บทที่ 12 โกหก

“ฉันก็อยากถามเธอเหมือนกัน ทําไมเธอต้องกลัวว่าฉันจะ ปรากฏตัวที่นี่? ”

ถึงวารุณีจะลดระดับเสียงลง แต่ความทรงพลังที่จู่ๆก็เข้ามา นั้นกลับทําให้พิชญารู้สึกถึงความกดดัน

พิชญาปฏิเสธทันที“ฉันเปล่า”

“ตลกจริงๆ ตอนนี้เธอมีอะไรให้ฉันรู้สึกกลัวเหรอ? ”

ถึงแม้ใบหน้าพิชญาจะพูดคำนี้ออกมาอย่างมั่นใจ แต่ในใจนั้น มันว้าเหว่อยู่หน่อย

เพราะว่าความรู้สึกที่วารุณีให้เธอต่างกับห้าปีก่อน แต่ตรง

ไหนที่ต่างไปนั้น ก็พูดไม่ออก

วารุณีมองออกว่าพิชญากำลังโกหก

แต่เวลานั้น เธอก็หาเหตุผลที่พิชญาโกหกไม่เจอ

เห็นว่างานเลี้ยงจะเริ่มขึ้นแล้ว วารุณีคิดว่าตัวเองยังมีธุระต้อง ทำ จึงปล่อยพิชญา หันกลับเข้าไปในห้องงานเลี้ยง

เห็นวารุณีกลมกลืนเข้ากับฝูงคน พิชญาจึงกระทืบเท้าแรงๆ
“คุณพิชญา ทำไมคุณมาอยู่นี่ งานเลี้ยงจะเริ่มขึ้นแล้ว”พิชญา กำลังโกรธอยู่นั้น ทันใดนั้นเองเมธาวีคุณหนูใหญ่แห่งตระกูล แววสูงเนิน ก็เดินเข้ามาทักทายเธอจากด้านหลัง

“ฉันออกมาสูดอากาศค่ะ”พิชญายิ้มให้แล้วหันกลับไป มองไป ที่เมธาวี

ตอนที่พูด สายตาของเธอก็มองไปที่สร้อยเพชรมูลค่าหลาย

สิบล้านเส้นหนึ่งที่สวมไว้ตรงคอเมธาวี

ทันใดนั้น ในหัวของพิชญาก็คิดวิธีจัดการกับวารุณีออก

สองทุ่มครึ่ง กิจกรรมบริจาคสาธารณประโยชน์จึงเริ่มอย่าง เป็นทางการ

คนในงาน ภายใต้การแนะนำของเจ้าภาพ ทุกคนต่างรีบมาที่

ห้องโถง

ภายนอกงานเลี้ยงนี้ดูเป็นกิจกรรมการบริจาค ที่จริงแล้วกลับ เป็นกิจกรรมที่คนตระกูลแววสูงเนินเลือกพันธมิตรในโครงการ ต่อไป

ดังนั้นคนพวกนี้ต่างแอบแข่งกัน

ยกเว้นวารุณีคนเดียวที่ยืนอยู่ด้านหลัง วันนี้เธอมาที่นี่ก็แค่ เยี่ยมเยียนเพื่อนรักแทนอาจารย์
กิจกรรมบริจาคดำเนินการไปได้ครึ่งทาง คนตระกูลแวว สูงเนินก็ยังไม่ปรากฏตัว

วารุณีเดาว่า คืนนี้ได้เจอคนตระกูลแววสูงเนินก็มีแค่คนที่ บริจาคมากที่สุด

ถ้าเธออยากเห็นนายท่านวัชระ ก็ได้แต่หาหนทางอื่น

วารุณีกัดริมฝีปาก ตอนที่คิดว่าทำอย่างไรถึงจะได้เจอคน ตระกูลแววสูงเนิน ก็ไม่ทันสังเกตเห็นบริกรถือถาดไวน์คนหนึ่ง เดินเข้ามา

วารุณีก้าวออกไป ทั้งสองก็ชนเข้าหากัน

ดีที่ถาดไวน์ในมือของบริกรนั้นว่าง เลยไม่ได้สร้างปัญหา

ใหญ่มากนัก

กลับเป็นวารุณีที่จะปกป้องของขวัญในมือ จึงเอากระเป๋าถือ

วางไว้ข้างๆ

“คุณผู้หญิง ขอโทษครับ ขอโทษจริงๆ”บริกรรีบโค้งตัว ขอโทษ

วารุณีเห็นอีกฝ่ายเป็นเด็กแค่สิบกว่าปี และไม่น่าจะตั้งใจ เลย พูดอย่างไม่ได้ติดใจเอาความ“ไม่เป็นไรค่ะ
พูดไป วารุณีก็เดินไปทางห้องน้ำ ลืมเรื่องกระเป๋าถือของเธอ

ไปเลย

พิชญาที่หลบอยู่มุมมืดมาตลอด หลังจากไม่เห็นเงาของ วารุณี เธอจึงเดินออกมา

เธอรีบเอากระเป๋าถือที่พื้นขึ้นมา ถือโอกาสที่คนไม่สังเกต เอา สร้อยเพชรยัดใส่กระเป๋าถือ จากนั้นจึงเอากระเป๋าถือวางกลับ ไปที่เดิมแล้วทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลังจากทำทุกอย่างนี้เสร็จอย่างรวดเร็ว ก็หายไปในมุมอีก

ครั้ง

หลังจากออกมาจากห้องน้ำ วารุณีจึงตระหนักได้ว่ากระเป๋า ถือของตัวเองหายไป

เธอคิดว่าตอนที่ชนเข้ากับบริกร น่าจะเป็นไปได้ที่หล่นไป ตอนนั้น

ตอนเธอกลับมา กระเป๋าถือวางไว้ที่พื้นจริงๆ ตอนที่เธอเก็บ กระเป๋าถือขึ้นมา

ทันใดนั้นเองกลุ่มคนก็ล้อมรอบเธอไว้

วารุณีแอบขมวดคิ้ว ในใจรู้สึกว่าเรื่องราวผิดปกติไป
“ส่งมา”เมธาวีเดินออกมาจากด้านหลังฝูงชน พูดด้วยน้ำเสียง ออกคําสั่ง

“ส่งอะไร? ? “วารุณีรู้สึกแปลกๆ เธอไม่รู้จักคนตรงหน้านี้