ตอน655นายถอดเสื้อทําไม

ตอนที่655นายถอดเสื้อทำไม

“ดราณีไม่มีวิธีอื่นก็เลยวางสายแล้วมองดูชุดนั้น ของตัวเองที่เป็นสีเหลืองอ่อน โชคดีที่เมื่อเข้าห้องน้ำหยิบเสื้อ กันหนาวมาไม่อย่างนั้นถ้าออกไปแบบนี้จะต้องโดนคนอื่นหาว่า บ้าแน่นอน

หลังจากที่คลุมเสื้อกันหนาวเสร็จเธอเหมือนเป็นโจรเลยรอ ให้เสียงแตรเงียบไปเธอถึงจะลงไปชั้นล่าง

คนที่ดูแลหอกำลังหลับสนิทเธอใช้บัตรที่ตัวเองมีอยู่สแกน ประตูแล้วหนีออกไป

กฎของมหาลัยคือถ้าเลยเวลาที่กำหนดก็กลับเข้ามาไม่ได้ อีกแล้ว

แต่ตอนนี้เธอไม่มีเวลามานึกถึงอันตรายที่ตัวเองจะนอน

ข้างถนนแล้วต้องจัดการผู้ชายข้างล่างก่อน

ใครจะรู้ว่าเดี๋ยวเขานั้นจะตะโกนชื่อจริงของเธอมาไหมเธอ ไม่อยากเป็นคนดังในเพจของมหาลัย

หลังจากที่ออกมาจากประตูหอมองไปไกลๆก็เห็นรถคันนั้น เธอจึงรีบเดินไปสองสามก้าวแล้ววิ่งไปทางรถยังไม่ทันพูดกับ ชนียสักค่าก็รีบเปิดประตูด้านหลังแล้วเข้าไป
เงยหน้าแล้วไปสบกับสายตาอันสงสัยของผู้จัดการดราณี รู้สึกทำตัวไม่ถูกก็เลยยิ้ม”สวัสดีค่ะผู้จัดการ

“เออ………สวัสดีครับคุณดราณี”ผู้จัดการไม่ได้เรียกเธอว่า ตราณีเหมือนเมื่อก่อนแต่กลับเติมคำสุภาพเข้าไปพูดจบเขาก็ เปิดประตูข้างๆตัวเองแล้วพูดว่า “ด้านหลังไม่พอนั่งแล้วเดี๋ยว ผมจะไปนั่งด้านหน้า

ชนัยมองดูผู้จัดการย้ายจากด้านหน้าไปนั่งด้านหลัง สายตามองไปทางผู้หญิงที่กำลังใส่ชุดนอนและเสื้อกันหนาวอยู่ ใส่เสื้อเหลืองอ่อนๆ ทำให้หน้าของเธอนั้นดูขาวและเด็กกว่า เดิมทรงผมที่ยุ่งเหยิงบนใบหน้ายังมีความโกรธที่ไม่พอใจหลัง จากที่โดนปลุกเหมือนเป็นไข่ที่เพิ่งต้มและกำลังมีไอลอยขึ้น

แต่คราณีไม่มีอารมณ์ที่จะชมผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเลยแค่ รู้สึกว่าเขานั้นชั่วมาก “นายมาหาฉันดึกขนาดนี้มีอะไร?”

“ไม่มีธุระฉันก็หาเธอไม่ได้หรือไง?”ชนัยถามกลับเมื่อ ยังปฏิเสธสายอยู่ไม่ใช่หรอทำไมตอนนี้ถึงลงมาไวขนาดนี้?

“ถ้าไม่ใช่เพราะนายกดแตรฉันคงจะลงมาหรอก?”ดราณี โกรธที่เขาทำตัวเฉยๆแล้วรีบตอบโต้ไปทันที “นายรู้ไหมว่าตอน นี้กี่โมงแล้วการกระทำของนายแบบนี้ไม่ใช่เพียงกระทบโดน ฉันคนเดียวแต่กระทบโดนคนอื่นด้วยไม่มีมารยาท

เธอไม่ได้ขึ้นเสียงและน้ำเสียงที่พูดก็ไม่มีสูงต่ำแต่เนื้อหาที่ พูดออกมานั้นไม่มีการลดลงเลยแม้แต่น้อย

ผู้จัดการและคนขับรถที่อยู่ตรงหน้ากลัวแทนเธอจริงๆเพราะไม่มีใครกล้าว่าขนัยต่อหน้าคนอื่นแบบนี้

ชนัยก็โมโหเหมือนกันในเวลาเดียวกันไม่รู้จะหาข้ออ้าง อะไรตอบโต้ไป

เกิดมา30กว่าปีการไปกดแตรเวลานอนกลางดึกนี่ก็เป็น ครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้

ก็เลยพูดอย่างไม่มีเหตุผล”ถ้าเธอลงมาแต่แรกก็ไม่เกิด เรื่องพวกนี้หรอก”

“ดรามองไปทางเขาเหมือนดูสิ่งแปลกประหลาด ไม่รู้จะพูดยังไงต่อรู้สึกว่าตัวเองกับชนัยนั้นพูดไม่รู้เรื่องก็เลย ถามไปตรงๆว่า “แล้วนายมีเรื่องอะไร?”

ชนัยกำลังจะบอกว่าฉันคิดถึงเธออยากจะพบหน้าเธอแต่ พอเจอเธอพูดใส่แบบนี้ถึงแม้เขาไม่ค่อยแคร์แต่ก็พูดไม่ออก แล้ว”ไม่มีอะไร”

ดราณีจะบ้าไปแล้วจริงๆ เพิ่มความสูงของเสียงแล้วตะโกน ไปทางเขาชนัยตกลงนายจะทำอะไรกันแน่!

โธ่อารมณ์เสียแล้ว?

ชนัยชายตามองไปก็เห็นหน้าที่แดงๆของเขาเขารู้สึกว่าตัว เองนั้นโรคจิตเพราะชอบตอนที่เราณีโกรธมาก

เพราะต้นเหตุของความโกรธนี้มาจากเขาแต่ไม่ใช่เพราะ

คนอื่น

สายตาแบบนั้นที่มองมาทางเขานั้นดีขึ้นมากเลย
“ไหนๆก็เจอหน้ากันแล้วไปหาไรกินกันฉันเลี้ยงเอง

ฉันไม่หิว”

“กินเป็นเพื่อนฉันหน่อย” เขาพูดอย่างมีเหตุผลและสั่งคน ขับรถว่า”ไปที่ถนนสีรุ้ง

ดราณีรู้สึกว่ารถกำลังขับเคลื่อนถึงแม้เธอจะใช้วิธีที่เร็ว ที่สุดไปเปิดประตูแต่สุดท้ายก็โดนล็อกแล้วเธอทำตาโต ค้าง ทำไมต้องไป?”

เขาหิวแล้วเธอทำไมต้องกินเป็นเพื่อนเธอไม่ใช่พนักงาน ของเขายังไม่ใช่แม่บ้านของเขา

เทียบกับการโมโหรุนแรงของเธอแล้วชนัยนั้นนิ่งเฉยมาก เลยหลับตาแล้วพูดว่า “ก็เพราะฉันอยากให้เธออยู่เป็นเพื่อนไง

ตามองไปทางผู้ชายที่กำลังหลับตาอยากจะยื่นมือไปอีก หน้าของเขาจริงๆเธอไม่เคยที่จะเกลียดใครคนหนึ่งได้มาก ขนาดนี้เลย

“ฉันใส่ชุดนอนอยู่แล้วมาเดินข้างๆนายนายไม่รู้สึกอาย หรอ?”มือของดราณีที่วางอยู่บนเขาเริ่มกำแน่น

คำพูดของเธอเหมือนจะไปเตือนสติของชนัยเขาลืมตา กะทันหันแล้วมองไปทางชุดนอนของเธอเขาก็รู้สึกว่าดูไม่ค่อย ได้แต่ไม่ใช่เป็นเพราะขี้เหร่จนดูไม่ได้แต่เป็นเพราะว่าไม่อยาก ให้คนอื่นเห็นสภาพที่เธอใส่ชุดนอน

แล้วเวลานี้ห้างต่างๆก็ปิดไปแล้วแม้กระทั่งที่ขายเสื้อก็ไม่มี
คิดไปคิดมาเขาก็มาดูเสื้อของตัวเองที่เป็นเสื้อดำวันนี้ดื่ม เหล้ากับพี่ปรัณไม่ได้ใส่อย่างเป็นทางการถึงแม้จะเป็นเสื้อของ ผู้ชายแต่ก็ยังดูดีอยู่

เขาเรียกผู้จัดการ ถอดเสื้อของนายมาให้ฉัน

ผู้จัดการอึ้งไปเล็กน้อย”อะไรนะครับ?”

“ถอดเสื้อผ้ามาให้ฉันใส่แป๊บนึง

…แล้วแล้วผม………….

“พรุ่งนี้ฉันจะให้ร้านGส่งแบบใหม่ของปีนี้ให้นายทั้งหมด ชนัยไม่มีอารมณ์อยากฟังเขาพูดให้จบและรู้ว่าผู้จัดการชอบใส่ เสื้อผ้าของร้านก็เลยพูดไปแบบนี้

ผู้จัดการไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วรีบถอดเสื้อตัวเองออกเป็น เสื้อเชิ้ตสีคราม

ในเวลาเดียวกันชนัยถอดเสื้อของตัวเองแล้วโยนไว้ที่หัว ของดราณี

อยู่ดีๆก็ตกอยู่ในความมืดดราณีตกใจรีบไปเอาของที่บน หัวลงมาแต่กลับมีมือมากดไว้อย่าขยับ

“นายทําอะไรเนี่ย?” เมื่อมองไม่เห็นอะไรเลยดราณีจึงรู้สึก กังวลเล็กน้อย

สายตาของชนัยมองไปทางผู้จัดการที่กำลังถอดเสื้ออยู่ ถอดเสื้อลงมาแล้วใส่เสื้อสูททับถึงจะปล่อยมือจากหัวเธอ
ดราณีรีบเอาเสื้อลงมาจากหัวแล้วจ้องไปยังเขาด้วยความ โมโห นาย………..

ยังไม่ทันพูดก็ไปเห็นร่างที่เปลือยกายของผู้ชายเธอ เหมือนโดนของร้อนๆรีบมองไปทางอื่น “นายมาถอดเสื้อ ทำไม!?”

“ฉันไม่ถอดเสื้อให้เธอเธอจะใส่ชุดนอนนี้ไปที่ถนนจริงๆ หรอ?”ชนัยใส่เสื้อของผู้จัดการถึงมันจะเล็กหน่อยแต่ก็ยังใส่ได้ อยู่ สวมเข้าไปเลยเสื้อมันใหญ่กว่าชุดนอนเธอ

พอถึงตรงนี้ดราณีถึงจะเข้าใจความหมายของเขามองดู

เสื้อสีดำที่เป็นขนไม่คิดว่าเขานั้นจะนึกถึงเธอก่อนเวลานี้ไม่รู้ ควรจะใส่หรือไม่ใส่ดี คิดไปตั้งนานสุดท้ายก็ตัดสินใจใส่เบื่อที่จะเถียงกับเขาแล้วทำให้ตัวเองน่าสงสารมันไม่คุ้มเลย