ตอนที่ 6 36กลยุทธ์เพื่อหลบหนี

อาการผิดปกติของหยางเมิ่งฉีในที่สุดก็ทำให้เพื่อน รักที่ยืนอยู่ข้างเธอสังเกตเห็นได้ หลินวานวานถามด้วย ความสงสัย : “เธอเป็นอะไรไปน่ะ? ทำไมเอาแต่ก้มหน้า ก้มตา”

“ไม่มีอะไร” เธอตอบด้วยเสียงเบาๆ

“คงไม่ใช่เพราะเป็นผู้ชายหล่อเข้าแล้วควบคุมตัวเอง ไม่ได้หรอกนะ….”

“เหลวไหล…..” เธอกล่าวปฏิเสธ ยิ่งก้มหน้าต่ำลงไป อีก ถึงแม้จะทำอย่างนี้ ก็ไม่อาจหยุดรองเท้าหนังมัน ขลับคู่หนึ่งให้เข้ามาอยู่ในสายตาของเธอได้

เธอหลับตาลงทั้งสองข้าง เตรียมตัวรับชะตากรรม ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียงระฆังแห่งความสุขดังขึ้น

หานจวิ้นซือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ดูเบอร์ที่ขึ้นบนหน้า จอ หันหลังกลับออกไปจากแถว ปลีกตัวออกไปรับ โทรศัพท์

“ว้า ทำไมโชคร้ายจังเลย อีกนิดเดียวก็จะเดินมาถึง ตรงหน้าฉันแล้ว!!”

หลินวานวานย่ำเท้าไปมาเหมือนคนเสียสติ หยาง เพิ่งฉีถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอจ้องมองไปที่ เบื้องหลังของหานจวิ้นซือที่อยู่ไกลออกไป คิดทบทวนดูอีกที ไม่หนีตอนนี้แล้วจะหนีตอนไหนล่ะ……….

“วานวาน ฉันปวดท้องมากเลย ขอตัวก่อนนะ!”

เธอสาวเท้าอย่างรีบเร่งจนใบหน้าที่สวยงามนั้นบูด เบี้ยวราวกับลูกบอลโดนทับ เดินลับตาไปในทิศทางตรง ข้าม………

ขณะที่กำลังรีบเร่งเดินมาถึงสวนเล็กๆของโรงเรียน เธอหอบแหกๆนั่งลงที่พื้นหญ้า ลมพัดมาวูบหนึ่ง จิตใจ เริ่มกระวนกระวาย

ทำไมหานจวิ้นซือจะต้องมาตามหาถึงที่โรงเรียนด้วย นะ? เธอก็เอาของคืนให้เขาไปหมดแล้วนี่ เห็นชัดๆอยู่ แล้วว่าเธอไม่ต้องการคำมั่นสัญญาของเขาที่ให้ไว้แต่ที แรก และไม่รู้สึกว่าคนทั้งสองจำเป็นจะต้องมาพบหน้า กันอีก ถ้าวันนี้เขาจําเธอได้ละก็ ชีวิตที่แสนจะเรียบง่าย ของเธอ ก็อาจจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเพราะความซับ ซ้อนในตัวเขาใช่หรือไม่?

ถ้าชีวิตไม่เป็นปกติแล้ว ในปีที่เหลืออยู่มีอุปสรรคหรือ อาจจะมีหายนะมาเยือน สุดท้ายฉันต้องไม่รอดแน่……..

ณ หอพักอันเงียบสงบ ขณะที่หลินวานวานกำลังเล่น เกมส์คอมพิวเตอร์อยู่อย่างใจจดใจจ่อ หยางเมิ่งฉีกลับ มาโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

อะแฮ่ม อะแฮ่ม……
เธอตั้งใจส่งเสียงดังออกมา 2 ครั้ง รู้ดีว่าด้วยนิสัยของ วานวาน ถ้าเจอหน้าเธอแล้ว จะต้องเอาเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อตอนบ่ายคิดว่าเป็นเรื่องที่สำคัญมากแน่ๆ แต่ปรากฏ ว่าไม่ได้มีความตื่นเต้นใดๆปรากฏอยู่

ดังนั้นเธอจึงตั้งใจทำให้เป็นเรื่องใหญ่กว่านั้นอีก ผล ปรากฏว่าหลินวานวานยังคงไม่สนใจเธอ

เธอทนไม่ไหวแล้วจึงเดินมาที่ข้างๆเพื่อนสนิท แกล้ง ทำเป็นถามไปอย่างนั้นเอง : “วานวาน วันนี้ตอนที่ฉันเดิน หนีออกมาไม่มีใครสังเกตใช่ไหม?”

“ไม่มีนะ….”

“แล้วคุณหานอะไรนั่นหาคนที่เขาเคยรู้จักเจอไหม?”

“ก็ไม่เจอนะ….”

“แล้วเขาได้พูดอะไรอีกไหม?”

“เปล่านี่………….

หยางเมิ่งฉีถอนอย่างใจอย่างโล่งอก ถามต่อไปอีก ว่า : “ถ้างั้นเขาคงไม่กลับมาอีกแล้วเนอะ?”

“อันนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ…..

ในที่สุดหลินวานวานก็พ่ายแพ้ในเกมส์ต่อสู้ที่เล่นอยู่ เหลือบตามามองที่เพื่อนสนิท : “แต่ว่า เท่าที่เห็นสีหน้าของเขา ดูเหมือนผิดหวังมากเลยแหละ………….

“งั้นหรือ…..

หยางเมิ่งฉีหันหลังกลับ รีบหยิบหนังสือขึ้นมา แกล้ง

ทำเป็นอ่าน “ฉันจะบอกข่าวดีเธอให้อย่างหนึ่ง” หลินวานวานเสริม

ขึ้น

“ว่ามาสิ”

“ฉันเปลี่ยนงานแล้วล่ะ…..

เธอประหลาดใจ : “เนี่ยนะเรียกว่าข่าวดี?”

“แน่นอน งานนี้ค่อนข้างท้าทายเลยล่ะ ได้เงินเดือน เยอะด้วย”

“อ้อ งานอะไรหรือ?”

หลินวานวานยิ้มอย่างมีเลศนัย : “สาวเชียร์เบียร์นะสิ”

“อะไรนะ?” หยางเมิ่งฉีทำเสียงสูงพลางลุกขึ้นมา : “นั่นไม่ต้องไปทำงานในสถานบันเทิงหรือ?”

“ใช่แล้ว สถานที่ทำงานไม่สำคัญ ที่สำคัญคือ ขอเพียง ฉันโปรโมทขายเบียร์ได้ 1 โหล ก็จะได้เงินเพิ่ม 5 ฟรังค์ สวิสล่ะ ขึ้นอยู่กับความสามารถของฉัน ใช้เวลาไม่นานหรอก เธอกับฉันก็จะได้มีชีวิตที่สุขสบายแล้ว…