ตอนที่15 ความอัปยศอดสู ถูกประมูลไปเสียแล้ว

“สุมิตร นายปล่อยฉันนะ.”จันวิภาทั่วทั้งเรือนร่างนี้ม นวล ร่างกายอ่อนแอ ขัดขืนเขาอย่างไร้เรี่ยวแรง แต่ เนื่องจากทนไม่ไหว จึงได้ส่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆ

“เป็นลูกสาวของยัยร่านนั่นจริงๆ เลวทรามต่ำช้าเหมือน กันไม่มีผิด! “คำพูดอันเยือกเย็นของสุมิตรดังขึ้นมาที่ข้างหู ของจันวิภา

มันไม่ใช่อย่างนั้น….ไม่ใช่…

จันวิภาต้องการที่จะพูดแก้ต่างให้ตนเอง แต่ทว่าความ รู้สึกของเธอกลับเริ่มเลือนรางขึ้นเรื่อยๆ ศีรษะเริ่มวิงเวียนมาก ขึ้นทุกที.

ในความมืดมิด จันวิภาฝันเห็นพ่อของตนเองถูกมะลิวัลย์ ฆ่าไปแล้ว จากนั้นเธอยังคงยิ้มอยู่และพูดกับเขาว่า”นี่เป็น ชะตากรรมของตระกูลวีระนนท์”

ในฝัน ใบหน้าของพ่อนั้นช่างดูซีดเชียวและไร้ชีวิตชีวา ทำให้จันวิภาปวดใจอย่างที่สุด เธอร้องให้เดินเข้าไปยังข้าง กายของพ่อ อ้อนวอนขอร้องให้พ่ออย่าตายอย่าจากเธอไปไหน

“ลูก…จัน…”

แต่จันวิภาเพียงแค่ได้ยินเสียงพ่อเรียกชื่อตนเองเป็นครั้ง สุดท้าย ท่านก็หมดลมหายใจไปแล้ว

“อย่า

อย่านะ…อย่าฆ่าเขา

..ขอร้องล่ะปล่อยพ่อฉันไป.ทั่วทั้งเรือนร่างของจันวิภาเต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นเฉียบ เธอลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาทันที บีบหัวใจของตนเองเอาไว้อ้า ปากหายใจหอบอยู่เฮือกใหญ่

จนถึงเธอได้สติฟื้นขึ้นมาและสงบลง จันวิภาถึงสังเกต

เห็นว่าสภาพแวดล้อมรอบตัวของตนเองดูเหมือนเปลี่ยนไปแล้ว แต่ทำไม ทำไมมันถึงมืดไปหมด จนมองไม่เห็นอะไรเลยล่ะ

นี่มันที่ไหนกัน

จันวิภายื่นมือออกมา ต้องการสัมผัสที่ไหนสักแห่ง ใน ความมืด แต่เสียง “ก็ได้ดังขึ้นมา เธอได้ยินเสียงของโซ่ กำลังถูกัน และรู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างผูกติดกับข้อมือของ ตนเองอยู่

เวรเอ๊ย! จันวิภาตกใจจนม่านตาเบิกกว้างขึ้นมาทันที ทำไมมือของเธอถึงถูกใส่กุญแจมืออยู่

นี่มันที่ไหน

กัน? !

จันวิภามีความคิดที่สับสนอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสุมิตรล่ะ

เขาต้องการที่จะอัปยศอดสูเธอ จึงใส่กุญแจมือให้เธอ แล้วยังขังเอาไว้อยู่ในกรมที่มืดมิดนี่หรอ

กุญแจมือหนักหน่วงเป็นอย่างมาก จันวิภาลุกขึ้นมานั่ง อย่างยากลำบาก เหนื่อยเสียจนเอนพิงไปข้างหลัง ก็รู้สึกได้ถึง ความกลัวที่มาจากโลหะอันเย็นเฉียบที่อยู่ด้านหลังและใต้ ฝ่าเท้า เธอพบว่าตนเองไม่ได้แค่ถูกใส่กุญแจมือเอาไว้ที่มือ แม้ กระทั่งเท้าทั้ง สองก็ยังถูกใส่เอาไว้ด้วย แถมยังถูกขังอยู่ในกรงเหล็กนี้อีก

เวรเอ๊ย

ทำไมถึง..

สุมิตรขังเธอเอาไว้อยู่ในนี้จริงๆ งั้นหรอ

หลังจากติดดูอย่างรอบคอบแล้ว จันวิภาจึงจะสงบใจลง อีกครั้ง เธอเพียงแค่รู้สึกว่าขันเสียจริง ยังจะมีเรื่องอะไรที่สุมิตร ทำไม่ได้อยู่อีกล่ะ!

ก่อนที่จะสลบอยู่ที่บาร์ คนเดียวที่เธอเจอก็คือสุมิตร หลัง จากสลบไปแล้วล่ะ นอกจากสุมิตรแล้ว ยังจะมีใครอีกล่ะ

เมื่อจันวิภาข่มใจให้ตนเองใจเย็นลง ทันใดนั้นแสงวาบ

หนึ่งก็ได้ส่องผ่านมาอยู่ตรงหน้า ที่แท้ก็เป็นผ้าสีดำที่ห่อหุ้มกรง เหล็กอยู่ใต้ถูกคนเปิดออกมาเสียแล้ว แสงที่ส่องสว่างมาอย่างฉับพลัน ทำให้จันวิภาหลี่ตาทั้ง สองข้างของเธอลง ตอนนี้แสงสว่างนั่นมันค่อนข้างที่จะเสียด

แทงดวงตาของเธอเกินไปหน่อย “ว้าว! พวกแกดูซี นึกไม่ถึงเลยว่าการประมูลครั้งนี้จะเป็น

ผู้หญิง….”

“แม่หนูคนนี้ได้มาตรฐานดีจริงๆ ดูรูปร่างนั่นของเธอถ้า ซื้อกลับไปจะต้องไต้กำไรงามแน่ๆ …”

แม่หนูนั้นเป็นของผม นายอย่ามาคิดแย่งเธอไปจาก

เขา
เสียงที่วุ่นวายกลลาหลได้ดังขึ้น เมื่อจันวิภาปรับตัวเข้ากับ แสงได้ แต่เสียงที่หูได้ยินกลับเป็นเสียงที่ถกเถียงกันเรื่องของ

ตนเอง

นี่มันเกิดอะไรขึ้น? !

กวาดสายตามองไปที่ฝูงชนด้านล่างเวทีอย่างรวดเร็ว มี คนอยู่มากมายหลายประเภท อย่างไรก็ตาม สายตาของพวก เขานั้นต่างก็แสดงออกถึงความลุ่มหลง จ้องมองจันวิภาอย่าง ไม่ละสายตา ราวกับกำลังพิจารณาสินค้าอยู่ สิ่งนี้ทำให้จันวิภา

รู้สึกขยะแขยงสิ้นดี

สายตาที่ร้อนแผดเผาของฝูงชน จ้องถลึงมองเธออย่างเอา เป็นเอาตาย แถมมีลมเย็นพัดมา ทำให้จันวิภารู้สึกเย็นเฉียบไป ทั้งตัว…

พระเจ้า! ! !

จันวิภาก้มหน้าลง จึงพบว่าเรือนร่างของตนเองกำลังโป๊ เปลือยอยู่ ผ้าที่เหมือนกับผ้าโปร่งที่แสนจะบางนั่น แค่คลุมส่วน ที่เป็นส่วนลับในตัวของเธอไว้ นั้น

“เงียบหน่อย ทุกท่านเงียบหน่อย! “ทันใดนั้นได้มีคนที่ถือ ไมโครโฟนขึ้นมาแล้วเอ่ยปากพูด เสียงของเขากังวานไปทั่วทั้ง ลานประมูล
ข้วพริบตาเดียว ทั่วทั้งลานประมูลก็เงียบสงัดลงในทันที

“สิ่งสุดท้ายที่พวกเราจะประมูลกันในวันนี้ ก็คือคืนเดียว ของหญิงสาวที่อยู่ในกรงคนนี้”

ประโยคนี่พึ่งจะพูดออกมา จันวิภาก็รู้สึกได้ว่าบรรดาฝูง ชนที่อยู่ล่างเวทีกำลังเกิดความกระสับกระส่ายขึ้น ต่างพากัน ถามถึงราคา ถามเกี่ยวกับสิ่งที่ทำได้ในหนึ่งคืนและสิ่งสกปรก โสมมอื่นๆ

“แฮ่ม! ผมบอกให้เงียบเสียงลงหน่อย ถ้าพวกท่านไม่ เงียบผมจะพูดได้อย่างไง” พิธีกรเจตนาที่จะแสร้งสถานการณ์ ขึ้นเพื่อทำให้คนอื่นๆร้อนใจ

“ฉันพูดว่า เงียบนี่เป็นใครกันล่ะ จะทำให้พวกเราสนุกได้ หรอ?”ด้านล่างที่ไม่รู้ว่าใคร ได้ระเบิดประโยคนี้ขึ้นมาทันที จึง เกิดเสียงหัวเราะตามมาติดๆ

“ผมจะบอกพวกท่านทั้งหลาย ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่ดีที่สุด ในโลก คนที่ซื้อไปได้ก็ถือว่าได้กำไรแล้ว” พิธีกรไม่สนใจคำพูด ของคนผู้นั้น และพูดกับเหล่าบรรดาฝูงชนที่อยู่ด้านล่างเวที

คำพูดที่เขาพูดออกมานั้น ทำให้เหล่าบรรดาฝูงชนที่อยู่ ด้านล่างเกิดความโกลาหลอย่างชัดเจน

จันวิภาสีหน้าแข็งที่อไปในทันที เพียงครู่เดียว ความรู้สึก อับอายขายขี้หน้าก็ได้ทะลุเข้ามายังหัวใจ

บัตซบ แท้จริงแล้วเธอในตอนนี้อยู่ในสถานที่แบบไหนกัน

แน?
ตกลงนี้มันสถานการณ์อะไรกันแน่

เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วท่าไมถึงได้ถูกประมูล

ขาย? !