ตอน133ตั้งใจปกปิด

ตอนที่ 133 ตั้งใจปกปิด

“แกจะปิดยังไง ปรัญปวดหัว นี่มันไม่ใช่อย่างอื่นคน ทั้งคนนะเว้ยแกจะเอาไปซ้อนที่ไหนมันคงจะค่อนข้างยาก

เตชิตพูดต่อทางจอร์จฉันจะคอยถามให้แน่ใจอีกรอบถ้า เกิดไม่มีอะไรร้ายแรงฉันจะไม่ห้ามถ้าจินต์อยากกลับมาที่เขต เหนือมีบ้านหลังหนึ่งเหมาะแก่การพักรักษาตัวฉันก็คงจะให้คน คอยดูแลเธอ

“เขตเหนือหรอ” ปรับคิดสักพักวิลล่าที่เขาอยู่เขตใต้มัน คนละทิศทางกับเขตเหนือถ้าเป็นแบบนี้ก็คงจะห้ามไม่ให้เกิด เรื่องที่ไม่ควรเกิดง่ายๆ

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเมืองที่เจริญมีคนมากมายพื้นที่กว้าง ขวางแต่คนที่อยู่เมืองเดียวกันมันคงจะเป็นไปไม่ได้ที่นัชชากับ จินต์จะไม่มีทางเจอกันเลย

เขาอดถามไม่ได้ เออใช่แล้วจินต์รู้เรื่องนัชชามั้ย

“คงยังไม่รู้แต่ข่าวของฉันกับนัชชาเต็มเลยสักวันเธอก็

คงจะรู้”
“ฉันจะอธิบายกับเธอเอง เรื่องนี้เตชิตตัดสินใจที่จะบอก

อยู่แล้ว

ปรัณอึ้งแต่เขาก็ดีใจ” ในที่สุดแกก็ตัดสินใจเผชิญหน้าใต้ แล้วความรู้สึกจินต์ที่มีต่อแกมันไม่ธรรมดาถ้าแกไม่สามารถให้ ในสิ่งที่เธอต้องการได้แกก็ต้องตัดมันให้ขาดยิ่งเร็วยิ่งดี

เขาเอื้อมมือไปหยิบแก้วชาที่มีควันร้อนลอยออกมามือเป็น สัมผัสได้ถึงความร้อนที่มาจากแก้ว

ตัดขาดหรอ

เขาก็อยากแต่กลัวเขา ใจแข่งไม่พอแล้วมันจะกลับกลาย เป็นทำร้ายหัวใจของผู้หญิงที่เขารัก

คืนนั้นนัชชากับเตชิตกลับไปพักที่เดิมเขาซื้อตั๋วนั่งชั้นหนึ่ง ที่นั่งกว้างมากมากพอที่จะยืดขาออกได้มองดูวิวนอกหน้าต่าง เธอรู้สึกว่ามันเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง

กลับมาง่ายๆแบบนี้

นัชชามองดูวิวเพลินมือที่วางอยู่หน้าตักถูกคนจับขึ้นแล้วมี เสียงพูดข้างๆหู คิดอะไรอยู่

นัชชาหันกลับมามองเขาสายตาที่ตึงเครียดตอนนี้กลับ

จ้องมองเธออยู่

เธอยกยิ้ม” เปล่าแค่รู้สึกเศร้าๆ
เขามองดูแววตาของเธอเหมือนต้องการต้องให้เธอทะลุ เป็นนานเขาเอื้อมมือไปห่มผ้าให้เธอไม่ต้องคิดมากพักผ่อน เถอะ”

ผ้าห่มยังมีไออุ่นๆ ของเขาเธอรู้สึกอุ่นใจ

เขาหรี่ไฟที่อยู่บนหัวให้มีดลงนัชชาเริ่มมีความรู้สึกง่วงเธอ สะบัดเอาความคิดในหัวออกหลับตาลงไม่นานเธอก็หลับไป

บินมาตลอดทางพอเครื่องจอดลูกค้าชั้นหนึ่งได้เดินลง ก่อนพอประตูเปิดลมที่พัดเข้ามาทำให้นัชชารู้สึกหนาวแล้วจาม

ชดเชย เธอยกมือกอดตัวเองร่างกายห่อตัวอัตโนมัติ

ทันใดนั้นมีเสื้อกันหนาววางอยู่บนไหล่ของเธอเธอเงยหน้า มองเขาก็ถอดเสื้อตังเองออกมาคุ้มให้เธอแล้วเขาเหลือเพียง เสื้อยืดบางๆตัวเดียว

เขาไม่สบายอยู่นัชชากำลังจะถอดเสื้อคืนเขา “คุณ……….

เตชิตไม่เงยหน้ามองเขายื่นมือไปรับเสื้อมาจากตรักเป็น เสื้อขนสีดำเล็กมากดูก็รู้ว่าไม่ใช่เสื้อของเขา

นัชชาเห็นมือของเขาโผล่ออกมา คุณใส่ตัวนี้เดี๋ยวฉันใส่ ตัวนั้นเอง”

“ไม่เป็นไร เขาไม่สนใจก้าวเดินต่อ

พอสิ้นปีอากาศค่อนข้างหนาวมีควันออกปากแต่เขากลับ เป็นเหมือนไม่รู้สึกหนาว
นัชชากังวล เราเปลี่ยนกันนะคุณยังไม่

เขาหยุดเดินเธอก็หยุดพูดโดยอัตโนมัติ

เตชิตเริ่มปวดหัวกับเสียงพูดของเธอแต่เห็นใบหน้าเล็กที่ อยู่ตรงหน้าเขาก็โมโหไม่ออกถอนหายใจ ฉันไม่อยากให้เธอ ใส่เสื้อของผู้ชายคนอื่นเพราะฉะนั้นเชื่อฟังแล้วใส่ของฉันไป เงียบๆเข้าใจมั้ย

พูดจบเขาก็ยกมือมาขยี้หัวเธอทำให้ผมเธอยัง

นัชชาสะบัดมือเขาออกกำลังจะเปิดปากพูดแต่เขาไม่ให้

โอกาสเธอเขาหันหลังเดินต่อ

“เห้ย……………….อยู่ที่เดิมเขายิ่งเดินยิ่งไกล ตรันที่อยู่ข้าหลังแอบยิ้ม คุณพัชรีบเดินไปขึ้นรถเถอะครับ

อากาศหนาว”

นัชชาพยักหน้าตอบเธอดึงหมวกมา ใส่และตั้งใจปิดหน้า แดงๆของเธอ

ในใจรู้สึกดีมาก

พอขึ้นรถแอร์ร้อนในรถทำให้คนรู้สึกอุ่นขึ้นมากนัชชาถอด เสื้อกันหาวออก ใส่เพียงเสื้อเล็กๆ ตัวเดียวทำให้คนตาร้อนลุก เป็นไฟ

เขาละสายตาออกจากเธอหันไปบอกคนขับรถแวะไป บริษัทก่อนแล้วค่อยกลับบ้าน
นัชชาชงัก คุณจะไปบริษัทหรือ

“อิ่มไม่อยู่หลายวันมีงานมากมายยังไม่ได้ทำ เขาตอบแต่ ไม่ได้มองหน้าเธอเขาจ้องที่โทรศัพท์เหมือนจัดการกับเอกสาร บางอย่าง

แต่มีแค่เตซิตที่รู้ว่ามันไม่มีเอกสารอะไรที่หน้าจอทั้งนั้น เพียงแค่เขาไม่สามารถสบตากับเธอได้

นัชชาแค่เป็นห่วง คุณยังไม่หายดีเลยจะกลับไปทำงานต่อ จะเป็นอะไรหรอ

“ไม่เป็นไรหรอก ใช้เวลาไม่นานทำแปปเดียวเดี๋ยวก็กลับ แล้วพูดจบโทรศัพท์ก็แสดงมีสายเข้าตั้งแต่ลงจากเครื่องเขา ยังไม่ได้เปิดเสียงเห็นชื่อที่แสดงตรงหน้าจอเขากดวางทันที อย่างไม่ลังเล

และเขาก็เปิดโหมดเครื่องบินแล้วเก็บมันใส่กระเป๋า

นัชชาไม่ได้สังเกตเห็นเธอเปิดกระเป๋าหาเม็ดฟูแล้วยื่นให้ เขา อย่าเพิ่งดื่มกาแฟถ้าคุณอยากดื่มให้ดื่มอันนี้แทน

เตชิตรับมาในซองยังมีความอุ่นจากมือเธอความอ่อนโยน

นนี้กลับทำให้เขารู้สึกผิดต่อเธอ

เขาละสายตาไม่กล้าสบตาเธอกลัวว่าเธอจะเห็นความรู้สึก ในแววตาของเขาปณอาจจะพูดถูกการที่จะปิดบังเธอมันไม่ใช่ เรื่องง่ายเขาเตรียมใจกับเรื่องนี้ไว้แล้ว
รถถูกจอดอยู่หน้าประตูเตนัทเตชิตก้มจูบเธอก่อนที่จะเดิน ลงจากรถเขาสวมเสื้อกันหนาวสีดำนัชชามองดูเขาเดินเข้าไป ในบริษัทมองดูจนเขาหายเข้าไปในความมืด

คนขับรถมองดูจากกระจกหลัง “คุณนัชเราไปกันเลยมั้ย ครับ

นัชชาดึงกลับรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ พอนึกถึงสายตา เหนื่อยล้าและตั้งใจหลบสายตาเธอเธอสะบัดหัวไม่ให้ตัวเอง คิดมากอย่าเข้าใจเขาผิด

เธอถอนหายใจ ไปเถอะ