ตอนที่02เมื่อคืนเหนื่อยจะแย่อยู่แล้วนะ

หลันซินมองโล่เหวินด้วยความกระดากอายทั้งๆที่ตอน สามีแต่งงานกันเดือนแรกๆเขาเป็นสุภาพบุรุษแต่ว่าเมื่อ คืนเหมือนกับสามีสลับกลายร่างเป็นอีกคนบ้าคลั่งซะจน เธอหมดแรงจนเมื่อคืนเธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปได้ยังไง

เจียหยีบอกว่าผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าคือศาตราจารย์พอ ถอดเสื้อผ้าแล้วก็เป็นสัตว์ร้ายเป็นอย่างที่ว่าจริงๆ!

โล่เหวินยื่นมือไปบีบคลึงหน้าเล็กๆแดงก่ำของหลันซิน ด้วยความรักใคร่”เมื่อคืนคงจะเหนื่อยมากล่ะสิฟ้ายังไม่ สว่างก็นอนไปก่อนสักพักเถอะ”โล่เหวินพูดขึ้นครั้งนี้มี ความอ่อนโยนมากใบหน้าของหลันซินก็ร้อนเห่อขึ้นจนดู สวยหยาดเยิ้มมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิม

เมื่อคืนเหนื่อยจะแย่แล้วใช่เมื่อคืนตัวเองก็เหนื่อยจะ แย่จริงๆนั่นแหละนี่ต้องโทษใครล่ะ?หรือไม่ใช่ผู้ชายคน นี้ที่เรียกร้องไม่ยอมพออยู่นั่นแหละ?

“ในบ้านก็ไม่ได้มีแค่พวกเราสองคนนะยังมีพี่ใหญ่อีก ฉันไม่กล้านอนอู้หรอกฉันจะลุกขึ้นไปทำมื้อเช้าให้พวก นายกินกัน”หลันซินพูดพลางจะลงจากเตียง

“ซินซินเหนื่อยแล้วก็นอนพักเยอะๆหน่อยบ้านโล่ไม่ได้ ขาดแม่บ้านทำกับข้าวฉันแต่งงานกับเธอก็เพื่อจะให้เธอ มาเป็นภรรยาของฉันไม่ได้จะให้เธอมาเป็นแม่บ้านคอย ปรนนิบัติรับใช้ฉันสักหน่อย”โล่เหวินเอ่ยด้วยน้ำเสียง อบอุ่นคำนี้มันช่างอ่อนโยนซะจริงพอได้ยินเสียงหัวใจของหลันซินอดไม่ได้ที่จะซบหน้าลงไปบนไหล่ของโล่เห วิน

โล่เหวินส่งกอดกลับให้ภรรยาตัวเองมีความรู้สึก แปลกๆวูบหนึ่งที่อยากจะผลักหลันซินออกไปทว่ามือที่ ยกขึ้นหมายจะผลักออกกลับทำไม่ได้ในที่สุดจึงค่อยๆ วางลงแล้วหยุดอยู่ที่หลังว่างเปล่าของเธอแปลกจริงๆ กลับรู้สึกว่าสัมผัสใต้มือนี้ก็ไม่เลวเลยพอหันไปก็เห็นใส่ รอยเลือดสีแดงที่เปราะเปื้อนลงบนผ้าปูหัวใจที่เดิมที ราบเรียบกลับเหมือนถูกชกด้วยกำปั้นที่มองไม่เห็นโล่ เหวินขบกรามแน่นที่ขอร้องให้ผู้ชายคนอื่นมานอนกับ ภรรยาของตัวเองเกรงว่าในโลกนี้จะมีแค่เขาคนเดียว

หลันซินกัดฟันแล้วพาร่างพร้อมความรู้สึกเจ็บปวด บริเวณระหว่าขาลงไปชั้นล่างก็เห็นพี่ใหญ่โล่หมินกำลัง นั่งพลิกอ่านหนังสือพิมพ์ของวันที่อยู่บนโซฟา

“อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่ใหญ่”หลันซินเอ่ยทักทายเสียงเบา

“อรุณสวัสดิ์”โล่หมินไม่ได้เงยหน้าขึ้นสายตาก็ไม่ได้ เคลื่อนย้ายไปจากหน้าหนังสือพิมพ์

หลันซินเอ่ยตอบ“อั้ม”แล้วจึงเดินอ้อมโซฟาที่โล่หมิน นั่งอยู่ด้วยความระมัดระวังและเข้าห้องครัวไป

แต่ไหนแต่ไรพี่ใหญ่ก็เป็นแบบนี้ทำหน้าเคร่งขรึมหน้า เดียวอยู่ทุกวันบอกไม่ได้ว่ากำลังดีใจหรือไม่ดีใจถึง อย่างไรแม้เธอจะแต่งงานกับโล่เหวินมาได้เดือนกว่า แล้วก็ยังไม่เคยเห็นเขายิ้มสักครั้งทว่าโล่เหวินกับพี่ใหญ่นิสัยก็ไม่เหมือนกันสักอย่างโล่เหวินนั้นอ่อนโยนอบอุ่น เอาใจใส่ดูแลทั้งยังโรแมนติกทั้งยังคอยแจกยิ้มตลอด ไม่แปลกใจว่าพี่ใหญ่โตกว่าโล่เหวินตั้งหลายปีจนถึง ตอนนี้แม้แต่แฟนสาวสักคนก็ยังไม่มีก็เพราะหน้าตาเย็น ชาแบบนี้ไงผู้หญิงยังไม่ทันได้เข้าใกล้ก็คงโดนแช่แข็ง ไปซะก่อนแล้ว

หลันซินก็พูดแขวะไปทั้งแบบนี้แน่นอนว่าเธอกล้าพูด แค่ในใจแม้ว่าจะให้เธอยืมความกล้ามาเป็นร้อยๆกล้าก็ ไม่กล้าพูดต่อหน้าพี่ใหญ่อยู่ดี

ฟังจากที่โล่เหวินพูดพ่อแม่ของเขาเสียไปตั้งนานแล้ว ตอนพี่ใหญ่อายุได้สิบแปดปีก็เริ่มเข้ามาสานต่อดูแล กิจการของบ้านหลังนี้ถ้าหากไม่ใช่การปกครองที่เข้ม งวดของพี่ใหญ่จะทำยังไงให้สามารถทำให้บริษัทที่ร่อน แร่ใกล้จะปลิวกลับกลายมาผงาดเข้มแข็งขึ้นทำจนไม่มี ใครกล้าจะฮุบไปอีกพี่ใหญ่ที่น่าเลื่อมใสแบบนี้น่าศรัทธา ดูอย่างกับเทพเจ้าดังนั้นบูชาเคารพไว้ก็ดีแล้ว

หลันซินในครัวกำลังวุ่นวายอยู่กับป้าจางได้สักพัก หนึ่งก็ถืออาหารเช้ามาวางไว้บนโต๊ะอาหารโล่เหวินและ โล่หมินทั้งสองก็เดินมานั่งในห้องทานอาหารด้วยกัน

“เหวินตอนนี้นายแต่งงานมาหนึ่งเดือนแล้วคืนน้ำผึ้ง

พระจันทร์ก็ผ่านมาแล้วจิตใจก็คงรับมากพอแล้วล่ะวัน นี้ไปรายงานตัวที่บริษัทด้วยผู้จัดการจัดตำแหน่งไว้ให้ นายแล้ว”โล่หมินบอกกับโล่เหวิน

ในใจของโล่เหวินเต็มไปด้วยความไม่สมัครใจทว่ากลับพยักหน้าด้วยความเชื่อฟังนี่คือข้อตกลงของเขา กับพี่ใหญ่เขาขอร้องให้พี่ใหญ่เข้าหอแทนเขาเงื่อนไข แลกเปลี่ยนก็คือต้องไปทำงานที่บริษัท

หลันซินใช้โอกาสตอนที่พี่ใหญ่กับสามีไม่ทันเห็นก็รีบ ขอตัวปลิวออกมาน่าแปลกก่อนหน้านี้พี่ใหญ่บอกว่าจะ ให้โล่เหวินไปเข้างานที่บริษัทโล่เหวินก็ยังเตรียมเหตุผล ปฏิเสธไปแล้วทำไมวันนี้ถึงตอบรับพี่ใหญ่ได้เร็วขนาดนี้ ล่ะ?หรือว่าหลังจากที่ร่วมหอกับเธอแล้วก็รู้ถึงหน้าที่ใน แต่ละวันแล้ว

“น้องเล็ก”

หลันซินที่กำลังเดินก็ได้ยินเสียงเรียกของพี่ใหญ่ขึ้น มากะทันหันก็รีบเงยหน้าขึ้นมามองโล่หมินด้วยความ เคารพ “พี่ใหญ่”