ตอนที่ 1

ตอนที่1

ฤดูร้อนของเมืองชลธีทั้งร้อนอบอ้าวและยาวนานในห้องที่ไม่มีแอร์อุดอู่เหมือน อยู่ในหม้อนึ่งอันใหญ่

ปาณีใช้พัดในมือพัดไปมาอากาศในห้องร้อนจนทนไม่ไหวเธอจึงเปิดประตูแล้ว เดินออกไป

เมื่อเดินไปถึงมุมหนึ่งของห้องรับแขกเธอได้ยินเสียงทะเลาะกัน

“แม่ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่อยากไปเรียน!แม่จะบังคับฉันทำไม!”

“เพิ่งจะอายุ16เธอก็ไม่อยากเรียนแล้วใช่ไหม?กินเกมส์ที่เล่นอยู่แทนข้าวได้รี

ไง?”

“ผมไม่ได้เล่นเกมเฉยๆสักหน่อยความฝันของผมคือเป็นนักเล่นเกมมืออาชีพ! การเรียนไม่เหมาะกับผม!”

ปาณีรู้เลยว่าน้องชายกำลังทะเลาะกับแม่เพราะว่าไม่อยากไปเรียน

เธอกำลังจะเดินหันหลังกลับแต่ได้ยินน้องชายพูดขึ้นว่า”บ้านเราจนขนาดนี้อีก เดี๋ยวพี่สาวก็จะเข้ามหาลัยแล้วบ้านเราไม่มีเงินมากพอที่จะส่งเราเรียนทั้งสอง

คนหรอก”

“เรียนมหาลัยอะไรกัน?เดี๋ยวพี่สาวเธอก็ต้องแต่งงานพ่อเธอได้หาคู่ครองที่ดีไว้ ให้แล้วขอแค่พี่สาวเธอแต่งงานไปบ้านเราก็จะสุขสบายแล้ว”“อะไรนะ?พี่สาวจะแต่งงาน?พี่สาวรู้เรื่องรียัง?”

ปาณีหยุดนิ่ง

เธอคิดว่าตัวเองคงหูฝาดไป

เธอเพิ่งจะอายุ18เองนะแม้ในบัตรประจำตัวประชาชนของเธอจะเป็นอายุ20ปี ก็ตามนั่นเป็นเพราะการวางแผนมีลูกคนที่สองกฎหมายกำหนดหากลูกคนแรก เป็นผู้หญิงสามารถมีลูกคนที่สองได้แต่อายุต้องห่างกันสี่ปีดังนั้นเพื่อหลีกเลี่ยง การโดนปรับพ่อแม่ของเธอจึงแจ้งเกิดอายุมากกว่าความเป็นจริงสองปี

และพ่อแม่ของเธอตอนนี้กลับอยากให้เธอรีบแต่งงาน

“พี่สาวเธอเป็นลูกผู้หญิงจะช้าหรือเร็วก็ต้องแต่งงานอยู่ดีจะเรียนไปทำไมเยอะ แยะ!อีกอย่างฝ่ายชายยินดีให้บ้านตั้งสองหลังเป็นค่าสินสอดทองหมั้นเชียวนะ”

บ้านสองหลัง?

ปาณีกำหมัดไว้แน่น

ในสายตาของแม่เธอมีค่าเทียบเท่าบ้านแค่สองหลังเองหรอ?

ตั้งแต่เล็กจนโตพ่อแม่รักน้องชายมากกว่าเสมอเมื่อก่อนเธอไม่เคยคิดน้อยใจ เลยเพราะคิดว่าน้องชายอายุยังน้อยเธอจึงรักและยอมน้องมาโดยตลอดแต่ หลังจากได้ยินที่แม่พูดเช่นนั้นแล้วจิตใจของเธอเต็มไปด้วยความโกธรเคือง

เพราะอะไรเพียงเพราะว่าฉันเกิดเป็นลูกผู้หญิงหรอฉันถึงไม่มีสิทธิ์ได้เรียน

ต่อ?

การเรียนของฉันดีกว่าน้องชายแท้ๆ!แม่ลำเอียงมาก!

ปาณีรู้ว่าตัวเองไม่สามารถทนรออีกต่อไปได้แม่ต้องไม่ส่งฉันเรียนแน่ๆถ้าอย่าง นั้นฉันก็จะกู้เงินไปเรียน

ปาณียืนอยู่หน้าบ้านเพื่อนสนิทของเธอติรยานึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่แล้ว น้ำตาได้ไหลออกมาจากดวงตาของปาณีไม่ขาดสาย

ติรยาเปิดประตูออกมาเห็นเพื่อนสาวยืนร้องไห้จึงรีบถามว่า”ปาณีเป็นอะไร? ร้องไห้ทำไม?”

ปาณีเช็ดน้ำตาเดินตามเพื่อนสนิทเข้าไปในบ้าน

คุณทัตดา(แม่ของติรยา)เห็นปาณีเข้ามาในบ้านจึงกวักมือเรียกเธอ”ปาณีมา

นั่งนี่สิลูก”

ปาณีมีความเกรงใจเล็กน้อยแม้ว่าทุกครั้งที่มาบ้านเพื่อนคุณทัตตาก็ดีกับเธอ มาตลอดแต่ครั้งนี้เธอมาเพื่อขอยืมเงิน

นั่งลงได้ไม่นานปาณีก็พูดว่า “คุณน้าคะหนู..หนูขอยืมเงินกับคุณน้าได้ไหม

คะ?”

คุณทัตดาตกใจเล็กน้อย”ปาณีมีอะไรหรือเปล่าลูกมีปัญหาอะไรหรอจ้ะ?”

ปาณีก่าชายเนื้อตัวเองไว้แน่นมีความลำบากใจที่ต้องพูดเช่นนี้ “แม่ของ หนู…..ไม่ให้หนูเรียนมหาลัยหนู..หนูอยากขอยืมเงินกับคุณน้าอีกหน่อยหนู จะคืนคุณน้าแน่นอนค่ะคุณน้าจะคิดดอกเบี้ยก็ได้นะคะ….”เมื่อพูดจบประโยคความเงียบก็เข้าปกคลุมเป็นเวลานาน

ในขณะที่ทุกคนเงียบนั้นปาณีรู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเธอก้มหน้าลงไม่กล้ามอง ดูสีหน้าของคุณทัตดา

คุณทัตดาถอนหายใจแล้วพูดว่า”ปาณีจ๊ะไม่ใช่ว่าน้าไม่อยากช่วยหนูนะแต่ช่วง นี้การเงินของบ้านน้าก็ไม่ค่อยดีนักเลยไม่สามารถเอาเงินก้อนนี้ออกมาได้….”

ใครๆก็รู้ว่าฐานะทางบ้านของปาณีไม่ดีถ้าให้ยืมเงินแล้วคงไม่ได้คืนแน่ๆ

แม้ว่าครอบครัวของคุณทัตดามีกำลังพอที่จะช่วยแต่กลับไม่มีที่ท่าว่าจะช่วย เหลือปาณีใดๆ