บทที่ 4 : ไม่เรียนแล้ว

[มาสเตอร์สายฟ้า ระบบ WIND01 ขอแนะนำ… มาสเตอร์ไม่ควรปรุงยาสําเร็จ

ตลกแล้วระบบ เรื่องแบบนี้จำเป็นต้องแนะนำ?

สายฟ้ายิ้มขณะเผชิญหน้ากับดีลักซ์ซึ่งจ้องเขาเขม็ง โฮสต์แสยะยิ้มกระซิบกับเขาอย่างมีชั้นเชิงให้ได้ยินกัน แค่สองคน

“อย่าถ่วงมือถ่วงเท้าผมล่ะท่าน

“ใครกันแน่เป็นตัวถ่วง” สายฟ้าเลิกคิ้วท่าทางดูไม่สบ อารมณ์เท่าไหร่ แต่นี่เป็นการแสดง สายฟ้าจะไม่สบ อารมณ์แค่ปรุงยาไม่เป็นแล้วถ่วงชาวบ้านงั้นเหรอ? คิด ผิดแล้ว!

ถ่วงความเจริญของพี่น้องเขาก็เคยทำมาแล้ว กับแค่ปรุง ยามันจะไปรู้สึกอะไร

“ผมรู้ว่าคุณปรุงยาไม่เป็น เฟรย์ มาริสฟิลล์ นอกจาก ความสามารถทางเวทมนต์แล้วเรื่องอื่นคุณก็ไม่ได้เก่ง เลย!”

“ปากดีนี่ไอ้ลูกหมา”
“ฮี! ไม่เท่าท่านหรอกครับท่านเฟรย์ผู้สูงส่ง

เพียะ!

เสียงฝ่ามือตบกระทบใบหน้าดังขึ้น สายฟ้าตบไปที่หน้า ของอีกฝ่ายเต็มแรงจนล้มลงกับพื้น ร่างกายที่ถูกปรับค่า ให้เท่ากับอัศวินระดับสูง แรงตบนั้นทำให้คนล่มกลิ้งไป ไกลได้เลย

“งั้นก็สําเนียงในความตาต้อยของตัวเองด้วย ดีลักซ์ ดู รัมเฮล อย่าได้มาปากดีกับฉัน มีความสามารถปรุงยาก็ ปรุงไปเงียบๆ ถ้าไม่มีปัญญาก็อยู่เฉยๆ ฉันไม่ว่าอะไรนาย หรอก”

ดีลักซ์กุมแก้มที่โดนจบไว้แล้วลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล เลือดไหลออกจากมุมปากดูน่ากลัว ดวงตาจับจ้องสายฟ้า อย่างกรุ่นโกรธแต่ก็ไม่ได้เข้ามาตบตี สายฟ้าเองก็จ้อง กลับไปอย่างท้าทายเช่นกัน เสียงระบบดังแจ้งคะแนนขึ้น มาในหัวด้วย

[มาสเตอร์สายฟ้าได้รับคะแนนปากร้ายใจทรามฝ่ามือ หนัก 3 คะแนน ยินดีด้วยความในที่สุดก็ลงมือสักที เอา อีกครับมาสเตอร์เพื่อคะแนนของเรา ตบอีกสักฉาดสอง ฉาดเลย]

ไอ้ระบบนี่ก็ช่างยุ…
“เกิดอะไรขึ้น” อาจารย์ผู้คุมสอนเข้ามาถามอย่างรีบร้อน พอเห็นว่าใครก็เรื่องก็ตีหน้านิ่งขึงทันที “เกิดอะไรขึ้นคุณ มาริสฟิลล์ คุณตบเพื่อนทำไม”

“เพราะเพื่อนของเราคนนี้ไม่ยอมปรุงยาเอาแต่พูดไร้ สาระ ด้วยความร่าคาญผมจึงลงมือ ทำไมครับอาจารย์ไม่ พอใจ?”

สายฟ้ายกยิ้มชั่วร้ายแต่เพราะอยู่ในสภาพองนักเรียน หญิงมันเลยดูนุ่มนวลลง เป็นความชั่วร้ายที่เย้ายวนเกิน ไป ขนาดว่าอาจารย์เป็นผู้หญิงยังรู้สึกเคลิ้มแปลกๆ

นี่แหละสกิลมหาเสน่ห์ที่สายฟ้าคู่ควร

[แต่มาสเตอร์สายฟ้า ร่างนี้ไม่ได้สกิลมหาเสน่ห์นะครับ มีแต่ค่าความหน้าตาดี…]

มันเป็นสกิลติดตัวฉันไหมล่ะ หุบปากได้แล้วระบบ เดี๋ยว ก็ตบให้เป็นผุยผง

[…]

โหดร้ายใส่แม้กระทั่งระบบ สายฟ้ายังคงความโฉดได้ มาตรฐานเกินไปแล้ว
“การปรุงยาไม่ควรใช้ความรุนแรง ท่านเฟรย์ทำเกินไป นะครับ” คนที่เอ่ยตำหนิคือเซริก เขาดูไม่ชอบใจพฤติกร รมของเฟรย์มาตั้งแต่แรกแล้ว

สายฟ้าปรายตามองแล้วยิ้มหยัน ตอบกลับไปให้อีกฝ่าย สะอึก

“นี่มันข้อพิพาทของฉันกับดีลักซ์ ดูรัมเฮล คนนอกอย่า มาสะเออะ พวกไม่มีส่วนเกี่ยวข้องก็ทำงานของตัวเองไป อาจารย์ไอริสจะเป็นผู้ไกล่เกลี่ยใช่ไหม? อยู่ก่อนนะครับ ส่วนคนอื่นไปได้!

สายฟ้าไล่ด้วยสีหน้ารำคาญอย่างวางอำนาจแต่คำพูด ไม่มีช่องโหว่สักนิด เขาจัดการปิดปากคนอื่นที่จะต่อว่าทั้ง ยังบีบให้เหลือแค่คู่กรณีและผู้ไกล่เกลี่ยเท่านั้น คนนอก ที่ไม่มีความสัมพันธ์อยากจะเข้าไปช่วยเหลือคงทำไม่ได้ แล้ว

ยกเว้นก็แต่ออทัม

“นั่นเป็นลูกน้องของฉัน คงต้องขอมีส่วนร่วมในข้อพิพาท นี้ด้วย”

“คุณได้สิทธิ์นั้น” สายฟ้าไม่ห้ามปราม แต่หันไปปราม สมุนตัวเองแทน “พวกนายก็ไม่ต้องเข้ามายุ่ง ตรงนี้ฉัน จัดการเอง”
“แต่ว่าท่านเฟรย์…

“ไม่ได้ยินที่ฉันพูด?” สายฟ้าเลิกคิ้วมอง ไม่ได้คุกคามแต่ ท่าทางก็เรียบนิ่งไร้อารมณ์เกินไปจนทำให้คนทั้งสองรู้สึก กลัว พวกเขาถอยกลับไปอย่างว่าง่าย สายฟ้าเลยยิ้มพึง พอใจออกมาให้เห็น

เด็กดี อย่ามาขัดขวางการล่าแต้มของฉันเลย

“เอาล่ะ จะไกล่เกลี่ยตรงนี้หรือข้างนอก?”

“ข้างนอกดีกว่า เชิญคุณมาริสฟิลล์ คุณดูรัมเฮลและ ท่านเฟลกังฟอสค่ะ” อาจารย์สาวดูมีไหวพริบอยู่บ้างเชื้อ เชิญทั้งสามคนออกไปคุยกันข้างนอก และไม่ลืมหันมา กำชับกับนักเรียนทั้งหมดให้ปรุงยากันต่อไปซึ่งครั้งนี้มี คะแนนให้ด้วยหากสําเร็จ

ส่วนคนมีข้อพิพาททั้งสามเหมือนจะอดคะแนนไปอย่าง ช่วยไม่ได้ สายฟ้าหัวเราะในใจ เขาไม่สนใจคะแนนอยู่ แล้วนี่นา

“ตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันคุณมาริสฟิลล์” อาจารย์เอ่ย ถามอย่างจนใจ ปกตินักเรียนที่มีศักดิ์ฐานะมักควบคุม ยากและลงมือเมื่อเกิดความไม่พอใจ แต่กับการลงมือแล้ว จัดการให้เกิดการไกล่เกลี่ยเองแบบนี้ก็เพิ่งเคยเจอ
“เพราะเขาพูดจาดูหมิ่นผมอย่างก้าวร้าวผมเลยต้องสั่ง สอน เรื่องมันก็เท่านั้น” มีเท่านั้นจริงๆ สายฟ้าไม่ได้โกหก แต่ท่าทางเบ้ปากแล้วหลบตาอย่างมีความหมายนั่นก็ชวน ให้เข้าใจผิด

มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ แต่เขาไม่พูด

“นายพูดความจริงเถอะ” ขนาดออทัมยังคิดอย่างนั้น ดู แล้วความน่าเชื่อถือที่มีต่อโฮสต์จะมีน้อยจนสายฟ้ายังสะ พริง ขนาดแสดงท่าทางซั่วๆ เขายังเชื่อว่ามันมีซัมติง

นี่โฮสต์ บางทีนายอาจจะออกไปเองได้โดยไม่ต้องให้ SST ช่วยเหลือแล้วกระมัง ขนาดทําให้พระเอกของตัวเอง ไม่เชื่อใจไปด้วยอย่างนี้แชนเนลนี้คงล่มสลายด้วยตัวเอง แล้วล่ะ

“ก็ที่พูดไปนั่นแหละครับจริง ไม่เชื่อท่านออทัมก็ถาม ดี ลักซ์ ดูรัมเฮลดูสิครับ”

“ดีลักซ์ มันเป็นอย่างนั้นจริงหรือเปล่า?” ออทัมหันกลับ มามองลูกน้องตัวเอง องครักษีที่ใบหน้าบวดไปครึ่งเม้มริม ฝีปาก ดวงตาแข็งกร้าว

“ไม่จริงครับ เพราะผมไม่ได้ดูหมิ่นท่านเฟรย์แม้แต่น้อย ครับ”
“โอ้” สายฟ้าเบ้ปากอีกครั้ง หันหลังเดินหนีไปดื้อๆ ทั้ง ไอริสและออทัมตะลึง ไม่คิดว่าเขาจะเดินหนีหลังจากที่ ได้ฟังคำตอบของดีลักซ์ ท่าทางดูผิดปกตินั่นทำให้ออทัม รู้สึกร้อนรน

“นั่นนายกำลังจะไปไหนเฟรย์

“กลับห้อง วันนี้ไม่เรียนแล้วไม่มีอารมณ์”

“แต่ข้อพิพาทยังไม่จบ

“มันจบแล้ว”

“ยังไง?”

“นั่นเพราะว่าท่านออทัม!” สายฟ้ามองเขาด้วยความ เสียใจ เขายบริมฝีปากอย่างฝืนทนเอ่ยออกมาด้วยน้ำ เสียงสั่น “เพราะเขาเป็นลูกน้องของท่านออทัม ท่านจึง น่าจะเชื่อถือเขามากกว่าผม เพราะฉะนั้นแล้วหลังจากนี้ ผมพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ แต่ผมไม่คิดขอโทษหรอกนะ เพราะผมไม่ผิด!”

พูดจบก็วิ่งหนีไปด้วยความเร็วสูง ความเร็วนั้นแม้แต่ออ ทัมก็ยังตามไม่ทันทำให้ชายหนุ่มยืนอึ้งอยู่กับที่ แม้แต่ดี ลักซ์กับไอริสก็ยังอึ้งไม่คิดว่าเฟรย์จะถอยออกไปง่ายๆ อย่างนี้
เดี๋ยวนะ สถานการณ์ดำเนินถึงไหนแล้ว เหมือนมันจะไป เร็วเกินจนตามไม่ทัน

กว่าดีลักซ์จะได้สติเฟรย์ก็ออกไปไกลแล้ว เขารีบปั่น หน้าเศร้าและทุกข์ตรมเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้ รู้สึกสงสาร

“ท่านออทัม ผมไม่ได้พูดอะไรดูหมิ่นเขาจริงๆ นะครับ”

“นายไม่ได้พูดจริงๆ ?” ออทัมหันมามองอย่างสงสัย แต่ พอเห็นท่าทางที่ดูน่าสงสารนั้นแล้วก็ใจอ่อนลงนิดหน่อย “จากนิสัยนายฉันรู้ว่านายต้องพูด นายเป็นพวกไม่ค่อย ยอมใคร เฟรย์ลงมือกับนายหลายครั้งคงอัดอั้น”

“ผม…” ดีลักซ์รู้สึกเสียใจ เขาไม่น่าลงมือกับเฟรย์ โจ่งแจ้งเลยและคิดไม่ถึงด้วยว่าเฟรย์จะฉลาดในการ ตอบโต้อย่างนี้ ท่าทางภาพลักษณ์ของเขาต่อออทัมจะแย่ ลงนิดหน่อยแล้ว

“ไม่ต้องพูดอะไร ฉันเข้าใจ เขาเองก็ลงมือรุนแรงเกินไป” ออทัมพูดเสียงเรียบมากกว่าปกติ “ต่อไปก็อยู่ให้ห่างเขา หน่อย เฟรย์เป็นพวกอารมณ์รุนแรงตรงไปตรงมา การยั่ว ยุเขาไม่ใช่ความคิดที่ดี

“ครับ”
“นายไปทำแผลไป ฉันจะไปเรียนต่อ… ขอบคุณอาจารย์ ที่เสียเวลากับเรื่องนี้ครับ”

ออทัมหันไปขอบคุณอาจารย์ที่ไม่ได้ทำอะไรเลยตั้งแต่ ต้นจนจบ แต่ก็นับเป็นพยานบุคคลชั้นดี เธอพยักหน้ารับ แนะนำดีลักซ์ให้ไปห้องพยาบาลก่อนจะกลับเข้าไปสอน นักเรียนต่อพร้อมกับออทัม

ดีลักซ์ขมวดคิ้วแน่นสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อไม่ให้ระบาย เอาความโกรธเกรี้ยวออกมา ถ้าเล่นจบแชนเนลนี้เขาจะ ออกไปร้องเรียนกับผู้ดูแลเซิฟเวอร์ว่าวางแชนเนลนี้ไว้ผิด เซิฟเวอร์แล้ว นี่มันไม่น่าจะใช่ความยากระดับสามแล้ว มันระดับห้าได้เลยเนี่ย!

ตัวร้ายบ้าอะไรปราบยากเกิ๊น!

ทางด้านตัวร้ายผู้ปราบยากนั้นกำลังเดินทอดอารมณ์ชม วิวไปเรื่อยเปื่อยอย่างอารมณ์ดี ฟังระบบรายงานคะแนน ที่ได้รับอย่างมีความสุข

[มาสเตอร์สายฟ้า ได้รับคะแนนจากการกดขี่ข่มเหง ยัดเยียดความผิดและทำลายชื่อเสียงของโฮสต์ ทั้ง ยังทำลายภารกิจปรุงยาของโฮสต์ได้เป็นผลสำเร็จ 4 คะแนนครับ ยินดีด้วยมาสเตอร์ ความเลวทรามต่ำช้าของ มาสเตอร์นี่เหนือชั้นจริงๆ เชื่อเลยว่ามีกี่คนใน SST ที่จะ ทำคะแนนเหนือล้ำมาสเตอร์ได้
นายจะช่วยพูดชมอะไรดีๆ บ้างไม่เป็นเรอะระบบ ทําไม ยิ่งฟังฉันยิ่งดูสารเลวขึ้นทุกทีเนี่ย

[เพราะผมคือระบบวายร้าย เพื่อให้มาสเตอร์เป็นวาย ร้ายทั้งกายใจและจิตวิญญาณจึงจำเป็นต้องใช้บทอะไร แบบนี้ครับ

บทเทือกนี้ ฝีมือไอ้วายุแหง!

ใช่ครับมาสเตอร์]

ออกไปได้แกตายแน่ไอ้วายุ!!

ระบบไม่ตอบแล้ว ได้แต่ไว้อาลัยให้กับผู้สร้างของตัวเอง ดันหาเรื่องใส่ตัวทั้งที่ก็รู้อยู่ว่าพี่สาวของตนเองนี่มันระดับ ไหนแล้ว

สายฟ้าที่กำลังอารมณ์ดีเริ่มอารมณ์บูดนิดๆ เปลี่ยนเส้น ทางไปนั่งหย่อนอารมณ์บนต้นไม้แทน ร่างสูงโปร่งชุด นักเรียนหญิงกระโดดครั้งเดียวก็ขึ้นไปบนกิ่งไม้ได้แล้ว ทั้งยังนั่งหย่อนอารมณ์แบบไม่สำรวมอีกด้วย คนที่มองดู ตั้งแต่เขามาถึงต้นไม้ถึงกับมุมปากกระตุก พยายามเก็บ สายตาไม่ลงไปที่ขาขาวๆ นั่นอย่างสำรวจก่อนจะเดินไป เตือนอีกฝ่ายอย่างอดไม่ได้

“ท่านเฟรย์ มาริสฟิลล์ กรุณาลงจากต้นไม้ด้วยครับเครื่องแต่งกายของท่านตอนนี้ไม่เหมาะที่จะขึ้นต้นไม้”

น้ำเสียงทุ้มเย็นเอ่ย มีกระแสของความร้อนรุ่มที่แผ่วเบา สายฟ้าก้มลงมองแล้วยิ้มให้กับชายหนุ่มที่เหมือนจะไม่ เห็นอยู่ในสารบบตัวละครหลัก

ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลากับเส้นผมสีน้ำเงินเข้มเป็น ประกาย ดวงตาสีฟ้าคมกล้า ริมฝีปากสีพืชน่าบดขยี้ สวม ชุดสูทสีน้ำเงินขาวขับเน้นสรีระอันแสนสมส่วนดุจราชาผู้ สง่างาม อายุของเขามากเกินกว่าจะเป็นนักเรียน คาดว่า น่าจะเป็นอาจารย์สักคนหนึ่งภายในรั้วโรงเรียนแห่งนี้

อืม… ใครวะ?