ตอนที่ 5

ในงานเลี้ยงมีกลุ่มสุภาพสตรีสาวสวยจับกลุ่มยืนคุยกัน หนึ่งในนั้นคือกลุ่มนางแบบ และมี ‘รุจี’ นางแบบคนสวย แห่งวงการแฟชั่นไทย ยืนอยู่ด้วย เธอมาในชุดสีฟ้าน้ำ ทะเล แหวกทั้งหน้าแหวกทั้งหลัง โนบรา แต่ดูไฮโซมาก ๆ สำหรับรูปร่างแบบเธอพอแต่งออกมาแล้วไม่ได้ดูน่า เกลียดอะไรมากนัก

“รุจี ดูผู้หญิงที่คุณพีคควงมาสิ สวยไม่ได้ครึ่งของเธอ เลยนะ” เสียงเพื่อนในกลุ่มเริ่มวิจารณ์

“เธอจะปล่อยคุณพีคให้หลุดมือไปง่าย ๆ แบบนี้น่ะหรือ” อีกคนส่งเสียงถาม เพราะเพิ่งรู้มาว่าทั้งคู่เพิ่งควงคู่กันไป เที่ยวพักผ่อนที่ภูเก็ตมาเมื่ออาทิตย์ก่อน

‘พยายามแล้ว แต่พวกหล่อนไม่รู้เรื่องกติกาการคบผู้ หญิงของคุณพีคไง’ รุจีคิดในใจ เธอถอนหายใจเบา ๆ พูดตอบโต้อะไร ไม่

“ฉันจะเพิ่มไวน์สักหน่อย มีใครจะเอาอะไรเพิ่มไหม” เธอ เอ่ยถาม เพื่อนในกลุ่ม ทุกคนส่ายหน้า

“งั้นเดี๋ยวฉันมานะ” แล้วปลีกตัวเดินออกจากกลุ่มไป มุ่ง หน้าไปยังที่แพรวาและหลินยืนอยู่

“สวัสดีค่ะคุณแพรวา” รุจีกล่าวทักแพรวาก่อนเมื่อเดินมาถึง ที่ได้รู้จักกัน เพราะว่ารุจีเป็นคู่ควงของพีค เมื่อตอน ที่ไปเที่ยวที่เกาะภูเก็ตนั่นเอง

“สวัสดีค่ะ คุณรุจี มานานแล้วรึคะ” แพรวาหันมาตาม เสียง กล่าวทักทาย และก้มหัวให้เล็กน้อยเป็นการทัก กลับ พร้อมส่งยิ้มให้ ปกติรุจีเธอดูจะหยิ่งสักหน่อย ขนาด ตอนที่ร่วมทริปกันในภูเก็ต หน้าเธอก็เชิดอยู่ตลอด เวลา และแทบไม่ได้คุยอะไรกันกับแพรวาเลย หญิง สาวเธอพยายามตัวติดกับพีคตลอดเวลา จู๋จี๋กันอยู่สอง คน จนบางครั้งแพรวายังคิดว่าเกินงามไปเมื่ออยู่ต่อหน้า ธารกํานัล

“ค่ะ” รุจีตอบพร้อมปรายตาไปมองหลิน แพรวามองตาม สายตาของรุจี นึกขึ้นมาได้

“อุ้ย… ลืมแนะนำค่ะ นี่ศุภมาศ หรือหลิน เพื่อนของแพร เองค่ะ” แล้วหันไปมองหลิน

“หลิน นี่คุณรุจีจ้า” หลินก้มหัว ยิ้มกว้างให้อย่างเปิดเผย ชื่นชอบนางแบบคนนี้มาก่อนหน้านั้นแล้ว

“คุณรุจีสวยมาก ๆ ค่ะ หลินเคยเห็นแต่ในทีวี ตัวจริงดูดี มาก ๆ นะคะเพื่อนที่ทำงานของหลินชอบผลงานคุณรุจีทั้ง นั้นเลยค่ะ” หลินพูดแบบดีใจที่ได้เจอนางแบบชื่อดังแบบ ใกล้ชิดขนาดนี้ แต่เธอไม่รู้ความนึกคิดของรุจีเลย
‘แสนจะธรรมดา ดู ๆ ไปแล้ว จืดชืดซะมากกว่า’ รุจีคิดไป พลางเบ้ที่มุมปากนิด ๆ เหมือนหยัน แต่ก็ยังปราศรัยดี

“ฝากไปขอบคุณเพื่อนด้วยนะคะ ที่ติดตามผลงานของ รุจี แล้วอีกสองอาทิตย์ละครที่รุจีจะแสดงนำจะออนแอร์ ช่องแปดสิบแปด ฝากติดตามติชมด้วยนะคะ” สองสาว พยักหน้า ยิ้มยินดี

รูจีเหลือบไปเห็นสามหนุ่ม พีค ภุชงค์ และกฤษ กําลัง เดินตรงมาทางนี้ เธอจึงเอ่ยขอตัว เพราะไม่อยากเจอหน้า พีคแบบจัง ๆ ยังนึกโกรธชายหนุ่มไม่หาย

ในวันที่กลับมาจากภูเก็ต

พีคขับรถไปส่งเธอที่คอนโด รุจีเอ่ยปากชวนเขาขึ้นไป บนคอนโดด้วยกัน แต่คำพูดที่ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยออกมา ทําให้น้ำตาของหญิงสาวแทบร่วง

“รุจีจําเรื่องที่เราได้พูดคุยกันก่อนจะไปภูเก็ตได้ไหม ครับ เราตกลงเงื่อนไขกันแล้ว ผมหวังว่าคุณรุจียังจำได้ นะครับ” พีคมองหน้ารุจีแบบจริงจัง ทำให้รุจีรู้ว่า เขาไม่ ได้พูดเล่น เธอหน้าเสีย ไม่เคยมีใครหรือผู้ชายคนไหนที่ ทำกับเธอแบบนี้มาก่อน ที่เธอตอบตกลง และตัดสินใจไป ภูเก็ตตามคำชวนของพีคนั้น เพราะคิดว่า ตนเองก็หนึ่งใน ตองอู ทั้งสวยและเก่ง เสน่ห์ที่เธอมีคงทำให้สัญญาและ ข้อตกลงบ้า ๆ นั้นไม่มีผล
ตอนอยู่ด้วยกันที่ภูเก็ตเขาทั้งเอาใจใส่ และดูแลท่าอย่าง กับเธอเป็นเจ้าหญิง รุจีก้าวลงจากรถ หิ้วกระเป๋าที่วางหลัง เบาะรถสปอร์ตของเขา จงใจปิดประตูอย่างแรง

โครม… พีคยิ้มรับ เพราะเจอกับเหตุการณ์นี้บ่อย ๆ

“เอ่อ… คุณรุจี เดี๋ยวครับ” เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอ รุจีหัน กลับมา พีคยีนกล่องจิวเอลรีสีน้ำเงินเล็ก ๆ ให้หญิงสาว

ของที่ระลึกจากผมครับ ผมเห็นคุณชอบมัน ตอนอยู่ที่ ร้านจิวเอลรีที่ภูเก็ต หวังว่าคงคุณคงชอบ และรับไว้ครับ”

รุจีรับกล่องนั้นมา ในใจบอกตัวเองไม่ถูก รู้สึกเหมือน โดนตบหน้าแรง ๆ ซะมากกว่า ยืนนิ่งหน้าชา มองตาม รถ ของพีคที่เคลื่อนตัวออกไป

หากวันนี้ไม่ได้มาเดินแบบในงาน Grand Opening ซึ่งพี่ ใหญ่ โมเดลริงที่สนิทมาก เป็นผู้จัดงานออร์แกไนซ์ เธอ คงไม่กรายเข้ามาแน่นอน

รุจีสะบัดหน้าหันหลังกลับไปอีกทาง จงใจกระแทกไหล่ ให้ไปโดนหลิน ซึ่งยืนหันหลังให้กับสระว่ายน้ำอยู่ หลินเซ ถลาตกลงไปในสระว่ายน้ำทันที

ตูม… ทุกคนในงานหันมาทางที่เกิดเหตุทั้งหมด
“ว้าย…” เสียงร้องของทั้งหลิน และแพรดังขึ้นมาพร้อม ๆกัน

กฤษรีบวิ่งเข้ามาดู พีคและภุชงค์วิ่งตามมาติด ๆ

“พี่กฤษหลินว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ” แพรวาพูดบอกเมื่อกฤษ เดินเข้ามาประชิดตัว

พีคได้สติ รีบกระโดดลงสระว่ายน้ำเข้าไปช่วยหลินโดย ทันที ทุกคนในงานต่างตกใจ ชายหนุ่มรีบคว้าตัวหลิน ซึ่ง กำลังจะจมและสำลักน้ำเข้าไปบ้างแล้วเขาจับตัวเธอส่ง ให้ขึ้นนั่ง ริมขอบสระ เธอนั่งสําลักน้ำ ไอแค่ก ๆ พีคพา ตัวเองขึ้นมาจากสระ ลุกขึ้นยืนหันหน้าไปหาผู้มีเกียรติ ที่มาร่วมงาน

“ขอโทษนะครับ เป็นแค่อุบัติเหตุนิดหน่อย เชิญทุกท่าน ตามสบายนะครับ” แล้วหันไปสั่งดำรงค์เลขาหนุ่มที่เดิน เข้ามาพอดี

“ดำรงค์ให้แม่บ้านมาเช็ดทําความสะอาด ตรงนี้ด้วย เดี่ยวแขกคนอื่นจะลื่นล้มเอาได้” ดำรงค์พยักหน้าโค้ง รับคำ

“หลินเป็นไงบ้างแพรวานั่งลงใกล้ ๆ เพื่อนสาว ถามไถ่ หลินพยักหน้าตอบ
“โอเค ยังโอเคอยู่” แต่เธอก็ยังไอแค่ก ๆ แพรวาลูบหลัง เพื่อนเบา ๆ เป็นการปลอบใจ

พีคหันไปหา ภุชงค์และกฤษ เอ่ยบอกเพื่อน

“ฝากนายช่วยดูแลแขกด้วยนะ เดี๋ยวฉันพาหลินขึ้นไป เปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเอง” ก่อนไปยังหันมากำชับสองหนุ่ม และมุ้ยใบ้ทำท่าพยักพเยิดไปทางที่ครอบครัวตนเองนั่ง อยู่

“ฝากด้วยนะเพื่อน”

“ไม่มีปัญหา” สองหนุ่มพยักหน้า

เขาประคองเธอเดินออกจากงาน ตรงไปที่ลิฟต์ทันที พอเข้ามาอยู่ในลิฟต์ หลินรู้สึกหน้ามืดตัวเซ ๆ พีคเข้า ประคองไปที่เอวบาง

“เป็นยังไงบ้าง” เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ผู้หญิงทุก คนที่ได้ใกล้ชิดกับพีค พวกเธอบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า พีคเป็นชายหนุ่มที่สุภาพ และการกระทำของเขายังเชิญ ชวนให้สาว ๆ หลงใหลได้แค่ไหน

“หลินรู้สึกมึนน่ะค่ะ พี่พีค” เธอทำหน้าจ๋อย ๆ
“หลินขอโทษพี่พีคด้วยนะคะ ที่ทำให้เสียบรรยากาศใน งานไปค่ะ”

พีคเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเขายังรู้ อีกว่ารุจีจงใจทำและแกล้งหลิน คงอยากจะเอาคืนตนเอง แต่ทำไม่ได้มากกว่า

“ไม่เป็นไรค่ะ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ” เขาพูดปลอบใจ

เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นสามสิบเก้า ประตูลิฟต์เปิดออก หลินก้าวออกไป แล้วหน้ามืดกะทันหัน พีคตกใจรีบเอื้อม มือไปรับตัวเธอเอาไว้

“ไม่ไหว ทําไมไม่บอกพี่” เขาช้อนวงแขนอุ้มหลินตัวลอย เธอประหม่าออกอาการหน้าแดงขึ้นมาเฉย ๆ ได้กลิ่น น้ำหอมของพีคเข้าจมูก ตอนที่ซบใบหน้าตนเองเข้าแนบ อกเอียงหน้าหลบสายตาของเขา

‘เป็นใครจะไม่หวั่นไหวใกล้ชิดซะขนาดนี้’ หลินนึกในใจ เธอพยายามทำตัวลีบ ๆ กลัวว่าพีคจะหนัก

“น้องหลินครับ ช่วยล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อของพี่หยิบ คีย์การ์ดแตะตรงช่องประตูให้หน่อยค่ะ” เขาเอ่ยเมื่อมา ถึงหน้าห้อง หลินทำตามแบบว่าง่าย ใช้คีย์การ์ดแตะไปที่ ประตู และใช้มือของตัวเองกดเปิดประตูออก พีคดันประตูเข้าไป เขาอุ้มหลินตรงไปยังห้องนอนของเธอ รีบ วางเธอลงเบา ๆ ที่โซฟาในห้องตรงปลายเตียง หลินสะดุ้ง ตกใจ รีบกระโดดลุกขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ หัวไปชนปลาย คางพีคดึงกึก แต่เพราะว่าเธอยังรู้สึกมึน ๆ อยู่ จึงเซถลา ล้มทับพีค ทำให้เขาหงายหลัง และมีตัวเธอล้มทับไปติด ๆ

“เป็นอะไรเนี่ย น้องหลิน” พีคเอ่ยถามเสียงดัง ใช้มือลูบ คางตัวเอง

“หลินกลัวโซฟาของโรงแรมจะเปียกค่ะ ราคาคงแพง มาก” เธอละล่ำละลักพูดพลางพยายามจะพยุงตัวขึ้น พี คหัวเราะขึ้นมาทันที

“โธ่ ดูถูกฝีมือคุณแม่บ้านโรงแรมพี่ซะแล้ว”

หลินฟุบลงบนอกของพีคอีกครั้ง ชายหนุ่มตกใจ พีค พลิกตัวของหลินให้นอนหงาย รีบลุกขึ้นมานั่งดูอาการ ของหลิน ร้องเรียกชื่อ และตบไปที่หน้าของเธอเบา ๆ

“หลินครับ น้องหลินครับ”

ร่างบางยังหายใจอยู่ พีคก้มหน้าลงพิจารณาหน้าของ หลิน จริง ๆ ตัวเขาเองก็สะดุดตากับหลิน ตั้งแต่ครั้งแรก ที่พบกัน ณ ร้านกาแฟคุณบังอร หญิงสาวที่ปากนิด จมูก หน่อย หน้าออกหมวย ผิวที่ขาวเนียน นี่ขนาดเห็นแค่ช่วงคอนะ สเปกของเขาเลย แล้วยังเป็นเด็กที่มีสัมมา คารวะ เขานึกชอบอยู่ในใจ แต่ไม่แสดงออก

ชายหนุ่มเผลอตัวมองไปที่ริมฝีปากของหญิงสาวที่กำลัง เผยออยู่ แล้วเขาก็ก้มลงไป ใช้ริมฝีปากจุมพิตเธอ แทรก ดันลิ้นรุกเร้าเข้าไปในปากนุ่ม ๆ อย่างจงใจ เขาลิ้มลองดูด ดื่มความหวานจากปากของหญิงสาวแบบนุ่มนวลและเนิ่น นาน ‘หวานฉ่ำจัง’

หลินรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลา แต่ไม่กล้าเปิดตาขึ้นมามอง ชายหนุ่ม รู้สึกสะท้านในอก ขนลุกชันไปทั้งตัว ระคน ความรู้สึกที่แปลกประหลาดกับรสจุมพิตที่ได้รับจากชาย หนุ่มเป็นครั้งแรก รู้สึกหมดแรงลงไปจริง ๆ กายสัมผัส กาย เขาจงใจเบียดร่างกำยำเข้าหาเธอ ชุดที่หลินใส่เป็น เนื้อผ้าบางเบา ตอนนี้โดนน้ำก็ลีบติดตัวหญิงสาวไปหมด ทำให้เห็นไปถึงส่วนเว้าส่วนโค้งของหญิงสาว เนื้อนุ่มนวล เบียดสัมผัสกับร่างกายเขา

‘เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้ ซ่อนรูปนะเนี่ย’

การรุกเร้าที่เนิ่นนานจากริมฝีปากที่อวบอุ่น และหลินเริ่ม รู้สึกถึงมือที่ไม่อยู่นิ่งของเขา สัมผัสนั้นทำให้เธอใจเต้น ไม่เป็นจังหวะ ทั้งตกใจ ทั้งงง ทำตัวไม่ถูกกับรสสัมผัส เธอเริ่มขยับตัว ชายหนุ่มได้สติ ถอนริมฝีปากออกอย่าง เสียดาย หลินลืมตาขึ้นมองหน้าเขา ทําตาปริบ ๆ หน้าแดง ข้างในใจตัวเธอเองก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน
‘ฝันไปหรือเปล่า’ หลินเพ้อรำพันในใจ พีครีบลุกขึ้นนั่ง พยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้นนั่งตาม พูดแก้เก้อ

“หน้าเริ่มมีสีแดงแล้วนะ เห็นไหม” พลางลุกขึ้นไปที่หัว เตียง กดโทรศัพท์ไปที่ห้องแผนกแม่บ้าน

“ส่งเมดขึ้นมาคนหนึ่งนะครับมาช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ คุณผู้หญิงที” เขาสั่งการและให้รายละเอียดอื่น ๆ

“นั่งอยู่เฉย ๆ นะครับ เดี๋ยวล้มลงไปอีก” ชายหนุ่มหัน หน้ามาทางหลิน ทั้งยังออกคําสั่ง

ติ๊งต่อง ๆ ไม่ถึงห้านาที เสียงกริ่งดังขึ้นที่ประตู พีคเดิน ออกไปเปิด และออกคำสั่งงานเมดทันที เธอรับคำด้วย ความนอบน้อม เขาขอตัวเข้าห้องของตนเอง และอาบน้ำ แต่งตัวใหม่เพื่อไปร่วมงาน ‘ทำอะไรลงไปไอ้พีคน้องเขา คงตกใจแย่’ นึกพลางสบถกับตัวเองแล้วลูบหัว

เมื่อชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย เขาได้เดินแวะมาดู หลินที่ห้อง ก่อนที่จะออกไปที่งานเลี้ยงอีกครั้งหนึ่ง เมด คนเดิมกำลังเช็ดทำความสะอาดพื้นห้องที่เปียกอยู่

“เธอเป็นอย่างไรบ้าง เรียบร้อยดีนะ” พีคเอ่ยถาม

“ค่ะ คุณพีระ มีอะไรให้ดิฉันรับใช้อีกหรือเปล่าคะ” เมด รีบเก็บเครื่องไม้เครื่องมือใส่ในรถเข็น
“เห็นคุณผู้หญิงบ่นปวดหัว ดิฉันติดต่อให้ฝ่ายพยาบาล เข้ามาดูแลตามที่คุณพีระสั่ง เธอได้ทานยาเรียบร้อยแล้ว ค่ะ” เมดรายงานตามที่เขาสั่งการไว้ก่อนแล้ว

“ขอบใจนะ” พีคยื่นธนบัตรใบสีม่วงให้เธอ เมดสาวรับ เงิน ยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนขอตัวเข็นรถเดินออกไป

ชายหนุ่มเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงของหญิงสาว เขาอดใจตัวเองไว้ไม่ไหว ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่ม ใช้มือ แตะไปที่หน้าผากของหลิน และปัดไรผมที่หน้าผากของ เธอขึ้นไม่ให้บดบังใบหน้าสวย เธอหลับลงไปด้วยความ อ่อนเพลีย เขาเพ่งพิจารณาใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ตรง หน้า ที่ตอนนี้ปราศจากเครื่องสำอาง เผยใบหน้าเนียนนุ่ม

‘น่ารักนะ’ ใช้มือเดิมไปแตะที่ริมฝีปากเบา ๆ แล้วตัดใจ ผละลุกขึ้น ตรงไปที่งานเลี้ยงทันที