บทที่ 167 ข่าวใหญ่

“เฉินเกอ ตอนบ่ายนายยุ่งหรือเปล่า

เมื่อต่อสายได้ หมาเสี่ยวหนานจึงถาม

“ฉันหรอ ไม่ยุ่งนี้”

เวลานี้ไปส่งซูแฉียงเวยเข้าเรียน เธอไปเรียนแล้ว เขาก็ไม่มี ธุระอะไรแล้ว

“อ้อ อ้อ ฉันหางานพิเศษ ให้นาย วันเดียวก็ได้เงินห้าหันหยวน เลยนะ งานก็ง่าย แค่ขับรถให้เฟยเอ๋อ ฉันรู้ว่านายไม่ได้ขาดเงิน แล้ว แต่เก็บเงินหน่อยก็ดี เฉินเกอนายคิดว่าไง

หมาเสียวหนานถามอย่างใส่ใจ

แน่นอนเธอรู้ว่าเป็นเกยไม่มีเงินแล้ว จึงพูดออกไปแบบนั้น เพราะหม่าเสี่ยวหนานรู้ว่าตอนนี้เฉินเกอรักศักดิ์ศรีมาก จึงชอบ แสร้งทํา

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น นี่ก็เป็นเพื่อนตัวเองนะ มิตรภาพของทั้ง สองไม่เปลี่ยนแปลง

ความจริง เพียงเฉินเกอได้ยินชื่อของทานเฟยเอ๋อ แวบแรกเขา ก็อยากปฏิเสธ

โดยเฉพาะคนติดตามของทานเฟยเอ๋อวันนี้มีตู้เยวและเพิ่งได้

หรู
ผู้หญิงเจี๊ยวจ๊าวสองคนน่ารำคาญมากจริงๆ แต่จะทำยังไงได้ เป็นความหวังดีของหม่าเสี่ยวหนานนะ นิ่งไปสักพัก เงินเกอพยักหน้าตอบรับในที่สุด ทุกอย่างก็เพื่อหม่าเสี่ยวหนานหรอก

” โอเค งั้นนายเรียกแท็กซี่กลับมาที่นี่ก่อน เดี๋ยวต้องซื้อเสื้อผ้า แต่งตัวให้นายก่อน

หมาเสียวหนานหัวเราะด้วยความดีใจ

เงินเกอยิ้มด้วยความขมขื่น เรียกแท็กซี่กลับไปอีกครั้ง พวกเขาพาเฉินเกอไปด้วย ซื้อชุดให้เงินเกอสองพันบวกกับ รองเท้าหนังอีก

แล้วให้เงินเกอสวมทันที

ไม่ต้องบอก ขนาด หานเฟยเอ๋อเย็นชาได้เห็นเฉินเกอ ยังคิด ว่าเมื่อสวมชุดสูทเข้าไปแล้ว เฉินเกอก็หล่อเหมือนกันนะ

กําลังเตรียมจะชื่นชมเฉินเกอสักกี่ประโยค

พลันเห็นเฉินเกอเอาชุดเก่าของตัวเองใส่ถุง และกำลังจะหยิบ หิวขึ้นมา

เฮ้อ น่าเสียดายยังไงก็เปลี่ยนความกระจอกงอกง่อยของเขา ไม่ได้อยู่ดี

“เสื้อผ้าแพงขนาดนี้เฉินเกอนายใส่ประหยัดหน่อย เสื้อผ้าทั้งตัววันนี้ บวกกับค่าขับรถ เจ็ดพันเลยนะ”

เมิงไฉ่หรูกอดไหล่พูด

“อิมอิม รู้แล้ว” เฉินเกอท่าเพียงยิ้มขึ้นพยักหน้า

“เอ๋ เจินเกอ นีโทรศัพท์นายชื่อใหม่หรอ”

ตอนนั้นเอง หมาเสียวหนานมองเห็นโทรศัพท์ในมือเฉินเกอ จึงถามอย่างแปลกใจ

“อืม พึ่งซื้อเมื่อไม่กี่วันก่อน

เฉินเกอพยักหน้า

“ว้าว ดูมีระดับนี้ เอามาฉันดูหน่อย

ตู้เยว่เองก็เหลือสายตาไปมองโทรศัพท์ของเฉินเกอ เกิดความ สนใจขึ้นมา

ไม่สนว่าเฉินเกอจะยอมหรือไม่ ทว่ายื่นมือออกไปแย่งมา

“โอ้ พี่เฟยเอ๋อ โค้ช พวกคุณรีบมาดู นี่เป็นโทรศัพท์ **ด้วย แหละ พึ่งออกมาใหม่ ราคาเกือบ28888เลย เฉินเกอ นายใช้ โทรศัพท์แบบนี้หรอ”

พอตู้เยวดูแล้วก็เสียงดังขึ้นมา

ก็ใช่น่ะสิ โทรศัพท์ที่เธอใช้แพงที่สุด ยังต้องผ่อนจ่ายอีก แค่ เจ็ดพ้นกว่าเอง

แต่คนจนในห้องเรียนอย่างเฉินเกอกลับซื้อราคาเป็นสี่เท่าของเธอได้

“แบบนี้นี่เอง”

ทานเฟยเอ๋อก็เหลือบตามองเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะพูดออกไป

“เฉินเกอ ฉันไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้นายถึงชอบโอ้อวด แต่นายคิด ว่าแบบนาย ใช้โทรศัพท์แพงขนาดนี้ทำไม ตอนนี้เฟยเอ๋อประสบ ความสำเร็จมาก ก็ใช้แค่หมื่นกว่า นายต้องรู้ นายไม่มีอาชีพ ยัง ไม่ทํางาน นายใช้สุรุ่ยสุร่ายได้ยังไง ปกติฉันไม่เปลืองแรงมาว่า นายหรอกนะ”

ประโยคนี้เป็นของโค้ชเพิ่งไฉ่หรู

เธอพูดราวกับโดนเหยียบหาง

ใช่ เมื่อสักครู่ยังสั่งสอนเฉินเกอเพราะของราคาสองพันกว่า สุดท้ายเฉินเกอกลับหยิบโทรศัพท์ราคาสามหมื่นออกมา เหมือนกับตบหน้าเพิ่งไฉ่หรูน่ะสิ

“ใช่ นายซื้อแพงขนาดนี้ทำไม อยากเลียนแบบคนรวยพวกนั้น หรือไง เหอะ บางคนเป็นคนจนขี้อวด เฉินเกือนายรู้ไหม มีแค่ พวกไม่มีเงินเท่านั้นแหละถึงใช้แพงแบบนี้ คนที่มีเงินจริงๆ เขา ใช้ของถูกๆกันทั้งนั้น”

ตู้เยว่เองก็เหมือนถูกตบหน้า แน่นอนจึงร่วมต่อว่าเป็นเกออก

แรง

“ใช่ ใช่ ใช่ “
เงินเกอทําเพียงหยักหน้าต่อเนื่อง

ไม่อยากเถียงกับพวกหล่อน อยากพูดอะไรก็พูด

ต่อมา เหล่าทานเฟยเอ๋อ เพิ่งไล่หรูจึงพาเฉินเกอไปที่บริษัทเช่า รถ นำรถที่มหาวิทยาลัยจีนหลังขับ มุ่งไปยังวิลล่าสปา

ตามแผนการ

เมื่อทานเฟยเอ๋อลงจากรถ เฉินเกอต้องเปิดประตูรถให้เธอ อย่างนอบน้อม

จากนั้น หานเฟยเอ๋อค่อยๆก้าวลงจากรถ ได้รับการต้อนรับ อย่าง นมนจากวิลล่าสปา

ทำไมวิลล่าสปาต้องต้อนรับคนของแอพสตูดิโอเซาฟ้านอย่าง ไม่ธรรมดาเช่นนี้

นง่ายมาก คนที่ริเริ่ม โครงการเขาหยุนเหมิงที่กำลังพัฒนา ของแอพสตูดิโอเซาฟาน แม้ว่าสองโครงการนี้จะไม่ได้เก่งกาจ มาก

แต่ว่า คนที่อยู่เบื้องหลังนั้นร้ายกาจ

จ้าวจื่อซึ่งต้อนรับยิ่งใหญ่แบบนี้ ความจริงแล้วทำเพื่อให้เป็น เกอเห็น

“เอาล่ะเฉินเกอ นายขับรถไปรอที่ลานจอดรถเถอะ งานแบบนี้ นายอย่าเข้าร่วมเลย เดี๋ยวจะได้เสียหน้า สำหรับคืนนี้ ไม่ไหวก็ ออกไปซื้อขนมปังกิน ยังไงซะอาหารหรูแบบนี้นายก็ไม่คุ้นเคยอยู่หานเฟยเอ๋อทั้งหันไปถ่ายรูปกับพนักงาน

ทั้งหันหน้ามาบอกกับเฉินเกอที่เตรียมจะเดินเข้าไปพร้อมกับ พวกเธอ

เห็นได้ชัดว่า กลัวว่าเฉินเกอจะพูดอะไร ทำให้ทานเฟยเอ๋อต้อง

เสียหน้า

เดี๋ยวได้มีวันที่เธอต้องร้องไห้

เฉินเกอพอแล้วกับหานเฟยเอ๋อ บัดซบ เขาก็ให้เกียรติตัวเอง เหมือนกันนะ เธอดูถูกเขาขนาดนี้เลยหรอ ด่าอยู่ในใจ เฉินเกอทำอะไรไม่ได้ จึงขับรถไปจอดที่ลานจอด

รถ

ยังไงซะตอนนี้ก็เปิดเผยฐานะไม่ได้

แน่นอน เฉินเกอไม่รอให้โง่หรอก

ก่อนมาเขาได้วางแผนเอาไว้แล้ว ได้คุยกับหลี่เจิ้นถั่วกับข้าวอ ซึ่งเรื่องของบริษัทไห่ซาน กรุ๊ป

เมื่อมาถึงห้องทํางานของจ้าวจื่อซึ่ง เขากำลังนั่งอ่าน หนังสือพิมพ์พอ

เมื่อมองเห็นเฉินเกอ จึงรีบลุกขึ้น แปลกใจอย่างเห็นได้ชัด
แต่ไม่นาน หลี่เจิ้นถั่วก็รีบตามมา

เฉินเกอเล่าเรื่องช่วงนี้ให้ฟังแล้ว พวกเขาจึงเล่าเรื่องที่รู้เกี่ยว กับบริษัทไห่ซาน กรุ๊ปบ้าง

ประเด็นหลักก็คือ บริษัทให้ซาน กรุ๊ปตั้งแต่ก่อนที่จะก่อตั้งกรุ๊ป พูดได้ว่าเป็นอำนาจอย่างสมบูรณ์แบบของตระกูลที่มีการพัวพัน ของอิทธิพลทางมีด มีชื่อเสียงกึกก้องอยู่ที่จินหลิง

ต่อมา เงินยิ่งสะสมยิ่งมาก สไฟชานจึงได้ก่อตั้งกรุ๊ปขึ้น ล้าง มลทินให้ตัวเอง

แต่ไม่ว่าจะล้างยังไง ฝีมือของพวกเขา เฉินเทอก็นับว่าเคยเห็น มาแล้ว

อย่างเช่นสบู่ชาวสวี่ยงสองพี่น้องมีเรื่องกับสวีเว้ย ตระกูลส

ถูกล้มล้าง

ยังมีสต้าหยวนคนนั้น มีลูกน้องในมือเยอะขนาดนี้

เมื่อก่อนหลี่เจิ้นกั๋วก็เคยต้อนรับพวกเขาบ้าง ก็เป็นเพราะเบื้อง หลังของบริษัทให้ซาน กรุ๊ป ยังไงพวกเขาก็เลี้ยงพวกนักเลงเอาไว้ รวมทั้งความสัมพันธ์อิทธิพลกับจีนหลังก็ยุ่งยากวุ่นวายเกินไป

ที่เรียกว่าทะเลาะกันแล้วดีกันจะเกิดเรื่องดีๆน่ะหรอ มาถึงตรงนี้ เฉินเกอก็นับว่าพอเข้าใจไม่น้อยแล้ว และในตอนนั้นเอง โทรศัพท์ของเฉินเกอก็ดังขึ้น เหม่อมอง เป็นเฉินเสี่ยวพี่สาวที่ไม่ได้ติดต่อกันมากว่าครึ่งเดือน โทรเข้ามา

“ทําอะไรอยู่เสี่ยวเกอ

เฉินเสี่ยวถาม

“ไม่ได้ทำอะไร ทานข้าวกับหลี่เจิ้นถั่วและข้าวจองครับ” เฉิน เกอหัวเราะ คิดแล้วคิดอีก เรื่องนี้ไม่บอกพี่สาวดีกว่า

จะยังไงพี่สาวก็จะยกธุรกิจที่จินหลังให้ตนอยู่แล้ว ถือว่าฝึกฝน

ตนเอง

พอเกิดเรื่องก็หาแต่พี่สาว นี่จะเรียกว่าฝึกฝนได้ยังไง

“ไม่เลวน วันนี้ที่ฉันโทรมาแค่อยากบอกนายว่า อีกสามวัน ฉัน จะไปจินหลิง ถึงตอนนั้นจะไปดูน้องชายที่รักของฉัน ฮ่าๆ

“ห้า พี่จะมาจินหลิงหรอ”

“ใช่น่ะสิ และฉันก็มีข่าวใหญ่มาบอกด้วย

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ