บทที่ 11 พระนาย ฉันเกลียดคุณ

“มันไม่ต้องใช้แรงเยอะ ฉันกิน”

พิมรู้ว่าไข่ไกสู้หินไม่ได้

ใบหน้าของพระนายค่อยๆอ่อนลงมา เติมน้ำซุปและ ส่งมอบให้กับเธออีกครั้ง

พิมสั่นและรับมัน และหยิบช้อนใส่จานซุปหนึ่ง ใช้ ช้อนตักเข้าไปในปากโดยทนอาเจียน

พระนายสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดและแทบ ไม่มีโลหิตและไม่มีรูปลักษณ์ที่สดใสในความทรงจำ

“เอ้-”

พิมปิดปากและจมูกไว้แน่นและไม่ยอมปล่อยน้ำซุปนี้

ออก

ทันใดนั้นเธอก็โยนช้อนลงในมือ เงยหน้าโดยตรงเท

ชามซุป

มือของพระนายแน่นถือกำปั้น ปกคลุมไปด้วย

เส้นเลือดสีฟ้าบนหน้าผากของเขา

ซุปชามนั้นดื่มหมดแล้ว พิมยังเงยหน้าอยู่ เพราะเธอ

กลัวก้มหน้าจะคายออกมาทันที ในท้ายที่สุดแม้ว่าเธอจะไม่คาย แต่น้ำตาของเธอก็ร่วงลง พระนายดูแล้ว จับมือ แน่นมากขึ้นและเกือบโรคอารมณ์ระบาด

พิมค่อยๆก้มศีรษะลงไป ให้ชามถึงหน้าเขา

“ดู ฉันกินหมดแล้ว ฉันจะพยายามกินสี่มื้อห้ามื้อต่อ วันจนกว่าคุณจะพอใจ นายพระนาย คุณเห็นด้วยหรือไม่” เธอหัวเราะและพูดเหมือนทำร้ายตัวเอง

ในวินาทีถัดไป เธอ “วาว” และคายออก

ใบหน้าของพระนายดูน่าเกลียดมาก

พิมไม่ได้คิดเกี่ยวกับวูล์ฟเวอรีน แต่เธอหัวเราะ

เหมือนบ้า

“อย่าหัวเราะแล้ว พิม ผมไม่อนุญาตให้คุณหัวเราะ

อีกครั้ง”

พระนายเอื้อมมือออกและกอดร่างกายผอมบางของ เธอในอ้อมแขนของเขา เขาใช้กำลังทั้งหมดกอดและไม่ สนใจว่าสิ่งสกปรกบนร่างกายของเธอจะติดเขา

ไม่นานมาก่อน ดูเหมือนว่าเธอยังนุ่มและมีเนื้อ ทำไม ตอนนี้มีเพียงแค่กระดูกที่ป้าแล้ว
“ฮ่าฮ่า … “พิมยังหัวเราะเหมือนบ้าเกือบจะหายใจ

ไม่ได้

“อย่าหัวเราะแล้ว”

ไม่ว่าเขาจะเป็นพูดอย่างไร แม้ว่าเขาจะปิดปากของ เธอด้วยมือ เธอก็ยังหัวเราะและหัวเราะราวกับว่าเธอบ้าไป หมด

ตั้งแต่วันนั้น พิมกลับมากินอาหารตามปกติ เพียงแค่ กินมากขึ้น เธอก็ยังไม่มีเลือดอยู่บนใบหน้า ตาของเธอว่าง เปล่าและไม่มีความแวววาว

พระนายเห็นแล้วโกรธทุกครั้ง แต่เขาไม่มีทาง

จนกระทั่งแพทย์ให้คำเตียนอีกครั้ง ร่างกายของ แย้มไม่สามารถรออีกต่อไปและต้องดำเนินการปลูกถ่าย ไขกระดูกโดยเร็วที่สุด

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พิมวางอยู่บนเตียงปฏิบัติการ ให้ เปิดขาของเธอเช่นปลาที่จะถูกสังหารบนกระดานสับ

ความแตกต่างก็คือเธอเคยมาด้วยความหวัง ถึงแม้ว่าเจ็บปวดมากก็เต็มใจ

แต่วันนี้ …

“คุณแน่ใจหรือว่าคุณจะเอาแบบเจ็บปวดจริงๆ แล้ว ราคาที่เจ็บปวดและไม่เจ็บปวดก็ไม่ไกลนัก คุณจะคิดอีก หรือไม่”

“ไม่ต้องแล้ว เอาแบบเจ็บปวด ยิ่งเจ็บปวดยิ่งดี” เธออยากนําความเจ็บปวดอันน่าสยดสยองนี้เสมอซึ่งเธอ ได้รับจากพระนายและเป็นหนี้เด็กคนนี้

หมอชักชวนเธอมาหลายครั้งและเห็นว่าเธอยืนยันที่ จะทำเช่นนั้นและก็ไม่พูดอะไร

อาจสถานะของเธอไม่ดี หมอถามเป็นพิเศษว่า “สมาชิกในครอบครัวมาแล้วหรือยัง คุณจะอ่อนแอหลัง จากการผ่าตัดและที่ดีที่สุดคือมีคนดูแลคุณ” “เขาอยู่ใน โรงพยาบาลตลอดเวลา”

แพทย์หยุดพูด

ฟังเสียงของการชนกันของเครื่องอุปกรณ์ ร่างกาย ของพิมไม่สามารถหยุดสั่น คว้าแหวนด้วยมือและจ้องที่ เพดาน
“ขาแยกออกจากกันเล็กน้อย”

พิมเปิดขาให้กวางสุด แต่เธอไม่รู้สึกอับอายในขณะที่ เธอเคย มีแต่เจ็บปวดปวดจนถึงชา

เครื่องมือเย็นหลุดจากที่ส่วนตัวที่สุดแล้วก็เจ็บปวด

เหมือนอกหัก

พิมกัดริมฝีปากและมือและเลือดไหล บนหน้าผาก ของเธอมีเหงื่อตัวใหญ่ลงมา แต่ไม่มีเสียงอะไร

ขณะที่เครื่องอุปกรณ์เคลื่อนไปรอบ ๆ ความเจ็บปวด เริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ และเธอก็รู้สึกว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดลอก ออกจากร่างกาย

เธอปิดตาของเธออย่างหนักและเมื่อเธอเกือบจะจาง ๆ มีเพียงความคิดเดียวในสมอง

พระนาย ฉันเกลียดคุณ