ”
“ผมราเอลว่าแต่คุณชื่อ…”

“อาริญาค่ะ เรียกว่าริญาก็ได้ค่ะ”

หญิงสาวรับออเดอร์เรียบร้อยก็ตรงไปยังห้องครัว ไม่วายสังเกตชายร่างสูงที่นั่งอยู่อีกฝากฝั่ง ก่อนรีบเดิน เข้าไปในครัวและสั่งอาหารกับทางพ่อครัวทันที