ตอน532พูดเรื่องราวของพวกเราที่ผ่าน มาให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม

ตอนที่532พูดเรื่องราวของพวกเราที่ผ่านมาให้ฉันฟังหน่อยได้ ไหม

ชีวิต30กว่าปีมานี้นอกจากช่วงเวลาที่นัชชาเกิดเรื่องนี้คือ ครั้งที่2ที่เตชิตรู้สึกว่าตัวเองโดนกลั่นแกล้งเขาไม่กล้าเชื่อว่า เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในตัวของผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด

การระเบิดครั้งใหญ่ทำให้ผิวหนังส่วนใหญ่ของเธอถูกเผา ไหม้ยังไม่พอฟ้ายังจะเอาความทรงจำของเธอไปอีก

ผู้ชายหลับตาแน่นกำมือแน่นความรู้สึกที่อยากจะดิ้นรน เริ่มหายไปตอนนี้เขารู้สึกแต่ทรมาน

ให้ตอนที่คนที่ตัวเองรักมากที่สุดมองมาทางตัวเองด้วย สายตาที่ว่างเปล่าถามอย่างไร้ความรู้สึกว่าเขานั้นคือใครใน ช่วงเวลานั้นหัวใจของเขาเหมือนจะตายแล้ว

เรื่องที่เกิดขึ้นไม่มีใครคาดคิดปรัณไม่คิดว่าจะได้ผลแบบ

นี้เขาเคยคิดทุกสถานการณ์แต่ไม่เคยคิดได้ว่านัชชาจะความจำ เสื่อมเทียบกับทุกเรื่องที่จะยอมรับยากแล้วการที่คนรักของตัว เองลืมตัวเองไปนั้นยากและทรมานยิ่งกว่า

“นี่คือการลงโทษ เตชิตอยู่ดีๆก็หัวเราะออกมาตาที่หลับอยู่ก็ลืมขึ้นมาอีกครั้ง นี่คือการลงโทษที่สวรรค์ให้กับฉัน นอกจากนี้แล้วเขาไม่รู้ว่าต้องใช้คำอะไรมาเปรียบเทียบ ได้อีก

“เตชิตยังมีวิธีอยู่ผู้ป่วยมากมายที่เป็นแบบนี้สุดท้ายก็หาย ได้ความทรงจำอันเก่ากลับคืนมา

“เธอทรมานเกินไปก็เลยเลือกที่จะใช้วิธีแบบนี้มาหลบหนี ความเจ็บปวดและบาดแผลที่ฉันทำให้เธอ” คำพูดของปรัณเมื่อ กี้เขาฟังรู้เรื่องแล้วเพราะฟังรู้เรื่องในใจของเขาก็ยิ่งรู้สึก ทรมาน”ฉันไม่รู้แม้กระทั่งว่าควรจะให้เธอจำเรื่องราวเก่าๆได้ ไหม”

ปรัณยกมือขึ้นไปจับที่ไหล่ของเขา ถึงแม้เธอจะไม่อยาก จำเรื่องราวทั้งหมดแต่เธอไม่มีวันอยากจะลืมนายแน่นอน

เงียบไปสักแป๊บผู้ชายที่ตัวสูงใหญ่เริ่มก้มตัวลงเหมือน ร่างกายนี้จะรับการกระทบกระเทือนที่ได้พบเจอไม่ไหวทำให้ กำลังใจของเขาเริ่มหายไปทีละนิด ปรันฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยัง ไงแล้ว”

ถ้าเป็นโรคอื่นเขามีความมั่นใจที่จะช่วยเธอรักษาได้หลาย วันมานี้เธอเคยนึกถึงปัญหานี้หลายรอบถึงแม้ร่างกายของนัก ชาจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เขาก็จะไม่มีทางรังเกียจ เพราะสำหรับเขาแล้วเธอนั้นสำคัญที่สุดแต่ตอนนี้ปัญหาที่อยู่ ตรงหน้าทำให้ข้อสันนิษฐานที่เขาเคยคิดมาทั้งหมดนั้นกลาย เป็นเรื่องตลก
ปรัณเข้าใจความรู้สึกของเขาในตอนนี้มาก ใครๆก็รู้ว่า โรคที่เกิดจากสภาพจิตใจนั้นรักษายากยากที่ทุกคนจะเป็นตัว ของตัวเองไม่ว่าจะร้ายแรงแค่ไหนแต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าผลสุดท้าย นั้นจะเป็นยังไงก็เลยต้องคิดไปทางด้านที่ดีที่สุด

“ในวงการจิตวิทยาฉันก็มีคนที่รู้จักเรื่องที่นัชชาความจำ เสื่อมไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นน้อยให้พวกเขามาดูก่อนเราจะได้รู้ว่า ควรจะรักษายังไงแน่นอนว่าไม่ได้หมายความว่าจะหายทันที เวลาและผลสุดท้ายพวกเราไม่สามารถที่จะแน่ใจได้แต่ต้อง ทําใจไว้เป็นระยะยาวๆ

คำพูดของปรัณทำให้เตชิตพยักหน้าไม่หยุด ฉันไม่มีทาง ปล่อยเธอแน่นอน”

“ฉันรู้”เขายิ้มอย่างอบอุ่นถึงแม้คนทั่วโลกจะไม่มีใครเอา

นัชชาผู้ชายคนนี้ก็จะเอาเธออยู่ดีอย่าไปพูดถึงการทอดทิ้ง

เลย บางครั้งการลืมก็ไม่ได้หมายความว่าเป็นเรื่องที่ไม่ดีไป

พวกนายยังเริ่มต้นใหม่ได้อย่าลืมนะว่านอกจากนายและเธอ

แล้วพวกนายยังมีลูกลูกก็คือความสัมพันธ์ของพวกนายที่

ตัดขาดกันไม่ได้”

หลังจากที่ทำการตรวจสอบเสร็จนัชชาก็นอนพักอยู่ที่ห้อง คนเดียวในห้องเงียบสงบนอนพักอยู่บนเตียงตลอดก็รู้สึก เวียนๆหัวผ่านไปสักแป๊บนึงก็หลับไปเลย

เธอหลับตั้งแต่เย็นจนถึงกลางคืนตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆเตียงจ้องมาทางเธออย่างไม่กระ พริบตา

นัยน์ตาคู่นั้นเหมือนมีอารมณ์หลายอย่างที่พูดไม่ออกมอง

มาทางเธอตลอดเวลาทำให้นัชชาตกใจเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้ว

แน่น”ทำไมนายยังอยู่ที่นี่?” แค่คำพูดคําเดียวก็เกือบจะทำให้เตชิตเศร้าอีกแล้วเขารีบ มองไปทางอื่น เธอไม่สะดวกที่จะขยับฉันก็เลยมาอยู่ดูแลเธอ

ดูแล?

ตาของนัชชากระตุกถ้าเขาอยู่ที่นี่ก็ยิ่งจะทำให้เธอรู้สึก

ทําตัวไม่ถูก

สองตาสบกันในเวลานี้ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้นนัชชามอง ไปทางผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่พูดอย่างอื่นเขามีหน้าตาที่หล่อ เหลาตาที่แหลมคมจมูกที่สูง โด่งทุกอย่างดูสมบูรณ์ไปหมดริม ฝีปากเดี๋ยวเปิดเดี๋ยวปิดทำให้ดูมีเสน่ห์เหลือเกินแม้กระทั่งผม เส้นเล็กๆของเขาก็ได้จัดเป็นระเบียบ

เขาหล่อมากไม่ใช่หล่อแบบนักแสดงหรือดาราจัดเป็น หล่อแบบธรรมชาติหล่อที่โดดเด่นหล่อที่มีเสน่ห์ออกมาจากข้าง

ใน

เพียงแต่หนวดที่อยู่ใต้คางของเขาดูแล้วรู้สึกอึดอัด ดูออกได้ว่าเขาไม่ได้พักผ่อนดีๆหลายวันแล้วสีหน้าไม่ได้ดี มาก ใต้ตาที่สวยงามก็มีถุงใต้ตาดำๆ
เตชิตเห็นเธอจ้องมาทางหน้าของตัวเองในใจของเขาเริ่ม มีความหวังขึ้นมานิดนึงคิดว่าเธอจะคิดอะไรได้แต่สุดท้ายก็ ไม่ใช่อย่างที่เขาคิด

“นายไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันก็ได้ถ้ามีอะไรฉันจะเรียกนาง พยาบาลเอง” หลังจากที่เธอฟื้นก็เอาเครื่องช่วยหายใจออก เสียงของเธอฟังดูเหมือนไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงแต่ก็ได้ยินชัดเจน

“ตอนนี้เธอยังลงมาเดินไม่ได้ถ้ามีเรื่องอะไรขึ้นมาจริงๆ ไม่ทันที่จะเรียกคนหรอก”

“นัชชา”เตชิตพูดแทรก”ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอไม่คุ้นเคยกับฉัน แต่ฉันจําเป็นต้องบอกเธอว่าฉันคือสามีของเธอเป็นพ่อของ ลูกเธอเป็นคนที่สมควรที่จะอยู่เคียงข้างเธอและดูแลเธอมาก ที่สุดอย่าคิดที่จะปฏิเสธฉันเลยนอกจากสิ่งนี้แล้วฉันสามารถ ยอมเธอได้ทุกอย่าง

ตอนนี้เธออยู่ในสภาพแบบนี้เขาจะจากไปได้ไง?

พอได้ยินแบบนี้นัชชาก็รู้สึกประหลาดใจแล้วมองไปทาง เขา”สามีฉันแต่งงานแล้ว?”

“ไม่”

“แล้ว…..?”

“พวกเราไม่ได้แต่งงานกันแต่ว่ามีลูกแล้วที่จริงงานแต่งจะ จัดขึ้นหลังจากที่ทำภารกิจครั้งนี้เสร็จแต่เกิดอุบัติเหตุขึ้นเสียก่อน”พูดถึงตรงนี้เตชิตก็นึกถึงธีมนต์ก็เลยถามว่า “เธอยังจำได้ ไหมว่าเธอมีลูกคน?”

นัชชายิ่งประหลาดใจไปใหญ่เธอไม่รู้เลยว่าเขากำลังพูด อะไรเผชิญกับหน้าใบที่ไม่คุ้นเคยนี้เธอก็เหมือนกับกำลังฟัง เรื่องราวของคนอื่นเหมือนไม่เกี่ยวกับตัวเองเลย

หน้าตาของเธอบ่งบอกทุกอย่างแล้วความผิดหวังในใจ ของเตชิตเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาจำเป็นต้องบอกตัวเองว่าใจ เย็นๆแล้วตั้งสติ “ตอนนี้เธอยังจำอะไรได้บ้าง?

“ฉันจำเรื่องราวได้ทุกอย่างแต่เรื่องที่นายบอกว่านายคือ สามีฉันและฉันยังมีลูก………………ไม่ได้

“พ่อแม่ล่ะ?”

นัชชาพยักหน้าอย่างไม่ลังเล”จำได้”

เตชิตเงียบไปก็หมายความว่านอกจากเรื่องของเขาและ เด็กเธอทุกอย่างได้ไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจดีเพราะเธอยัง จำทุกอย่างได้ยกเว้นลูกและเขา

“เธอจำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรฉันไม่บังคับเธอให้นึกได้แต่ฉัน ไม่มีทางหลอกเธอแน่นอนหน้าท้องของเธอมีแผลที่เคย ทำคลอดนี่คือสิ่งที่หลอกไม่ได้

พอเขาพูดจบนัชชาก็รีบอยากจะไปจับดูแต่ร่างกายของ เธอพ้นไปด้วยผ้าเธอไม่มีทางที่จะสัมผัสได้
เตชิตเห็นเธอขยับมั่วก็รีบลุกขึ้นมาอย่าขยับบนตัวเธอยัง มีแผลอยู่”

นัชชาไปสบกับตาของผู้ชายก็ได้เห็นตาของผู้ชายที่เต็มไป ด้วยความเป็นห่วงนี้ไม่ใช่สิ่งที่สามารถจะสร้างขึ้นมาได้ความ รู้สึกแบบนั้นที่เขามีต่อเธอยิ่งทำให้เธอใจแข็งไม่ลง

ในห้องที่กว้างใหญ่เงียบไปทันทีนัชชานอนอยู่บนเตียงใน สมองมีความคิดมากมายสุดท้ายก็เปิดปากถามเขาว่า “นายเล่า เรื่องราวของพวกเราที่รู้จักกันได้ยังไงแล้วอยู่ด้วยกันยังไงให้ ฉันฟังหน่อยได้ไหม?”

เตชิตอึ้งไปสักแป๊บนึกไปถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นตัว ของเขาที่แข็งตึงเริ่มหย่อนลงนัยน์ตาของเขาดูอ่อนโยนลง เหมือนมีความรู้สึกดีๆที่พูดไม่หมดได้เลย