ตอนที่ 3 ชอบเปลือยกายให้คนดูหรอ?

จิลลายืนแนบติดกับโต๊ะแต่งหน้าเพื่อพยายามปกปิด เรือนร่างของตัวเอง จากนั้นก็ถอดเสื้อออกทีละชิ้นทีละ ชน

คนรอบบริเวณยุ่งอยู่กับเรื่องของตัวเอง ไม่มีใคร สนใจเธอเลย

ทำให้ความรู้สึกอับอายของจิลลาค่อยๆลดลง ขณะ ที่หยิบกระโปรงจะสวมใส่ก็มีคนจากประตูข้างหลังร้อง ตะโกนอย่างตกใจว่า

“อ่า! พวกคุณเป็นใคร?”

“พวกคุณเข้ามาหลังเวทีทำไมกัน?”

เมื่อเห็นบอดี้การ์ดสวมชุดฝูงหนึ่งฝ่าเข้ามา นางแบบ แต่ละคนก็ตกใจรีบเอาเสื้อมาปิดไว้

“ท่านประธานเชิญให้พวกคุณออกไปเดี๋ยวนี้!”

เมื่อได้ยินความหมายว่าท่านประธาน เหล่านางแบบ ก็ไม่กล้าขัดขืน แต่รีบหยิบเสื้อผ้าวิ่งออกไปอย่างลุกลี้ ลุกลน

กระโปรงที่จิลลาออกแบบสวมยากมาก ในตอนนี้คน เริ่มน้อยลง เธอเลยทำได้เพียงวิ่งออกไปพลางสวม เสื้อผ้าพลาง
บอดี้การ์ดคนหนึ่งสกัดกั้นเธอไว้ “คุณจิลลา รบกวน อยู่ก่อนครับ”

จิลาหันหน้ามองอย่างตกใจ และเห็นบอดี้การ์ดเรียง แถวเป็นสองแถวเบื้องหน้าของตัวเอง เป็นทางเดิน สะดวก และทุกคนยังโค้งตัวคำนับเก้าสิบองศาอย่าง เป็นระเบียบ

แต่ปลายทาง คิดไม่ถึงคือ….

จิลลาหัวใจเต้นแรง พร้อมมองอย่างตกใจ เธอเห็น ผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยท่าทางน่า เกรงขาม

ในตอนนี้ที่นี้ยังมีนางแบบอยู่อีกไม่กี่คนอยู่ เมื่อเห็น แบบนี้ พวกเธอก็ไม่สนใจสวมเสื้อผ้าแล้ว แต่กลับก้ม หน้าวิ่งออกไปอย่างรีบร้อน

สายตาที่เพิ่งกวาดตามองร่างเงาที่รีบร้อน ในตอนนี้ ทอดลงบนใบหน้ามึนงงของจิลลา เมื่อมองลงไปก็เห็น กระดูกไหปลาร้าและกางเกงในสีชมพูของเธอ สายตา ของเขามืดครึ้มทันที จากนั้นก็เผยแววตาขุ่นเคืองขึ้นมา

“ถอดเสื้อผ้าต่อหน้าสาธารณชน คุณชอบเปลือยกาย ให้คนอื่นมองแบบนี้หรอ?”

เขาก้าวเท้ายาวๆเข้ามาเข้าใกล้เธอทีละก้าวทีละก้าว “ดูเหมือนบทลงโทษของฉันยังไม่พอ เธอยังไม่รู้ว่าตัว เองเป็นของใคร”
“อะไรนะ?”

จิลลานิ่งอึ้ง คำพูดประโยคนี้ของเขาหมายถึงอะไร

หรอ?

หรือว่าความฝันนั้น…

ใบหน้าของเธอขาวซีดทันที และสองขาก็อ่อนแรง ทรงตัวไม่มั่นคง จนล้มลงข้างหน้า แล้วเสื้อผ้าก็ไถลลง มา

คนที่เดินเข้ามาเป็นผู้ชายที่มีกล้ามหน้าอกที่แน่น ฮอร์โมนผู้ชายที่พลุ่งพล่านรุกรานอวัยวะทั้งห้าของเธอ เหมือนกับทำให้เธอหวั่นไหวเมื่อคืน

ที่แท้ทุกอย่างล้วนเป็นความจริง เพียงแต่ไม่อยากเชื่อ เลยว่า ตัวเองคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันเท่านั้น!

ทันใดนั้นจิลลาก็รู้สึกกระวนกระวายใจ “ไร้ยางอาย! นักเลง!”

กัมพลพูดดูถูกว่า “ไร้ยางอาย หรือว่าคุณหน้าด้านกัน

แน่?”

ภายใต้สายตาของทุกคน เสื้อเชิ้ตของเธออยู่ในอ้อม กอดของผู้ชายคนหนึ่ง

นี้ไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย แต่เป็นการดูถูกที่เหลือศักดิ์ศรี
จิลลาหน้าแดงระเรื่อ และพยายามกระเสือกกระสน ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แต่กลับถูกแขนที่มีพละ กำลังคู่หนึ่งโอบกอดไว้

“คนเลว! ปล่อยฉัน! ฉันขอบอกเลยว่า ฉันไม่เคยเซ็น ยินยอมเป็นเมียเก็บอะไรกับคุณทั้งสิ้น!”

กัมพลบีบมือเธอไว้อย่างแน่น พร้อมกับส่งสายตา

ขุ่นเคือง เดิมทีเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าอยู่แล้ว และยิ่งเธอ

ขยับเขยื้อนก็เหมือนกำลังเย้ายวนเขาอยู่

“ใช่เมียเก็บหรือเปล่า เดี๋ยวเธอก็รู้เอง”

กัมพลอุ้มจิลลาขึ้นมาวางบนโต๊ะแต่งหน้า และร่างกาย สูงใหญ่กดทับบนตัวเธอ

เหล่าบอดี้การ์ดรีบถอยออกไปทันที

เมื่อรู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร จิลลาก็ตกใจหน้าขาวซีด แล้ว แต่เป็นห้องแต่งหน้าร่วม!

“ไม่ได้ คุณเอาอะไรมาทำกับฉันแบบนี้? ฉันจะแจ้ง ตำรวจ….อืม…”

จิลลาไม่ทันพูดจบก็ถูกกัมพลจูบแล้ว ลิ้นของเขา จู่โจมอย่างรุนแรง ทำให้จิลลาแทบหายใจไม่ออกเลย

จิลลาเกลียดความรู้สึกแบบนี้ เธอพยายามตบหน้า เขาอย่างสุดแรง
นี้เป็นการข่มขืน มีใครมาช่วยเธอบ้าง?

น้ำเสียงหยาบของผู้ชายดังข้างหูของเธอ “เธอเป็นผู้ หญิงของฉัน หากจะถอดก็ต้องถอดต่อหน้าฉันเพียงคน เดียว”

ขณะที่พูดก็ดึงเสื้อผ้าตัวสุดท้ายของเธอออก

“อ่า——”

จิลลาสั่นระรัวทั้งตัว และรู้ว่าผู้ชายคนนี้รุกรานอีกครั้ง

เธอถูกผู้ชายแปลกหน้าที่ไร้ความรู้สึกย่ำยี่

ทำไม? ตกลงเธอทำอะไรผิดมาหรอ? ทำไมต้องเจอ เรื่องแบบนี้ด้วย?