บทที่ 15 ขอร้องละ ส่งฉันไปโรงพยาบาล

เพื่อที่จะให้เด็กในครรภ์ของศิริวรรณคงที่และมั่นคง โดยเร็ว ธีรวัฒน์ได้แต่โทรไปปลอบสุธิดาที่อยู่อีกฝั่งของ สาย สุดท้ายก็ไม่ได้กลับไปดูเธอ

จากนั้นผ่านไปอีกหนึ่งอาทิตย์

ในห้อง ศิริวรรณกำลังลูปท้อง 3 เดือนของตัวเอง

“ลูก แม่ก็กลายเป็นผู้หญิงเสแสร้งที่ตัวเองเกลียด แล้ว ลูกจะรังเกียจแม่ไหม

ไม่มีใครรู้ ถึงหน้าของศิริวรรณจะยิ้ม แต่ในใจกลับ ร้องไห้อยู่ เมื่อก่อนเพราะว่าพ่อตัวเองเกือบจะมีชู้เพราะผู้ หญิงที่เสแสร้ง จนทำให้ร่างกายของแม่อาการทรุดหนัก จนแทบจะเสียชีวิต หลังจากนั้นเธอก็เกลียดผู้หญิงที่เส แสร้ง

และแล้วตอนนี้ ตัวเธอเองกลับเป็นแบบนั้น

น่าสมเพชจริงๆ

เพื่อธีรวัฒน์เพียงคนเดียว เธอได้ทำลายตัวเองคน

เก่าไปกับมือของตัวเอง

แต่ว่า ไม่มีทางถอยได้แล้ว
ศิริวรรณบอกกับตัวเองว่าห้ามร้องไห้ ต้องเข้มแข็ง สู้ กับสุธิดาเพื่อให้ธีรวัฒน์นั้นอยู่กับตัวเอง

เธอทิ้งความใสซื่อและอ่อนแอแล้วสวมหน้ากากที่เส

แสร้ง

เปิดประตูห้อง ต่อหน้าธีรวัฒน์ ศิริวรรณก็ยังเป็นผู้ หญิงที่ใส่ซื่อจนโง่คนนั้นอยู่ดี

“วัฒน์”

ได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ ธีรวัฒน์รีบตัดสายจากการ

คุยกับสุธิดา

เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปหาเธอ “หิวแล้วใช่ไหม”

“อือ หิวนิดหนึ่ง”

หลังจากที่เธอท้องไม่ใช่แค่กระเพาะใหญ่ขึ้น และยัง หิวเร็วมากด้วย

ธีรวัฒน์พยุงเธอมานั่งที่โซฟาเสร็จก็เข้าไปที่ห้องครัว ในนั้นมีอาหารที่เตรียมไว้เพื่อศิริวรรณโดยเฉพาะ

“คุณผู้หญิง โทรศัพท์ของคุณดังค่ะ”
น้ำหนึ่งรีบเดินมาแล้วเอาโทรศัพท์ให้ศิริวรรณ

พ่อโทรมา

ศิริวรรณดีใจมาก เพราะตอนนั้นที่เธอไม่ว่ายังไงก็ จะแต่งงานกับธีรวัฒน์ ได้ทะเลาะกับคนที่บ้าน สุดท้าย เธอยอมทำร้ายพ่อแม่ที่รักตัวเองเพื่อแต่งงานกับธีรวัฒน์ เพราะอย่างนั้น ทางพ่อและแม่ของก็ไม่เคยโทรหาเธออีก เลย

จู่ๆ พ่อก็โทรมาหา ศิริวรรณดีใจมากขนาดไหนใครจะ

“ฮาโหล พ่อ ฉัน…….อะไรนะ”

รอยยิ้มบนหน้าของศิริวรรณหายไปทันที โทรศัพท์ ก็จับไม่อยู่แล้วตกลงไปที่พื้น หน้าของเธอซีดขาวไปใน ทันที แล้วเหมือนจะล้มลงไปเลย

“คุณผู้หญิง คุณผู้หญิงคุณเป็นอะไรคะ”

น้ำหนึ่งเห็นก็รีบไปประคองศิริวรรณแล้วมองเธอ อย่างกังวล

ธีรวัฒน์ก็ไม่สนใจกับข้าวที่อยู่ในห้องครัวแล้ววิ่งออกมา เห็นสีหน้าของศิริวรรณที่ช็อกหนักมากแล้วถามว่า

“เกิดอะไรขึ้น”

ได้ยินเสียงของเขา ศิริวรรณเหมือนจับโดนต้นข้าว ต้นสุดท้ายที่สามารถช่วยชีวิต เธอรีบผลักน้ำหนึ่งออกแล้ว พุ่งเข้าอ้อมอกของธีรวีฒน์ แล้วจับแขนของเขาไว้แน่น

“ธีรวัฒน์ นายช่วยพาฉันไปโรงพยาบาลที เร็วหน่อย พาฉันไปโรงพยาบาล

“ตกลงเกิดอะไรขึ้น

ธีรวัฒน์มองหน้าศิริวรรณที่ขอร้องตัวเองไม่หยุด อย่างงง ตาเธอแดงไปหมด

“ส่งฉันไปโรงพยาบาลนะ ขอร้องละ

ศิริวรรณตะโกนเหมือนกับคนบ้า หน้าที่ซีดขาวนั้น เต็มไปด้วยความกังวล เส้นเลือดฝอยในตาแตก มองแล้ว น่ากลัวมาก เธอจับธีรวัฒน์ไว้แน่น แล้วเร่งเขาไม่หยุด

เหมือนตุ๊กตาที่เสียวิญญาณไป เสียงเดียวที่สามารถ เปล่งออกมาได้คือ อ้อนวอน
“เธออย่าเป็นกังวลมากนะ ระวังเด็กด้วย ฉันจะรีบส่ง เธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ

ธีรวัฒน์ปลอบศิริวรรณ แต่เธอฟังอะไรไม่เข้าหูเลย จับเขาไว้แล้วจะเดินออกไปข้างนอกอย่างเดียว ใครจะไป รู้ว่าพึ่งเดินไปก้าวเดียวก็แทบจะล้มลงเพราะขาอ่อน ธีร วัฒน์รีบอุ้มเธอไว้โดยความตกใจ

“ศิริวรรณ”

ธีรวัฒน์เรียกชื่อของเธอด้วยน้ำเสียงที่โหด แต่ศิริ วรรณกลับเงยหน้ามองเขาไว้ น้ำตาไหลเต็มหน้าตั้งนาน แล้ว

ใจของเขาปวดมาก จากนั้นสีหน้าของเขาค่อยๆ อ่อน โยนขึ้นมา “ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่