ตอนที่ 60 มีเรื่องกับคนเลว

ไม่จื่อเฟิงขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นมาอยากจะตีให้เธอสลบ ในขณะที่ยกมือขึ้นมากลับหยุดชะงักเอาไว้ สุดท้ายเขาก็ ถอนหายใจ “ช่างเถอะ พิษของยากำหนัด หากจะถอนก็ถอน ได้ไม่ยาก แต่เจ้าเป็นสตรีของข้า ครั้งนี้ ข้าจะเป็นยาถอนพิษ ให้เจ้า”

ภายในห้อง เกิดเหตุการณ์กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันขึ้น ท่ามกลางความคลุมเครือ

ไม่ว่าใครเห็นว่าม่านผืนใหญ่ได้คลุมรอบเตียงไปเมื่อ ใด ในช่วงเวลานั้น นัยน์ตาของหลินซีนเยียนได้สะท้อนเป็น เงาของภาพนั้นได้อย่างชัดเจน

โชคดี โชคดี เธอได้ใช้เศษแก้วในมือสร้างความเจ็บ ปวดเพื่อทำให้ตนเองได้สติ จึงได้แสดงละครให้ โม่จื่อเฟิง เห็นแผนทรมานร่างกายตัวเองหนึ่งฉาก โชคดี โชคดี ที่เขา มาทันเวลา

เธอรู้ว่าอ๋องอู่เสวียนเป็นคนที่มีเล่ห์เหลี่ยมเพทุบาย มาก ย่อมไม่เชื่อใจใครง่ายๆ ในขณะที่เธอขาดสติการรับรู้ และใช้โอกาสนั้นในการสารภาพรักไปก็ยังไม่ทำให้ใจของ ชายผู้นี้ที่แข็งราวกับเหล็กกล้าอ่อนลงได้ แต่ทว่า…เธอไม่ สน เดิมทีแล้วเธอก็ไม่ได้ทำเพื่อจะได้หัวใจของเขา ที่เธอ ต้องการมีสิ่งเดียวนั่นก็คือความเชื่อใจจากเขา

ได้ความเชื่อใจก็ยังดูง่ายมากกว่าได้ความจริงใจจากเขา

เหล่านักพรตหญิงในวัดลัทธิเต๋าที่ไม่ทราบว่าเกิด เรื่องอะไรขึ้น เห็นเพียงบุรุษรูปร่างผู้หนึ่งใช้กระบี่ยาวบุกเข้า มา แต่ละคนจึงตกใจจนหน้าซีด

เสียงร้องของพวกนางได้ปลุกคนที่กำลังพักผ่อนอยู่ จนตื่นขึ้นมา ผ่านไปไม่ได้นาน ด้านในวัดก็มีเหล่าสตรีเดิน หาวหวอดออกมายืนรวมตัวกัน พอเห็นศพเพื่อนของตนเอง นอนตายอยู่กลางห้อง ทุกคนก็ตกใจจนความง่วงหายเป็น ปลิดทิ้ง

“อ๊ากกกก ! “พวกนางตกใจจนส่งเสียงร้องออกมา

นักพรตหญิงแก่เดินฝ่าวงล้อมเข้ามากลางห้อง เห็น นักพรตหญิงคนหนึ่งถูกบีบคอจกหัก นางก็โกรธเป็นฟืนเป็น ไฟแล้วชี้ไปยังบุรุษที่ถือกระบี่ยาวที่อยู่ตรงเดินทาง “มารน หาที่ตายหรืออย่างไร รู้หรือไม่ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นของผู้ ใด?”

รนหาที่ตายรึ?”จินมู่แค่นเสียง ถือกระบี่ยาวในมือสูงขึ้น “เช่นนั้นแล้วพวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นคนของผู้ใด? ”

นักพรตหญิงน้อยคนก่อนหน้าที่เจอหลินซีนเยียน อยู่ที่หน้าประตูเห็นเช่นนั้น นางจึงดึงกระโปรงของนักพรต หญิงแก่แล้วเอ่ยขึ้น “คนผู้นี้เป็นพี่ใหญ่ของนางสตรีผู้นั้น คิดไม่ถึงว่าจะมีวรยุทธด้วย”
“ข้าต้องสนด้วยหรือว่าเจ้าเป็นผู้ใด ในเมื่อกล้ามเ ทำลายที่นี่ของพวกเรา เจ้ากำลังรนหาที่ตาย! “นักพรต หญิงแก่ยึดอกผึ่งผาย มองไปยังจินมู่ราวกับอยู่เหนือกว่า แล้วตะโกนนักพรตหญิงอยู่ยืนอยู่ด้านหลัง “พวกเจ้ายังไม่ จัดการคนผู้นี้อีกรึ?”

เมื่อตั้งใจมอง ที่แท้นักพรตหญิงเหล่านั้นก็ไม่เหมือน กับคนอื่น เหล่าสตรีของที่นี่ส่วนใหญ่เป็นหญิงสาวอายุ ประมาณ 20 ปีกว่า แต่มีเพียงนักพรตหญิงเหล่านั้นที่มีอายุ มากกว่า 30 ปี รูปร่างหน้าตาไม่เหมือนกับคนอื่น ตอนนี้มอง ดูพวกนางราวกับเป็นมือสังหารในวัดลัทธิเต๋าแห่งนี้ จะเป็น แม่นางรับแขกทั่วไปได้ที่ไหนกัน

พวกนางเดินมาล้อมตัวจินมู่ แต่น่าเสียดาย พวกนาง ยังไม่ได้ลงมือ เพียงได้ยินจินมู่ตะเบ็งเสียงร้องดังสนั่น แล้ว ถือกระบี่ยาวบุกเข้าไปหา พวกนางก็ตระหนักได้ว่า บุรุษผู้นี้ ไม่ใช่คนที่พวกนางจะรับมือไหว

ผ่านไปไม่นาน พวกนางก็ถูกฟาดฟันจนนอนจมกอง เลือดอยู่บนพื้น แขนขาที่ถูกตัดขาดได้กระเด็นตกไปอยู่ กึ่งกลางของเหล่านักพรตหญิง ทำให้คนหลายคนที่ขี้ขลาด เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็ตกใจจนเป็นลมล้มพับไป

จินมู่เป็นทหารที่เคยออกศึก ตัวของเขาเองก็กลิ่นอาย ของความกระหายเลือดอยู่ ภาพตรงหน้าทำให้เหล่านักพรต หญิงที่ยังรอดอยู่ก้มหน้าคุกเข่าร้องขอชีวิต

นักพรตหญิงแก่ตัวสั่นไปด้วยความหวาดกลัว นางชี้ไปที่เขา “จะ เจ้า เจ้ากล้าฆ่าคนของพวกเรา นายท่านของ ข้าต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! หากเจ้าไปซะตอนนี้ พะ พวกเรา จะถือว่าแล้วกันไป…

“คุยโวโอ้อวด ! ไม่ว่านายท่านของเจ้าจะเป็นผู้ใด กล้า มามีเรื่องกับคนของนายท่านข้าล้วนไม่ตายดี!”จินจู่ถ่ม น้ำลายลงพื้น เอานายท่านมาข่มขู่? ใครกลัวใคร? ชื่อเสียง ของอ๋องอู่เสวียน นอกจากท่านผู้นั้นที่อยู่ในวังหลวง ยังจะมี ใครกล้ามาหาเรื่องอีก ?

“เจ้า นายท่านของเจ้าเป็นผู้ใด ? “นักพรตหญิงแก่สุด อยากจะรู้ว่านายท่านของคนผู้นี้เป็นผู้ใด

จิน แค่นเสียง เอ่ยขึ้นอย่างเสียงดังฟังชัด“อ๋องอ่ เสวียน

เพียง 3 คำนี้ เกิดเป็นเสียงที่ดังก้องกังวานจนทำให้ นักพรตหญิงแก่ตกใจจนเข่าอ่อนทรุดลงกองกับพื้น! ใน วินาทีนั้น นางรู้ว่า ทุกอย่างของที่นี่ต้องจบเห่ จบเห่แน่ นาง ง้างมือตบหน้านักพรตหญิงน้อยที่อยู่ด้านข้างจนดังสนั่น “นางโง่ เจ้าก่อเรื่องไว้ได้ดีจริงๆ ไปหาเรื่องใครไม่หา ดันไป หาเรื่องท่านผู้นั้น ! ”

“ขะ ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร… “นักพรตหญิงน้อยรู้สึกผิด อย่างมาก นางคลานไปหาจินมู่เพื่อร้องขอชีวิต“พี่ชาย ปล่อยพวกเราไปเถอะนะ พวกเราเพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น ไม่ได้ทำกันเอง พี่ชาย น้องสาวของเจ้าอยู่ในห้องนั้น ตอนนี้ เจ้าเข้าไปช่วยนางได้ บางที อาจจะยังทัน…”
ถึงตอนนี้พวกนางก็ไม่รู้ว่า โมจื่อเพิ่งได้เข้าไปในห้อง นั้นแล้ว น่าเสียดาย หากรอจนถึงตอนนี้ คงจะช่วยไม่ทันแน่

เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่านางไม่ได้พูดปด ประตูห้องนั้นก็ ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ

ไม่จื่อเฟิงกำลังลุ่มหลินขึ้นเขียนค่อยๆ ก้าวเดินออก จากห้อง เพียงเขาเดินก้าวเท้าออกมาจากประตูด้วย ท่าทางองอาจก็ทำให้คนรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจแล้ว

“จีน ทำไมถึงช้าอย่างนี้ ก็แค่จัดการเศษขยะที่นี่ เจ้าถึง ต้องเสียเวลาไปมากขนาดนี้”เมื่อ โม่จื่อเฟิงเอ่ยปากก็มอง ไปยังกองเลือดอย่างไม่สบอารมณ์ เขาเพียงอุ้มหลินซีน เขียนที่หมดสติอยู่เดินออกไปข้างนอก

การปรากฏตัวของเขา ทำให้คนที่ยังรอดชีวิตอยู่กลับ ตกอยู่ในสภาพสิ้นหวังอย่างมาก บุรุษผู้นี้เห็นชีวิตคนเป็นผัก เป็นปลา เขาไม่ลังเลที่จะสังหารพวกนางทั้งหมดที่นี่

“ข้าน้อยไร้ความสามารถ!”จินมู่ก้มหน้ายอมรับผิด ท่าน อ๋อง พวกนางยังมีคนที่อยู่เบื้องหลัง ต้องเหลือไว้เป็นพยาน ปากหรือไม่ขอรับ?”

ไม่จื่อเพิ่งแผ่นเสียง “จะเหลือไว้ทำไม? เป็นเพียง แค่นักพรตหญิงสกปรก ทำไม คนของข้าไปสืบหาคนที่อยู่ เบื้องหลังไม่ได้เลย ?

“ท่านต้องกล่าวได้มีเหตุผล เมื่อจินได้ยินดังนั้น ก็หมุนตัวเดินไปหานักพรตหญิงเหล่านั้น

โมจื่อเฟิงอุ้มหลินซีนเยียนเดินออกจากประตูหลังไป โดยไม่สนใจเสียงร้องอย่างเจ็บปวดที่ส่งมาจากด้านหลังอีก เลย

ในค่ำคืนนั้น หลินซีนเยียนนอนหลับไม่สบายเท่าไร เธอฝันเห็นคนในวัดลัทธิเต๋าโดนฆ่าไม่เหลือเลยสักคน ทุกหนทุกแห่ง แต่เลือดสดนองพื้น แขนขาที่ถูกตัดขาด และเสียงร้องอย่างเจ็บปวด…

ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาก็เป็นยามเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้นแล้ว เสียงเรียกปลุกที่ทำให้เธอตื่นขึ้นมา

เธอลืมตาขึ้นแล้วกวาดตามองไปทั่วก็พบว่าตนเองอยู่ ในห้องที่ไม่คุ้น ก็ยังไม่รู้สึกอะไรเท่ากับเห็นใบหน้าของอี้ เชิงที่ขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

“พี่ ! “เสียงของอี้เชิงบ่งบอกถึงความดีใจและความรัก พอเห็นเขา หลินซีนเยียนก็วางใจและโล่งอก “เด็กดี”

“พี่” เชิงเหมือนจะพูดอะไร แต่กลับรู้สึกลังเล

“มีอะไร ? “หลินซืนเยียนพยายามส่งยิ้มไปให้เขา

อี้เชิงลังเลอยู่สักพัก ก็ชี้ไปทางปากประตู ตาแก่หัว โล้นคนนั้นบอกว่าพี่เป็นตัวกาลกิณี”
ตาแก่หัวโล้นอะไร ? ตัวกาลกิณีอะไร ? หลินซีนเยียน ไม่เข้าใจที่เขาพูด ในใจกลับรู้สึกสงสัยอย่างมาก