ตอน28จ่ายเงินเดือนให้ของเล่นของเธอ

ตอนที่ 28 จ่ายเงินเดือนให้ของเล่นของเธอ

ไฟโกรธสุดร้อนแรงประทุขึ้นในใจของสุมิตร นัยน์ตาแสน เย็นชาจ้องไปยังจันวิภาพร้อมกับพูดขึ้น ” เธอก็เห็นทั้งหมดแล้ว ไม่ใช่เหรอ ทำไมยังต้องโกหกอีก ฉันล่ะสงสัยเธอจริงๆไม่กี่ปี มานี้เธอจริงๆแล้วทำอะไรอยู่? โตมาไม่มีสมองเหรอไง? เธอ เข้าใจเพื่อนของตัวเองดีขนาดไหน?

นาย
จันวิภาพูดจบ ก็ออกจากห้องผู้ป่วยไป เงยหน้าขึ้นก็เจอ กนกอรที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร

พอเห็นกนกอรเป็นแบบนี้ จันวิภาก็คิดมาก ในใจคิดไม่ หยุด พี่น้องที่แสนดีโตมาด้วยกันของตัวเองจะหักหลังเธอจริง เหรอ?เธอหักหลังจริงๆเหรอ?

จันวิภารู้สึกว่าในหัวของเธอมันสับสนไปหมด เธอคิดไม่ ออกจึงเดินไปข้างหน้าเรื่อยๆ

แต่กนกอรอยู่ที่นั้น ตอนเธอเห็นจันวิภา ก็รู้สึกเหมือนกับ เห็นยมทูตอย่างงั้นรีบเดินหันกลับไปอีกทางทันที

จันวิภาตะลึง รีบเดินตามไปตะโกนขึ้น “กนกอรอย่าเพิ่งไป ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเธอ”

กนกอรได้ยินก็หยุดเท้าลง แล้วหันกลับมามองจันวิภา

จันวิภาตามเข้าไปยังไม่ทันได้พูดอะไร ก็ได้ยินเสียงสะอื้น พร้อมพูดขึ้นของกนกอร”จัน ฉันขอโทษ ฉันไม่น่าให้สามีของ เธอทำเรื่องแบบนี้เลย แต่…เธอ…เธอต้องเชื่อฉันนะ ไม่ใช่ฉัน ยอม…สุมิตร…สุมิตรบังคับฉัน!”

ฟังคำพูดของกนกอรแล้ว จันวิภาอยู่ๆในใจก็เกิดรู้สึกเจ็บ

ปวดขึ้นแต่สีหน้าไม่แสดงอะไรออกมายังคงนิ่งสงบ เธอควักเงิน

ที่เอามาจากสุมิตร โยนให้กนกอร

“จัน นี้มัน….อะไรกัน?”กนกอรหน้าซีด

“นี้ก็ค่าเหนื่อยของเธอไง” จันวิภาพูด
“ผู้หญิงที่นอนกับสุมิตรได้มันไม่ง่ายหรอก!”จันวิภายิ้มแห ยงๆ มองกนกอร ทำให้ในใจของกนกอรรู้สึกกลัวขึ้นมา

กนกอรเม้มปากคิดแล้วคิดก็จึงเปิดปากพูด พวก็เธอรู้ทั้งหมดแล้วหรอ?”

จันเรื่อง

กนกอรไม่รู้ว่าสุมิตรพูดอะไรกับจันวิภาบ้าง จึงได้แต่กังวล และกลัว แต่พอเห็นจันวิภาพยักหน้าเท่านั้น ก็ทำให้เธอรู้สึกมีน

ขึ้นมา

จันวิภาก้มหน้าลง”ไซ่ฉันรู้หมดแล้ว แต่กนกอรฉันจะบอก อะไรให้นะ สุมิตรไม่ได้ดีอะไรหรอก ถ้าเธอยู่กับเขาจริงๆละก็ ไม่มีทางได้อยู่ดีกินดีหรอก”

จันวิภาพูดจบก็หันตัวเดินจากไปในใจเศร้าหมอง เธอคิด

ไม่ถึงเลยว่า เธอแค่ลองใจกนกอรนิดหน่อยก็สามารถทำให้ กนกอรแสดงธาตุแท้ออกมาได้”

ด้านกนกอรได้ฟังค่าพูดของจันวิภาก็ยังไม่ยอมร้องไห้ พร้อมกับแก้ตัวออกมา” จัน เธอฟังฉันนะ เรื่องมันไม่ได้เป็น แบบที่เธอคิด ฉันกับสุมิตรไม่ได้มีอะไรกัน เขาบังคับฉัน ฉัน….พยายามปฏิเสธตลอด ในเมื่อเธอมาแล้วฉันสาบาน ฉัน ไม่ได้โกหกเธอจริงๆ!”

จันวิภาพยักหัวแต่กลับไม่สนใจที่จะหยุดอยู่ตรงนี้ ฟังคำ แก้ตัวของกนกอรจบก็หัวหน้าเดินจากไปทันที มองจันวิภาที่เดินจากไป กนกอร ใบหน้าที่เต็มไปด้วย

น้ำตาก็เปลี่ยนเป็นตุร้ายสุดขีดขึ้นมา
ในตาของเธอเปลี่ยนเป็นอาฆาตมองเหงาหลังของจันวิภา ที่อยู่ไกลออกไป พูดน้ำเสียงเย็นชาที่แฝงไปด้วยความั่นใจ ขึ้น”จันวิภา เราคอยดูกัน!”

จันวิภาออกจากโรงบาลไปในใจทั้งเศร้าในหัวก็มีความ คิดมากมาย เดินไปรอรถแท็กซี่

ในจังหวะนั้นเองสุมิตรก็ตามเข้ามา เขาจับแขนของจัน วิภาแล้วดึงเธอเข้ามาในลงของเขาพร้อมกับปิดประตูรถ

จันวิภาไม่รู้สึกแปลกใจกับสุมิตรที่ตามมา

สูดอากาศหายใจเข้าในจมูก พยายามอดกันความเจ็บไว้ ในใจ จริงๆแล้วจันวิภาเข้า เรื่องทั้งหมดเธอเข้าใจดี ตั้งแต่ มองเข้าไปในหน้าจากเห็นสุมิตรกับกนกอรนั้นเธอก็เข้าใจทันที

กนกอรบอกว่าเธอถูกบังคับ เธอไม่อยากทำ แต่ถ้าเธอไม่ อยากจริงๆและปฏิเสธมันก็ไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นหรอก ดังนั้นคำตอบมีเพียงหนึ่งเดียวนั้นคือคำพูดของสุมิตรนั้น

น่าเชื่อถือที่สุด ส่วนของกนกอรนั้นคือคำโกหก

ในโลกมนุษย์นี้ จันวิภาไม่เคยทำอะไรไม่ชัดเจน แค่ไม่ อยากจะยอมรับว่าเพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กจนโดของเธอนั้นจะ แสดงละครหลังจากขึ้นรถมา จันวิภาก็โยนกระเป๋าตางค์ให้สุ

มิตรและไม่คุยอะไรกับเขาเลยสักนิด รีบหลับตาแกล้งนอน

พักสมอง
สุมตรเหนจนวภากพูดอย่างดูถูกขน วาง ยงจะแกลงเร

เดียงสาอีกเหรอ คุณแม่ชี? หรือว่าคิดถึงเพื่อนสนิทของเธอแล้ว งั้นฉันพาเธอไปส่งที่โรงพยาบาลไหม? หรือจะให้เธอแต่งงาน กับฉันดีล่ะ?

ในฐานะอัจฉริยะทางการค้า เจ้าวงการทางด้านมืด ความฉลาดและเจ้าเลห์ของสุมิตรแค่คิดก็รู้ ในใจเขาเข้าใจจัน วิภาทันทีแม้ปากจะพูดไม่เชื่อเขา แต่ในใจลึกๆเชื่อแล้วแน่นอน ไม่งั้นคงไม่พูดแบบนั้นกับกนกอรหรอก

ขณะคิดสุมิตรก็แสยะยิ้มมุมปากขึ้น อาการที่จันวิภา แสดงออกมาเขานั้นพอใจสุดๆ ผู้หญิงคนนี้ในปกติดูเหมือนจะ จิตใจแข็งแกร่ง แม้จะไม่รู้ว่าแกล้งทำหรือเป็นจริงๆ แต่เจอเรื่อง แบบนี้เข้าไปยังนิ่งคิดวิเคราะห์นี้ถือว่าฉลาดจริงๆ

จันวิภาได้ยินคำดูถูกของสุมิตรหยุดหัวเราะพร้อมพูดขึ้น มาไม่ได้ ” ไม่ต้องเอากนกอรมาแทงใจดำฉันแล้ว ฉันไม่มั่ว อย่างคุณหรอก”

พูดจบจันวิภาก็มองไปนอกหน้าต่าง แต่พูดเสริมขึ้น อีก “จริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้ยอมที่จะแต่งกับคุณสักหน่อย คุณ บังคับฉันให้แต่งกับคุณเองนิ”

พูดจบสุมิตรก็ดึงจันวิภาเข้ามาหาตัวเองพร้อมกับบอก ให้ คนขับหยุดรถ

เพราะความคุ้นชิน จันวิภาถูกดึงเข้าไปหาสุมิตร สายตา ทั้งสองประสานกัน แม้ครั้งนี้จะกะทันหันแต่ไม่เหมือนกับครั้งก็ๆ ที่มีเงินกัน
สุมิตรมองจันวิภาตรงหน้า มองดูว่าเธอจะขยับไม่ได้จ้อง มองมาทางตัวเอง อดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วพูดออกมา” อะไร? ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ? กลัวฉันจะแต่งกับกนกอรเหรอ?