ตอนที่ 2 เผชิญหน้ากับความถูกต้องและบริสุทธิ์

สิ่งที่เธอพูด ไม่ใช่ว่าชายหนุ่มไม่เข้าใจ แต่เขามีท่าที ตกใจและกำลังสงสัยว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหนกันแน่ ถึงได้ใจกล้าขนาดนี้

“ผมอาจจะเป็นคนไม่ดีก็ได้นะครับ ทำไมคุณถึงเชื่อ ใจผม?” เขาเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

“ไม่ทันแล้ว ขึ้นไปก่อนค่อยว่ากัน!”

หยางเมิ่งฉีนำเข้าใต้ผ้าห่มไปก่อน ชายหนุ่มหลังจาก ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจนอนตามลงไป

เดิมทีค่ำคืนนี้แสนจะปกติ จู่ๆกลับมีผู้ชายแปลกหน้า คนหนึ่งมานอนอยู่ข้างๆแบบนี้ เธอตื่นเต้นจนเหงื่อออกที่ มือ ร่างกายสั่นไปหมดทั้งตัว

“อันที่จริงแล้วพวกเขาอาจไม่เพิกเฉยต่อสิ่งที่เราทำ อยู่นี้ก็ได้นะ”

ชายหนุ่มเริ่มเผยอปากอย่างไม่อาจทนได้ หยางเมิ่งฉี ทำอะไรไม่ถูก ถึงแม้ว่าเธอจะเข้าใจความหมายของเขา

ในใจรู้สึกอึดอัดที่ต้องเผชิญหน้ากับความถูกต้องและ บริสุทธิ์อย่างไม่มีทางเลือก สุดท้ายเธอเลือกที่จะทำ ตามน้ำ ลุกขึ้น ถอดเสื้อออกด้วยท่าทีสั่นไปทั้งตัว เธอ กลับลงไปนอนพร้อมเปลือยกายท่อนบน ใบหน้าของเธอแดงลงไปจนถึงบริเวณต้นคอ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอ เปลือยกายอยู่ต่อหน้าผู้ชาย และยังเป็นชายแปลกหน้า อีกด้วย

ปัง เสียงประตูห้องถูกถีบเปิดออก กลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ ดูเหมือนคนร้ายวิ่งเข้ามา พวกเขารูปร่างสูงใหญ่ ในมือ ถือปืนไว้ในระดับสูง สวมสูทสีดำ สวมแว่นกันแดดสีดำ กวาดตามองมาที่คนที่อยู่บนเตียงด้วยสีหน้าที่เต็มไป ด้วยความอาฆาตแค้น

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หยางเมิ่งฉีพลิกตัวขึ้นมาอยู่ บนชายหนุ่ม มือทั้งสองข้างโอบกอดไหล่ของชายหนุ่ม เอาไว้แน่น เอาหน้าแนบติดไว้กับใบหน้าของเขา แสร้ง ทำเป็นว่าทั้งสองกำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม เธอตั้งใจโชว์ แผ่นหลังที่เปลือยออกมานอกผ้าห่ม

“แม่เจ้า เจอของดีเข้าแล้วสิ…..

มือสังหารคนหนึ่งหัวเราะเสียงดังลั่น ตามมาด้วยเสียง หัวเราะของคนอื่นๆ

“ไหนขอฉันดูใกล้ๆหน่อยสิ”

หยางเมิ่งฉีที่กำลังเสแสร้งรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เธอ กอดผู้ชายที่อยู่ข้างกายเอาไว้ด้วยความหวาดกลัว อย่างโชคดีที่มือสังหารเหล่านั้นมองหาแต่ที่ใต้เตียง ไม่ ได้เปิดผ้าห่มออกดู ดูเหมือนพวกเขายังเคารพสิทธิส่วน บุคคลของผู้อื่นอยู่บ้าง
“ไม่มี ไปห้องถัดไป!”

เสียงหนึ่งออกคำสั่ง บรรดามือสังหารต่างพากันเดิน ออกนอกห้องไป ประตูห้องยังคงเปิดอยู่ ลมหนาวพัด โชยเข้ามาในห้องจนเข้าไปยังไขกระดูกเธอ…..

เสียงหัวใจเต้นรัว ร่างกายร้อนรุ่มดังไฟเผา รู้สึกได้ ถึงเลือดที่พลุ้นพล่านอยู่ในตัว เธอหยิบเสื้อคลุมที่พื้น ขึ้นมาด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ รีบสวมมันเข้าไป สายตาเหลือบ มองไปยังผู้ชายที่อยู่ข้างๆ แต่กลับพบว่าที่หน้าผากของ เขาเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ สายตาของเขานั้นเต็มไปด้วย ความอดกลั้น เข้าใจว่าเขาคงจะตกใจกลัวมาก ไม่รู้จะ ทำอย่างไร นี่เป็นการตอบสนองขั้นพื้นฐานที่สุดของ ผู้ชายคนหนึ่ง..……..

ข้างนอกมีเสียงผิวปากอันแสบแก้วหูดังขึ้น เขารีบลุก ขึ้นนั่ง กล่าวขึ้นด้วยท่าทีรู้สึกขอบคุณ : “คนของผมมา แล้ว ผมต้องรีบไปก่อน เอาไว้โอกาสหน้าพบกันใหม่นะ ครับ!”

เขาถอดป้ายหยกชั้นเลิศชิ้นหนึ่งที่อยู่ที่คอของเขา ออกมา วางไว้ในมือของเธอพลางกล่าวว่า : “ขอบคุณที่ กรุณาช่วยชีวิตผมไว้ในวันนี้ ต่อไปถ้ามีเรื่องเดือดร้อน อะไรให้นำสิ่งของชิ้นนี้ติดตัวมาหาผม!”

เมื่อสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เขาเปิดหน้าต่าง กระโดดออกไป ขณะที่หยางเมิ่งฉีมัวแต่มองดูหยกที่ อยู่ในมือเธอ หันไปมองอีกที คนคนนั้นก็หายไปแล้ว ใน ขณะที่เธอยังไม่รู้ตัวว่าที่แท้นี่เป็นเรื่องจริงหรือแค่เพียงฝันไป หน้าต่างที่ปิดลงไปแล้ว กลับถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ผู้ชายที่หายไปเมื่อกี้นี้หวนกลับมา เขารีบร้อนบอกกับ เธอว่า “จำชื่อผมไว้ให้ดีนะ หานจวิ้นซือแห่งครอบครัว หานซื่อในซูริค!”

หยางเมิ่งฉีเหมือนตื่นขึ้นมาจากความฝัน เธอกึ่งเดิน กึ่งวิ่งออกไปตรงไปยังดาดฟ้าเรือ ท้องทะเลที่กว้างใหญ่ ตรงหน้า เรือยอร์ชลำหนึ่งแล่นออกไปไกลแล้ว เธอ ค่อยๆถอนหายใจออกมา แม้ว่าจะได้พบกันโดยบังเอิญ อีกหลายปีให้หลัง ไม่รู้ว่าใครจะจำใครได้บ้าง….