บทที่ 844 คุณชายสามเย่รู้มูลเหตุที่เธอมีบุตรไม่ได้แล้ว(5)

บุคคลนั้นต้องรู้จักเย่ซือเงินเป็นอย่างดีแน่ๆเชียว รู้ทุกอย่าง ของเยซือเฉินอย่างแจ่มแจ้งดุจนิ้วบนฝ่ามือ สิ่งที่เชื่อเฉินถาม

เขาเมื่อสักครู่นี้ บุคคลนั้นก็เคยถามมาหมดแล้ว

แม้นจะเป็นเช่นนี้ หากแต่นาทีที่ต้องเผชิญหน้ากับเยซื้อเงิน ในใจเขาก็ยังคงว้าวุ่นหนักมาก ดังนั้นหลังจากฝนมาจนถึงเยอ เฉินออกไป ชั่วพริบตานั้นเขาก็เหมือนแหลกสลายไปเลย

เขากลัว เขาสติแตก ไม่เพียงเพราะกลัวเชื่อเงินเท่านั้น ยิ่ง เป็นเพราะบุคคลที่วางแผนทุกอย่างอยู่เบื้องหลังด้วย เพราะใน มือบุคคลนั้นมีความลับของเขาที่สามารถทำลายเขาได้ แถมวิธี การของบุคคลนั้นก็ร้ายกาจและน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก เขาไม่อาจ ต้านทานได้เลย

ผู้อำนวยการล่วางใจเถอะ ขอแค่คุณให้ความร่วมมือ ผมก็ไม่ ให้ความลับแพร่งพรายออกไปหรอก”เสียงปลายสายดังขึ้นอีก ครั้งผู้อำนวยการที่ตกใจกลัวต้องสั่นสะดุ้งหนึ่งครั้ง

เสียงที่ผ่านการแปรเปลี่ยนฟังดูแล้วไร้ความเมตตาและแข็ง กระด้างอย่างเย็นชามาก ทำให้รู้สึกหวาดหวั่นยิ่งนัก

“คุณรับปากผมไว้แล้วแท้ๆ บอกว่าขอเพียงผมทำตามที่คุณสั่ง คุณก็จะคืนเอกสารทั้งหมดให้ผมนี่ครับ” ใบหน้าผู้อำนวยการ บิดเบี้ยวเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโกรธหรือเป็นเพราะตกใจกลัวกันแน่ หรืออาจจะมีทั้งสองอย่างก็ไม่รู้ได้เลย

ผู้อำนวยการ ถึงผมจะคืนเอกสารทุกอย่างในมือให้คุณ แต่ คุณรับรองได้ไหมว่าความลับจะไม่ถูกแพร่งพราย? “ปลายส่วน หัวเราะ

เสียงที่เย็นชาจนน่ากลัวอยู่แล้ว เมื่อหัวเราะออกมาก็ยิ่งทำให้

น่ากลัวยิ่งขึ้น

“ขอแค่ผู้อำนวยการให้ความร่วมมือดีๆ ผมรับรองว่าความ ลับพวกนั้นของผู้อำนวยการสู่อนาคตจะไม่ถูกเปิดเผยอย่าง แน่นอน”

“คุณรับรองยังไงครับ? คุณเป็นใคร? “หัวใจผู้อำนวยการ เต้นเร็วเล็กน้อย หลังผ่านสิบกว่าวันนั้นมา เขารู้ความสามารถ ของบุคคลนี้ดี ดังนั้นเขาเชื่อเสียสนิทว่าบุคคลนี้จะทำได้ตามที่ยื่น ข้อเสนอมา

“ผมมีวิธีอยู่แล้ว อีกฝั่งหนึ่งของสายไม่ได้ตอบโดยตรง เพียง แต่ปะปนเสียงหัวเราะไว้

“คุณไม่ใช่ก็เป็นหมอเหมือนกันหรอกนะ? “แววตาอันพร่ามัว ของผู้อำนวยการมีแสงแวบผ่าน ถามขึ้นมาหนึ่งประโยค กะทันหัน

อันที่จริงผู้อำนวยการก็แค่ถามสุ่มสี่สุ่มห้า ไม่ได้มีเค้ามูลอัน

ทว่าเมื่อผู้อำนวยการถามเสร็จ แต่ได้ยินอีกฝั่งหนึ่งส่งน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปมา

ผู้อำนวยการอึ้ง หรือเขาทายถูกแล้ว? อีกฝ่ายเป็นหมอ จริงๆ? เพียงแต่ไม่รู้ว่าเป็นชายหรือหญิง?

เมื่อผู้อำนวยการมีความคิดเช่นนี้ก็เข้าใจหลายๆอย่างขึ้นมา กะทันหัน อย่างเช่นบันทึกปลอมถึงอาการป่วยของเงินถั่วง หาก

มองจากมุมของแพทย์คนหนึ่งแล้วมันช่างไร้ที่ติเลยล่ะ แถมบันทึกปลอมฉบับนั้นยังสามารถเข้าไปอยู่ในคลังเอกสาร

ของโรงพยาบาลไต้ คงไม่ใช่คนทั่วไปจะกระทำได้

บุคคลนี้ต้องชำนาญระบบการแพทย์เป็นอย่างดี แถมมีความ สามารถที่แข็งแกร่งมาก

เพียงแต่ แล้วจะเป็นใครได้นะ?

ทำไมต้องเลือกเขาด้วย? ทำไมต้องหลอกลวงเชื่อเงิน

ด้วย?

บุคคลนี้รู้จักเย่อเฉินเป็นอย่างดี น่าจะเป็นคนรู้จักเยซื้อเฉ นมั้ง?

“ผู้อำนวยการทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี สิ่งที่ไม่ควรถาม ทาง ที่ดีก็อย่าได้ถามเลย”บุคคลนั้นส่งเสียงแว่วเข้ามาอีกครั้ง ซึ่งครั้ง นี้ไม่ได้เสียงหัวเราะอีกต่อไป แต่มีความเย็นเยียบอันคมเฉียบ หลายส่วน

“หน้าที่ของผมทำเสร็จแล้วไม่ใช่หรือครับ? “ผู้อำนวยการไม่ ต้องยุอารมณ์เขา ไม่ได้พูดส่งเดช
“หากเขือเฉินสงสัยแล้วกลับมาถามใหม่ หวังว่าผู้อำนวย การลู่จะจัดการได้เป็นอย่างดีนะ เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายรู้ว่าเยอ เงินนั้นไม่ได้หลอกง่าย ระแวงว่าเยซือเฉินจะกลับมาถามเพื่อ ความแน่ชัดอีกครั้ง

“ขอแค่ผู้อำนวยการจัดการดี ผมรับปากว่าจะช่วยผู้อำนวย การคลี่คลายปัญหาอันยุ่งยากทั้งหมดให้ แบบไม่มีให้ผู้อำนวย การลกังวลอีกเลย เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายรู้จักใช้คน การข่มขู่และ การหลอกล่อนั้นใช้ได้อย่างเหมาะสมมาก

“ครับ ผมรู้แล้ว”ผู้อำนวยการไม่กล้าขัดคำสั่งอีกฝ่ายอยู่แล้ว บัดนี้ยังได้ยินว่าอีกฝ่ายจะช่วยตนขจัดปัญหาความยุ่งยาก ทั้งหมดทิ้ง ต้องรีบรับปากอย่างเร่งด่วนอยู่แล้ว

อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรอีก พลางวางสาย

ผู้อำนวยการกุมมือถือที่สายขาดแล้ว แววตาพลันเปล่ง ประกาย คล้ายกับกำลังไตร่ตรองอะไรอยู่

หลังจากเชื่อเงินออกจากโรงพยาบาล สีหน้าพลันมืดครึ้ม ประหนึ่งน้ำหมึก แววตาอันเย็นยะเยือกมีแสงโหมทำลายแวบ ผ่าน ในแสงโหมทำลายแผ่ไอสังหารออกมา บัดนี้เขาอยากฆ่า คนที่สุด

จากการตอบคําถามของผู้อำนวยการเมื่อสักครู่ เขาจับพิรุธ

ไม่ได้สักอย่าง อีกทั้งผู้อำนวยการไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับ เขาและเงินมั่วนิ่งมาก่อน จึงไม่มีเหตุผลต้องหลอกเขา เขาก็รู้ว่าหลังจากเกินถั่วนิ่งเข้าไปอยู่ในบ้านตระกูลเงิน ต้องลําบากตรากตร้ามากมาย ในบ้านตระกูลเงิน นอกเสียจากคุณ

เงินแล้วคนอื่นล้วนสรรหาสารพัดวิธีในการกลั่นแกล้งเธอตลอด เวลา ไม่นานมานี้ ครอบครัวเป็นหยันเกินเลยไปถึงขึ้นจ้างวางโจร

มาลักพาตัวเธอ อยากให้โจรพวกนั้นทำลายชื่อเสียงเธอ

กระทั่งเรื่องสติฟั่นเฟือนพวกเงินหยันยังทำได้ แค่เรื่องแอบ รังแกเธอ ทุบตีเธอลับหลัง จึงมีสิทธิ์เป็นไปได้อยู่แล้ว

ตอนนั้นเธอคงไม่ได้เก่งกาจเช่นปัจจุบัน ไม่มีความสามารถต่อ ต้าน ดังนั้นจึงบาดเจ็บสาหัสเพียงนั้น?

บัดนี้เยซือเฉินรู้สึกมีเพลิงไฟแห่งความโกรธลุกไหม้อยู่กลาง อก จากนั้นก็ขยายไปทั่วร่างกาย ประหนึ่งจะแผดเผาเขาให้มอด ไหม้ได้เลย

ในโรงพยาบาล เมื่อเขาได้ยินว่าเป็นถั่วนิ่งถูกตีก็ไม่อาจใจเย็น ไม่อาจรักษาความสงบได้อีกต่อไป

ทว่าตอนนี้เยซือเฉินก็พยายามให้ตัวเองสงบอย่างสุดแรง ถึง แม้ก่อนหน้านี้คำตอบและการตอบสนองของผู้อำนวยการจะไม่ เผยพิรุธอันใด แต่เขาก็ต้องตรวจสอบเพื่อยืนยันต่ออีกขั้น

เลขาหลิวมีคำถามเต็มท้อง เมื่อเห็นสีหน้าของประธานตน เขา ก็ไม่กล้าเอ่ยถามแม้แต่คำเดียว

“ไปเอาตัวเป็นหยันมาเยซื้อเฉินอ้ามุมปากขึ้นเล็กน้อย ทุก ถ้วนค่าเย็นจนเป็นน้ำแข็ง เย็นแข็งจนทำให้คนเจ็บปวด
หากผู้อำนวยการพูดความจริง เป็นหยันต้องรู้ด้วยแน่ๆ

หากอาการบาดเจ็บของเงินหยันเกิดจากการกระทำของพวก

เงิน หยันจริงๆ

เขาต้องทำให้เป็นหยันตายเสียดีกว่าอยู่เลยล่ะ

“ครับ”ถึงแม้เลขาหลิวไม่เข้าใจเจตนาของประธานตัวเอง แต่

ก็ไม่กล้าถามภายใต้สถานการณ์เช่นนี้แม้แต่คำเดียว

ด้านหน้าตึกใหญ่แห่งหนึ่งใจกลางเมือง ช่างกวนหงยืนตรง อยู่จุดนั้น

ทุกครั้งที่เขามาเมือง ต้องมาที่นี่เป็นอันดับแรก เพราะที่นี่เป็น สถานที่ที่เขากับเธอได้พานพบกัน

การพบเจอครั้งแรก และเป็นการเจอกันเพียงครั้งเดียวของทั้ง

สอง

ใครจะคิดถึงว่า แค่พบกันครั้งเดียวก็ทำให้เขาตามหาสุดหล้า ฟ้าเขียวมาเป็นเวลายี่สิบห้าปีแล้ว

ช่างกวนหงมองตึกใหญ่เบื้องหน้า ซึ่งไม่พบร่องรอยเมื่อยี่สิบ ห้าก่อนแล้ว เหมือนดั่งที่เขาออกตามหามายี่สิบห้าปีแต่ก็ไม่พบ วี่แววใดๆ

ยี่สิบห้าปีแล้ว ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดสิ้น ทั้งคนทั้งสิ่งของ แล้วเขาจะไปหาเธอที่ไหนได้อีก?

หาไม่เจอแล้ว หาไม่เจออีกแล้ว
คิดถึงคำนึกหาเข้ากระดูก เจ็บปวดเข้าถึงใจ มาที่นี่ด้วยความ เพ้อฝันอีกครั้ง วินาทีนี้ เขารู้สึกอับจนปัญญาด้วยความหมดหวัง เขารู้ตั้งนานแล้วว่า หลังผ่านมายี่สิบห้าปีทุกอย่างก็ไร้ความหวัง ความเพ้อฝันของเขาก็เป็นแค่ความเพ้อฝันเท่านั้น ไม่มีทางเป็น จริงได้เลย

ช่างกวนหงอย่างเขาเป็นที่โปรดปรานของสวรรค์ เป็นที่อิจฉา ของผู้คนตั้งแต่เด็ก แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่อาจมีได้ ซึ่งก็คือตามหา เธอไม่เจอ

หากเป็นไปได้ เขาจะใช้ทุกอย่างของตัวเองแลกกับการได้อยู่ เคียงบ่าเคียงไหลเธอ ถึงแม้สิ่งที่แลกมาจะเป็นเวลาอันสั้นก็ตาม