ตอนที่8มาช้าก้าวหนึ่ง

หลินซินเยียนใช้พลังทั้งหมดที่มีวิ่งอย่างบ้าคลั่งไปตลอดทาง สายลมที่พัดข้างหูส่งเสียงร้องคำราม นางไม่กล้าหันไปชำเลืองดู แม้แต่น้อย ได้เพียงแค่วิ่งต่อไปอย่างไม่หยุด !

นางไม่รู้ว่าวิ่งมานานเท่าไรแล้วเพียงรู้ว่าตอนที่หยุดรู้สึกว่าร่างทั้ง ร่างหมดแรงไม่มีแรงสักนิดแล้ว

ที่ที่นางหยุดเป็นสะพานที่หัก นางยืนอยู่ตรงหัวสะพาน เท้าของ

นางหยุดที่ขอบหักพอดีเพียงแค่ก้าวเท้าไปอีกก้าวก็ตกลงไปในน้ำ กระแสน้ำไหลเชียวอย่างต่อเนื่อง เสียงน้ำที่ไหลไปชนหินก้อน

หินใหญ่ได้ยินชัดมาก

“ไม่มีทางแล้ว”หลินซินเยียนถอนหายใจ สายตามืดลง หันกลับ มามองอีกก็เห็นนักฆ่าสองคนนั้นกระเสือกกระสุนวิ่งตามมาอยู่ไกลๆนั้น

ด้านหน้าเป็นสะพานที่หัก ด้านหลังมีคนตามมาฆ่า ชีวิตเหมือนจะ ได้จบลงตรงนี้

แต่ว่าหลินซินเยียนที่ได้เป็นคนมาสองชาติ แต่ไหนแต่ไรไม่เคย ยอมแพ้ง่ายๆหากผลลัพธ์ที่ออกมาแย่ที่สุดก็แค่ตายเท่านั้น ไม่เห็นจะ มีอะไรที่น่ากลัวเลย

พอคิดเช่นนี้แล้ว มุมปากของหลินซินเยียนก็เหยียดยิ้มอย่างดื้อ รั้น นางแหงนหน้าขึ้น แสงจากพระอาทิตย์ส่องลงมากระทบใบหน้าที่ ขาวราวกับหยกบริสุทธิ์ของนางจนปรากฏร่องรอยสีเหลืองหม่นออกมา

ชุดผ้าไหมที่ไม่มีสายคาดเอวรัดไว้ถูกพัดลอยตามลมเหมือนภูตที่ เต้นรำ ทุกการเคลื่อนไหวก็มีอารมณ์ที่โศกเศร้า

“หากกระโดดลงน้ำไปไม่ตาย สักวันข้าจะต้องตามไปล้างแค้น หลินซินเปียนหันหน้ากลับมาพูดกับนักฆ่าสองคนที่จะเข้ามาแต่ สายตาของนางมองผ่านพวกเขาไปยังที่ไกลๆนางไม่ลืมผู้ที่ริเริ่มทำทุก สิ่งนี้แน่ เฉินฮูหยินของจวนแม่ทัพ

หากโดดลงจากสะพานหักลงไปช่วงเวลาที่ร่วงลงไปคงไม่ถึงหนึ่ง ถึงสองวินาที ฉะนั้นนางไม่มีเวลากลัว ไม่มีเวลาไปคิดตอนจบคืออะไร นางเพียงรู้สึกว่าในช่วงเวลานั้นทั้งโลกเหลือเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

“อย่าโดด ! ”

เสียงร้องตะโกนที่ดังมาจากบนสะพานที่หัก น่าเสียดายที่หลินซิ นเยียนไม่ได้ยิน

“นายท่านพวกเรามาช้าไปก้าวหนึ่ง ! “ซานป่ายที่อยู่ด้านหลังของ ชายแก่นำชายฉกรรจ์อาวุธครบมือสิบกว่าคนตามมาถึงสะพานหัก

สีหน้าของชายแก่เคร่งขรึมลงกำหมัดแน่นจนสนับมือซีดขาวก็ยัง

ไม่รู้ตัว

“นายท่าน..”ซานป่ายคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่เจอหน้าเพียงครั้งเดียว จะมีอิทธิพลต่อนายท่านมากขนาดนี้ เขาเลยปรับตัวไม่ทัน

ชายแก่เรียกสติกลับมาออกคำสั่งอย่างเย็นชาด้วยน้ำเสียงสั่น”สับ ร่างพวกมันให้เป็นหมื่นชิ้น ! ”

“ครับ ! “ชานป่ายรู้ว่านายท่านให้จัดการกับนักฆ่าสองคนนั้น

แม่น้ำยังคงไหลเชียว ไม่เห็นร่องรอยของคนตกน้ำไปเลยสักนิด เพียงแค่สายลมที่พัดอยู่ริมแม่น้ำหนาวเย็นขึ้นความรู้สึกหนาวเย็นเช่นนี้ ทำให้กลุ่มคนที่ยืนอยู่บนสะพานหักหนาวจนตัวสั่นไม่หยุด “นายทาน ที่ปลมแรง พวกเรากลับกันเถอน ร่างกายของท่าน เพิ่งจะหายดีแถมยังออกมาหลายชั่วยามแล้วหากมีผลสืบเนื่อง…

“พอแล้วกลับกันเถอะ”ซานป่ายยังพูดไม่จบก็โดนซายแก่พูดตัด หน้า เพียงแค่พริบตาสีหน้าของชายแก่ก็กลับมาเป็นปกติราวกับว่า ความเจ็บปวดที่ก่อนหน้านี้เป็นแค่ภาพลวงตาเท่านั้น

พระอาทิตย์ที่อบอุ่นในฤดูหนาวยิ่งทำให้คนชื่นชอบอย่างมาก แต่อากาศดีเช่นนี้กลับถูกพายุฝนพัดกระหน่ำในช่วงค่ำคืน

บนเรือที่ประดับประดาอย่างสวยหรูได้ล่องลอยไปกลางทะเลสา ลู่เยว่อย่างโดดเดี่ยว ทะเลสาบกู่เยว่เป็นสถานที่มีทิวทัศน์ขึ้นชื่อที่สุด ในแถวนี้ตั้งแต่โบราณมาจนถึงปัจจุบัน กลอนที่โด่งดังและไพเราะเช่น นี้ได้แต่งตั้งจากที่นี่มามากมาย

ในคืนนี้ฝนตกหนักแต่ก็ไม่ส่งผลกระทบใดๆ กับคนที่ร้องเพลง เต้นรำอยู่บนเรือ

นางรำสามคนที่ร่ายรำตามเสียงดนตรีทุกจังหวะที่เคลื่อนไหวทุก อารมณ์ที่ถ่ายทอดออกมาอย่างส่งพลังเพราะแขกที่อยู่บนเรือ พวก นางไม่สามารถแตะต้องได้

บุรุษที่นั่งบนตำแหน่งประมุขใส่คลุมเสื้อขนสัตว์ สายตามองไป ยังนางรำที่ใส่แค่ผ้าบางๆยกถ้วยสุราขึ้นมาดื่มเขาจึงโบกมืออย่าง เกียจคร้าน”ออกไปได้แล้วนางพวกหน้าโฉม”

นางรำพวกนั้นตื่นตระหนกรีบหยุดร่ายรำและถอยหลังเดินออกไป กลัวจะทำให้ผู้สูงศักดิ์ท่านนี้ไม่เป็นสุข

“ท่านอ่องคืนนี้ถึงเวลาที่พิษกำเริบแล้ว แม้นางพวกนั้นหน้าโฉม แต่อย่างไรก็ใช้มาถอนพิษได้ “หลังจากรอกลุ่มคนออกไปหมด จินมู่ยืน อยู่ข้างกายบุรุษนั้นถึงจะเปิดปากพูดออกมา โม่งอพุงเงียบไปชั่วขณะหนึ่งสายตาเมือกเป็น ไม่ต้องไห้เจ้ามา

เดือนข้า!”

“ข้าน้อยไม่กล้าแต่…จินมู่ยังอยากจะพูดอะไรแต่เห็นโม่งื่อฟงก ลับลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก”ท่านอ๋องฝนยังตกอยู่ท่านจะไปไหน”

“ทำไมข้าจะไปไหนเจ้าอยากจะยุ่งด้วยรี”โม่จื่อฟงหยุดฝีเท้าแต่ไม่ ได้หันกลับมา ราศีในตาของเขาแผ่กระจายออกมาทำให้จินมู่ตกตะลึง จนหยุดเดินตาม

จินมู่คุกเข่าลงบนพื้นเงยหน้ามองโม่จื่อฟงที่เดินอยู่ขอบเรือฝนที่ ตกทั่วฟ้าราวกับหยุดชะงักลงเมื่อจะโดนตัวของเขาเสื้อคลุมของเขาไม่ โดนฝนสักหยด

ใครจะคิดได้ว่าบุรุษเหมือนเทพเจ้าในประเทศหนานเยียนมีวร ยุทธ์เก่งกล้าและไม่มีใครมาเทียบได้กลับถูกวางยาพิษ

“จินมู่ยังมีโลหิตกิเลนอยู่หรือไม่ “โม่จื่อฟงมองไปยังจินมู่ที่มีสีหน้า เจ็บปวด เขาขมวดคิ้วราวกับว่าเดาความคิดภายในใจของจินมู่ได้

จินมู่เรียกสติกลับมาเก็บสีหน้าที่เจ็บปวดเปลี่ยนเป็นใบหน้าเมิน เฉย “ท่านอ่องโลหิตกิเลนเป็นสิ่งพิษร้ายแรงแม้ว่าจะกดต้านพิษในกาย ของท่านได้ชั่วคราวแต่มันทำให้ปราณของท่านติดขัด ตอนนี้มีมือลอบ สังหารมาอย่างต่อเนื่อง หากในตอนที่ท่านเกิดปราณติดขัดจะเป็น อันตรายอย่างมากอีกทั้งโลหิตกิเลนได้สะสมอยู่ในร่างกายมากขึ้น ระยะเวลาของพิษกำเริบก็เร็วขึ้น…”

“จินมู่ ! “น้ำเสียงของโม่จี่อฟงที่เยือกเย็นมากขึ้น “เดี่ยวนี้เจ้า บังอาจตัดสินใจเองมากเกิดแล้ว ! ”

“ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”จินมู่ไม่กล้าพูดมากรีบหยิบขวดแจกัน กระเบื้องขนาดเล็กจากเสื้อตรงหน้าอกออกมา เขาส่งมาถึงตรงหน้า ของโม่จื่อฟงราวกับได้ใช้ความกล้าทั้งหมดไปแล้ว สายตาของโม่งอฟงเครงขลืมลงช่วยณะแล้วย่นมือไปวับขวดมา จากนั้นก็โดนขึ้นขอบเรือเสี่ยววินาทีต่อเขาก็ลอยบนพื้นผิวหะเลสาบ ร่วงหล่นลงไปไม่กี่หนเงาของเขาได้หายไปจากสายตาของจินปูแล้ว

“ท่านอ๋อง…”จินมู่ที่ยืนอยู่บนเรือจ้องมองโม่จื่อฟงจากไป เขาไม่มี วรยุทธ์ที่เก่งกาจ ฉะนั้นฝนที่ตกลงมาบนตัวเขาไม่ทันไรก็เปียกโชกไป ทั้งตัวเขากลับไม่ตระหนักถึงเพียงแต่มองไปในทิศทางที่โม่จื่อฟงหาย ไป

เขารู้ว่าดื่มโลหิตกิเลนแล้วปราณจะติดขัดชีพจรหมุนทวนกระแส กลับมาจะมีความรู้สึกเจ็บปวดและคันไปทั่วร่างคนธรรมดาไม่สามารถ ทนได้

เขาเคยเห็นนายท่านดื่มโลหิตกิเลนครั้งหนึ่งช่วงเวลานั้นเป็นตอน ที่สองประเทศกำลังสู้รบกันอยู่ โม่จื่อฟงไม่มีทางหลบหนีไปได้ ฉะนั้น ถึงได้กำเริบพิษต่อหน้าเขาสถานการณ์นั้นเขาไม่มีวันลืมเด็ดขาด

ในสมรภูมิรบนั้นเทพสงครามที่ทำให้ศัตรูเกรงกล้วอ่องอู่เสวียนที่ ทำให้ประเทศเล็กที่อยู่รอบๆต่างกียำเกรงบุรุษคนนั้นที่แข็งแกร่งและ เด็ดเดี่ยว ไม่ว่าจะสถานการณ์อย่างไรก็ไม่เคยหลบหนีกลับตะโกน ร้องออกมาโดยความเจ็บปวดของพิษโลหิตกิเลน

เช่นนั้นเขาสามารถจินตนาการได้ว่าความเจ็บปวดนั้นเจ็บแค่ไหน

จินมู่อยากจะตามไปคุ้มครองความปลอดภัยของโม่จื่อฟง แต่จิ นมู่รู้ดีว่าบุรุษอย่างเขายอมตายก็ไม่ยอมให้ใครเห็นตอนที่เขาจนมุม ที่สุด

เช่นนั้นจินมู่ทำได้เพียงแต่รอเขายืนอยู่บนหัวเรือไม่ได้เข้าไปหลบ ฝนในห้อง เขาอยากจะยืนอยู่เช่นนี้จนมองท่านอ๋องได้กลับมาเป็น อย่างปลอดภัย

ฝนยิ่งตกยิ่งหนัก เม็ดฝนที่กระทบบนพื้นผิวทะเลสาบเกิดเป็น ระศอกคลื่นที่เคลื่อนเป็นเกลียว ใครจะไปรู้ว่าฝนจะตกอีกนานแค่ไหน