ตอนที่ 9 ไม่กลับบ้าน

เจ็บ

เจ็บปวดมาก

ตอนที่จิลลาตื่นขึ้นมา เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเกิด อุบัติเหตุทางรถยนต์ เพราะเจ็บปวดไปทั่วทั้งตัว

เจ้าปีศาจกัมพล ทำตั้งแต่ผนังกำแพงจนมาถึง อ่างอาบน้ำ และจากอ่างอาบน้ำมาถึงบนเตียง ทรมาน เธอครั้งแล้วครั้งเล่า จนเธอสลบไสลเขาก็ไม่ยอมละเลิก

ท่าทางที่จิลลาลุกขึ้นนั่งบนเตียงกระเสือกกระสนมาก และเธอเห็นท้องฟ้าโปร่งใสจากนอกหน้าต่าง

เช้าแล้วหรอ?

เมื่อคืนเธอไม่กลับบ้าน!

แย่แล้วแย่แล้ว พ่อกับแม่ต้องลอกหนังเธอแน่

จิลลารีบลงมาจากเตียง เมื่อเงยหน้าก็เห็นข้างเตียง วางเสื้อผ้าชุดหนึ่งไว้อย่างเรียบร้อย

ยังถือว่ากัมพลมีน้ำใจเล็กน้อย

ปราสาทใหญ่มาก ตอนที่จิลลาออกมาจากห้อง เธอ เดินวนรอบบริเวณกว่าหนึ่งชั่วโมงครึ่ง แต่ก็หาประตูใหญ่ไม่เจอ ในทางกลับกันเธอกลับเจอกัมพลอยู่ในห้อง รับประทานอาหาร

พื้นที่ห้องรับประทานอาหารใหญ่มาก และยังจัด ประดับตกแต่งอย่างหรูหรา เหมือนกับพระราชวัง ส่วน กัมพลกำลังนั่งอยู่ตรงที่นั่งสำคัญด้วยท่าทางสง่าเหมือน กับราชาสมัยก่อน

เขาค่อยๆเงยหน้า และโบกมือเรียกจิลลา “เข้ามา จะ ไปไหนหรอ?”

จิลลายืนอยู่ที่เดิมอย่างหวาดระแวง “คุณกัมพล ฉัน ต้องกลับแล้ว ตอนนี้ที่บ้านฉันต้องรีบร้อนตามหาฉันแล้ว แน่เลย”

“ที่คุณรีบกลับไปตอนนี้ เพราะอยากบอกคนที่บ้านว่า นอนค้างคืนกับผู้ชายมาหรอ?”

กัมพลแค่นหัวเราะอย่างดูถูก เหมือนกับพอใจมากที่ ได้เห็นผลลัพธ์แบบนี้

จิลลาหน้าแดงฉาน เธอทั้งรู้สึกอายและโมโห

เมื่อคืนที่กัมพลข่มขืนเธอ เพราะต้องการไม่ให้เธอ กลับบ้านหรอ? ต่ำช้าเสียจริง!

เมื่อเห็นสีหน้าขุ่นเคืองของจิลลา กัมพลกลับรู้สึกว่าน่า รัก ถึงแม้หน้าตาของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้สวยจนน่าสะดุด ตา แต่ก็สวยจนทำให้คนรู้สึกยิ่งมองแล้วยิ่งสบายใจและยิ่งมองแล้วยิ่งน่ารัก

มุมปากของกัมพลเผยรอยยิ้มพอใจ เขาวางเอกสาร ฉบับหนึ่งไว้บนโต๊ะ

“ถ้าเธอไม่อยากเอา เดี๋ยวฉันให้คนอื่นก็ได้

จิลลาเดินเข้ามาอย่างสงสัย เมื่อเปิดอ่านก็ตกใจ คิด ไม่ถึงว่าเป็นสัญญาเริ่มงานของนักศึกษาฝึกงานแผนก ออกแบบของบริษัท KJ

เมื่อวานเธอไม่ได้เข้าร่วมเดินแบบเลย แต่กลับมีราย ชื่อหรอ?

นี่เป็นผลตอบแทนหรอ

นี่เป็นเป้าหมายที่จิลลาตั้งใจเรียน เป็นสิ่งที่เธอ ต้องการ แต่เมื่อเห็นใบหน้าอันตรายที่หล่อเหลา เธอก็ ลังเลแล้ว

กัมพลเป็นประธาน และสามารถเจอเขาในบริษัทได้ ตลอดเวลา หากมีคนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาแน่

ขณะที่จิลลารีบร้อนต้องการปฏิเสธ กลับเห็นกัมพล ลุกขึ้นยืน ถึงแม้ไม่ได้อยู่ใกล้ แต่รูปร่างความสูงหนึ่ง เมตรเก้าสิบก็กลายเป็นความกดดันชั่วพริบตาได้

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “วันจันทร์มาถึงบริษัทให้ ตรงเวลา หากฉันไม่เห็น ฉันจะไปจับเธอที่บ้านนิธิวรสกุลด้วยตัวเองเลย”

จิลลาเดินถอยหลังต่อเนื่อง ขณะเดียวกับบนหน้าผาก ก็มีเหงื่อเย็นไหลลงมา

เขารู้ว่าเธอกลัวอะไรที่สุด เลยใช้เป็นจุดอ่อนข่มขู่เธอ ช่างน่ารังเกียจนัก

เธอกัดฟันด้วยความโมโห “ฉันรู้แล้ว ฉันจะไปให้ตรง เวลา”

“ดีมาก เด็กน้อย”

จู่ๆกัมพลก็ก้มตัวเข้ามา เหมือนกับใบหน้าหล่อเหลาจะ จูบบนริมฝีปากเธอ

ทันใดนั้นหัวใจของเธอก็เต้นแรงอย่างรุนแรง เหมือน กับจะทะลุออกมาจากหน้าอก เธอรู้สึกกระวนกระวาย ทำอะไรไม่ถูก

เขา เขาจะทำอะไร?

กัมพลยกมือขึ้น ฝ่ามือกว้างใหญ่วางลงบนหัวของจิล ลา และลูบเหมือนกับหมาน้อย

พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เจอกันวันจันทร์”

พูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไปด้วยท่าทางสง่าผ่าเผย อย่างภาคภูมิใจ
ยืนเหม่อลอยอยู่ตรงที่เดิม ผู้ชายคนนั้นเหมือนกับเป็น ฝันร้าย คิดไม่ถึงเขาจะมีมุมอ่อนโยนด้วย หรือว่าเธอคิด ผิด?

จิลลาหน้าแดงก่ำเหมือนถูกไฟเผา

หลังจากถูกบังคับกินข้าวเช้าเสร็จ ก็มีคนขับรถขับไป ส่งเธอกลับบ้าน

เธอจ้องมองข้างหน้าปราสาทตระกูลธาดาศิริสกุล และรู้สึกกังวล นี่เป็นครั้งแรกที่เธอไม่กลับบ้าน