บทที่ 8 ในเมื่อเธอหิวโหยมากนัก

เธอเห็นเขาที่พุ่งเข้ามาแบบนี้ก็ตกใจและทำไร

ไม่ถูก

เมื่อกี้อาการของเธอกำเริบ เธอไอหนักมาก เธอ กลัวเขารู้เลยรีบวิ่งมาที่ห้องครัว อยากจะกินยาสัก นิดเพื่อบรรเทาอาการ และเขาก็เดินเข้ามาเลย

เธอมองดูยาในมือ และมองดูซุปที่อยู่ตรงหน้า นี่ถึงจะคิดได้ว่า เขาเข้าใจเธอผิดแล้ว

“ไม่ใช่นะ ! ” เธอรีบอธิบาย “ฉันไม่ได้จะ วางยานายเลย ยานี้ฉนจะกินเอง”

“เธอกินเอง? งั้นบอกมาสิว่าเธอป่วยเป็นโรค อะไร ถึงต้องกินยา

เธอหมดคำพูด

ในเมื่อเธอตัดสินใจจะไม่บอกเรื่องสุขภาพของ ตนเองให้เขารู้ เลยไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

“ทำไม ไม่รู้จะแต่งเรื่องอะไรต่อล่ะสิ”ณัฐวุฒิ เห็นเธอเงียบ ในแววตาของเขามีความโมโห “พรทิพย์ ฉันมองเธอผิดไปแล้วจริงๆ เธอวางยาฉันครั้ง นึงยังไม่เพียงพอ นี่จะทำครั้งที่สองหรอ? ทำไม เธอ หิวโหยขนาดนี้เลยหรอ เธอไม่ได้นอนกับผู้ชายแค่ ไม่กี่วัน ก็ทนไม่ได้แล้วหรอ?”

เห็นได้ชัด เขาคิดว่าเธอจะวางยาเหมือนรอบที่ แล้วในงานวันเกิดของแพร

“ฉันเปล่า ฉันเปล่าจริงๆนะ

พรทิพย์พยายามแก้ตัว แต่ยังพูดไม่ทันจบ ร่างกายของเธอก็ถูกผลักไปอีกทาง

กระโปรงโดนดึงจนขาด เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่ทำร้ายเธออย่างแรง

“พรทิพย์ ในเมื่อเธอหิวโหยขนาดนี้ ได้ เดียว ฉันจัดการเอง”

ไม่มีการบอกล่วงหน้าใดๆ และไม่มีความอ่อน โยนใดๆ เขาก็ทำร้ายเธอเลย เหมือนจะขยี้เลือดเนื้อ ของเธอให้แตกสลาย

เธอรีบกุมท้องไว้ ตกใจจนหน้าซีด “ณัฐวุฒิ ฉันของร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ…ฉันไม่ได้ทำจริงๆ…..

เธอขัดขืนอย่างรุนแรง เพราะกลัวว่าเขาจะ ทําร้ายโดนเด็กในท้องของเธอ

แต่เขากลับไม่สนใจอะไรทั้งนั้น และทำร้ายเธอ ต่อไปเรื่อยๆด้วยท่าที่ดูถูก

ในตอนที่เธอคิดว่าเธอกำลังจะตายนั้น

โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นมา

เขาไม่สนใจ กลับไม่คิดว่าโทรศัพท์จะดังต่อ เรื่อยๆ เขาเลยกดเธอไว้ที่กำแพงแล้วรับโทรศัพท์

“ฮัลโหล คุณณัฐวุฒิ! “พอรับโทรศัพท์ ก็ได้ ยินเสียงเร่งรีบของเรขาดังขึ้นมาจากสาย “เกิด เรื่องแล้ว คุณแพรเธอโดนรถชน ตอนนี้อยู่ในห้อง ฉุกเฉิน”