ตอนที่ 8 ข้อตกลงของเศรษฐี
หลังจากที่ตัดสินใจแล้ว หยางเมิ่งฉีจึงเดินทางไปหา หานจวิ้นซือ
เธอมาถึงกลุ่มบริษัทหานซื่อ ปรากฏว่าถูกรปกสอง ด้วยครับ”
คนห้ามเอาไว้ : “ขอโทษครับ ขอดูบัตรได้รับอนุญาต
“บัตรได้รับอนุญาต?” เธอทำหน้างงๆ : “บัตร อนุญาตอะไรคะ?”
“บัตรที่อนุญาตให้เข้าออกหรือบัตรผ่านน่ะครับ”
“ไม่มีคะ…………..
“ถ้างั้นคุณก็เข้าไปไม่ได้ครับ”
เธอเดือดทันที “ฉันรู้จักประธานบริษัทของพวกคุณ นะ ท่านหานจวิ้นซือ”
“ประโยคนี้ใครๆก็พูดได้ทั้งนั้นครับ”
“ฉันรู้จักเขาจริงๆนะ!”
“ขอโทษด้วยครับ ไม่มีบัตรก็ให้เข้าไปไม่ได้ครับ คุณกรุณากลับไปเถอะครับ อย่าขัดขวางการปฏิบัติ หน้าที่ของพวกเราเลยครับ”
รปกส่งเธอออกมาอยู่ที่หน้าประตูทางเข้า เธอได้แต่ ยืนหน้าบูดหน้าบึ้งอยู่อย่างนั้น : “ถ้างั้นฉันขอยืนรออยู่ ตรงนี้ได้ไหม!”
“รอไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ ท่านประธานอยู่ใน ช่วงพักร้อนครับ”
พักร้อน……
หยางเมิ่งฉีทำหน้าตกใจ เธอแยกไม่ออกว่าที่เขา บอกว่าพักร้อนเป็นความจริงหรือโกหก แต่ว่าเธอมี เรื่องเดือดร้อนและเวลาไม่คอยท่าแล้ว ดังนั้นเธอจึง ตัดสินใจตรงไปหาเขาที่บ้าน
ตระกูลของหานจวิ้นซือเป็นครอบครัวที่มีชื่อเสียงโด่ง ดังเป็นที่รู้จักกันทั่วในเมืองซูริค ดังนั้นถ้าอยากจะหา คฤหาสน์ของตระกูลหานแล้วละก็ง่ายซะยิ่งกว่าอะไร เสียอีก
ตรงหน้าเธอคือคฤหาสน์สไตล์ตะวันตกหลังหนึ่ง ปู ด้วยกระเบื้องสีเขียวบนผนังสีแดง ที่หน้าประตูมีต้น มะเดื่อฝรั่งเศสสูงตระหง่านเรียงรายอยู่กำแพงสูงที่ ล้อมรอบอยู่ทั้งสี่ด้าน ราวกับไม่อาจให้มนุษย์คนใดปืน ข้ามออกมาได้ แบ่งแยกคนที่อยู่ข้างในกับข้างนอกเอา ไว้คนละโลก……..
เธอยืนแสดงตัวชัดเจนอยู่หน้าประตูใหญ่ กดกริ่ง ที่ประตู สักพักประตูก็เปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูมี เกียรติเดินออกมาจากในบ้าน : “คุณมาหาใครคะ?”
“สวัสดีค่ะ ฉันมาหาคุณหานจวิ้นซือค่ะ”
“คุณเกี่ยวข้องอะไรกับเขาคะ?”
“คือฉัน……” หยางเมิ่ง อึกอัก จะบอกว่าเป็นอะไร กับหานจวิ้นซือดีนะ? เธอกับเขาดูเหมือนว่าจะไม่มี อะไรเกี่ยวข้องกันเลย…..
“เป็น…..เพื่อนกันค่ะ” เธอตอบออกไปด้วยสายตา เป็นประกาย
“เป็นเพื่อนยังไงคะ?”
สายตาของแม่บ้านถามด้วยความสงสัย เห็นเธอมี ท่าทางลอกแลก : “ก็เพื่อนกันทั่วๆไปน่ะค่ะ”
“คุณผู้ชายบ้านนี้ปกติไม่รับแขกค่ะ แต่ถ้าเป็นเพื่อน และมีธุระจริงๆ ท่านจะแจ้งดิฉันไว้ล่วงหน้าค่ะ เพื่อ ป้องกันไม่ให้ผู้หญิงหน้าไหนก็ไม่รู้มารบกวนท่านค่ะ!”
ปัง ประตูใหญ่ถูกปิดลงทันที หยางเมิ่งฉีทำหน้างงๆ
หลังจากตั้งสติได้ เธอกดกริ่งที่ประตูอีกครั้งครั้ง นี้ ท่าทีของแม่บ้านแสดงความเบื่อหน่ายออกมาอย่าง ชัดเจน : “ฉันบอกชัดเจนไปแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมคุณ ยังไม่กลับไปอีก?”
“ฉันมีเรื่องด่วนต้องการพบคุณหานจวิ้นซือรบกวน คุณช่วยแจ้งท่านให้หน่อยได้ไหมคะ? คุณแค่บอกท่านว่าฉันเป็นเพื่อนที่รู้จักกันบนเรือน่ะค่ะท่านจะต้องให้ฉัน เข้าพบแน่”
“คำพูดปากเปล่า คุณคิดว่าบ้านนี้ใครๆก็เข้าออกได้ ตามสบายหรือยังไงต๊ะ?!
แม่บ้านหันหลังกลับทันที หยางเพิ่งรีบร้อนดึงเธอ ไว้ : “ฉันมีหลักฐานค่ะ..……..
“หลักฐานอะไร?”
“หยกชิ้นหนึ่ง”
“อยู่ที่ไหนล่ะ?”
“ฉัน….เอ่อคือ ฉันคืนเขาไปแล้ว”
“พูดเล่นหรือไง? ! ฉันขอเตือนคุณเอาไว้เลยนะว่า อย่ากดกริ่งอีก ไม่เช่นนั้นอย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้ว กัน!”
เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูดังกระแทกหูขึ้นอีกครั้ง หยางเมิ่งฉีเสียใจจนได้แต่เอาศีรษะก้มไว้ที่ประตูนั้น ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ เอาหยกชิ้นนั้นคืนให้ช้าอีกหน่อย ซะก็ดีหรอก……
ชีวิตคนเรานั้นไม่มีอะไรแน่นอน เธอคิดอย่างนั้นและ ในที่สุดเธอก็เข้าใจ เมื่อ2ปีก่อนทำไมเขาถึงบอกกับ เธอว่าถ้ามีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้ไปหาเขาและนำหยกชิ้นนั้นติดตัวไปด้วย ที่แท้มันเป็นข้อตกลงของคนรวย นั่นเอง
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ