บทที่ 576 ออกเดินทาง

“มีแต่ทุกข์ทรมานร้องไห้คร่ำครวญทั้งตระกูล? นี่ ๆ ๆ…”

หมิงโจ๋วถัง ริมฝีปากสั่น เหงื่อขนาดเท่าเม็ดถั่วไหลลงมาจาก หน้าผากของเขา “มันจะเป็นไปได้ยังไง?”

“เฉินเกอตายไปแล้ว ตระกูลหมิง จะตั้งตัว นี่เป็นโอกาสของ ตระกูลหมิง ที่จะเปลี่ยนแปลง แล้วจะตกต่ำทั้งตระกูลคืออะไร?”

หมิงโจ๋วถัง ไม่อยากจะเชื่อ เขาวางกระดาษใบนั้นลงบนโต๊ะ

อย่างแรง

ไม่รู้ด้วยเหตุใด ในตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ตื่นเต้นอีกต่อไป มี เพียงความรู้สึกที่กระวนกระวายอยู่ในใจ

“รีบไปถามเจียชิ่ง พวกเขาเป็นยังไงกันบ้างแล้ว ทำไมป่านนี้

แล้วยังไม่กลับมาอีก!”

หมิงโจ๋วถัง พูดขึ้น แต่ในเวลานี้เอง หมอกพิษสีเขียวปรากฏขึ้นในสายตา

เด็กหนุ่มลูกน้องที่กำลังจะโทรศัพท์ก็ล้มลงกับพื้นก่อนที่จะ น้ำลายฟูมปาก

“นี่มันเรื่องอะไร?”

ทุกคนต่างตกตะลึง
จากนั้นก็มีคนล้มลงไปกองที่พื้นเพิ่มขึ้น

หมิงโจ๋วถัง ที่ตื่นตระหนกจนถึงขีดสุด: “นี่มันหมอกพิษ พันปี!”

จากนั้น ทุกคนในตระกูลหมิง ก็เบิกตาโพลง แล้วจึงเห็น กระป๋องระเบิดตรงห้องโถงตระกูลหมิง

เฉินเกอปรากฏตัวขึ้นที่กลางลานบ้าน….

ตระกูลหมิง คร่ำครวญทั้งตระกูล

คืนนี้!

ตระกูลหยาง เฉินเกออยู่ที่กลางลานบ้าน

หยูเซียว ตื่นขึ้นอย่างสบาย ๆ

เธอค่อย ๆ ลืมตาและเห็นเฉินเกอกำลังดื่มชาจากอีกมุมห้อง ตัวเขาผอมบาง แต่ให้ความรู้สึกปลอดภัยอย่างมาก

“นายช่วยฉันไว้อีกแล้ว?”

“ไม่ใช่แล้วจะใครล่ะ!”

เฉินเกอยิ้มแหย ๆ

“ฉันไม่อยากติดหนี้นาย ไม่อยากจะเป็นหนี้บุญคุณอะไรทั้งนั้น!”

กู่หยูเซียว ลุกขึ้นนั่งบนเตียง ใบหน้าซีดขาว แต่เหมือนจะ กลายเป็นสีแดงขึ้นมาทันทีเมื่อเห็นเฉินเกอ
“พูดมา นายอยากให้ฉันทำอะไรให้ ฉันหยูเขียว ต่อให้ ต้องแลกด้วยชีวิตก็จะทำให้นาย และเราจะถือว่าไม่ติดค้างอะไร กันอีก!”

หยูเซียว พูดขึ้น

คําพูดของท่านซินแสกุ่ย มันฝังอยู่ในใจของ หยูเซียว อย่างลึกซึ้ง เธอหลงรักคนคนนี้ แต่คนคนนี้กลับไม่มีทางหลงรัก เธอ

หัวใจของ หยูเซียว แข็งแกร่งมากเธอจะไม่ทนต่อสิ่งที่เกิด

ขึ้นนี้

แต่ถึงเธอคิดอยากจะฆ่าเฉินเกอทิ้งไป แต่ตัวเธอนั้นก็ไม่มี ความสามารถที่จะทำแบบนั้น

พูดได้ว่า ในตอนที่เฉินเกอจูบเธอนั้น เธอมีความรู้สึกที่แตก

ต่างออกไปในใจ

“จริงเหรอ? งั้นผมขอให้คุณเป็นเมียผมคุณก็ยอมเหรอ!?

เฉินเกอสอบถามแฝงไปด้วยอารมณ์หยอกล้อ

“ไอ้บ้า ใครจะเป็นเมียนาย!” คู่หยูเซียว พูดด้วยความโมโห ดวงตาของเธอเหมือนจะมีน้ำตา

“ผมแค่พูดเล่นน่ะ ผมมีเมียนะ ต่อให้คุณอยากเป็นก็เป็นไม่ ได้หรอก แต่ว่าบวกกันแล้ว คุณเป็นหนี้บุญคุณผมสองครั้งนะ ตอนนี้ คุณมีโอกาสจะชดใช้ให้ผมหนึ่งครั้ง ผมอยากถามคำถาม คุณ คุณต้องตอบผม!”
เฉินเกอวางถ้วยชาลงแล้วพูด

กู่หยูเซียว หายใจเข้าลึก ๆ “เรื่องอะไร?”

“คุณเดินทางครั้งนี้เพื่อออกตามหาวังราชาสมุทร เป็น ภารกิจจากย่าทวดของคุณ เมื่อกี้ในฝันคุณ คุณพูดถึงคนสองคน คนหนึ่งคือย่าทวด อีกคนคือ ท่านย่าทวด ผมอยากรู้ว่า พวกเธอ มอบภารกิจให้คุณไปทำอะไรที่วังราชาสมุทร? ผมรู้ว่ามันคงจะ ไม่ใช่เพื่อปล้นสุสาน!”

เฉินเกอถามขึ้น

เรื่องนี้เป็นเรื่องน่าสงสัย นอกจากจะเป็นเหมือนกับตระกูลห มิง ถ้าไม่เช่นนั้น ใครจะให้คนไปค้นหาวังราชาสมุทร กันล่ะ?

และเมื่อหยูเซียว ได้ยินก็คิดและพิจารณาว่าสุดท้ายแล้วจะ พูดเรื่องนี้ได้หรือไม่

“มันไม่เกี่ยวกับที่คุณพูดมาจริง ผมขอสารภาพกับคุณ ผม เองก็ตามหาวังราชาสมุทร ถ้าจะพูดให้ถูกผมตามหาวังราชา สมุทร เพื่อหาคนตาย!”

เฉินเกอพูด

หยูเซียว มองหน้าเฉินเกอ

เธอรักษาสัญญาเสมอเมื่อเธอพูดแล้วและเฉินเกือก็มองหา มันเช่นกันดูเหมือนว่าไม่จำเป็นต้องซ่อนมันจากเฉินเกอ

“ฉันก็เหมือนกัน ฉันตามหาคนตาย และเพื่อจะพากลับบ้านตระกูล นะ แต่มันคือความคาดหวังของย่าทวดกับ ท่านย่าทวด ของฉัน ดูเหมือนว่าศพนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับความลับที่ยิ่ง ใหญ่มาก! ดูเหมือนศพนี้จะมาจากที่อื่น

กู่หยูเซียว พูดขึ้น

“แต่ความลับเกี่ยวกับเรื่องอะไร นายถามฉันก็ไม่มีประโยชน์ หรอก เพราะฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไรกันแน่! ฉันรู้แค่นี้ แหละ!”

“บ้านตระกูล? บ้านตระกูล ของพวกคุณอยู่ที่ไหนเหรอ?”

เฉินเกอถาม

แน่นอนว่าเกือบจะเป็นไปตามที่ฉันเดา

นอกจากตัวเขาเองแล้วยังมีกองกำลังที่ดูเหมือนจะรู้เรื่อง ของเทพเจ้าเหล่านี้ที่สืบเชื้อสายมาจากท้องฟ้า

ตัวเองนั้นตามหาหญิงชุดขาวเพื่อพาเธอไปฝังศพกับเทพเจ้า เพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอกับ มีความสัมพันธ์กัน

และกู่หยูเซียว จะเอาศพนั่นกลับไปบ้านตระกูล เพื่ออะไร

กันนะ?

แต่เห็นกู่หยูเซียว แบบนี้ ก็ดูไม่เหมือนว่าเธอจะหลอกลวง

ตนเอง

“ขอโทษนะ ที่อยู่ของบ้านตระกูล ฉันบอกไม่ได้!

หยูเซียว พูด
ได้ เธอไม่บอก ฉันก็บังคับเธอไม่ได้ แต่หวังว่าสุดท้ายแล้ว พวกเราจะสามารถบรรลุจุดมุ่งหมายของพวกเรา กองเรือของผม จะมาถึงคืนนี้เกิดสึนามิในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ผมกลัวว่า ความแข็งแกร่งของคุณจะไปไม่ถึงที่ของ วังราชาสมุทร หากคุณ ต้องการผมสามารถพาคุณไปด้วยได้!”

เฉินเกอพูดขึ้นอีก

หยูเซียว ไม่พูดอะไรก็ถือว่าเป็นการยอมรับไปโดยปริยาย หรือว่ามันจะเป็นจริงอย่างที่ท่านซินแสกุ่ย ว่าไว้ บุพเพสันนิวาสถึงตัวเองอยากจะหลีกหนีมันแต่ก็หนีไม่พ้น

ตัวเธอจะตกหลุมรักคนคนนี้จริงเหรอ?

เธอคิดในใจ

วันต่อมา

กองเรือขนาดใหญ่ของตระกูลเฉินมาถึงและหลังจากที่เฉินเกอ

ขึ้นเรือแล้วพวกเขาก็ออกเดินทาง

“คุณชายเฉิน คลื่นลูกใหญ่มากอีกทั้งยังมีสึนามิ พวกเรายังจะ เดินทางต่อไหมครับ?”

ผู้คุ้มกันของตระกูลเฉินขึ้นมาและกล่าวกับเขา

เฉินเกอดูแผนที่ ทางที่ใช้เดินทางไปวังราชาสมุทร นั้นยังอยู่

อีกไกลมาก

ยิ่งกว่านั้นหลายร้อยปีที่ผ่านมาก ตำแหน่งของวังราชาสมุทรมีการเปลี่ยนแปลงหรือไม่ก็ไม่มีใครรู้เฉินเกอจึงไม่กล้านิ่งนอนใจ

“ออกเดินทางต่อไป เย็นนี้ก่อนพระอาทิตย์ตก จะต้องไปถึง เกาะโม่เต่า เราจะต้องไปที่นั่นเพื่อเราต้องปรับแผนไปข้างหน้า

เฉินเกอออกคําสั่ง

กองเรือที่คัดเลือกมาครั้งนี้ผ่าน พวกเขาทั้งหมดได้รับการ พิจารณาเป็นพิเศษหลังจากตระกูลเฉินวางราคาไว้สูง

เพื่อปรับให้เข้ากับสภาพอากาศที่รุนแรงในทะเล

“ครับ!”

บอดี้การ์ดต่างรับคำ

เมื่อเดินเกอยืนอยู่บนดาดฟ้าเมื่อเขาเห็นทะเลที่ไร้ขอบเขตเขา ก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงซูมู่หานอีกครั้ง

มู่หาน เธออยู่ที่ไหนนะ? ถ้าหากเธอยังไม่ตาย ตอนนี้เธอทำ

อะไรอยู่?

เฉินเกอบีบรั้วด้วยมือทั้งสอง และความสับสนุภายในใจ

เพราะตอนนี้ปัญหาทั้งหมดกำลังดำเนินไปในทิศทางเดียว นั่นคือไท่หยางเหมิง

มู่หาน การหายตัวไปอย่างลึกลับของ เฉินผิงอันอารอง

เทพเจ้า ที่ลงมา ศพของกองทัพสวรรค์ที่ตกลงมาจากฟ้า เหมือนว่ามันจะเกี่ยวข้องกับไม่หยางเหมิง
องค์กรนี้เป็นแบบไหนกัน?

มันมีมาเป็นหมื่นปีแล้ว แต่กลับไม่มีใครสามารถเปิดเผย โฉมหน้าของมันได้

อีกทั้ง เทพที่หน้าตาเหมือนตนเองอย่างกับแกะนั้นคืออะไร กัน? หรือว่าบนฟากฟ้าไกลนั้น ยังมีโลกใบอื่นที่มวลมนุษยชาติ ไม่รู้จักอย่างนั้นเหรอ?

เรื่องพวกนี้ทำให้เฉินเกอปวดหัวจนแทบบ้า

แต่ว่าเฉินเกอเชื่อว่า เมื่อเขาสามารถแก้ปริศนาเรื่องหญิงชุด ขาวได้ เขาเชื่อว่าเขาจะหามหานพบในอีกไม่นาน

เฉินเกอใช้ความคิด

ดวงตาที่เป็นกังวลของเฉินเกอใบหน้าของเขาหันไปด้านข้าง ตอนนี้กลับพบกับหยูเซียว ที่เก็บสายตามอง

เธอยืนอยู่อีกด้านเฝ้ามองเฉินเกออยู่นานแล้ว คิดไม่ถึงว่าเขา ที่เก่งกาจขนาดนี้ จะมีเรื่องที่ทำให้เขาอ่อนแอและเจ็บปวดใจได้ ด้วย

หยูเซียว เหมือนจะรู้แล้วว่าเขาอีกอยู่อีกฝั่งนั้น

“ฉันต้องทำแผลแล้ว แต่ว่านายให้ฉันสองชุดฉันไม่รู้ว่าจะใช้ อันไหนดี!”

กู่หยูเซียว พูดขึ้นเบา ๆ

เฉินเกอจึงได้สติกลับมาและเดินเข้าไปในห้องโดยสาร
อย่างไรก็ตามผู้คุ้มกันที่ยืนอยู่บนดาดฟ้าจ้องมองไปที่ก้นทะเล ด้วยความสงสัย

เพราะในช่วงเวลาหนึ่งตอนนี้เขาดูเหมือนจะเห็นสัตว์ร้ายตัว ใหญ่มากค่อย ๆ จ้วงลงไปที่ก้นทะเล

ขยี้ตาอีกทีก็มองไม่เห็นอะไรแล้ว

หรือว่า…เขาจะดูผิดไปเอง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ