บทที่ 961 นี่มันคือความจริง ท่าทีของหัวหน้า (3)

เขาไม่คิดว่าไป๋หญิงจะใช้เรื่องนี้มาจัดการกับถังหมุนเฉิง ช่าง ไร้มนุษยธรรม และไร้บรรทัดฐานจริงๆ!

“แต่เรื่องนี้มันเหมือนกันซะที่ไหน ? เรื่องที่ถังหมุนเฉิงที่ใคร จะกล้าออกหน้ารับ ใครยุ่งใครก็ตาย อีกทั้งไม่ว่าใครจะออกหน้า รับก็ช่วยอะไรถึงหยุนเฉิงไม่ได้ มีแต่จะทำให้ถังหยุนเฉิงตายเร็ว ขึ้นก็เท่านั้น

“ปรกติคุณทำตัวเหลวไหลก็มากพอแล้ว แต่เรื่องใหญ่แบบนี้ คุณก็ยังเอามาล้อเล่นอีก

“คุณทำแบบนี้มันจะฆ่าคนเอาได้ และมันก็ทำร้ายตระกูลถัง

กับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังวย “

ผู้ดูแลจ้งที่มากความสามารถจากที่เคร่งขรึมก็ครามลั่นออก มา และเสียงของเขาก็มีแต่จะดังมากขึ้นเรื่อยๆ

ด้านนอก อะเฉียงที่ฟังอยู่ ก็ตัวลีบลงทันที ครั้งนี้หัวหน้าน้อย แย่แล้วจริงๆ

“ผู้ดูแลจ้ง ยังไงตอนนี้ผมก็เป็นหัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ ซิตี้ คุณตวาดใส่ผมแบบนี้ไม่ค่อยดีมั้ง ? “ดูท่าหัวหน้าน้อย ที่หน้าหนาอย่างกับกำแพงก็เหมือนจะต้านรับไม่ไหวแล้ว ทำไม ถึงไม่จบไม่สิ้นสักที

“คุณเป็นหัวหน้าน้อยของใคร ? ผมไม่ใช่ผู้ดูแลของคุณ ผมเป็นผู้ดูแลของหัวหน้า คุณไม่ใช่หัวหน้าน้อยของผม แล้วทำไม

ผมจะขึ้นเสียงกับคุณไม่ได้” เดิมทีผู้ดูแลจังก็โมโหมากพออยู่แล้ว

ตอนนี้หัวหน้าน้อยก็ยังมาเถียงอีก โหที่มีก็เดือดดาลมากขึ้น

ไปอีก “ผมต่อว่าคุณไม่ได้แล้วใช่ไหม ? ตอนคุณยังเด็กแก้ผ้าวิ่งไป มา ผมก็เคยเห็นมาแล้ว ……

“ผู้ดูแลจ้ง เราคุยกันดีๆได้ไหม ? อย่าด่าว่าด้วยถ้อยคำที่ เสียๆหายๆได้ไหม ? ” หัวหน้าน้อยที่หน้าหนาตอนนี้ก็ต้านไม่ไหว แล้ว มีธุระก็พูดกันตรงๆ ทำไมต้องลากไปไกลถึงโน่นด้วย

แม้ปรกติหัวหน้าน้อยจะเรียกผู้ดูแลจ้งว่าตาแก่ เพื่อแกล้งให้ผู้ ดูแลจังโกรธ แต่ในใจเขาก็เคารพรักผู้ดูแลจังมาก

แค่ผู้ดูแลจ้งดุด่า เขาก็กลัวแล้ว

“คุณยังรู้ว่าต้องพูดจาดีๆ ตอนที่คุณทำเรื่องพวกนั้น ทำไมคุณ ไม่คิด คุณดูสิว่าที่คุณทำมันมีแต่เรื่องอะไร”ผู้ดูแลจ้งแค่นเสียง อยู่ในลำคอ อารมณ์โกรธไม่ได้ทุเลาลงเลย และเสียงก็ยังคงดัง เหมือนเดิม

“หัวหน้า ผมไปเอาแส้มา ลงโทษตามกฎวินัยของครอบครัว แล้วกัน ” ผู้ดูแลจ้งดุด่าจนเหนื่อยแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกไม่พอใจ เด็ก คนนี้ไม่ดีไม่ทำโทษไม่ได้แล้ว

“ผู้ดูแลจ้ง ไม่ขนาดนั้นมั้ง ? “ช่างกวนหงยังไม่ทันได้พูดอะไร สีหน้าของหัวหน้าน้อยก็เปลี่ยนไปทันที ตวาดก็แล้ว ดุด่าก็แล้ว เขาก็ยังทน ทำไมต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือด้วย เขาเองก็ไม่เคยถูกตีด้วยแส้มานานแล้ว

ครั้งนี้ผู้ดูแลจังไม่ได้ตวาดเขา แต่ไม่สนใจเขาเลย หันหลังแล้ว เดินจากไป เห็นได้ชัดว่าจะไปเอาแส้มาจริงๆ

“เฮ้ เฮ้ รอก่อน เรายังไม่ต้องถึงขั้นลงไม้ลงมือได้ไหม ? ก่อน หน้านั้นหัวหน้าบอกว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังลงมือจัดการเอง แล้วไม่ใช่เหรอ ? “เมื่อหัวหน้าน้อยเห็นว่าผู้ดูแลจังเอาจริง ท่าที ก็เปลี่ยนไปทันที

“คุณรู้เรื่องอะไร คุณรู้ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะทำอะไร ? แล้วทำยังไง ? คุณรู้ว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะทำลายแผนนี้ยัง ไง ? ผู้ดูแลจังหยุดเดิน และจ้องเขม็งมาที่เขา แล้วสบถคำหยาบ ออกไป

เมื่อผู้ดูแลจ้งได้ยินเขาเอ่ยพูดชื่อคุณหนูใหญ่ตระกูลถังก็ยิ่ง โมโหมากขึ้นไปอีก

“ผู้ดูแลจ้ง คุณเข้าใจไหม ? “หัวหน้าน้อยเม้มริมฝีปาก รู้สึก กลัว ภูเขานั้นเปลี่ยนแปลงได้ง่ายแต่นิสัยสันดานคนนั้น เปลี่ยนแปลงได้ยาก เขาตอบกลับไปอย่างไม่กลัว

“ผมไม่เข้าใจ คุณเข้าใจ งั้นก็มา มา มาพูดว่ามันเป็นยัง ไง ? ” ผู้ดูแลจ้งยิ้ม แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มด้วย เจ้าเด็กคนนี้จนป่าน นี้แล้วก็ยังเถียงคำไม่ตกฟาก ต้องสั่งสอนเขาสักทีจริงๆ

หัวหน้าน้อย : “…..”

หากเขาเข้าใจจริงๆ เมื่อกี้ก็คงไม่ตามติดหัวหน้าอย่างนั้น
“วันๆคุณเอาแต่ทำตัวเหลวไหล และหาแต่เรื่องให้คนอื่น โมโห คุณดูคุณหนูใหญ่ตระกูลถังเธอ แล้วลองย้อนดูตัวเอง คุณรู้อะไร คุณหนูใหญ่ตระกูลถังได้? “ผู้ดูแลจังจ้องเขม็งไปที่เขาแวบหนึ่ง คำพูดนี้มัน…..

“ผู้ดูแลจัง คุณจะล่าเอียงก็ได้ แต่คุณจะลำเอียงแบบขัดกับข้อ เท็จจริงไม่ได้ ? “หัวหน้าน้อยทักท้วงทันที ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็น หัวหน้าน้อยขององค์กรโกสต์ซิตี้ หลายปีมานี้ องค์กรโกสต์ซิตี้ เจริญเติบโตมาเป็นอย่างดีภายใต้การดูแลของเขานั้นไม่ใช่ เพราะความสามารถ ? และคุณงามความดีของเขาเหรอ

แม้ว่าตาแก่จะลำเอียงแต่ก็ไม่ควรลำเอียงถึงขั้นนั้น

จู่ๆ เขาก็พบว่า เขาได้กลายเป็นคนที่ไม่มีใครรักและทุกคน ต่างก็พากันรังแกเขา

“จะว่าไป เธอยังไม่ได้เป็นเจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ แต่ก็ เป็นเพียงการคาดเดาของอะเหลียงเท่านั้น ตอนนี้ก็ยังมีหลักฐาน การตรวจดีเอ็นเอที่แน่ชัดของเฉิงโหราโหรว คุณหนูใหญ่ตระกูล ถังเป็นลูกสาวของหัวหน้าหรือไม่ ก็ยังไม่รู้เช่นกัน ถ้าให้ดู ความ หวังก็ยังลมๆแล้งๆ ผู้ดูแลจัง คุณก็อย่าคิดมากไปเลย”ปากของ หัวหน้าน้อยก็เบะออก อันที่จริงแล้วในใจเขาก็ไม่ได้คิดอย่างนั้น เขาก็เพียงแค่อยากจะยั่วโมโหผู้ดูแลจัง

ช่างกวนหงไม่ได้ส่งเสียงใดๆ และเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เมื่อได้ยินสิ่งที่หัวหน้าน้อยพูด ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นแล้วมอง หัวหน้าน้อยแวบหนึ่ง : “ เพราะฉะนั้น ก่อนหน้านั้นที่พูดว่าจะแต่งงานคือจะแต่งกับใคร ?

หัวหน้าน้อย:

บ้าเอ๊ย พูดมากจนเป็นเรื่อง หากรู้แบบนี้เขาไม่น่าจะถูก คะนองจนทําเรื่องแบบนี้เลย

เรื่องนี้เดิมทีก็หาข้ออ้างถูไถไปได้แล้ว ทำไมตอนนี้ถึงหยิบยก เอามาพูดอีก

และครั้งนี้หัวหน้าก็เป็นคนเอ่ยพูดขึ้นมาเองเสียอีก

หากหัวหน้าเอ่ยปาก อยากจะเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องด้วยนั่น ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย

“อืมใช่ เจ้าเด็กน้อยอย่างคุณอยากแต่งงานกับใครนะ ? ผู้ดู แลจังก็กลับได้สติอีกครั้ง สายตาจ้องเขม็งมาที่หัวหน้าน้อย

“ผมก็แค่ล้อเล่นเอง ที่ก่อนหน้านั้นทุกคนไม่ใช่เอาแต่เร่งผม หรอกเหรอ ? อันที่จริงผมไม่อยากแต่งงานเลยสักนิด”หัวหน้า น้อยก็ยังคงคาดหวัง คิดว่าจะพอจะถูไถผลัดมันไปได้

“อะเฉิง ล่าสุดท้ายที่ฉันใช้แส้กับนายมันเมื่อไรกัน ?”จู่ๆช่าง กวนหงก็พูดคำนี้ออกมา

หัวหน้าน้อยนิ่งงันไป คิดถึงเมื่อครั้งล่าสุดที่โดนแส้ สีหน้าเขา ก็เปลี่ยนไปทันที

ผู้ดูแลจ้งก็ตกใจเช่นกัน เมื่อเขาแค่พูดไปอย่างนั้น ไม่ได้ ต้องการให้หัวหน้าเขียนหัวหน้าน้อยจริงๆ
“ใช่ ผมเคยได้ยินมาว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังอาจจะเป็น ลูกสาวของหัวหน้า หัวหน้าน้อยรู้สึกเวลานี้แผ่นหลังตัวเองปวด ร้าวไปหมด ก็ไม่กล้าที่จะปิดบังอะไรอีก

“ดังนั้น คุณอยากจะแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง? “ผู้ดู แลจ้งมองไปยังหัวหน้าน้อย กลอกตาไปมา ราวกับตัวเองหูแว่ว ไป

“ตอนนี้เธอ… หัวหน้าน้อยรู้ดีว่าคำถามนี้ยากที่จะตอบได้ เพราะฉะนั้นเขาเลยบอกปัดเพื่อให้มันผ่านไป

“ผมว่าคนที่ทำตัวไร้สาระไปวันๆอย่างคุณยังกล้าคิดที่จะ แต่งงานกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง ทำไมคุณไม่บินขึ้นฟ้าไปเลย ล่ะ”ผู้ดูแลจังพูดขัดเขาขึ้นมา แล้วจ้องมองเขาด้วยสายตาที่ไม่รู้ จะพูดยังไง

“พวกคุณพูดตลอดไม่ใช่เหรอว่าในบรรดาคนรุ่นราวเดียวกัน นั้นผมเป็นคนที่เพียบพร้อมที่สุด? “หัวหน้าน้อยแสดงความไม่ พอใจ ทำไมเขาจะคิดไม่ได้ ? เขาอยากจะแต่งงานกับคุณหนู ใหญ่ตระกูลถังทำไมถึงต้องคิดว่าเขาเพ้อฝันด้วย ?

คำพูดนี้ทำไมฟังแล้วมันถึงไม่รื่นหูนัก ?

“นั่นมันเมื่อก่อน….ผู้ดูแลจ้งมองไปที่เขาแวบหนึ่ง อย่าง สบายๆ แล้วตอบกลับเสียงดัง

หัวหน้าน้อย:

ตาแก่ยังพูดดังกว่านี้ได้อีกไหม ?
“หัวหน้าน้อย เราเป็นคนต้องรู้ข้อบกพร่องของตัวเอง ”

“เราเป็นคนต้องมีจิตสำนึกที่ดี “