ตอนที่ 9 ปาร์ตี้หน้ากาก

พรหมลิขิตเป็นสิ่งที่วิเศษมาก ไม่ใช่การพบเจอแต่เป็น ความผิดพลาด…..

หยางเมิ่งฉีกลับไปที่โรงเรียนเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าที่แท้การที่จะขอพบใครสัก คนนั้นมันยากขนาดนี้ ถึงแม้ว่าจะทำให้เธอผิดหวัง แต่ก็ ไม่ทำให้เธอเลิกล้มความตั้งใจง่ายๆแบบนี้แน่

เมื่อเกือบจะถึงทางตัน หนังสือพิมพ์สายบันเทิงฉบับ หนึ่งพาดหัวข่าวที่น่าสนใจ……(ครอบครัวหานที่มีชื่อ เสียงจัดงานปาร์ตี้หน้ากากในวันที่ 13 สิงหาคม)

ปาร์ตี้หน้ากาก? มีโอกาสรอดตายอีกครั้งแล้วใช่ไหม เนี่ย?

เป็นครั้งที่ 2 ที่เธอมาถึงหน้าประตูบ้านตระกูลหาน เธอปรากฏกายในฐานะผู้มาร่วมงาน แต่ว่าเธอลืมนึกถึง สิ่งสำคัญที่สุดไปอย่างหนึ่ง งานเลี้ยงไม่ใช่ว่าใครๆก็ สามารถมาร่วมงานได้ หากไม่มีบัตรเชิญก็ไม่สามารถ เข้าไปได้

เธอยืนอยู่ข้างต้นมะเดื่อด้วยสีหน้าหม่นหมอง ได้แต่ มองดูคนอื่นๆพากันเดินเข้าไปในงาน ในใจเธอรู้สึกทุกข์ ใจอย่างมาก

หลินวานวานถูกจับตัวไปราว 5 วันแล้ว ถ้าหากเธอยัง ไม่ได้พบหน้าหานจวิ้นซืออีกละก็ ผลสุดท้ายต้องแย่แน่ๆนี่เป็นโอกาสเดียวของเธอในวันนี้ อย่างไรก็ตามไม่อาจ จะพลาดได้อีก เธอร้อนรนอย่างมากจึงดึงชายหนุ่มคน หนึ่งที่เดินผ่านเธอเอาไว้

“คุณคะ คุณช่วยพาฉันเข้าไปในงานด้วยหน่อยได้ ไหมคะ?” เห็นชายหนุ่มคนนั้นมีสีหน้างุนงนเล็กน้อย เธอ จึงรีบอธิบายต่อ : “คือฉันอยากจะเข้าไปในงานเพื่อไป พบคนคนหนึ่งน่ะค่ะ แต่ว่าฉันไม่มีบัตรเชิญเลยเข้าไม่ ได้ คุณกรุณาช่วยฉันหน่อยได้ไหมคะ?”

บางทีอาจเป็นเพราะสายตาเธอทั้งเร่งรีบและวิงวอน เลยทำให้ชายหนุ่มคนนั้นไม่อาจปฏิเสธได้ เขาพยัก หน้า : “ได้ครับ มากับผมสิ”

หยางเมิ่งฉ่รู้สึกซาบซึ้งในความมีน้ำใจของเขาด้วย การกล่าวขอบคุณหลายครั้ง เดินควงแขนชายหนุ่มคน นั้นก้าวเข้าไปในประตูของบ้านตระกูลหาน

ด้านในนั้นเป็นอีกแบบหนึ่ง บรรยากาศที่ตกแต่งอย่าง หรูหราและงดงามมาก พระราชวังที่สูงตระหง่านหลัง หนึ่งตั้งอยู่ตรงหน้าเธอราวกับเป็นภาพลวงตาและย้อน กลับไปสู่เดนมาร์คเมื่อศตวรรษที่19

เมื่อเข้าไปยังห้องโถงที่จัดงานเลี้ยง สิ่งที่มองเห็นได้ คือการตกแต่งที่เต็มไปด้วยสีเหลืองทองระยิบระยับ งดงามอร่ามตาเกินจะบรรยาย หยางเมิ่งฉ่รู้สึกเหมือน ว่าเข้าไปอยู่ในโลกอันลึกลับซับซ้อนเหนือจินตนาการ หลังจากที่ชายหนุ่มคนที่พาเธอเข้ามาในงานเขาได้ปลีก ตัวไป เธอจึงหยิบหน้ากากสุนัขจิ้งจอกสีม่วงขึ้นมาสวมแล้วหันกลับเดินเข้าไปในฝูงชน

ตอนแรกที่เธอถูกปฏิเสธและยืนรออยู่หน้าประตู เธอ คิดไม่ออกว่าทำอย่างไรจึงจะเข้าไปได้ ตอนนี้เข้ามา ได้แล้ว เธอก็ยังกังวลอีกว่าจะหาหานจวิ้นซือเจอได้ อย่างไร ในนี้อย่างน้อยก็ต้องมีหลายร้อยคน แถมยัง สวมหน้ากากปิดบังใบหน้าที่แท้จริงเอาไว้อีก ถ้าหากว่า ได้มีโอกาสพึ่งพาอาศัยสายตาใครสักคนหรือติดตาม ใครสักคนไว้ก็อาจจะได้เจอคนที่ตามหาอยู่ก็ได้ แต่ ความเป็นไปได้น้อยมาก……..

“นี่ ทำไมยังไม่เห็นคุณชายหานเลยล่ะ?”

หญิงสาวที่แต่งกายแปลกตา 2 คนยืนกระซิบกระซาบ กันอยู่ที่ด้านหลัง หยางเมิ่งฉีหยุดยืนเพื่อรอฟังต่อ สำหรับเธอแล้ว นี่เป็นเรื่องที่สำคัญอย่างยิ่ง

“น่าจะยังอยู่ข้างบนนะ ทุกครั้งเขาจะปรากฏตัวตอน

งานเลี้ยงใกล้จะเลิกแล้วน่ะ”

ชั้นบน? สายตาเธอเหลือบมองขึ้นไปตามราวบันได แกะสลักที่อยู่ไกลนั้น ความคิดที่จะขึ้นไปหาเขา โดยตรงผุดขึ้นมาในสมองทันที! บางทีแบบนี้อาจจะดู เสียมารยาทไปหน่อย แต่ก็ยังมีโอกาสมากกว่าที่เธอ จะเดินสุ่มสี่สุ่มห้าอยู่ท่ามกลางแขกเหรื่อเป็นร้อยคนใน งานเลี้ยงนั้น….….…..

ไม่จะสำเร็จหรือไม่ก็จะถอยกลับไม่ได้แล้ว ได้แต่ทุบ หม้อข้าวตัวเองลองดูกันสักตั้ง
เธอแอบขึ้นชั้นบนไปอย่างไร้ร่องรอย การออกแบบ ห้องภายในตัวบ้านที่ลึกลับซับซ้อนทำให้เธอรู้สึกสับสน ไปหมด แสงสว่างส่องให้เห็นทางเดิน 7-8 ทาง ดังนั้น ห้องจึงมีมากมายนับไม่ถ้วน

เธอลองสำรวจดูทีละห้อง เชื่อว่าทำแบบนี้แล้วในที่สุด ต้องหาคนที่เธอต้องการเจอจนได้

ขณะที่เธอเดินไปถึงห้องๆหนึ่ง ประตูห้องถูกแง้มเอา ไว้ เธอเตรียมที่จะเอาศีรษะชะโงกเข้าไปมอง พลัน ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นราวกับเสียงไม้ไผ่แตกเปรี๊ยะ เธอเหลียวมองด้วยความสงสัย ยังไม่ทันรู้ว่าเกิด อะไรขึ้น ก็มีมือจับที่กรอบประตูไว้ ทันใดนั้นเธอถูก ดึงอย่างแรงเข้าไปในห้อง ตามด้วยคนคนหนึ่งที่สวม หน้ากากAsuraปิดปากเธอเอาไว้ พลางชี้นิ้วขึ้นมาแสดง ท่า บอกว่าอย่าส่งเสียง

หยางเมิ่งฉีที่หยุดหายใจเพราะความตกใจ ด้านนอกมี เสียงเบาๆลอยเข้ามา : “หาเจอหรือยัง?”

“ยังเลย…..”

“หาต่อไป….….……

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้น มองลอดเข้าไปใต้หน้ากากเห็น สายตาที่เป็นประกายแปลกๆคู่หนึ่ง ใจเต้นรัวขึ้นไป อีก เป็นเขา สายคู่นั้นทั้งเย็นชาและลึกซึ้ง ถึงแม้เวลาจะผ่านไปแล้วถึง 2 ปี แต่ในความทรงจำของเธอยังคง เหมือนใหม่อยู่เสมอ