ตอน557ความอิจฉาที่อธิบายไม่ได้

ตอนที่ 557 ความอิจฉาที่อธิบายไม่ได้

ชีวภาเป็นคนที่หน้าตาดี เป็นคนง่ายๆสบายๆ กลับมา เรียนแค่อาทิตย์เดียวก็โดนสารภาพรักจากหนุ่มๆมากมาย เรื่องพวกนี้เธอก็รู้กันหมด

อิจฉาก็อิจฉา แต่ไม่ได้อิจฉาจนเกลียด ยังไงใบหน้านี้ก็น่า หลงใหลไม่ได้พูดเกินจริงเลยสักนิด

“ไม่ใช่จริงๆ!” ชีวภาเขียนอายไลเนอร์ไม่ง่ายเลย รีบ อธิบาย “เป็นเพื่อนปกตินี่แหละ นักกันไปเที่ยว เลยต้องแต่ง หน้า พวกเธอคิดไปถึงไหนเนี่ย!

แพรวตาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ตอนที่ชีวภานึกว่าเธอจะ ปล่อยตนไป ก็ได้ยินเธอพูดว่า “นั่นก็คือคุยๆกันอยู่ ยังไม่ได้มี ความสัมพันธ์ที่แน่นอน

“โอ๊ย!” ชีวภาตบบ่าเธอไปเบาๆ “ไม่คุยกับเธอแล้ว

ไปละ!”

“อย่ามาโกหก เธอยังไม่อธิบายให้พวกฉันฟังชัดๆเลยนะ”

“จริงด้วย คนนั้นเขามีรูปร่างยังไง อายุเท่าไหร่แล้ว ทำงานหรือว่ายังเป็นนักเรียนอยู่…….

ชีวภารีบหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งออกมาด้วยความเร็วสูง ด้านหลังยังได้ยินเสียงแพรวดากับสไปรท์นินทาอยู่ล่างๆ เดินออก มาประตูหอพัก เธอถึงโล่งอก

“เฮ้อ น่ากลัวจริง…….. เธออดพิมพ์ไม่ได้ ถ้าเธอออกมา ช้ากว่านี้หน่อย สองคนนั้นจะต้อง ถามซอกแซกให้สารภาพ แน่ๆ

ชีวภาเดินไปทางทิศตะวันตกของโรงเรียน ทางนั้น นักเรียนค่อนข้างน้อย เธอยกโทรศัพท์ขนาดเวลา จะห้าโมง แล้ว พวกเขานัดเจอกันที่ถนนเล็กๆ ทางทิศตะวันตกของ โรงเรียน เห็นว่าใกล้ถึงเวลาแล้ว เธอกำลังจะโทรหาชนุดม โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาก่อน

บนหน้าจอขึ้นว่า “คุณชนุดม เป็นการตั้งชื่อไว้ตั้งแต่แรกที่ เพิ่งรู้จักกัน

ชีวภาถือโอกาสรับขึ้นมา “ฮัลโหล?”

พอพูดขึ้น เสียงของเธอก็อ่อนโยนผิดปกติ ทำให้เธอไม่ อยากจะยอมรับ เลยขากเสลดก่อนจะถามขึ้น “คุณถึงแล้วหรอ คะ?”

“อืม อยู่ด้านนอกโรงเรียนเธอ” น้ำเสียงเรียบของเขาดัง เข้ามาในลำโพง ทุ้มอย่างเคย

ชีวภารีบก้าวเท้าเร็วๆ “ได้ค่ะ รอฉันห้านาที ฉันกำลังจะ ออกไปเดี๋ยวนี้”
ระหว่างที่เดินเร็วๆไปถึงนอกโรงเรียน เธอหมุนตัวเขาไป ข้างๆถนนเล็กที่ไม่สะดุดตา สุดถนนด้านซ้ายมีรถแลนด์โรเวอร์ สีดำจอดอยู่หนึ่งคัน รถใหญ่มาก ครึ่งหนึ่งของรถต้องขับไปถึง ขอบทางเดินถึงจะสามารถให้รถฝั่งตรงข้ามขับผ่านไปได้อย่าง ราบรื่น

ชีวภากำลังเดินไปทางนั้น จู่ๆก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อเธอ ลางๆจากด้านหลัง เธอหันศีรษะไปมอง เขาคือประธานชมรม นักพากษ์เสียง และก็เป็นรองประธานสมาคมนักศึกษา ชื่อต ปิยะ

เธอยืนอยู่ทางข้ามถนนเล็ก หยุดฝีเท้าลง มองเขาวิ่งมา ตรงหน้าเธอ “ว่าไงประธาน?”

“ไม่เจอเธอตั้งนาน” เปิยะพูดไปก็มองใบหน้าเนียนที่แต่ง หน้า แต่ไหนแต่ไรมานี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเธอแต่งหน้า อดไม่ ได้ที่จะตาเป็นประกายเพราะความสวย “เธอเตรียมจะไปไหน หรอก”

จู่ๆเขาก็ถามขึ้น ในใจชีวภาตื่นตระหนกไปหนึ่ง กำ กระเป๋าในมือแน่น ยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วน “เตรียม กลับบ้านน่ะ วันศุกร์ไม่มีเรียน

เปิยะไม่ได้สงสัยเธอ กำลังจะพูดอะไรขึ้นมา จู่ๆสายตาก็ หันไปเห็นเศษกระดาษชำระอยู่บนหัวเธอ จึงโน้มตัวเล็กน้อย เข้าไปใกล้ เอื้อมมือไปหยิบออกให้เธอ “หัวเธอมีอะไรติดน่ะ”

ชีวภาเห็นผู้ชายใส่เสื้อยืดสีขาวโน้มตัวเข้ามา เขาสูงไม่น้อยกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร มองจากด้านหลังเหมือนกำลัง

กอดเธอ ลมหายของชายหนุ่มรดใส่หน้าเธอ เปิยะคือประธาน

ชั้นปีที่สามคณะการกระจายเสียง อยู่ที่โรงเรียนก็เป็นที่นิยม

มาก ผู้หญิงหลายๆ เพื่อจะได้เจอเขา ก็โดดเรียนไปเข้าคาบของ

คณะการกระจายเสียง ทำให้ทุกครั้งในห้องของศาสตราจารย์

ท่านนั้นเต็มไปด้วยนักศึกษา โดยเฉพาะผู้หญิง

ตอนนี้เห็นเขาเข้ามาใกล้ ชีวภากตัวแข็งทื่อ รออยู่นานเขา ก็ไม่ได้ถอยหนี กำลังจะเอ่ยปากก็ได้ยินเสียงแตรรถดังขึ้นมา แสบแก้วหู————

‘ติ๊ดๆ— — คนคนนั้นกดแตรสามที เต็มไปด้วยความรำคาญ ทั้งสอง ตกใจสะดุ้ง มองไปยังต้นทางของเสียง รถคันดำมีฟิล์มกันไว้ มองเห็นคนในรถไม่ชัด เปิยะขมวดคิ้วขึ้นมา “ห่างตั้งไกลจะ กดแตรทำไม……

ชีวภากลัวว่าตปิยะจะสงสัย รถยนต์คันหรูขนาดนั้น สถานะการเงินเธอไม่ดี ถ้าถูกคนเห็นก็ไม่แน่ว่าจะถูกเข้าใจผิด อย่างไร จึงรีบพูด “ฉันไปขึ้นรถก่อนนะ อาทิตย์หน้าเจอกันที่ โรงเรียน แล้วเจอกันประธาน

ตปิยะแม้อยากจะคุยกันเธอต่ออีกสักพัก แต่พอเห็นเธอรีบ ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ทำได้เพียงพูดเรียบๆ “โอเค ระวังถนนด้วย นะ”

ชีวภาพยักหน้า เห็นตปิยะออกไปแล้วจึงเข้าไปในถนนเล็กในซอยเล็กมีรถอยู่ด้านหน้า ตอนเข้าไปนั่งในรถก็หยิบขึ้นมา ขึ้นรถมาก็หันศีรษะไปยิ้มหวานให้กับธีมนต์ที่นั่งอยู่ด้านหลัง

“น้าซีวภาสวัสดีคร้าบ” เสียงเล็กน้อยตะโกนขึ้น ดวงตา กลมโตสดใสราวกับซ่อนดวงดาวไว้

ชีวภาก็เผยยิ้มอันน่ายินดี “สวัสดีจ้ะ เจอกันอีกแล้วน้า

พูดไป เธอก็ก้มศีรษะหยิบเยลลี่หมีน้อยในกระเป๋าที่เพิ่งซื้อ มา “นี่ ให้ธีมนต์”

กล่องแข็งสีแดงมีของขนาดใหญ่เท่ากำปั้น ด้านบนมีหมี น้อยสีน้ำตาลจากสกอตแลนด์ประทับอยู่ หลังจากเปิดออกมา ด้านในจะมีลูกกวาดหมีน้อยสีต่างๆ ด้านบนเคลือบน้ำตาลไอ ซึ่งสีขาวอีกชั้นหนึ่ง ดูดีมาก

มันคือแบรนด์หนึ่งที่นำเข้าจากสวิตเซอร์แลนด์ เธอทำงาน พาร์ทไทม์ในห้างเห็นเลยซื้อมา ตัวเองไม่กล้ากิน

ธีมนต์เปิดมันออกมา พอเห็นดวงตาก็เป็นประกาย “สวย มากเลยครับ ขอบคุณนะครับน้าชีวภา

ตอนแรกกลัวว่าเขาจะไม่ชอบ ได้ยินเสียงถอนหายใจที่ เต็มไปด้วยความพอใจ ชีวภาก็ดีใจ แต่ไม่รอให้เธอได้พูด น้ำ เสียงเย็นชาจากข้างๆก็พูดขึ้นมา “อาซื้อให้ตั้งเยอะ ไม่เห็นม นต์จะดีใจแบบนี้เลย”

“มันไม่เหมือนกันนี่หน่า!” ธีมนต์พยายามตอบด้วยเหตุผล “คุณครูบอกว่า ยิ่งน้อยก็ยิ่งมีคุณค่า คุณอาส่งให้ผมเยอะเกินไปแล้ว เหมือนขายส่งเลย!

ชนุดมรู้สึกหงุดหงิด ให้ของเยอะๆยังโดนเป็นอีก

ชีวภามองผู้ชายข้างๆที่อารมณ์ไม่ดี ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ ดีใจ เธอยังไม่ได้ทำอะไรยั่วโมโหเขาใช่ไหม?

รับรู้ถึงสายตาของเธอ ชนุดมก็หันมาข้างๆเล็กน้อย สายตาเย็นชาจ้องมาที่เอวเธอ แล้วเพื่อนเธอด้วยน้ำเสียง รําคาญ “รัดเข็มขัด

“อ๋อ……เกือบลืม” ชีวภาก็ก้มศีรษะแล้วรัดเข็มขัดอย่าง

รวดเร็ว “ไปกันเถอะ”

เพียงเหยียบคันเร่ง รถก็ขับออกไปอย่างไวราวกับม้าป่า เนื่องจากความรู้สึกช้า ชีวภาจึงสะดุ้งขึ้นมา สองมือเข็มขัด ด้านหน้าไว้แน่น

หันไปมองมนต์นั่งด้านหลัง มองดูวิวถนนนอกหน้าต่าง ชินกับความเร็วแบบนี้อย่างเห็นได้ชัด

ชีวภาจึงได้แต่กลืมคำพูดลงไป ตากลมโตมองผ่านกระจก ไปที่ถนนอย่างกังวล