บทที่ 13 เป็นห่วงเธอ อย่าเพ้อฝันไปหน่อยเลย

“คิดผิดยังไงเธอก็หลงรักแล้วจะมาพูดอะไรเอาป่าน นี้ จะให้ฉันรู้สึกผิดหรอ หรือจะให้แบ่งความสนใจมาให้ เธอหน่อย ในเมื่อเป็นแค่เครื่องมือก็ควรรู้หน้าที่ของเครื่อง มือ”

ทิ้งคำพูดที่โหดร้ายไว้ ธีรวัฒน์ก็เดินออกไปอย่างไร้ ความลังเล

“หน้าที่ของเครื่องมือ เหอะ…ฮ่า ฮ่า ฮ่า…..

ศิริวรรณพูดเองเออเอง เธอกอดผ้าห่มแล้วหัวเราะ ขึ้นมา เสียงหัวเราะยิ่งอยู่ยิ่งดัง ยิ่งอยู่ยิ่งน่าเวทนา

ใจที่ถูกทำร้ายจนเป็นเต็มไปหมดนั้นด้านชาไป หมดหรอ ไม่อย่างนั้นทำไมถึงรู้สึกไม่ถึงความเจ็บปวดแล้ว ละ

นอกห้องผู้ป่วย ธีรวัฒน์ฟังเสียงหัวเราะที่สิ้นหวังและ เวทนาอยู่หน้าประตู ในอกรู้สึกหงุดหงิดไปหมด เขาอยาก กลับเข้าไปแล้วกอดศิริวรรณไว้ในอกแน่ๆ

ไม่ใช่สิ เขาไม่ควรมีความรู้สึกอย่างนี้

ธีรวัฒน์กัดฟันแน่น บังคับให้ตัวเองเดินจากไป

การก้าวเท้าของขายิ่งก้าวยิ่งบว เหมือนกำลังหอะไรสักอย่าง

สุธิดาสังเกตเห็นว่าเวลาที่ธีรวัฒน์ที่นี่จะยิ่งอยู่ยิ่งสั้น แล้ว และทุกครั้งยังมองหน้าเธอแล้วเหม่อ ในตาเต็มไป ด้วยความรู้สึกที่แปลกๆ

ธีรวัฒน์เองไม่สังเกตเห็น แต่สุธิดากลับเห็นทุกอย่าง อย่างชัดเจน

เขากำลังรู้สึกทรมาน ใจของเขากำลังทรมานเพราะ รู้สึกหวั่นไหวต่อศิริวรรณ

นี่จะเป็นไปได้ยังไง

เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว แต่ก็ต้องไม่ให้ธีรวัฒน์ รู้ เธอยังต้องรักษาภาพพจน์ที่จิตใจดีงามต่อหน้าของเขา ไว้ เพราะฉะนั้นลงมือจากตัวเขาไม่ได้

และศิริวรรณหลังจากออกจากโรงพยาบาลแล้วก็ กลับบ้านแล้ว ตัวเองไม่มีโอกาสได้เข้าใกล้มัน

ถ้าอย่างนั้น ก็ลงมือจากผู้หญิงของตระกูลวรรณศา คนนั้นแล้วกัน ไม่ใช่ว่าร่างกายไม่ดีหลังจากคลอดมาโดย ตลอดหรอ แล้วยังมีโรคหัวใจที่ไม่สามารถรับเรื่องร้ายแรง ได้อีก
เหอะ

สุธิดายิ้มในตาเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

“คุณผู้หญิง นี่เป็นน้ำซุปส่วนของวันนี้ค่ะ

เพื่อรักษาร่างกาย และรักษาครรภ์ หลายวันมานี้ศิริ วรรณถูกบังคับในเรื่องของการกินอย่างเข้มงวด ในน้ำซุป เต็มไปด้วยยาจีนต่างๆ รสชาติแย่มาก ถึงจะดื่มมาหลาย ครั้งแล้ว แต่เธอก็ไม่สามารถชินกับรสชาติมันได้

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

ได้กลิ่นน้ำซุปที่น้ำหนึ่งเอามา ศิริวรรณปิดปากเพราะ อยากจะอ้วก

เธอรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปห้องน้ำอย่างเร็ว

“แหวะ…

ธีรวัฒน์มองน้ำซุปที่อยู่บนโต๊ะ หูฟังเสียงอ้วกที่ ทรมานของศิริวรรณ อารมณ์ก็หงุดหงิดขึ้นมา

ไม่นานนัก ศิริวรรณก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยหน้าที่ ซีดขาว รอบนี้กระเพาะโล่งแล้ว เธอถึงไม่อ้วกต่อ รับถ้วย แล้วพยายาขอดบ้านไปใช้อ้ายเจ้าบังคับให้ตัวเองดื่มน้ำซุปคำโตๆ ด้วยสีหน้าที่ลำบาก

เพราะว่ารสชาติแย่จริงๆ เธอต้องหยุดเป็นช่วงๆ แล้ว อ้วกแห้ง

น้ำซุปถ้วยเดียว ดื่มไปมาใช้เวลาไปครึ่งชั่วโมง ยัง เหลือน้ำซุปอีกครึ่งถ้วย

เธอรู้สึกทรมานเกินไปจนตาแดงไปหมด

“แหวะ”

เห็นเธออ้วกครั้งแล้วครั้งเล่า ธีรวัฒน์ลุกขึ้นแล้วเดิน ไปหาเธอ แย่งถ้วยนั้นจากมือของเธอแล้วจ้องเธอด้วย สายตาที่เย็นชา

“ดื่มไม่ไหวก็ไม่ต้องดื่ม

มองหน้าตาที่ทรมานของเธอ เขารู้สึกหงุดหงิดที่สุด

ก็แค่ท้อง อะไรจะทรมานขนาดนี้

“ไม่ดื่ม” ศิริวรรณอึ้งไปสักพักแล้วมองธีรวัฒน์ด้วย สีหน้าที่ประชดแล้วพูดว่า “ถ้าไม่ดื่มแล้วจะมั่นใจได้ยังไง ว่าเด็กในท้องจะเจริญเติบโตอย่างแข็ง หรือว่า คุณธีรัวฒน์ กำลังเป็นห่างกัน
เป็นห่วงเธอ อย่างเพ้อฝันไปหน่อยเลย

“จริงสิ คุณธีรวัฒน์จะมาเป็นห่วงเครื่องมือที่คลอด ลูกได้ยังไงกัน”

ศิริวรรณพูดประชดตัวเอง แต่ความเป็นจริงก็เป็นแบบ นั้น แต่พอได้ยินเธอใช้น้ำเสียงที่ดูถูกตัวว่าเป็นแค่เครื่อง มือคลอดลูก ธีรวัฒน์กลับรู้สึกไม่ชอบใจ

เขาเปิดปาก แต่ไม่รู้เลยว่าควรพูดอะไร ได้แต่ปล่อย ให้ศิริวรรณแย่งถ้วยไปแล้วดื่มน้ำซุปที่เหลือให้หมด แล้ว ปิดปากด้วยสีหน้าทรมานแล้ววิ่งไปอ้วกที่ห้องน้ำ