บทที่ 05 กล้าเล่นการหายตัวไปหรอ

ธีรวัฒน์กลับมาที่บ้านพร้อมกับกลิ่นเหล้าที่เต็มตัว

เขาไม่ชอบศิริวรรณ ถึงแม้ว่าเธอจะมีหน้าที่เหมือนกับ สุธิดาก็ตาม เขาก็ไม่อยากจะเตะต้องตัวเธอ เพื่อสุธิดาแล้ว เขาถึงยอมทนมาถึงตอนนี้ เพราะฉะนั้นทุกครั้งที่จะมีอะไร กันเขาก็จะดื่มให้ตัวเองเมา

เพราะมีแค่เวลาที่เมา เขาถึงจะสามารถคิดว่าศิริวรรณ เป็นสุธิดาได้

เปิดประตูห้อง ข้างในโล่งๆ ไม่มีวี่แววของศิริวรรณ

เลย

ธีรวัฒน์ขมวดคิ้ว บนคิ้วเขียนเต็มไปหมดว่าไม่พอใจ

หนักมาก

เขาลงมาชั้นล่างด้วยหน้าที่โกรธ ถึงแม้ว่าจะหาจนทั่ว บ้านก็ไม่เจอแม้แต่เงาของศิริวรรณเลย รถคันที่ปกติเธอ ขับก็จอดอยู่ที่โรงจอดรถ เหมือนบ่งบอกถึงอะไร

อยู่ๆ ก็รู้สึกหงุดหงิด

ธีรวัฒน์จับที่กลางคิ้ว แล้วเรียกคนใช้ทั้งหมดมารวม กันด้วยสีหน้าที่เย็นชา

“สิริวรรณเละ ใครเห็นเธอไนบ
นําหนึ่งที่รับผิดชอบทำความสะอาดก็เดินออกมา อย่างกล้าๆ กลัว แล้วตอบว่า “ฉัน ตอนเย็นที่ฉันทำความ สะอาดอยู่เห็นคุณผู้หญิงกลับมา จากนั้นคุณผู้หญิงก็ออก ไป และ……และท่าทีของคุณผู้หญิงดูแล้วเหมือนกลัว อะไรเลย”

“ทำไมไม่ห้ามเธอ

“ฉัน….…….”

น้ำหนึ่งกลัวจนหน้าเหลืองไปหมด ธีรวัฒน์มองแล้วก็

ยิ่งอารมณ์เสีย สะบัดมือให้คนใช้แยกย้ายกันไป

โทรศัพท์หาคนของตัวเอง ให้พวกเขาหาเบาะแส ของศิริวรรณให้เร็วที่สุด จากนั้นธีรวัฒน์ก็กลับขึ้นไปชั้นบน

เขาเปิดตู้เสื้อผ้า ตั้งใจตรวจห้องทั้งห้อง หลังจาก เห็นว่าศิริวรรณไม่ได้เอาอะไรไปเลย เขาไม่ได้รู้สึกโล่งใจ แต่กลับรู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

ธีรวัฒน์รอมานานจนถึงช่วงดึก จนสุธิดาโทรมาธิวัฒน์ ถึงจะรู้สึกตัวว่าดึกขนาดนี้แล้วหรอ

“วัฒน์ ทำไมคุณยังไม่กลับมา ฉันเป็นห่วงคุณจน นอนไม่หลับแล้ว
สุธิดาอ้อนอยู่อีกฝ่ายของโทรศัพท์ ถ้าเป็นทุกครั้ง ธีร วัฒน์จะกลับไปโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น แต่วันนี้กลับไม่มี จิตใจสนใจอย่างอื่น

“เป็นเด็กดีนะ นอนก่อนเลย ตอนนี้ฉันมีธุระต้อง จัดการนิดหน่อย”

“เป็นอะไรหรอ”

สุธิดาถามอย่างเป็นกังวล ในใจกลับมีความคิดต่างๆ นานาลอยผ่าน

หรือว่าศิริวรรณนางแพศยานั้นทำอะไรอีก ไม่อย่าง นั้นธีรวัฒน์ทำไมถึงไม่กลับมา

หี เธอประหม่านางแพศยานั้นมากไปหรอ?

“ไม่มีอะไร ไม่ต้องเป็นห่วง เอาละนอนได้แล้วนะ ร่างกายสำคัญกว่า

“แต่ว่าคุณไม่อยู่ฉันนอนไม่หลับนี่น่า

“เด็กดีนะ ฉันรับรองว่าพรุ่งนี้เช้าเธอตื่นมาก็จะเจอฉัน เป็นคนแรกเลย”

ยังสามารถปลอบเธออย่างใจเย็นได้ สิดาถึงวางใจ

“พูดแล้วต้องทำได้นะ

“แน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นคุณทำงานต่อเลย อย่าเหนื่อยเกินไปนะ ฝันดีนะ”

วางสายไป ความอ่อนโยนที่อยู่บนหน้าธีรวัฒน์ เปลี่ยนไปเป็นหงุดหงิดและโมโห

เป็นเพราะศิริวรรณทั้งนั้น ถ้าไม่ใช้เพราะมันจู่ๆ เล่น การหายตัว เวลานี้ตัวเองก็ได้กลับไปอยู่กับธิดาแล้ว พอ คิดได้ว่าธิดาของเขาอยู่โดดเดี่ยวเดียวดายและร้องไห้ ตาแดงแล้วหลับไปในเวลานี้ เขาก็ปวดใจมาก

ตามด้วยยิ่งเกลียดศิริวรรณเข้าไปอีก

จนฟ้าสว่างก็ยังไม่มีข่าวเกี่ยวกับศิริวรรณเลย ธีรวัฒน์ เอาแต่คิดถึงสุธิดา ก็เลยออกจากบ้านไป

“นายบอกว่ายามที่เฝ้าหน้าหมู่บ้านลดาวัลย์เคยเห็น ศิริวรรณหรอ?”

หมู่บ้านลดาวัลย์ก็คือหมู่บ้านที่สุธิดาอาศัยอยู่
คิดไม่ถึงว่าตอนที่เธอมาจะเป็นช่วงที่ตัวเองกับสุธิดา กำลัง……หรือว่า เสียงที่เขาได้ยินในตอนนั้นไม่ใช่แมว ทำ แต่เป็นศิริวรรณ ?

เขาแอบตามตัวเอง

ในตาของธีรวัฒน์เต็มไปด้วยความโมโหและเกลียด ชังทันที ก็แค่เครื่องมือที่ใช้คลอดลูก ยังกล้ามายุ่งกับการ เดินทางของตัวเอง

ถ้าอย่างนั้นก็หมายความว่า ที่เธอหายไปไม่ใช่เพราะ

ไม่มีสาเหตุ

พอคิดได้ว่าความรู้สึกที่ศิริวรรณมีให้กับตัวเองนั้น ธีร วัฒน์สงสัยว่าเธอจะตั้งใจหายไป เพื่อขู่ตัวเอง

เหอะ เป็นผู้หญิงที่โง่จริงๆ ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหามาว่า เขาใจร้ายละกัน