ตอน400ดินเนอร์ใต้แสงเทียน

ตอนที่400 ดินเนอร์ใต้แสงเทียน

ตรัณพาธีมนต์ไปเดินเล่นในสวนเล็กๆหน้าร้าน เมื่อเห็น นัชชาเดินออกจากประตูมาเขาก็ส่งลูกน้อยให้ มองไปที่หน้า แดงของเธอ ตรัณก็พอเดาได้เจ็ดสิบแปดสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ ไม่ได้พูดอะไร “คุณนัชชา ทานอาหารให้อร่อยครับ

นัชชารู้ว่ามีบางอย่างในคำพูดของเขา ใบหน้าร้อนจนลุก ไหม้อย่างรวดเร็ว “อื้อ ขอบคุณค่ะ ไว้มีเวลาเมื่อไหร่ทานข้าวกัน ค่ะ

“ได้ครับ”

นัชชารู้สึกโล่งอก เธอจูงมือเล็กๆของธีมนต์ไปที่ประตูร้าน อาหาร เมื่อประตูเปิดออกธมนต์ก็เห็นคลื่นทะเลดอกไม้ขนาด ใหญ่ เขารู้สึกว่าเป็นสิ่งน่าอัศจรรย์มาก แต่กลับทำหน้าตา ยุ่งเหยิง “แม่ครับ นี่เป็นดอกไม้ที่คุณลุงเตรียมไว้ให้แม่หรอ ครับ”

นัชชาพาเขาเดินไปที่บันได ได้ยินประโยคนี้แต่ก็ยังไม่ หยุดเดิน เธออยากจะตอบว่าไม่ใช่ แต่นอกจากพวกเขาสามคน แล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก ได้แต่พยักหน้ายอมรับ “ใช่จ๊ะ”

“คุณลุงชอบแม่ใช่รึเปล่าครับ เขาสารภาพรักกับแม่หรอ ครับ” ธีมนต์จู่ๆก็พูดออกมาเช่นนี้
นัชชาตกใจ “ทำไมถึงพูดอย่างนี้ล่ะ

“เพราะว่าลุงชนุดมเคยบอกผมไว้ ดอกกุหลาบเอาไว้มอบ ให้กับผู้หญิงที่ตัวเองชอบ เอาไว้สารภาพรัก” เมื่อพูดจบเขาก็ ยื่นนิ้วเล็กๆ ออกไปที่บันได เขาชี้ไปที่บันไดที่ปกคลุมไปด้วย กลีบดอกไม้ ดอกไม้มากมายขนาดนี้ต้องเป็นการสารภาพรัก แน่ๆ”

นัชชาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอาย ชนุดมจริงๆเลยทำไมพูดกับ เด็กเรื่องพวกนี้

เธอพยายามควบคุมสติให้ใจเย็นลง เธอคุกเข่าลงและ มองไปที่ตุ๊กตาน้อยมองดูความรู้สึกในดวงตาคู่นั้น และพูด ปลอบโยนอย่างอบอุ่น ไม่ว่าลุงจะบอกรักแม่หรือไม่ก็ตาม แต่ จะไม่มีผลอะไรกับความรักที่แม่มีให้หนู

แต่แล้วคำพูดของธีมนต์ก็ทำให้นัชชาตกใจ

เห็นเขาเงยหน้าขึ้นและเกาหัว เสียงขนาดเล็กและค่อนข้าง ไม่พอใจแต่คำพูดกลับแน่วแน่มาก “แม่ครับ ความจริงแล้วผมรู้ ว่าคุณลุงคือพ่อของผม ผม ผม ผมคิดว่า…เขาเป็นคนดี เขา อธิบายให้ผมฟังแล้วว่าก่อนหน้านี้ทำไมไม่มาหาผมกับแม่ เขา แค่ไม่รู้ว่ายังมีพวกเราอยู่

การที่เตชิตได้บอกกับธีมนต์เรื่องนี้เอาไว้ล่วงหน้าแล้วเป็น สิ่งที่นัชชาคาดไม่ถึง ตลอดมาเธอกลัวว่าลูกจะเสียใจ ดังนั้นจึง พยายามหาคำโกหกมาปกปิดเรื่องในอดีต แต่ตอนนี้กลับดู เหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องดี สุดท้ายแล้วถ้าเอ่ยปากก็ไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรดี

แต่เมื่อครู่เขาบอกว่าอะไรนะ

เตชิตอธิบายให้เขาฟังแล้ว

ปฏิกิริยาแรกของนัชชาก็คือตื่นตระหนก กลัวว่าเขาจะ ไม่ทันระวังและทำร้ายจิตใจเด็กไปโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ จึงรีบ สอบถามข้อมูลบางอย่าง “เขาบอกว่าอย่างไร

ธีมนต์มองไปที่เธอ “เขาบอกว่าต่อไปนี้จะปกป้องดูแลผม และแม่”

นัชชาตะลึง ถอนหายใจออกมา ไม่ได้มีเรื่องอะไร ผู้ชาย คนนี้ทําอะไรได้มากกว่าที่เธอคิดจริงๆ

เห็นเธอไม่พูดอะไร ธีมนต์ไม่สามารถอ่านอารมณ์ที่ซับ ซ้อนของผู้ใหญ่ได้ เด็กเป็นสิ่งมีชีวิตที่ช่างบริสุทธิ์ เขาได้แต่พูด สิ่งที่ใจคิดออกมา “แม่ครับ ผมค่อนข้างชอบคุณลุงครับ เขา สารภาพรักกับแม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เขาพูดอย่างจริงจังมาก แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ได้

เป็นการยอมรับเตชิต

นัชชากลัวว่าลูกจะรู้สึกว่าเตชิตมาแย่งแม่ของเขาไป แต่ เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ จึงรู้สึกว่าตัวเองคิดว่าลูกไร้เดียงสาเกิน

ไป

เขาขาดความรักจากพ่อไปหลายปี เขาน่าจะมีความ ปรารถนาสิ่งนี้เป็นอย่างมาก
เธอจะเห็นแก่ตัวเช่นนี้ไม่ได้ หลังจากที่ลูกรู้ความแล้วยัง

ตัดสิทธิ์เขาในการที่จะติดต่อกับพ่อ

นัชชาตึงเด็กน้อยเข้ามาและมองเขาด้วยความอบอุ่น “ถ้า ธีธีชอบก็เล่นกับคุณลุงบ่อยๆ แม่ก็จะไปกับหนูด้วยครับ

ธีมนต์ยิ้มขึ้นมาอย่างมีความสุข พยักหน้าอย่างมุ่งมั่น “ครับ!”

นัชชาจูงมือเด็กเดินขึ้นไปชั้นสอง เมื่อก้าวถึงขั้นสุดท้ายม นต์ก็อดไม่ได้รีบวิ่งไปที่ระเบียง

นัชชามองร่างเล็กๆของเขาที่เต็มไปด้วยพละกำลังวิ่งตรง ไปหาเตชิต ก้าวเท้าไม่ค่อยจะมั่นคงเท่าไร โยกไปเยกมาจน สุดท้ายกระโจนเข้าหาอ้อมกอดของชายหนุ่ม

คนหนึ่งเล็กคนหนึ่งใหญ่ เหมือนกับธนู คนหนึ่ง โก้งโค้ง คนหนึ่งเงยหน้าขึ้นมอง ช่างเป็นภาพที่งดงามจนน่าถ่ายรูปเก็บ เอาไว้

เธอเพิ่มความเร็วเดินไปข้างหน้า บนโต๊ะมีสเต็ก สลัด ซุป ข้น และมีอาหารอื่นๆอีกมากมาย ทุกอย่างล้วนปราณีต ทันที ที่เดินเข้าไปก็ได้กลิ่นหอมที่ตรงหน้า

มีเชิงเทียนวางอยู่ที่กลางโต๊ะ ด้านบนมีเทียนอยู่สามเล่ม สั้นสองเล่มยาวหนึ่งเล่ม ด้านล่างเป็นชั้นเคลือบทองคำ ที่ด้าน ข้างยังมีแชมเปญอยู่ถัดไป มองออกไปนอกระเบียงจะเห็นแสง จากโคมไฟที่ส่องสว่างอยู่ไม่ไกล ทิวทัศน์ยากค่ำคืนช่าง สวยงาม แม้แต่อาหารก็ยังสวยงาม
โดยเฉพาะความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองที่เปลี่ยนไป แม้แต่สายตาก็เต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจกันอย่างลึกซึ้ง

อาหารมื้อนี้เป็นอาหารที่นัชชารับประทานอย่าง เพลิดเพลินใจที่สุดในรอบหลายปีที่ผ่านมา ไม่มีสิ่งใดที่ต้อง กังวล ลูกอยู่ข้างๆ คนที่อยู่ในหัวใจก็อยู่ข้างกาย

“คุณลุงครับ ดอกไม้พวกนี้ผมเอากลับไปนิดหน่อยได้ไหม ครับ” ระหว่างที่นั่งอยู่ไม่รู้ว่าธีมนต์คิดอะไร จู่ๆก็ถามชายที่อยู่ ทางด้านข้าง

เตชิตไม่เคยปฏิเสธคำขอของธีมนต์แต่คราวนี้เขากลับไม่ เห็นด้วย “พวกนี้ลุงมอบให้แก่แม่ของหนู หนูต้องถามแม่ของ หนูถึงจะถูก”

คำพูดเช่นนี้ทำให้ระยะห่างระหว่างคนทั้งสามนั้นใกล้ชิด

กันยิ่งขึ้น

นัชชาขยับช้อนส้อมในมือ “ถ้าลูกชอบก็เลือกดอกที่สุดๆ กลับไปสิ เอากลับไปปักแจกันก็ดูสวยดี

ธีมนต์เมื่อได้ฟังก็ลุกวิ่งออกจากเก้าอี้ทันทีเพื่อที่จะไปหาด อกไม้ นัชชาตะโกนเรียก “ไม่ทานข้าวแล้ว

“อิ่มแล้วครับ!”

ไม่ได้อิ่มหรอก แค่อยากจะเล่นจนไม่มีกะจิตกะใจทานต่าง

หากล่ะ

นัชชามองไปที่จานข้าวของเขา บนจานยังมือสเต็กเนื้อชิ้นเล็กๆอยู่ เหลืออยู่ไม่มากจึงยอมปล่อยให้เขาไปได้

เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นก็ปะทะเข้ากับสายตาของชายคนนั้น หัวใจเต้นจนประหม่า

เตชิตมองไปที่หน้าซีดเซียวของเธอ หัวใจรู้สึกอ่อนนุ่ม “นี่ คือชีวิตที่ผมต้องการตลอดมา

นัชชาไม่ได้พูดอะไร อาหารหูแดงได้อธิบายทุกอย่าง เรียบร้อยหมดแล้ว

หลังอาหารเย็นทั้งสามก็จะขับรถกลับบ้าน พวกเขาเปิด ประตูใหญ่ผลักออก ด้วยท่าทีของสุภาพบุรุษ เขาปล่อยให้ สุภาพสตรีและเด็กเดินเข้าไปก่อน

นัชชาเอื้อมหยิบขนมปังที่ด้านข้างของเขา ฉันพลันข้อมือ ถูกเขาจับไว้ อุณหภูมิที่อบอุ่นของร่างกายถูกส่งไปตามปลาย นิ้วทำให้เกิดอาการวูบวาบ เธอหันกลับไปมองเขา

บุคคลนี้ทำหน้านิ่งเหมือนว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น ก้าวเท้าเดิน ไปด้านข้างเพื่อที่จะเอารถ

ระหว่างทางกลับบ้าน ดูเหมือนว่าจะยังจำสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อ ครูได้ ผู้ใหญ่ทั้งสองคนไม่พูดจา ธีมนต์จ้องด้วยดวงตาคู่โต เขาส่ายหัวเล็กๆเพื่อจ้องดูนัชชา และมองที่เตชิต มองกลับไป กลับมาระหว่างคนทั้งสอง เด็กสี่ขวบไม่รู้ว่านี่คือความรู้สึกเช่น ไร รู้แต่ว่าเขามีความสุขมาก ต้องการที่จะเพิ่มความครึกครื้น

หลังจากที่กลับถึงบ้าน นารินก็ไม่อยู่แล้ว นัชชานำดอกไม้ที่เมนต์นำกลับมาไปปักแจกันไว้ใส่น้ำนิดหน่อยและนำไปวาง ไว้ที่โต๊ะทานข้าว กลับมองดูน่าชมนัก

หลังจากวันนี้ที่ได้ไปปีนเขาเธอก็ได้งีบหลับไปแล้ว พอตื่น ขึ้นมายังไม่ทำความสะอาดก็ถูกโทรศัพท์เตชิตเรียกให้ออกไป ตอนนี้ร่างกายรู้สึกเหนียวและอึดอัดเล็กน้อย

ตอนแรกคิดว่าจะทน ไม่ต้องการที่จะอาบน้ำที่นี่ แต่ตอนนี้ ทนไม่ไหวแล้ว หลังจากกล่อมเมนต์เข้าไปในห้องนอนแล้ว เธอ ก็เข้าไปในห้องอาบน้ำอีกครั้ง

แม้ว่านัชชาจะปิดประตูเบามากแต่เตชิตก็ยังคงได้ยิน เขา อาบน้ำทันทีที่กลับถึงบ้าน เป็นเรื่องน่าเบื่อที่จะให้หมาป่ารออยู่ นานทำเป็นเดินไปเดินมาอยู่ข้างล่าง