บทที่ 454 อาการหึงหวงคุณชายสามเย่กำเริบ (4)

“ค่ะ”สถานการณ์เช่นนี้ เวินลั่วฉิงได้แต่พยักหน้า รับปาก ถึงแม้จะเป็นคนแปลกหน้า เธอก็ไม่อาจละเลย ความเป็นตายร้ายดีของคนอื่นได้

ไปยี่รุ่ยยังไม่ฟื้น แต่เขากลับจับมือเธอไว้ไม่ปล่อย เวินลั่วฉิงนั่งอยู่อย่างนี้เป็นเวลาหลายชั่วโมง

ระหว่างนั้นเวินลั่วฉิงโทรศัพท์หาคุณปู่ เธอไม่ได้ บอกเรื่องไป์ยี่รุ่ยได้รับบาดเจ็บ บอกเพียงว่าเกิดเรื่องขึ้น นิดหน่อย ทําให้เธอกลับไปไม่ได้ชั่วคราว

คุณปู่นึกว่าเธอคืนดีกับไป์ยี่รุ่ยกันแล้ว จึงมีเรื่องต้อง คุยกันมากมาย ฉะนั้นจึงไม่ได้ซักไซ้อะไรให้มากความ นัก

ตอนกลางคืน เย่ซือเฉินไปที่โรงพยาบาล ตอนที่เธอ จากไปในตอนเช้า เขาบอกว่าจะไปรับเธอที่โรงพยาบาล บอกให้เธอรอเขา

เขาคิดว่าตอนนี้เธอต้องอยู่ที่โรงพยาบาลที่คุณปู่เวิ นรักษาแน่ๆ

เพราะตอนนี้คุณปู่เวินยังรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ยิ่งไปกว่านั้นเธอรู้ว่าแล้วผู้ชายที่เธอได้เสียกันในห้าปี ก่อนเป็นเขา เธอต้องรู้สึกผิดและเชื่อฟังเป็นพิเศษแน่ๆ ขณะที่เย่ซือเฉินเดินเข้าโรงพยาบาล อดยกมุมปาก ขึ้นมายิ้มไม่ได้

เย่ซือเฉินเดินไปยังห้องคนไข้ของคุณปู่เวินโดยตรง จากนั้นมองผ่านหน้าต่างบานเล็กตรงประตูไปยังด้านใน ห้องคนไข้ แต่ทว่าก็ไม่พบเห็นเงาของเธอแต่อย่างใด

เย่ซือเฉินกำลังคิดว่า เธออาจจะมีธุระออกไปด้าน นอก เขาจึงรอเธออยู่ตรงนี้อย่างไม่เร่งรีบ

เขาทราบดี เธอไม่อยากให้คุณปู่เวินรู้เรื่องราวของ พวกเขา ฉะนั้นเย่ซือเฉินจึงไม่ไปปรากฏตัวต่อหน้าคุณปู่ เงินเป็นการชั่วคราวก่อน

เขาไม่อยากบีบคั้นเธอมากเกินไป บางครั้งจําเป็น ต้องค่อยเป็นค่อยๆไป

เรื่องนี้ต่างจากเรื่องในห้าปีก่อน

“คุณปู่เวินค่ะ ญาติของคนล่ะคะ? ดิฉันมีเรื่องต้อง กําชับญาติของคุณค่ะ”ด้านในห้องคนไข้ พยาบาลกำลัง ตรวจร่างกายของคุณปู่เงินอยู่

“ภรรยาของผมออกไปซื้อของแล้วครับ”ขณะที่คุณ ปู่เวินพูดถึงภรรยาของตนอยู่นั้น นัยน์ตาเต็มไปด้วย ความอ่อนโยน

“แล้วหลานสาวของท่านล่ะคะ? ช่วงนี้ คุณหนูใหญ่ ตระกูลเวินมาอยู่เฝ้าไข้ท่านทุกวันเลยไม่ใช่เหรอคะ? ทำไมวันนี้ไม่เห็นหน้าเธอทั้งวันเลยคะ? “ด้านในห้อง คนไข้ พยาบาลน้อยถามต่ออีกหนึ่งประโยค

พอได้ยินคำพูดของพยาบาล สีหน้าของเย่ซือเฉินก็ เคร่งขรึม ไม่เห็นหน้าเธอมาทั้งวัน?

หมายความว่าอะไร? หรือตลอดทั้งวันนี้เธอไม่ได้มา ที่โรงพยาบาลเลย? “ฉิงฉิงเคยมาตอนเช้า จากนั้นก็มีธุระออกไปด้าน นอก”เวินลั่วฉิงไม่อาจทนให้คนอื่นเข้าใจในตัวเงินลั่วฉิง ผิดไม่ได้ ฉะนั้นจึงรีบอธิบาย

ได้ฟังคำพูดของคุณปู่เวิน สีหน้าของเย่ซือเฉิน เคร่งขรึมเพิ่มขึ้นหลายส่วน ตอนเช้าเคยเข้ามา จากนั้นมี ธุระออกไป? แล้วก็ไม่เคยกลับมาอีกเลย? !

เธอพูดเองว่าจะมาดูแลคุณปู่ แต่ทว่าเธอแค่โผล่หน้า มาตอนเช้า จากนั้นก็หายตัวไปเลย

แล้ววันนี้ทั้งวันเธอไปไหนแล้ว?

ยัยบ้านสมควรตายจริงๆ เคยบอกว่าอย่าหายตัว แต่ ผู้หญิงคนนี้ยังกล้าหายตัวเฉยซะงั้น

เย่ซือเฉินรีบนำมือถือออกมาโทร

อีกฝั่งหนึ่ง ด้านในห้องคนไข้ไป่ยี่รุ่ย มือถือของ เวินลั่วฉิงดังขึ้นมากะทันหันจนทำให้เธอสะดุ้งตกใจ เพราะมือขวากำลังจับมือของไปยี่รุ่ยเอาไว้ เธอจึงจำเป็น ต้องใช้มือซ้ายในการเอามือถือออกมา ซึ่งมันไม่สะดวก เอาซะเลย จึงมีความเชื่องช้าเล็กน้อย

กว่าจะเอามือถือออกมาได้นั้นไม่ง่ายเลย เธอเห็น รายชื่อผู้โทรเข้าในหน้าจอมือถือก็ตกใจจนหัวใจเต้นแรง ตุกๆทันที

เวินลั่วฉงนึกถึงเรื่องในเมื่อเช้า ตอนที่เธอออกมา เย่ซือเฉินบอกว่าจะมารับตอนกลางคืน หากไม่เจอตัว ให้ ตนรับผิดชอบเอาเอง……

ดวงตาของเวินลั่วฉิงกะพริบเบาๆ ตอนนี้เธอนึกขึ้น มาได้ว่าผู้ชายในห้าปีก่อนเป็นเขา เธอก็รู้สึกผิดในใจ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

จนมาจนปู่นี้แล้ว เธอยังไม่เคยรู้สึกผิดในใจเท่านี้มา ก่อนเลย

เพราะรู้สึกผิดและตื่นเต้น บวกกับมือขวาจับมือของ ไป์ยี่รุ่ยเอาไว้ เธอจึงต้องใช้มือซ้าย จากนั้นไม่ระวังไปกด วางสายเสียอย่างนั้น

เงินลั่วฉิงหยุดชะงัก เมื่อกี้เธอวางสายของเย่ซือเฉิ นทิ้งเหรอ? อันที่จริงเธอคิดจะรับสาย เพียงแต่ไม่ระวัง กดผิดที่เอง

จริงๆ ไม่ระวังกดผิดจริงๆ!!

เห็นถูกตัวเองกดวางสายโดยไม่ตั้งใจ ดวงตาของ เงินลั่วฉิงก็กะพริบ ยิ่งรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่

เห็นโดนวางสาย ใบหน้าของเย่ซือเฉินก็มืดขึ้นมาทัน ควัน ผู้หญิงคนนี้เล่นหายตัวกับเขาก็แล้ว ตอนนี้เธอยัง กล้ากดสายของเขาทิ้งอีก!

ตอนนี้เธอยิ่งกล้าไปใหญ่แล้ว

ไม่ได้รีรอแม้แต่นิด เย่ซือเฉินโทรออกไปอีกครั้ง

เห็นมือถือสว่างขึ้นมาอีกครั้ง ทันใดนั้นเวินลั่วฉิงก็ รู้สึกขนหัวลุก ปกติเธอเป็นคนไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แต่ บัดนี้เธอรู้สึกกลัวเล็กน้อย

ตอนนี้เธอจะรับสายดี? หรือไม่รับสายดี?

รับแล้วจะเกิดอะไรขึ้น? ไม่รับสายแล้วจะเกิดอะไร ขึ้น?

ไม่งั้นก็รับสายเถอะ รับสายแล้วก็อธิบายให้เขาฟัง ดีๆ เพียงแต่นึกถึงบทสนทนากับเขาในตอนเช้า เธอรู้สึก ว่าอธิบายให้เขาเข้าใจในมือถือนั้นยากมาก

หลังจากที่พินิจพิจารณาไปชั่วครู่ เวินลั่วฉิงก็กดปุ่ม

รับสาย ขณะที่รับสาย เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นเร็ว

เพิ่มขึ้นจากเดิมเล็กน้อย

เธอรู้สึกว่า ตอนนี้เธอรับสายของเย่ซือเฉินนั้น อันตรายกว่าเรื่องไหนๆ

เธอไม่เข้าใจเอาเสียเลย ปกติเธอเป็นคนใจเย็นสุขุม ทำไมแค่รับสายของเย่ซือเฉินก็รู้สึกว้าวุ่นใจเสียแล้ว?

“เวินลั่วฉิง คุณเก่งมาก กล้าเล่นหายตัวกับผม กล้า วางสายของผม”เมื่อรับสาย เสียงของเย่ซือเฉินก็ส่งผ่าน มาทันควัน เวินลั่วฉิงสัมผัสผ่านทางมือถือได้ว่าตอนนี้เขา กำลังมีเพลิงโกรธ สามารถเผาคนให้มอดไหม้ได้

ฟังออกมาเขาโกรธมาก โกรธมากที่สุด!!

.….…………คิดไว้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ มุมปาก ของเธอกระตุกอย่างแรง อยากอธิบายด้วยจิตใต้สำนึก “เมื่อกี้ฉัน….…..

เวินลั่วฉิงอยากจะพูดว่าเมื่อกี้เธอไม่ได้จงใจวางสาย เป็นเพราะไม่ระวัง แต่เงินลั่วฉิงรู้ว่าเขาคงไม่เชื่อเด็ดขาด

เงินลั่วฉิงแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก เพราะความ เข้าใจผิดในเรื่องหย่าแท้ๆ จนทำให้เขาต้องมารังควาน เธอขนาดนี้ ตอนนี้เขายังรู้เรื่องห้าปีก่อนอีก คาดว่าชีวิต ดวงน้อยๆของเธอต้องจะรักษาไว้ยากเสียแล้ว เธอจะอยู่ให้ห่างๆจากเขา ห่างจากเขา ห่างจากเขา จำเป็นต้องอยู่ให้ห่างจากเขา

ทางที่ดีคือตัวสายสัมพันธ์กับเขาทิ้งตลอดกาล และ

ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก แต่ทว่าเงินลั่วฉิงก็รู้ดี สถานการณ์เช่นนี้เธออยาก

หลบหน้าเขานั้นยากเย็นนัก

สิ่งที่เย่ซือเฉินอยากจะทำ ไม่มีใครขัดขวางได้ และ เธอก็ไม่มีความสามารถอย่างนั้นด้วย

ตอนนี้เป็นลั่วฉิงรู้สึกเสียใจภายหลังเหลือเกิน หากรู้ แต่แรก ตีให้ตายเธอก็ไม่ยินดีตอบตกลงแต่งงานตา มกับเย่ซือเฉินแบบมีเงื่อนไขเด็ดขาด

“คุณอยู่ไหน? “เสียงของเย่ซือเฉินส่งมาอีกครั้ง เห็น ได้ชัดว่ามีความดุดันหลายส่วน ดุดันในลักษณะที่อยาก จะกัดเธอให้ตาย

เงินลั่วฉิงได้ยิน มือก็สั่นเทาด้วยจิตใต้สำนึก

“ฉิงฉิง”เวินลั่วฉิงยังไม่ทันตอบ จู่ๆไป์ยี่รุ่ยก็ลืมตาขึ้น มามองเวินลั่วฉิง ก่อนที่จะเรียกเธอ

ถึงแม้เสียงของไป์ยี่รุ่ยไม่ดังมาก แต่ก็ไม่ได้เบาจน เกินไป

และบัดนี้ มือของเวินลั่วฉิงยังคงถูกไป์ยี่รุ่ยกุมเอาไว้ ฉะนั้นเธอจึงกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเตียง ซึ่งพวกเขาอยู่ใน ระหว่างที่ใกล้กันอยู่แล้วไป์ยี่รุ่ยพูดขึ้นมากะทันหันเช่นนี้ อีกฝั่งหนึ่งของสาย เย่ซือเฉินก็คงจะได้ยินแน่ๆ

เวินลั่วฉิงสะดุ้งตกใจ!!