ตอน282ไม่อภัยให้เธอตลอดไป

ตอนที่282 ไม่อภัยให้เธอตลอดไป

วันนั้นในสถานที่เกิดเหตุที่ค้นหาช่วยเหลือผู้รอดชีวิตภาย จากที่เตชิตตกลงไปเขาก็ถูกนำตัวส่งไปโรงพยาบาลหัวใจเค้า เต้นช้าลงความเจ็บปวดภายในแน่นอนว่ามันต้องมีอยู่แล้วแต่ที่ ยิ่งไปกว่านั้นคือความเจ็บปวดที่ใจ

เดิมที่ปรัณอยากให้เค้าพักผ่อนสักสองสามวันแล้วแล้ว ค่อยไปแต่ทว่าเค้ากลับไม่ฟังรู้ตัวว่าบังคับไม่ได้ก็ไม่พูดโน้ม น้าวมากเพียงฉีดยาให้เค้าสองสามเข็มใช้ยาเยียวยา สามารถบันกายไว้ได้ยอมตามเค้ากลับไป

คนของ โจวซวินตลอดมาล้วนไม่เคยปล่อยปละละเลยไม่ หยุดค้นหาตรงโค้งน้ำที่เกิดเรื่องหาต่อเนื่องจนกระทั่งถึง ตำแหน่งกระแสน้ำตอนล่าง

ถึงกระนั้นแล้วเวลาก็ผ่านไปรวดเร็วเหมือนน้ำไหลไม่มี แม้แต่ข่าวคราวที่เกี่ยวกับนัชชาเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน

สามวันแล้วหลังจากที่เธอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยชาย หนุ่มคนนี้จากที่กังวลในตอนแรกๆเริ่มแปรเปลี่ยนไปเป็นความ หวาดหวั่น ใช่แล้วเค้ากลัวว่าจะมีใครสักคนบอกเขาว่าหาตัวนัช ชาเจอแล้วแต่ทว่าร่างที่หาเจอกลับไร้ลมหายใจเสียแล้วมันคือการจากกันตลอดกาล

จากวันนั้นจนถึงวันนี้สิ่งที่ประคับประคองให้เค้าอยู่ต่อไป ได้ก็คือยังหวังลมๆแล้งว่าเธอจะยังมีชีวิตอยู่ดังนั้นการที่ไม่มี ข่าวคราวใดๆ ของเธอนั่นนับว่าเป็นข่าวดีแล้ว

ความคิดถึงเป็นตัวนำพาคอยยึดเหนี่ยวไว้ทุกวันเตชิตรับ ตื่นแต่เช้าเพื่อรีบไปยังสถานที่เกิดเหตุผมก็ยังไม่ได้หวีหนวด ยังไม่ได้โกนแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่สวมติดต่อกันหลายวันแล้วเขา กลายเป็นคนยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงไม่มีความสะอาดสะอ้าน ได้ถึงครึ่งของเมื่อก่อน

จนกระทั่งเช้าวันหนึ่งสถานีตำรวจเริ่มติดต่อเค้ามา

โทรศัพท์ต้นเสียงนั้นส่งเสียงผ่านมาจากหัวหน้าตำรวจที่ น้ำเสียงบ่งบอกถึงความเสียใจและเป็นเสียดายอย่าง ยิ่ง “คุณชายเตชิตเรื่องของคุณหนูนัชชาคุณจะจัดการ อย่างไร? “

“อะไรคือจัดการอย่างไร เสียงของชายหนุ่มแหบพร่าถาม ฝ่ายตรงข้ามด้วยความสังหรณ์ใจอย่างยิ่งการค้นหายังไม่สิ้น สุดนี่คุณถามอะไรพรรค์นี้กัน? “

“ครับๆผมทราบว่าคุณตามหาคนมาโดยตลอดไม่เป็นไร ครับคุณสามารถที่จะหาต่อได้ช่องระยะทางบนถนนพวกเราก็ สามารถช่วยคุณปิดล้อมไว้แต่ตอนนี้ประเด็นสำคัญคือต้องการ เพียงแค่ตัวแทนมอบหมายจัดการ
น้ำเสียงที่หัวหน้าตำรวจพูดฟังดูสดใสซาบซ่า คุณลองคิด ดูนะครับว่าเรื่องที่เกิดขึ้นก็ค่อนข้างนานแล้วไม่เท่ากับว่าต้อง ทำอะไรก่อน…นทึกนี้หลังจากนั้นก็ค่อยจัดการงานศพ

“งานศพ “เตชิตทวนคำอีกรอบเสียงลอดผ่านลำโพง ออกมาก็สามารถรู้สึกได้ว่าน้ำเสียงนั้นมีความเยือกเย็นอยู่ใน นั้น คนก็ยังหาไม่พบจะพูดเรื่องงานศพขึ้นมาทำไมกัน? “

หัวหน้าตำรวจเข้าใจควาหมายที่เค้าส่งสารมาดูอออกว่า เค้าไม่ยอมเชื่อว่าคนได้ตายไปแล้วเป็นเรื่องจริงชั่วครู่คำพูดที่ ถ่ายทอดออกมาก็ช่างบาดลึกลงไปอีก พูดอย่างนี้ก็ไม่ผิดครับ แต่ว่าคนในครอบครัวทางนั้นพวกเรามอบหมายงานต่อไปไม่ ได้

ครอบครัว

นึกมาถึงสองคำนี้อันดับแรกเลยก็นึกไปถึงเมทนีกับณัช

ชนม์

เตชิตฉีกริมฝีปากขึ้นด้วยความลำบากยากเย็นไม่ว่าจะ มอบหมายงานอย่างไรพวกเค้าล้วนไม่ให้อภัยตนเองอย่างเด็ด ขาดเพียงทำให้ลูกสาวอันเป็นที่รักยิ่งต้องหายสาบสูญไปความ ผิดที่เค้าทำไม่สามารถยกโทษให้ได้

ไม่ได้ยินเค้าตอบรับกลับมาหัวหน้าตำรวจจึงตะโกนเรียก หยั่งเชิงออกไป คุณชายเตชิต? “ ”

“สักพักฉันก็จะไปแล้ว พูดจบแล้วก็ไม่รอหัวหน้าตำรวจตอบกลับมาเตชิตตัดสายโทรศัพท์ทิ้งไปเอง

เค้าไม่อยากเผชิญหน้ากับเรื่องราวเหล่านั้นพยายามอย่าง

ยิ่งที่จะไม่ยอมรับมันล้วนพิสูจน์ให้เค้าเห็นทีละนิดๆแล้วไม่ใช่ ว่าเค้าไม่ยอมรับก็สามารถลบเรื่องราวทั้งหมดไปได้เรื่องราวที่ เกิดขึ้นนี้ก็คือเรื่องราวที่เค้ามีส่วนเข้าไปร่วมให้มันเกิดขึ้นแบบ นี้ถึงแม้ว่ามันจะโหดร้ายแต่ว่าก็คุณก็ต้องจำใจยอมรับมัน

เตชิตขับรถถึงป้ายสถานีตำรวจเมทนีกับณัชชนม์ก็รออยู่ ก่อนหน้าแล้วผลักประตูสถานีตำรวจเข้าไปก็เจอคนชราสอง ท่านที่มีท่าทีโศกเศร้าเสียใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุดนั่งอยู่บนโซฟา

เพียงแค่เวลาไม่ถึงหนึ่งเดือนสองท่านนี้เหมือนกับแก่เพิ่ม ขึ้นอีกสิบกว่าปีคนช่วงอายุระหว่างห้าสิบปีเปลี่ยนเป็นคนแก่ที่ อายุสักเจ็ดสิบปี

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียหญิงสาวผู้เป็นที่รักความ ทรมานทั้งหมดนี้สามารถทำให้พวกเค้าแก่ชราภายในแค่คืน หนึ่งได้

เสียงคลื่อนไหวที่ได้ยินดังขึ้นจากหน้าประตูสองท่านนี้พา กันเงยหน้าขึ้นมาเมทนีตาแดงระเรื่อณัชชนม์มีรอยคราบน้ำตา บนข้างแก้มเมื่อพวกเขามองเห็นเตชิตความเจ็บปวดระทมใจ ซ้ำๆก็แปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกของความเกลียดชังและโกรธ แค้น

ในความประทับใจตลอดมานั้นเค้าคือชายหนุ่มผู้สูงส่งจน ไม่อาจเทียบเทียมในความสูงศักดิ์ได้ตอนนี้รูปลักษณ์ภายนอกที่บังคับให้ตัวเค้าอยู่ในคราบชายหนุ่มผู้สูงศักดิ์และหนึ่งใน เกียรตินั้นถูกถอดออกไปเหลือเพียงแค่ความเหน็ดเหนื่อยเมื่อย ล้าและสภาพที่ยุ่งเหยิงไม่เจอกันเพียงไม่กี่วันหัวจรดเท้าของ เขาเปลี่ยนไปเป็นอีกคนหนึ่งสามารถดูออกว่าเค้าใช้ชีวิตไม่ ค่อยดีเท่าไหร่นัก

แม้แต่หัวหน้าตำรวจก็เห็นความแตกต่างเล็กน้อยนั้นมอง ดูดีๆอีกสักพักจึงตะโกนเรียกเสียงพึมพำออกไป คุณเตชิต? ”

เขามีวาระต่างกันออกไปในการพบเจอเตชิตอยู่สองสาม ครั้งนอกจากนั้นแล้วชายหนุ่มคนนี้ล้วนถูกคนรักห้อมล้อมเมื่อ ไหร่กันที่เห็นเค้าจะมีลักษณะของความผิดหวังท้อใจแบบนี้

เตชิตพยักหน้าไม่มีค่าพูดใดๆสายตาจับจ้องไปยังทิศทาง ของเมทนีกับณัชชนม์อยู่ตลอดลูกกระเดือกชายหนุ่มขยับไปมา เปล่งเสียงตะโกนออกไปประโยคนึงด้วยน้ำเสียงแหบพร่าทุ่ม ลึก คุณลุงคุณป้า

เค้าไม่พูดยังซะยังดีกว่าคำพูดที่ตะโกนออกมากลับทำให้ อารมณ์ของณัชชนม์พุ่งขึ้นมา

ภายในหัวเหมือนจะสติวิปลาศเป็นเสียงที่หวนระลึกถึง

เสมอมาคือชายหนุ่มคนที่ทำร้ายนัชชาจนต้องตายเป็นเค้าที่ ทำร้ายลูกสาวตนเองจนตายทั้งหมดเป็นเพราะเค้าคนที่เพิ่งจะ เปลี่ยนสภาพมาเป็นอย่างนี้

สตรีผู้เป็นคนในครอบครัวแท้ๆภายหลังจากที่ประสบเรื่อง ราวที่มาโจมตีแบบนี้อารมณ์ของณัชชนม์เดิมทีก็ไม่มั่นคงอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งเพิ่มความรุนแรงขึ้นเธอลุกขึ้นยืนพุ่งตรงไปหาเต ชิต

มือหยาบทั้งคู่กำหมัดไว้แน่นสักครู่ก็ทุบลงไปบนไหล่ของ เขา คุณเอาลูกฉันคืนมาคืนลูกฉันมา! ”

ณัชชนม์ผมกระเซอะกระเซิงเสื้อผ้ายุ่งเหยิงไปหมดถึง แม้ว่าจะใช้แรงกายพอแล้วแต่น้ำหนักบนมือคู่นั้นสำหรับเตชิต แล้วเดิมทีมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร

เธอใช้หมัดทุบตีลงไปครั้งแล้วครั้งเล่าหัวหน้าตำรวจ อยากที่จะเข้าไปห้ามปรามข้างหน้าแต่ก็ถูกสายตาของเตชิต ยับยั้งเอาไว้ร่างกายที่ใหญ่โตนั้นยอมถูกกระทำด้วยความ สมัครใจสองสามวันมานี้กำลังกายที่เป็นแกนหมุนถูกใช้เป็น กำลังไหนเลยจะมีกำลังประคับประคองต่อไปได้แต่ยังคงกัดฟัน อดทนอย่างสุดชีวิตอยู่อย่างนี้

นี่คือหนี้ที่ติดค้างพวกเขาไว้ติดหนี้ตระกูลของนัชชาไว้อย่า ว่าแต่ตีสองมือเลยให้เค้าใช้มีดสองเล่มเขาก็รับมันได้

เมทนีมองดูอยู่อีกด้านหนึ่งก่อนหน้าที่จะลุกขึ้นนั้นเค้านั่ง ก้มหน้าอยู่บนที่นั่งพยายามเข้มแข็งที่จะกลั้นน้ำตาในเบ้าตา เอาไว้แต่ทว่าเมื่อยินเสียงณัชชนม์ถามคำแล้วคำเล่าและ ตะโกนร้องออกมาอย่างสิ้นหวังนั้นเค้าก็อดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป เดินไปด้านหน้าดึงเธอออกมาดวงตาแดงชราคู่นั้นราวกับมี หยดเลือดไหลออกมา ลูกก็ไม่อยู่แล้วเธอยังจะอาละวาดอีก หรือ? “
ณัชชนม์ได้ยินคำว่าไม่อยู่เพียงสองคำนี้เหมือนกับถูกซัด จนพินาศ เพราะว่าลูกไม่อยู่แล้วฉันถึงต้องตีสัตว์เดียรัจฉานตัว นี้ให้ตาย! ”

ณัชชนม์พูดจบก็หันกายใช้หมัดทั้งสองข้างทุบตีอย่างไม่ ปราณีลงไปบนตัวของเตชิตหัวใจที่เจ็บปวดนี้กลับไม่รู้สึก คลี่คลายลงไปสักนิดพิงร่างกายลงไปบนผนังอย่างไร้เรี่ยวแรง

“เวรกรรมเวรกรรมจริงๆนัชชานัชชาของแม่ทำไมลูกโง่ อย่างนี้รักใครก็ไม่รักแต่กลับมารักคนคนนี้…

ณัชชนม์ร้องไห้ด้วยความคับแค้นใจขึ้นมาทันทีเสียง โหยหวนดังทั่วทั้งห้องออกมา”ลูกไม่อยู่แล้วแล้วจะให้พ่อกับแม่ ทําอย่างไรกัน……

จริงๆแล้วบรรยากาศก็โศกเศร้าเกินไปแม้กระทั่งหัวหน้า ตำรวจที่เจอเหตุการณ์ทำนองนี้มานับไม่ถ้วนก็อดไม่ได้ที่จะ เศร้าใจขึ้นมา

ใช่แล้วใครจะคิดว่าสองวันก่อนหน้านั้นคนที่ยังอยู่ดีๆ ใน พริบตาเดียวก็ไม่อยู่แล้วรถคุ้มกันนำส่งตกแม่น้ำอุบัติเหตุแบบ นี้มองย้อนกลับมาดูในอีกสิบปีก็ไม่อยู่แล้ว

ธรรมชาติสร้างคนทั้งหมดนี้อาจจะเป็นบัญชาสวรรค์

เมทนีเดินไปประคองณัชชนม์ขึ้นมาหันกายมองดูเตชิตที่ ยืนก้มหัวอยู่ตรงที่เดิมความโกรธแค้นมีเพิ่มขึ้นมากกว่าความ เสียใจและเจ็บปวด ถ้าหากรู้ว่าผลลัพธ์มันจะเป็นเหมือนวันนี้ฉันก็คงไม่ให้นัชชาอยู่ด้วยกันกับแกอย่างเด็ดขาด”

ประโยคนี้ทำให้เตชิตต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าคำด่าทอใดใด

เขาอยากฉีกริมฝีปากเย้ยหยันน่าเสียดายที่มุมปากของ เค้าราวกับมีแม่แรงขนาดหนักที่ทำให้ขยับไม่ได้ ถ้าหากทราบ ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างวันนี้ผมคงจะไม่ให้เธอรู้จักผมเด็ดขาด”

ยอมที่จะไม่รักเธอตั้งแต่หัวจรดเท้ายอมที่จะโดดเดี่ยว เดียวดายไปชั่วชีวิตเขาสามารถที่จะทนต่อไปได้เพียงแต่การ จากไปอย่างโดดเดี่ยวของนัชชาราวกับมีเลือดไหลซึมอยู่ ภายในใจคงลบออกไปไม่ได้ตลอดไปทั้งชีวิตนี้คงทนต่อความ เจ็บปวดไม่ไหว

เจ็บไหม?

ยังเจ็บมากกว่านี้ได้อีกเป็นความรู้สึกชนิดที่ไม่ว่าเมื่อไรไม่ ว่าตอนไหนก็ไม่อยากคิดตอนกลางวันเมื่อสายตาสอดส่องไป มาข้างหน้าก็เจอแต่ภาพหลอนของเธอในยามราตรีตลอดทั้ง คืนเมื่อนอนหลับจมูกล้วนแต่จะนึกถึงกลิ่นกายของเธอขึ้นมา ทรมานแบบนี้ราวกับเป็นเงาตามตัวแต่เขาก็ควรที่จะแบกความ รู้สึกนี้ไปชั่วชีวิต

สายตาของหัวหน้าตำรวจมองไปมาระหว่างสามคนนี้ถือ โอกาสที่ทุกคนไม่เอ่ยวาจานำเอกสารถือออกมา งั้นตอนนี้ก็ เริ่มจัดการขั้นตอนลบออกจากทะเบียนบ้านที่เกี่ยวข้องกับบัญชี ทรัพย์สินเงินฝาก”