บทที่ 6 เธอทำสมองเขากระทบกระเทือน?

เช้าวันถัดมา

นัทธีที่หลับลึกไปทั้งคืนก็ตื่นขึ้นมา

สายตาที่ลึกซึ้งมองไปรอบๆ แล้วก็เข้าใจทันทีว่าตัวเองอยู่ ที่ไหน

ดูเหมือนเขาจะพ้นขีดอันตรายแล้ว

เขาใช้ฝ่ามือค้ำไว้ จะลุกขึ้นมา แต่พอนั่งลง ก็ฉีกแผลช่วงท้อง ขาด เจ็บจนเขาส่งเสียงไม่พอใจ

วารุณีที่ฟุบอยู่ขอบเตียงหลับไม่ค่อยสนิทนัก พอมีเสียงเล็ก น้อย เธอก็ตื่นขึ้นมา

เงยหน้าขึ้น ก็สบตาเข้ากับสายตาเย็นชาของชายหนุ่ม

วารุณีตกใจ“คุณฟื้นแล้ว”

หญิงสาวมีใบหน้างดงาม รูปหน้ามีมิติ แค่ริมฝีปากซีดขาว ขอบตาดูอิดโรย แค่มองก็รู้ว่าอยู่เฝ้าที่นี่ทั้งคืน

แล้วก็มองเลือดที่อยู่บนเสื้อสีขาวของเธออีกครั้ง

ภาพเมื่อคืนค่อยๆแวบเข้ามาในหัวของนัทธีทีละนิดอีกครั้ง
ดูเหมือนจะเป็นผู้หญิงคนนี้ที่ช่วยตัวเองไว้

นัทธีพูดเสียงหม่น“คุณช่วยผมไว้ อยากได้อะไร พูดมาได้

เลย”

วารุณีตะลึงอีกครั้ง หลังจากดีขึ้นในไม่กี่วินาที ก็รีบ อธิบาย”ไม่ใช่ฉัน

วารุณีคิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มเปิดปากพูด ก็จะเข้าใจผิดกับเรื่อง ที่เกิดขึ้นเลย

แต่เธอไม่อยากใช้สิ่งนี้มาหนีความรับผิดชอบ ถ้าต่อไปอีก ฝ่ายรู้ความจริง จะต้องทำอะไรไม่ถูกแน่

“เมื่อคืน ฉันขับรถชนคุณ

วารุณีเลยเอาเรื่องราวทั้งหมดเล่าออกไป

เดิมทีกังวลว่าจะชายหนุ่มจะโกรธ แต่วารุณีสังเกตเห็นว่า ใบหน้าผู้ชายตรงหน้าคนนี้ไม่มีอารมณ์เปลี่ยนแปลงใดๆ สายตาที่ลึกซึ้งยังคงนิ่งสงบ

มองไปแล้ว เหมือนเขาจะไม่ใส่ใจ กับเรื่องที่ถูกชน

ทันใดนั้นวารุณีก็เดาอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ออก ได้แต่พูด เรื่องชดใช้ออกไปก่อนว่า “คุณคะ ฉันไม่ได้แจ้งความ เพราะอยากคุยกับคุณเรื่องนี้เป็นการส่วนตัว คุณว่าชดใช้เท่าไหร่ถึง

จะเหมาะสมคะ? ”

ที่ไม่ได้แจ้งความ หลักๆคือวารุณีกลัวว่าเรื่องจะเลยเถิด เพราะว่าเธอมีแผนว่าจะไปจากจังหวัดจันทร์

นัทธีตอบว่า”ไม่จำเป็น”

เสียงทุ้มเบา แต่กลับดูอิดโรย

ไม่จําเป็น?

วารุณีตะลึงเล็กน้อย

หรือว่า เธอทำสมองเขากระทบกระเทือน?

ในใจวารุณีนั้นก็คิด ว่าอีกเดี๋ยวจะไปหาหมอให้มาตรวจ ภายในของชายหนุ่มอีกครั้ง

“คุณหิวหรือยังคะ? เดี๋ยวฉันไปซื้อของกินให้คุณละกัน”

พูดไป วารุณีก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปนอกห้องคนไข้

ซื้ออาหารเช้าเสร็จระหว่างทางที่กลับมา วารุณีก็โทรหาปาจรี
“ฮัลโหล? วารุณี ตอนนี้เรื่องราวเป็นอย่างไรบ้าง? ตอนนี้อีก ฝ่ายอยู่ในสถานการณ์ที่ดีขึ้นยัง? ”

โทรศัพท์ออกไป ปาจรีย์ถามอย่างร้อนรน

เธอกังวลสุดๆไปทั้งคืน แต่ก็ไม่กล้าโทรหาวารุณีก่อน กลัวว่า จะเป็นตัวถ่วงของเรื่อง

ได้ยินเสียงของเพื่อนสนิท วารุณีจึงโล่งใจเล็กน้อย เดินไป ตรงที่คนน้อยๆ แล้วพูดสถานการณ์ให้ฟังรอบหนึ่ง

ในสาย ปาจรีย์ก็ไม่กล้าสรุปอะไรลวกๆ

ทันใดนั้นในสายก็มีเสียงของลูกทั้งสองคนเข้ามา

อารัณพูดว่า”หม่ามี้ หม่ามี้อย่ากลัวนะ เดี๋ยวพวกเราจะไปอยู่ กับหม่ามี้ที่โรงพยาบาล

ไอริณพูดว่า”หม่ามี้ ไอริณคิดถึงแล้ว”

“อือ หม่ามี้ก็คิดถึงพวกลูก”เบ้าตาวารุณีมีความชื้นหน่อยๆ นี่ เป็นครั้งแรกที่เธอห่างกับลูกสองคนนานขนาดนี้

เมื่อคืนเรื่องราวเกิดขึ้นกะทันหัน เธอไม่ทันได้ปลอบลูกสอง คนนี้
หลังจากวางสาย อารมณ์ของวารุณีจึงไม่ตื่นตระหน หนกมาก ขนาดนั้นอีก ตอนที่เธอถืออาหารเช้ากลับไปที่ห้องคนไข้ บน เตียง ว่างเปล่า ผู้ขายในห้องไม่รู้ว่าไปไหน

“สวัสดีค่ะ ขอโทษนะคะคนไข้ที่พักห้อง808ล่ะคะ? “วารุณี วิ่งไปส่วนพยาบาลอย่างรีบร้อน

“คุณผู้ชายคนนั้นเพิ่งออกไปจากโรงพยาบาลเมื่อกี้”

นัทธีหน้าตาหล่อเหลา ดังนั้นพยาบาลชั้นนี้ต่างรู้จักเขา ออกจากโรงพยาบาล