บทที่ 3 คิดจะเล่นงานคนอื่นแต่ไม่ได้ผล

ที่จริงคิดว่าแบบนี้จะยั่วโมโหวารุณี ใครจะไปรู้ว่าวารุณีจะ ตอบด้วยรอยยิ้ม ตอบกลับไปอย่างมีมารยาทว่า

“ขอบคุณที่ห่วงใย ตอนนี้ครอบครัวพวกเรามีความสุขกัน มาก”

พิชญารู้สึกว่าตัวเองจะเล่นงานเธอแต่กลับไม่ได้ผล

ดังนั้น เธอจึงเหน็บแนมอย่างเย็นชาต่อไปว่า “จากคุณหนู เศรษฐีกลายเป็นคนบ้านนอกที่ไม่มีที่อยู่ภายในค่ำคืนเดียว สวมเสื้อผ้าราคาถูกๆ ทํางานธรรมดา เธอยังบอกว่าใช้ชีวิต อย่างมีความสุขดี ใครจะไปเชื่อเหรอ?”

ถึงจะพูดคำเหน็บแนม แต่สายตาพิชญาก็ยังปกปิดความ ริษยาที่มีต่อวารุณีไม่อยู่

เพราะว่าเธอมองไม่เห็นความตกอับจากตัววารุณีเลยสักนิด ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกว่าวารุณีมีออร่ามากขึ้นกว่าห้าปีก่อน ใบหน้าไร้เมคอัพ ขาวผ่องเป็นประกาย ตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็ม เปี่ยมด้วยความสาว สวยใส อ่อนเยาว์ ซึ่งนี่ต้องจ่ายเท่าไหร่ ก็แลกมาไม่ได้

และเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การแต่งหน้าจัดของเธอดูด้อย

ไปมาก
เผชิญหน้ากับคำเหน็บแนมของพืชญา

วารุณีหัวเราะ ไม่พูดอะไร

แต่การหัวเราะ กลับทำให้พืชญารู้สึกไม่สบาย แองเกษ

“เปล่า ก็แค่รู้สึกว่าเธอมีเวลามาเห็นใจฉันที่นี่ สู้กลับไปว่า แบบร่างให้มากกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ”

เกี่ยวกับเรื่องบางอย่างในวงการของพิชญา วารุณีที่อยู่ต่าง ประเทศก็พอจะได้ยินมาบ้าง

ดังนั้นคำพูดนี้จี้จุดของพิชญา

“แก! “พิชญาโกรธจนมือกำแน่นทันที แต่ขณะเดียวกันน้ำ เสียงของเธอก็ถูกเสียงเด็กใสๆเข้ามาปิดไว้

“หม่ามี้! หม่ามี้! ‘

อีกด้านของทางเดิน ทันใดนั้นเองก็ปรากฏเด็กตัวเล็กสองคน

ที่ดูนุ่มนิ่ม

ได้ยินลูกของตัวเองกำลังเรียกหาตัวเอง วารุณีก็ไม่ยุ่งกับ พิชญาอีก แต่เดินผ่านอีกฝ่ายไป แล้วเดินไปหาเด็กสองคน
“หม่ามี้ แม่บุญธรรมปาจรีย์กำลังหาหม่ามีอยู่”ไอริณผู้เป็น น้องโผเข้าหาอ้อมแขนของวารุณีทันที แล้วพูดอย่างออดอ้อน

“ไป พวกเราไปหาแม่บุญธรรมกัน”วารุณีลูบผมฟูๆของ ลูกสาว แล้วจูงมือออกไป

พิชญาหันหน้ามองไป ก็เห็นในมือวารุณีจูงเด็กสองคนนี้ เธอ อดไม่ได้ที่จะตกใจ ไม่เจอกันไม่กี่ปี วารุณีมีลูกแล้ว?

ตอนที่พิชญากำลังสงสัย อารัณผู้เป็นพี่กลับหันหัวทันที ดวง ตาโตๆที่เป็นประกายมองไปที่พิชญา

ทั้งสองสบตากัน

พิชญาหยุดหายใจทันที

ใบหน้าละเอียดอ่อนเล็กๆนั่น เหมือนนัทธีมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตาที่มองคน เหมือนกันมาก

เด็กสองคนนี้คงไม่ใช่ลูกของนัทธีหรอกนะ!

หลังจากมีความคิดเช่นนี้สีหน้าพิชญาซีดลงทันที

เธอคิดไม่ถึงว่าแค่คืนเดียว วารุณีจะตั้งท้องได้
ถ้านี่เป็นจริง งั้นทุกอย่างที่เธอดื่มมาในห้าปีนี้ไม่ใช่ว่าสูญ เปล่าหรอกเหรอ?

ภัยคุกคามที่มองไม่เห็นกำลังจะมาถึงตัวพืชญาอย่างรวดเร็ว

ไม่ได้!

เธอต้องไปถามให้เข้าใจ

“พี่ ในที่สุดฉันก็เจอพี่สักที”

พิชญาบีบกระเป๋าแน่น หันกลับไปอยากไปถามวารุณีเรื่อง ของลูก แต่พอก้าวออกไป ก็ถูกผู้ชายที่มาหาเธอเรียกไว้

ผู้ช่วยที่เดินเข้ามาสังเกตเห็นสีหน้าซีดขาวของพิชญา ดู ผิดปกติเล็กน้อย จึงพูดอย่างเป็นห่วงว่า“พี่ ไม่สบายตรงไหน ไหม? ”

“ฉันไม่เป็นไร”พิชญาการปฏิเสธอย่างแข็งทื่อ

เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องเมื่อกี้

เห็นพิชญาไม่พูด วยก็ตระหนักได้จึงไม่ได้ถามต่อ พูดไป ว่า”พี่ตอนเย็นมีงานเลี้ยง ถ้าตอนนี้ไม่ออกเดินทางล่ะก็ น่าจะ ไปถึงสาย”
จากซานเมืองฝั่งตะวันตกไปเขตเมือง ก็ใช้เวลาเดินทางหนึ่ง ชั่วโมง

โดนผู้ช่วยออกคำสั่งแบบนี้ พิชญาก็ดูไม่พอใจอย่าง มาก”ตารางของฉันขึ้นอยู่กับคุณแต่เมื่อไหร่กัน? ”

ผู้ช่วยไม่มีทางเลือกอย่างมาก”พี่ ประธานนัทธีก็อยู่”

..”พิชญาก็ไม่รู้จะพูดอะไรทันที

พอนึกถึงภาพลักษณ์ห้าปีนี้ที่เธอพยายามรักษาอย่างสุดชีวิต เมื่ออยู่ต่อหน้านัทธี ก็จะล้มเหลวในตอนสุดท้ายไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากชั่งน้ำหนักดูแล้ว พิชญาได้แต่แอบกัดฟันแน่นเงียบๆ มองทางที่วารุณีออกไป จากนั้นจึงตามผู้ช่วยออกไปอย่างไม่ เต็มใจ