ตอนที่ 8 ถ้าเธออยาก ฉันทําได้เพียงหาวิธีอื่นมาเติมเต็มเธอ

ตอนที่ 8 ถ้าเธออยาก ฉันทำได้เพียงหาวิธีอื่นมาเติมเต็มเธอ

ดี แค่วันเดียวก็ทนไม่ไหวซะแล้ว ถึงกับนั่งเหม่ออยู่ที่นั่น ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาตาคล้ำเหมือนกันหม้อ

“รีบไปเรียกเธอมารับใช้

“ครับ คุณชาย”

ลุงบีมเดินมาถึงชายหาด “คุณนายสามครับ คุณชายให้มา เรียกไปรีบใช้ที่ห้องหนังสือครับ”

หะ รับใช้อีกแล้วเหรอ ก็ไหนไม่ให้เข้าไปไง เมื่อวานไปดูแล

เขาเกือบถูกบีบคอตายแน่ะ

“ลุงบีม ก็ไหนคุณชายไม่ให้ฉันไปดูแลไม่ใช่หรือ

“อันนี้ คุณนายครับ คุณชายอารมณ์ไม่ดี อย่าทำให้เขาโกรธ เลยนะครับ ถึงแม้ว่าคุณนายเพิ่งแต่งงานเข้ามา แต่คุณชายก็ไม่ ได้ว่าอะไร” ลุงบีมมองไปที่ใบหน้าที่มีดวงตาสีฟ้าเข้มของนารา ใบหน้าสวยใส ดูไม่เหมือนคนมีเลศนัยเลย

“ได้ค่ะ” นารายืนขึ้นแล้วเดินตรงไปยังห้องชั้นสองของบ้าน เธอเคาะประตูเบาๆ

“เข้ามา”
นาราผลักประตูออก เห็นชายหนุ่มกำลังตรวจเอกสารบนโต๊ะ

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำ นั่งพิงอยู่บนเก้าอี้ ท่าทางที่ดูดีมีเสน่ห์ ถ้า ไม่เย็นชาไปหน่อยคงจะเป็นที่หลงใหลของผู้คนไม่น้อย

“คุณชาย คุณเรียกฉันมามีอะไรมั้ยคะ” เธอมองชายหนุ่มที่ เฉยชาไร้ความรู้สึกตรงหน้าซึ่งห่างกันสามเมตร ไม่กล้าเข้าใกล้

ในใจเธอยังคงกลัวท่าทางที่เขาบีบคอเธอ เธอเข้าใจได้ว่า คน ที่นั่งบนวีลแชร์เป็นเวลานานอารมณ์คงฉุนเฉียวเป็นธรรมนา

“ไปนั่งที่ชายหาดทำอะไร แต่งงานมานอารมณ์ไม่ดีหรือไง”

เขาเงยหน้าพร้อมดวงตาอันแหลมคมจ้องมองที่นารา เหมือนจะ มองทะลุใจเธอให้ได้ นาราส่ายหัว “เปล่าค่ะ ฉันไม่มีอะไรทำก็เลยไปเดินเล่นที่

ชายหาด คุณชายสามคะ คุณหางานให้ฉันทำได้นะคะ ฉันทำเป็น

ทุกอย่าง แบบนี้สามารถฆ่าเวลาไปได้บ้าง

เขามองนาราด้วยดวงตาอันเยือกเย็น “เธอไม่ต้องเสแสร้งแล้ว เป็นถึงคุณหนูจะอยากทำอะไรเล่า ไม่ใช่อยากออกจากที่นี่หรือไง หรือว่าวิษณุ ให้เธอมาคอยสอดแนมฉัน”

เขาหมุนล้อวีลแชร์มาอยู่ตรงหน้าเธอทันที นาราสะดุ้งตกใจ

รีบก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว เธอกลัวเขาจะบีบคอเธออีก นัยย์ ตาดำดุจหลุมด่าที่เหมือนจะดูดกลืนเธอได้ทุกเมื่อ

“ถึงเธออยากจะทอะไรก็อย่าหวังจะได้ตามที่หวัง จากวินาทีที่ เธอแต่งงานเข้ามาเธอก็คือเมียของฉันคณพศ ถึงจะตายก็ต้องตายบนเกาะนี้ ถ้าอยากอยู่กับนายวิษณุส์ก็คงต้องรอชาติหน้า

เขาจ้องเขม็งที่ที่ใบหน้าอันเล็กเรียวของเธอ ใบหน้าที่ดู สวยงามน่าหลงใหล พิษข้างในร้ายกว่างูพิษเสียอีก เขาแสร้งยิ้ม “อ้อ ยังมีอีกเรื่องยังไม่ได้บอกเธอ เพราะขาฉันพิการไม่สามารถ ทำพิธีแต่งงานกับเธอได้ ก็คงต้องขอให้เธอเป็นเป็นหม้ายไป ก่อนแล้วกัน”

สีหน้าของเขาทำให้เธอรู้สึกกลัว ค่าดูถูกออกปากจากปากเขา แทบนับไม่ถ้วน “ถ้าเธอเหงา ฉันอาจจะหาวิธีอื่นมาเติมเต็มเธอ ก็ได้นะ แต่ในชีวิตนี้ตัวเธอรวมถึงความคิดของเธอก็ไม่มีทางได้ ออกจากที่นี่เด็ดขาด ฉะนั้นต่อไม่ต้องทำท่าทางน่าสงสารอีก ที่นี่ ไม่มีใครเห็นใจเธอหรอก”

นาราจ้องมองชายหนุ่มที่อารมณ์เปลี่ยนไปมาอย่างงงงวย ค่ พูดที่ดูน่าอึดอัดใจ ทำให้เธอเดียวหน้าแดงเดี่ยวหน้าซีด

ในใจเธอรู้สึกเวทนาเขาขึ้นมา อะไรทำให้เขาคับแค้นใจได้ ขนาดนี้ หรือว่าไม่ใช่เรื่องแย่งพี่พิมมี่ กับพี่ชายเขาเหรอ

ในเมื่อตอนนี้แย่งพี่พิมมี่มาได้แล้ว เขาควรดีใจไม่ใช่เหรอ “คุณชายคะ ฉัน ฉันไม่ได้ไม่มีความสุขเลยนะคะ ฉันยินดีที่จะ ดูแลคุณ ในเมื่อฉันแต่งงานกับคุณแล้วก็จะไม่ติดต่อกับคนอื่น อีก” เพื่อพ่อแล้ว เธอจะไม่ทำให้ตาแปลกประหลาดนี่โมโหเด็ด ขาด

คณพศมองไปดวงตากลมโตของเธอ เหมือนรู้ดีทุกอย่าง กำลังอ้าปากสิ่งที่จะพูดแล้วก็ต้องกลืนมันลงไป
“เธออยากดูแลฉันงั้นรี” เขาเข็นวีลแชร์เปิดบานเลื่อนกระจก

“เธอล้างทําความสะอาดในนี้ ห้องนอนก็ด้วยทำความสะอาดให้

เรียบร้อย” เขาหันมองนาราแล้วแฝงด้วยสีหน้าที่เยาะเย้ย ดูซิว่าจะทนได้ สักกี่น้ำ

คุณหนูอย่างเธอ เขาสังเกตเห็นตั้งแต่แรกแล้ว เธอใช้ชีวิตอยู่ บนความสะดวกสบาย อยากได้อะไรก็ได้ มือยังไม่เคยแตะสิ่ง สกปรกเลยแม้แต่น้อย

เขาให้เธอทำความสะอาดห้องน้ำและห้องนอน ดูซิว่าจะเป็น ยังไง

นารายิ้มแล้วพยักหน้า “ได้ค่ะ เดี๋ยวจะไปทำตอนนี้เลยค่ะ”

พูดจบเธอก็เดินไปยังห้องอาบน้ำ หยิบผ้าเริ่มทำความสะอาด

สิบนาทีผ่านไป เขาค่อยๆหมุนล้อวีลแชร์ไปดูที่ห้องอาบน้ำ เธอก้มหน้าก้มตา ใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดอ่างล้างหน้า เธอสวม ชุดกระโปรงเสมอเข่า

ขาขาวเรียวของเธอยืนชิดกันอยู่ในนั้น แล้วบรรเลงตาม ท่าทางทําความสะอาดของเธอ กระโปรงพริ้วไปมา บั้นท้าย ส่ายสะบัดอยู่ใต้ผ้ากระโปรง

คณพศถึงกับยื่นอึ้ง สักพักรู้สึกตัว บ้าเอ๊ย เขารีบเข็นวีลแชร์หัน กลับออกไป นึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่มือเธอไปโดนของลับของเขา ในท้องก็รู้สึกโหวงๆขึ้นมาทันที บ้าไปแล้ว นี่เขาเป็นอะไรไปเนี่ย
ถึงขั้นอยากมีอะไรกับเธอ หลายปีมานี้เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องผู้ หญิงเลย ถึงแม้ว่าเธอเป็นเมียของเขา แต่เขาไม่ลืมเด็ดขาดว่าที่ เขาให้เธอแต่งงานเข้ามาเพื่อจะแก้แค้นวิษณุ เขาจะทำให้เขา ลำบากที่สุด ทำให้วิษณุส์ทุกข์ทรมานที่สุด

นี่เพิ่งเริ่มต้น อีกไม่กี่วัน ผู้ชายคนนั้นคงจะมาต่อรองที่เกาะนี้

แน่ๆ ความสนุกรออยู่ข้างหน้าแล้ว

เขารีบเข็นวีลแชร์ออกจากห้องหนังสือ แล้วกดโทรศัพท์

เพียงสักพักรถสีดำคันหนึ่งค่อยๆจอดที่หน้าบ้าน ผู้ชายที่สวม แวนดำเดินลงจากรถแล้วเดินตรงไปยังห้องรับแขก

“คณพศ ได้ข่าวว่าเมื่อวานแต่งงานไม่ใช่เหรอ ทำไมเจ้าสาว ยังไม่ให้พวกเราดูบ้างเลยก็เอาไปซ่อนไว้ซะละ ” ชายหนุ่มเดินไป นั่งที่โซฟา

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของเขามองไปยังชายหนุ่มบนวีล แชร์ มือข้างหนึ่งตบพนักพิง โซฟาเบาๆ “จะรีบเรียกฉันมาทำ อะไรเล่า หรือว่างานแต่งไม่ราบรื่นหรือไง คือ

คณพศมองหน้าชายหนุ่มที่ทำหน้าเหมือนกับปีศาจ เขาอยาก วิ่งไปฉีกหน้าเขาทิ้งซะ

“ไปปูชิงคลับเดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มเข็นวีลแชร์ออกนอกบ้านไป

ชายหนุ่มบนโซฟารีบเดินตามไป “นี่ๆ คณพศ อย่างน้อยก็ให้ ฉันได้เห็นเจ้าสาวสักครั้ง พวกตรัญยังไม่ได้ไปกันเลย” แต่วีลแชร์ก็เลื่อนไปยังรถโดยไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ คณพศขึ้นจากวีลแชร์ เปิดประตูแล้วรถ

ชายหนุ่มด้านหลังรีบมองไปข้างหลังแน่ใจแล้วว่าไม่มี คน แล้วรีบขึ้นนั่งคนขับ สตาร์ทรถ

ต้องหัน มองชายหน้าดำคล้ำเครียดของชายหนุ่มแล้วหยุดสิ่งจะพูด

ขับออกจากชายหาด เหลือเพียงวีลแชร์ที่โดดเดี่ยว พัด

บนบ้านชั้นสอง นาราล้างห้องอาบน้ำเสร็จแล้วขึ้นเช็ดมือ งานแล้วอีก พวกเธอตั้งแต่เด็ก ไม่ยากเกินเธอหรอก

สิ่งที่เข้าตาก็ผ้าม่านน้ำเงิน เดียวกัน จัดวาง อย่างเป็นอยู่เตียง เตียงใหม่มาก กินพื้นที่ห้องเกือบ ครึ่งห้องเลยทีเดียว