ตอนที่03ยาพิษอันนุ่มนวล

โล่หมินขมวดคิ้วแต่ไม่ส่งเสียงอะไรจากนั้นก็เอ่ย เสียงเย็น“หลังจากที่โล่เหวินไปเข้างานแล้วก็คงจะไม่ สามารถไปรับส่งเธอไปเรียนได้อีกเลยซื้อรถให้เธอคัน หนึ่งต่อจากนี้ก็ขับรถไปเรียนเองระวังตัวด้วย”

หลันซินแทบไม่กล้าเชื่อหูของตัวเองเลยความหวาด กลัวตั้งแต่ที่ตังเองเข้ามาในบ้านหลังนี้เป็นครั้งแรกที่พี่ ใหญ่พูดกับตัวเองได้ยาวขนาดนี้พี่ใหญ่มอบรถหนึ่งคัน ให้ตัวเองทั้งยังให้ดูแลตัวเองดีๆแท้จริงแล้วพี่ใหญ่ก็ไม่ ได้เย็นชาแข็งกระด้างอย่างที่แสดงออกมาให้เห็นนะ

โล่เหวินสะกิดหลันซินอยู่ด้านล่างหลันซินรู้ว่าลืมตัว เสียมารยาทจึงรีบเก็บแววตาไว้หน้าแดงไปครึ่งหน้า

“ขอบคุณค่ะขอบคุณพี่ใหญ่เมื่อกี้ฉันคือว่า……

ปกติแล้วหลันซินเป็นคนเข้าใจพูดมากแต่ตอนนี้ ราวกับลิ้นโดนแมวแมวคาบไปยังไงยังงั้นเมื่อกี้พี่ใหญ่ จ้องมาที่ตัวเองด้วยดวงตาสีดำลุ่มลึกสักพักจะต้องเป็น เพราะไม่ชอบที่ตัวเองไม่มีความเคารพถ่อมตัวแน่นอน เลยมองมาที่เขาตรงๆ

ฮู้วอึดอัดจังเลย

หลังจากมื้อเช้าโล่เหวินถูกโล่หมินจับพาตัวไปที่บริษัท ด้วยกันหลันซินไปที่โรงจอดรถจุ๊จุ๊รถคันเล็กสีขาวคัน หนึ่งที่ราคาไม่ได้ผลาญเงินขนาดนั้นราคาไม่แพงที่ไม่ได้ระดับสูงแต่ก็ไม่ได้กระจอกพี่ใหญ่พิจารณาได้รอบ คอบมากๆวันหน้าเวลาตัวเองออกไปไหนก็สะดวกสบาย ในที่สุดก็ไม่ต้องให้โล่เหวินขับรถสปอร์ตฝ่าลมไปรับ ส่งทุกวันแล้วเพราะหน้าประตูมหาวิทยาลัยมักจะดึงดูด พวกก่อเหตุจลาจล

หลันซินเป็นนักศึกษาปีสี่ตารางเรียนก็ไม่ได้มีเยอะ ตอนบ่ายจึงไปดูพ่อที่โรงพยาบาลคุณพ่อเป็นโรคหัวใจ ได้รับการผ่าตัดใส่โครงลวดเสร็จเรียบร้อยมาหลายวัน แล้วเพราะเป็นโรงพยาบาลใหญ่ศัลยแพทย์ผ่าตัดก็ยัง เป็นหมอที่มีชื่อเสียงระดับประเทศคุณแม่หลันทั้งดูแล เอาใจใส่คอยปรนนิบัติอยู่ข้างๆดังนั้นพ่อของหลันซินจึง ฟื้นคืนสภาพเดิมได้ดีเพียงแค่ไม่กี่วันก็สามารถกลับมา พักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว

“ซินซินอ่าลูกอยู่บ้านโล่ต้องทำตัวดีๆนะและก็ต้องใช้ ชีวิตในแต่ละวันกับโล่เหวินดีๆล่ะหาไม่ใช่บ้านโล่พ่อ จะสามารถมาโรงพยาบาลดีๆขนาดนี้ได้ยังไงล่ะเข้า รับการผ่าตัดแพงขนาดนี้”ทุกครั้งๆที่หลันซินมาโรง พยาบาลพ่อหลันจะต้องเตือนลูกสาวทุกครั้ง

หลันซินพยักหน้า “พ่อหนูรู้หนูจะต้องใช้ชีวิตแต่ละวัน ดีๆกับโล่เหวินอยู่แล้วค่ะ”

หลันซินอยู่โรงพยาบาลจนค่ำแม่หลันจึงเร่งให้หลัน ซินรีบกลับบ้านบอกว่าตอนนี้เธอเป็นภรรยาของคนอื่น แล้วจะกลับบ้านดึกไม่ได้อยู่บ้านสามีจะต้องเป็นกุลสตรี ที่ขยันขันแข็ง
เมื่อขับรถกลับบ้านโล่จู่ๆหลันซินก็รู้สึกเหมือนกับ ว่าการที่ตัวเองแต่งงานออกเรือนไปนั้นเหมือนกับความ ฝันฉากหนึ่งยังไงยังงั้น

สองเดือนก่อนตอนที่หลันซินทำงานช่วงปิดเทอมฤดู ร้อนก็บังเอิญเจอกับโล่เหวินจากนั้นผู้ชายที่เหมือนกับ คุณชายคนนี้ก็เกิดรักแรกพบกับเธอก็ทำการรุกจีบ เธอเป็นบ้าเป็นหลังหลังจากนั้นหนึ่งเดือนโล่เหวินก็ขอ แต่งงานอย่างโรแมนติกทั้งสองเลยจดทะเบียนสมรส กันต่อมาพ่อก็เป็นโรคหัวใจขึ้นมากะทันหันโล่เหวินไม่ พูดอะไรกลับให้เงินหาโรงพยาบาลเชิญหมอที่ดีที่สุดมา ให้แม่หลันมักพูดเสมอว่าถ้าไม่มีลูกเขยดีๆคนนี้อนาคต บ้านหลันก็คงพังทลายลงมาสิ่งที่หลันซินมีต่อโล่เหวิน นั้นคือทั้งรักทั้งสำนึกบุญคุณตอนอยู่บ้านโล่จึงทุ่มตัว พยายามทำหน้าที่ของภรรยาให้ดีที่สุด

ในช่วงของมื้อค่ำโล่เหวินและโล่หมินกลับบ้านมาด้วย กันพี่ใหญ่ที่ใบหน้าเย็นชามาแต่ไหนแต่ไรและโล่เหวินที่ มักจะยิ้มแย้มอยู่เสมอต่างก็ทำหน้าหดหูกันหมดท่าทาง ดูเต็มไปด้วยความผิดหวัง

หลันซินไม่ได้โง่สามีถูกพี่ใหญ่บังคับให้ไปทำงานยัง ไงจิตใจก็ก็คงไม่ดีแน่เวลาพี่ใหญ่ทำเรื่องอะไรมักใช้ อำนาจทว่าหลันซินพยายามประคับประคองไว้ยังไงซะ โล่เหวินก็ไม่ได้เด็กๆแล้วก็คงจะเก็บอารมณ์จิตใจใน การทำงานครั้งนี้ยังไงก็คงไม่สามารถพึ่งพาให้พี่ใหญ่ เลี้ยงไปได้ชั่วชีวิตหรอก

ก่อนนอนโล่เหวินยกแก้วนมมาให้หลันซินเหมือนปกติ”ซินซินดื่มตอนยังร้อนๆเถอะ”

หลันซินออดอ้อน“ที่รักฉันกินมื้อค่ำไปเยอะมากดื่มนม แก้วนี้ไม่ไหวแล้ว”

โล่เหวินถือแก้วไปตรงหน้าปากของหลันซิน“ซินซินถือ ดื่มซะดื่มนมหนึ่งแก้วทุกคืนจะนอนหลับสบายขึ้นเสริม สวยไงเธอดูผิวเธอดีมากขนาดไหนก็เพราะดื่มนมไง”

แก้วนมถูกยื่นมาจ่อที่ริมฝีปากหลันซินทำได้เพียงแค่ ดื่มเข้าไปอีกใหญ่ทั้งยังเหลืออีกเกินครึ่ง“ที่รักเดี่ยวอีก แปปนึงค่อยดื่มนะดื่มรวดเดียวหมดมันอิ่มมากจริงๆนะ”

โล่เหวินพยักหน้าแล้วจึงถือหนังสือไปนั่งออกที่ริม หน้าต่างอ่านไปซักพักจึงเงยหน้าขึ้น“ซินซินนมจะเย็น แล้วนะ”