ตอนที่ 7 ฉันทําอะไรผิด

ตอนที่ 7 ฉันทำอะไรผิด

นี่ไม่ใช่ผู้ชายคนเมื่อคืนนั้นหรอกเหรอ ? แต่แค่รถของ เขานั้น ดูไม่เหมือนกับคันเมื่อวานเลย คนรวยนี่ฟุ่มเฟือย จริงๆเลย

สายตาของเขากวาดมองมาที่ฉันแวบหนึ่ง ท่าทางไม่ เปลี่ยนไปเลย ท่าทางอย่างนั้นก็เหมือนว่าไม่รู้จักฉันนั่น แหละ

หรือเขาจำฉันไม่ได้จริงๆ หรือจะเรียกได้ว่า สัตว์ป่าที่อยู่ ในคราบมนุษย์อย่างนี้ตรงหน้า ยังต้องแสร้งทำด้วยเหรอ ไม่ว่ายังไงเรื่องเมื่อคืนเดิมทีก็เป็นเรื่องบังเอิญ ผลลัพธ์ที่ดี สุดทั้งสองก็ควรจะไปกันคนละทาง

แม่ฉันก็ไม่ได้โง่นะ พอมองก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้มีเงิน รีบนอน ล้มลงไปบนพื้น ร้องโอ๊ยโอดครวญ

“ ชนหัวก็เจ็บอยู่นะ กระดูกก็เหมือนว่าจะได้รับบาดเจ็บ ด้วย โอ๊ย ขาก็เจ็บนิดหน่อยด้วย…. จะไปโรงพยาบาลก็ รู้ต้องจ่ายเงินเท่าไหร่ พวกเราแขนขาเป็นอย่างนี้ไปซื้อ ยากกินตามสะดวกก็พอแล้วล่ะ ”

ท่าทางแบบนี้ของแม่ฉัน แน่นอนว่าจะเรียกค่าทำขวัญ ฉันที่ยืนอยู่ด้านข้าง อายจนไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีทำได้เพียงแค่ดึงแม่ก็เท่านั้น ส่งสัญญาณให้หล่อนรีบๆ ไป แต่เธอก็ดื้อรั้นจะเอาผิดหนุ่มคนนี้ให้ได้ ม่ว่าฉันจะลาก ดึงเธอยังไงก็ไม่ขยับเขยื้อนเลย

ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วก็ไม่กล้าพูดด้วย อย่างแรกเลยคือ รู้สึกขายหน้า อย่างที่สองคือกลัวว่าถ้าผู้ชายคนนี้ ฉัน ขึ้นมา

“ค่าใช้จ่ายที่ไปตรวจที่โรงพยาบาลเป็นหน้าที่ผมรับผิด ชอบทั้งหมด ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจริงๆ ผมรับผิดชอบ แน่นอนครับ ถ้าไม่เป็นไร ผมจะฟ้องเอาเรื่องคุณ ” เสียง ของชายคนนี้เยือกเย็นคำพูดไม่กี่คำก็ทำจนแม่ฉันตกใจ ไปเลย

” ที่รัก รีบไปเถอะ ! พวกเราไม่ใช่ว่าต้องรีบไปโรงพักเห รอ ? ! ” แม่ฉันพึมพำลุงขึ้นจากพื้น แล้วก็หนีเข้าไปในรถ

เลย

ฉันพยักหน้ากับผู้ชายพูดขอโทษแล้วก็เดินตามกลับไป

ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองไหม ฉันรู้สึกว่าแววตาโหดเหี้ยม มองมาจากด้านหลัง ขณะที่มาถึงในรถพอมองออกไป ข้างนอก ผู้ชายคนนั้นก็ขับรถจากไปแล้ว

มาถึงสถานีตำรวจ แม่ก็อธิบายกับตำรวจ บอกว่าไป๋เฟิง จะพาฉันกลับบ้านไม่ทันระวังก็เลยลงมือหนักไปหน่อยจึงทํฉันบาดเจ็บ ที่จริงแล้วคู่แต่งงานวัยรุ่นก็ต้องมี ผิดใจกันบ้างสิ ไม่ใช่เรื่องทารุณกรรมอะไรหรอก

ฉันนั่งอยู่ข้างๆไม่พูดอะไร บนทางที่มาแม่ทำอย่างนั้น ฉันกลัวว่าเธอจะทำอย่างที่พูด ก็เลยเอาชีวิตตัวเองมาเดิม พ้น

ส่วนฉันต้องทรมาน

ดังนั้นไป๋เฟิงเดิมทีต้องถูกกักตัว 10 วันก็ถูกปล่อยออก มาเลย

พ่อแม่ฉันพากลับไปที่บ้านพวกเขาด้วยกัน พอถึงบ้านแม่ ก็ผลักฉันล้มลงกับพื้น ให้ฉันคุกเข่าสำนึกผิดกับไป๋เฟิง

“ ฉันต้องสำนึกผิดอะไรกับเขา ? ฉันทำอะไรผิดเหรอ ? ”

ฉันขัดขืนอยากจะยืนขึ้นจากพื้น แต่กลับถูกฟางฟางใช้ ขาข้างหนึ่งเตะเข้ามา

* ทำเรื่องน่าขายหน้าขนาดนี้ยังจะมีหน้ามาพูดอีก แก ต้องสำนึกผิดสิ ไป๋เฟิงก็จะอยู่กับแกต่อไป แกอย่ามาไม่ พอใจ ”
เท้าที่เป็นธรรมนี้ ถีบมาบนท้องน้อยฉัน ฉันเจ็บจนเหงื่อ ออก

หญิงคนนี้ช่างใจร้ายจริงๆ ลูกชายของตัวเองก็แล้วไป ยังจะถีบให้ฉันไม่สามารถท้องได้อีกเหรอ ?

ถ้าฉันยังอยู่บ้านนี้ ไม่ช้าไม่นานก็ต้องถูกสองแม่ลูกนี้ฆ่า ให้ตายไปซะ !

“ แม่ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะไปหาผู้ชายนะ ! แต่ไป๋เฟิงเอง เขาไม่ทำน่ะ ตัวเองกินยาคนเดียวไม่พอยังบังคับให้ฉัน กินยาอีก เมื่อคืนยังคิดจะใช้แตงกวาทำให้ฉัน ! ”

หลังจากที่พูดเรื่องพวกนี้ออกมา ฉันก็เบาสบายไปทั้งตัว

เลย

ในที่สุด ก็ไม่ต้องทนอีกแล้ว ในที่สุดก็เป็นอิสระจาก ทั้งหมด

“ ป้าบ ” ฝ่ามือข้างหนึ่งตบลงมาบนหน้าฉัน

ฝ่ามือนี้ก็เป็นแม่ฉันตบ

ใบหน้าเจ็บจนชา แต่ใจเจ็บยิ่งกว่า
* แกไม่รักษาศีลธรรมของผู้หญิงแบบนี้เหรอ ? ถึงเขา จะไม่ทำการบ้านแกก็ไม่ควรจะไปหาผู้ชายคนอื่น ถ้าไม่ มีไป๋เฟิง น้องชายแกจะออกมาเรียนหนังสือได้ไหม แก จะใช้ชีวิตเรื่องอาหารการกินเสื้อผ้าอาภรณ์แบบไม่ต้อง กังวลแบบนี้ได้ไหม ? เช้าจรดเย็นอย่าคิดแต่เรื่องหยาบ คาย ช่างน่าขายหน้าจริงๆ ! เรื่องนั้นของไป๋เฟิงมีปัญหา ฉันรู้จักแพทย์แผนจีนคนหนึ่งที่รักษาเฉพาะทางด้านนี้ ต้องแก้ไขได้แน่นอน หวังว่าความเป็นผู้ใหญ่ของพวกเธอ จะมากขึ้น อย่าเอาแต่โทษเขา การแต่งงานนี้ หย่าไม่ได้ แน่นอน ”

พ่อกับแม่ก็รีบเดินไปทิ้งฉันไว้ในบ้านคนเดียว ฉันสัมผัส ถึงที่นี่ไม่ต่างอะไรกับถ้ำเสือเลย

ไป๋เฟิงสีหน้าเย็นชา ลากฉันเข้าไปในห้อง ฉันหนาว ขนลุกไปทั้งตัวจนตัวสั่นไปหมด

และก็ในตอนนี้เอง เสียงเคาะประตูดังขึ้น

ฟางฟางไปเปิดประตู ผู้ชายใส่ชุดสูทรองเท้าหนังยืนอยู่ หน้าประตู

“สวัสดีครับ ผมเฉินเป็นทนายครับ “