ตอน349ฉันชกจะเสียใจที่ให้เธอกลับมา

นัชชายังไม่ทันได้พูดอะไรเด็กน้อยที่ยืนอยู่ด้านข้างของเธอเบิก ตาโตวิ่งไปกอดต้นขาชนุดมทันที”คุณลุงมาได้ยัง ใOhmygod! It’sincredible! ผมคิดถึงคุณลุงจังเลย!”

ธีมนต์เดี๋ยวพูดภาษาอังกฤษเดี่ยวพูดภาษาจีนปนกันไป หมดดีใจจนทำตัวไม่ถูกอันที่จริงเพิ่งจะแยกจากกันได้ไม่นาน แต่เขาก็คิดถึงชนุดมเอามากๆอาจจะเป็นเพราะหลายวันที่ผ่าน มาเจอแต่เรื่องแย่ๆทำให้เด็กน้อยรู้สึกคิดถึงคนและเรื่องต่างๆ ตอนอยู่ที่อังกฤษ

หัวใจที่กระด้างของชนุดมละลายเพราะอ้อมกอดน้อยๆ ของธีมนต์เขาอุ้มเมนต์ขึ้นพลางพูดเสียงอ่อนเสียงหวานปลอบ เด็กน้อย”ลุงก็คิดถึงหนูเหมือนกันจะเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณแม่ หรือเปล่า? ”

“ครับ!ผมเป็นเด็กดีเชื่อฟังคุณแม่มากๆไม่เชื่อลองถามคุณ แม่สิ”ธีมนต์เงยหน้าขึ้นอย่างภาคภูมิใจคิดแต่ว่าต้องได้รับคำ ชมแน่ๆ

นัชชามองดูเด็กน้อยกับชายคนนั้นรู้สึกเหมือนได้กลับไปที่ อังกฤษเธอพูดอย่างรวดเร็วว่า”โตขนาดนี้แล้วยังให้คุณลุงอุ้ม อีกวางเขาลงเถอะค่ะ”
ใครจะรู้เมื่อเมนต์ได้ยินแบบนั้นก็รีบกอดคอชายคนนั้นไว้ ไม่ยอมปล่อยมือ ไม่เอาๆผมจะให้คุณลุงอุ้ม!

นานทีเด็กน้อยจะเอาแต่ใจสักครั้งอีกอย่างเอาแต่ใจเรื่อง นี้ทำให้ชนุดมดีใจอย่างประคบประหงมเดี๋ยวก็กอดเดี๋ยวก็ช เด็กน้อยขึ้นสูงๆเล่นเสร็จถึงได้วางเด็กลง”เดี๋ยวกลับไปบ้านลุง ค่อยอุ้มใหม่ตอนนี้หนูไปเก็บของกับคุณแม่ก่อนนะเดี๋ยวเราจะ ออกไปกันแล้ว”

เด็กน้อยตาโตแววตาเต็มไปด้วยเครื่องหมาย คำถาม”พวกเราจะไปไหนหรอครับ?

“ไปพักที่บ้านของลุงเองจ๊ะ”

“ดีจังเลย!”ธีมนต์พูดจบก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องเก็บของเล่น

ทันที

จินต์ยืนมองดูพวกเขาทั้งสามต้องบอกว่าชายคนนี้เขาอาจ จะดูเย็นชาแต่หากอยู่ต่อหน้านัชชากับลูกได้เห็นเขาอีกมุมหนึ่ง เขาไม่ได้นุ่มนวลมากแต่กลับทำให้รู้สึกดีและจริงใจ นัชชามองเธอด้วยความเกรงใจ”จินต์ฉันขอโทษนะ…” “อย่าพูดแบบนี้สิ”จินต์รีบโบกมือไปมา”เธอก็มีแผนของ เธอฉันรู้เมื่อไหร่ที่เธอต้องการฉันเธอก็บอกฉันได้เลย”

เธอช่วยเหลือนัชชาอย่างไม่มีเงื่อนไขและไม่ต้องการ เหตุผลใดเธอพร้อมจะสนับสนุนนัชชาเสมอทำให้นัชชาตื้นตัน ใจมากชาตินี้มีเพื่อนดีแบบนี้ก็ไม่เสียชาติเกิดแล้ว
ชนุดมก็มองไปทางจินต์หยิบกล่องเล็กๆ ออกมาจาก กระเป๋าเสื้อของเขาแล้ววางลงบนโต๊ะ”ขอบคุณหลายวันที่ผ่าน มาดูแลคุณนัชชาอย่างดีนี้เป็นน้ำใจเล็กน้อยโปรดรับไว้ด้วย”

ความรู้สึกแรกคือเธอปฏิเสธทันที”ฉันกับนัชชาเป็นเพื่อน รักกันไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นหรอกคะ”

“ผมรู้ครับแต่นี้เป็นน้ำใจจากผมไม่เกี่ยวกับนัซซา”เมื่อชน ดมเอาของออกมาแล้วก็ไม่ได้คิดที่จะเอากลับคืนไป

นัชชารู้ถึงนิสัยและสไตล์ของเขาจึงยิ้มให้จินต์พลางพูด ว่า”จินต์เธอรับไว้เถอะ”

“ไม่เป็นไรจริงๆ…”

“เธอไม่เอาเขาก็ไม่ยอมเอากลับหรอกนิสัยเขาก็เป็นคน ตรงๆแบบนี้”นัชชาทำหน้าหมดหนทาง” เพื่อฉันเธอรับไว้เถอะ”

พูดมาถึงจุดนี้ถ้าจินต์ไม่รับไว้ก็จะดูไม่ดีเธอเลยจำใจรับไว้

เอง

ตอนย้ายมานัชชาของไม่เยอะมีกระเป๋าเดินทางเพียงใบ เดียวครึ่งหนึ่งของกระเป๋ามีแต่ของธีมนต์ส่วนของที่ซื้อตอนหลัง หากไม่จําเป็นอะไรเธอก็ไม่ได้เอาไปด้วย

“ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันต้องมารบกวนเธออีกนัชชาล้อเล่น กับเธออย่างข่าๆ

จินต์ใจกว้างพลางพูดว่า “เธอมาได้ตลอดเวลาเธอก็รู้รหัส ผ่านของบ้านฉันไม่ต้องขอกุญแจจากฉันแต่ถ้าคุณชนุดมจะมาด้วยอาจต้องรบกวนให้นอนบนโซฟา

ชนุดมไม่มีอารมณ์ขันเอาเสียเลยเขาพูดอย่างจริงจัง “คุณ จินต์มั่นใจได้ไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นแน่ๆ”

..”ก็ได้คิดเสียว่าเธอไม่ได้พูด

หลังจากส่งทั้งสามคนแล้วจินต์เปิดกล่องออกดูตอนแรก เธอคิดว่าน่าจะเป็นของเล็กๆ น้อยๆ หรือไม่ก็เป็นของมีค่าแต่เมื่อ เธอเห็นแหวนหยกฝังทองเธอก็ตกใจ

นี่ไม่ใช่แหวนธรรมดาเธอเคยเห็นมันในการประมูลมา ก่อนของชิ้นนี้อาจพูดไม่ได้ว่าหาค่ามิได้แต่แหวนนี้ราคาแพง กว่าบ้านของเธอซะอีก

จู่ๆจินต์ก็รู้สึกมือหมดแรงรีบเอาแหวนใส่ในกล่องเหมือน เดิมเพื่อเป็นการขอบคุณเธอเรื่องที่ช่วยเหลือนัชชากับลูกเจอ กันครั้งแรกก็ให้ของขวัญล้ำค่าขนาดนี้แม้แต่เธอยังรู้สึกตกใจ

ต้องมีทรัพย์สินและฐานะขนาดไหนถึงใจสปอร์ตได้ขนาด

สงสัยเรื่อง ใจสปอร์ตแบบนี้ชนุดมกับเตชิตสู้กันได้

หลังจากนัชชาพูดขอบคุณจินต์เรียบร้อยแล้วก็จูงลูกจาก ไปทั้งสามขึ้นรถเวลานี้ก็ดึกมากแล้วธีมนต์ก็ง่วงหงาวหาวนอน

เต็มที
ชนุดมเอื้อมมือไปเปิดไฟตรงหลังคารถแสงสลัวทำให้มอง เห็นหญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ ขอบตาของเธอมีสีคล้ำๆนั่นเป็นเพราะ พักผ่อนไม่เพียงพอสีหน้าก็ไม่ค่อยดีสักเท่าไรใบหน้าเหนื่อยล้า และเคร่งเครียดไม่ต้องถามก็รู้ในวันที่ผ่านมาเธอไม่ราบรื่นสัก เท่าไร

นัชชารู้สึกว่าเขากำลังจ้องเธออยู่รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของ ตัวเอง”มีอะไรหรือ?”

ชายผู้นั้นก้มศีรษะและพูดโดยไม่ได้ตั้งใจว่า”ฉันชักจะ เสียใจที่ให้เธอกลับมา”

เขาลดเสียงลงกลัวว่าจะไปรบกวนเด็กน้อยที่หลับอยู่เสียง แหบพร่าของเขาสะท้อนถึงเขาผ่านเรื่องราวยากลำบากมานับ ไม่ถ้วนนัชชาเงียบไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ

ในเวลานั้นเธอเองที่อยากกลับมาที่นี่…

นัชชาหัวเราะตัวเอง”ดูเหมือนว่าฉันจะทำทุกอย่างยังไม่

เป็นท่า”

“พังไม่พังตอนนี้ยังพูดไม่ได้แต่ที่แน่ๆเธอไม่ได้ดูแลตัวเอง กับลูกดีๆ”ชายผู้นั้นเอนหลังพิงเบาะนั่ง” โชคดีที่เธอยังเล่าให้ ฉันฟัง”

“ฉันไม่อยากรบกวนคุณ…”

“คำพูดตามมารยาทเธอไม่ต้องพูดกับฉันหรอกฉวย โอกาสที่ตอนนี้อารมณ์ฉันยังดีอยู่”ชนุดมหลับตาลงเขาเลิกคิ้วขึ้นเหมือนไม่ค่อยอยากพูดถึงมัน

นัชชาเลยต้องเงียบทุกคนเหนื่อยใจในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ก็อย่าเอาภาระอย่างอื่นมาโยนให้กันและกัน

ในรถเงียบสงัดมีเพียงแสงไฟรถที่สวนมานอกกระจกขับ

ไปตามถนนตรอกซอกซอยที่ค่อยๆเงียบสงบและดึกสงัดนัชชา ไม่รู้สึกง่วงเลยเธอมองบรรยากาศนอกหน้าต่างรถอย่างเหมือ ลอย

ตอนที่เธอคิดว่าชายด้านข้างคงจะหลับไปแล้วเขาหันมา ถามเธออย่างเคร่งขรึม”เธอคิดจะกลับไปเมื่อไร?

นัชชาสะดุ้งสุดตัวเธอหันขวับไปทางเขาทันทีจ้องตาสี น้ำตาลที่เป็นประกายของเขา ในแววตาคู่นั้นไม่มีเคล้าว่าง่วง นอนเลยสักนิดเธอหยุดคิดพักหนึ่งจึงพูดว่า”เจรจาเรื่องลูกจบก็ คงกลับ”

“นานแค่ไหน?”

“อะไรนะ?”

ชนุดมมองลึกเข้าไปในแววตาที่ลังเลของเธอเห็นได้ชัดว่า เธอไม่ได้วางแผนเวลากลับที่แน่นอนตอนแรกเขาไม่อยากรีบ เร่งเธอจนเกินไปแต่หลายวันที่ผ่านมาเขาสังเกตเห็นเธอเปลี่ยน ไป

นัยน์ตาสีแอปริคอทที่สะอาดและสวยงามของเธอมีความ อาลัยอาวรณ์และความสับสนและนี่คือสิ่งที่เขาไม่ต้องการเห็นจากแววตาของเธอ

ดังนั้นชนุดมตัดสินใจว่าจะไม่รออีกต่อไปจึงช่วยเธอตัดสิน ใจเอง”พรุ่งนี้เย็นจะมีงานเลี้ยงสำหรับธุรกิจระดับสูงเตชิตก็เข้า ร่วมงานนี้ส่วนฉันก็ได้รับเชิญเข้าร่วมงานเช่นกันเธอเข้าร่วม งานคู่กับฉัน”

หลังจากพูดจบเหมือนเขาจะรู้สึกอะไรบางอย่างและถาม เธออย่างจริงจัง “เธอยอมไปกับฉันไหม? “