บทที่ 02 ซ้อนผู้หญิงไว้ในบ้าน

“วาน เธอใช่ไหม”

ได้ยินเสียงอ่อนโยนที่ต่ำศิริวรรณก็แทบจะคุมตัวเอง ไม่อยู่ เพื่อไม่ให้ร้องไห้ออกมา เธอเลยกัดลิ้นแรงๆ ถึง ห้ามให้ตัวเองไม่ร้องไห้ออกมา

“ฉันเอง”

“ทำไมเสียงแหบแบบนี้ ไม่สบายรึเปล่า

“ไม่…….ไม่เป็นไร” ศิริวรรณบีบน่องขาตัวเอง พยายามกั้นไม่ให้น้ำตาไหล “ชาญ รบกวนนายช่วยฉัน สืบหาข้อมูลเรื่องหนึ่ง

สามวันต่อมา ร้านกาแฟริมทะเล

“ชาญ”

ผู้ชายที่หน้าตาอ่อนโยนได้ยินเสียง ก็รีบเงยหน้าขึ้น ทันที เห็นศิริวรรณที่โสมและผอม ทั้งเจ็บใจและโกรธมาก

“วาน เราไม่เจอกันแค่สักพัก ทำไมเธอถึงผอมลง ขนาดนี้ เป็นเพราะธีรวัฒน์ใช่ไหม ฉันรู้อยู่แล้วว่ามันไม่ใช่ คนดีอะไร ไอระยำนี้ เธอรู้ไหมว่ามันทำอะไรลงไปบ้าง ไม่สิ ฉันต้องไปเคลียร์กับมัน”
ชาญลุกขึ้นยืนอย่างโกรธ ศิริวรรณรีบดึงเขาไว้

“ชาญ นายใจเย็นก่อน

เห็นตาของศิริวรรณที่ขอร้อง ชาญนั่งลงไปเหมือน กับลูกโป่งที่ไม่มีลมทันที

“เธอดูเองแล้วกัน”

ศิริวรรณเอาถุงกระดาษมาเปิดดู ข้างในเต็มไปด้วย รูปถ่ายที่หนาๆ

ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่พอเห็นรูปที่ธีรวัฒน์ โอบกอดกับผู้หญิงคนอื่นอย่างสนิทสนม และจูบกันแล้ว ใจของศิริวรรณก็เจ็บเหมือนถูกชักอย่างแรง

“ผู้หญิงคนนั้นถูกปกป้องไว้อย่างดี พวกเขาออก จากบ้านก็ใส่ผ้าปิดจมูกไว้ตลอด ฉันยังสืบไม่เจอว่าเขาคือ ใคร”

เห็นได้ชัดเจนว่าชาญยังโกรธอยู่ น้ำเสียงแข็งมาก

เห็นศิริวรรณยังนั่งเปิดดูรูปทีละรูปอย่างใจเย็น ชาญ ก็จ้องเธอไว้แล้วถามว่า “เธอไม่โกรธเลยหรอ ที่ธีรวัฒน์ มันซ้อนไว้ข้างนอก
“ขอบคุณนะชาญ เรื่องที่เหลือฉันจัดการเองได้”

ศิริวรรณเอารูปถ่านใส่ลงไปในกระเป๋า พยายามฝืน ยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้ออกมา ตอนที่ลุกขึ้นยืนก็เซไป เซมา จนแทบจะล้มลง

“วาน เธอ…..

“ฉันไม่เป็นไร ไม่เป็นไรจริงๆ

ศิริวรรณรีบพูดอย่างเร็ว บังคับให้ตัวเองยิ้ม “ฉันยังมี ธุระที่ต้องทำ ไปก่อนนะ วันหลังค่อยเลี้ยงนายกินข้าวนะ

แผ่นหลังของโทรมมาก เหมือนว่าทุกก้าวที่เดินกำลัง เดินอยู่บนใบมีด จากร้านกาแฟถึงในรถ ในระยะเวลาที่ สั้นๆ นี่ เธอกลับรู้สึกว่าหัวใจตัวเองแทบจะหยุดเต้นแล้ว เธอใช้แรงจับพวงมาลัยรถไว้ในปากก็ส่งเสียงหัวเราะออก มา

สิ้นหวังจนที่สุด

ธีรวัฒน์

ธีรวัฒน์

ธีรวัฒน์

ตอนนี้ในหัวเธอเต็มไปด้วยท่าทีที่หยิ่งยโสของผู้ชาย คนนั้นมี่เจอครั้งแรก เหมือนกับร่างที่สามารถส่องแสงได้ข้ามผ่านทุกอย่างแล้วปักหลักอยู่ในใจของเธอ จากนั้นก็ ค่อยๆ งอกความรู้สึกออกมา

เธอเหมือนแมงเม่าที่ชอบบินเข้ากองไฟ แต่งงาน กับเขาโดยไม่สนอะไรทั้งนั้น ชีวิตคู่ที่แสนมีความสุขก็ได้ กลายเป็นเพียงความฝัน มีอะไรกันเหมือนกับเครื่องจักรที่ เฉยชา ท่าทีที่เย็นชา หลงรักก่อนก็สมควรถูกทำร้ายหรอ?

ไม่ เธอไม่ยอม

เธอจะหาบ้านที่ซ้อนชู้ของเขาแล้วถามให้ชัดเจน

ศิริวรรณทนความเจ็บปวดที่ไข้สูงนำมา กัดปากข้าง ในแล้วขับรถออกไป

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

ในละแวกนี้เป็นวิลล่าสุดหรู ไม่มีบัตรเข้ารถก็เข้าไป ไม่ได้ ศิริวรรณก็เลยเอารถไปจอดไว้ข้างถนน เดินไปตรง ประตูในใจก็คิดหาข้ออ้างว่าจะพูดอะไรดี

“คุณสุธิดา”

ยามที่ยืนตัวตรงพอเห็นศิริวรรณกลับยกแขนกว่าขึ้น มาทักทายแล้วช่วยเธอรูดบัตรเปิดประตูด้วยไมตรีจิต
“วันนี้คูณดูดีนะครับ

“ขอบคุณค่ะ”

ศิริวรรณแค่คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะจำคนผิด กล่าว ขอบคุณแล้วรีบเดินจากไป

หาวิลล่าตามในรูปไม่ยากเลย

โชคดีกว่านั้นคือ คนที่เธอหาอยู่หน้าสวนพอดี ธีร วัฒน์ใส่ชุดลำลองทั้งชุด ในมือยังจับกรรไกรที่ใช้ตัดแต่ง หญ้าไว้ กำลังตัดแต่งต้นกุหลาบพันธุ์ไม้เลื้อย และหันมา คุยกับผู้หญิงข้างกายเป็นระยะๆ

รอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้นเป็นรอยยิ้มที่เธอไม่เคยเห็นมา

ก่อน