ตอน466ไปต่อไม่ได้แล้ว

ตอนที่466ไปต่อไม่ได้แล้ว

“หุบปากรถอยู่ไหนไปเอามาเดี๋ยวนี้

ตอนนี้สุพจน์อารมณ์กำลังพลุกพล่านราวกับเสือที่กำลัง โมโหสุดขีด

เจ้าหัวล้านไม่กล้าพูดอะไรต่อได้แต่ตอบอย่างระมัดระวัง ว่า “นั่นมัน….ต้องใช้เวลาหน่อยนะครับ

“ถ้ายังรออยู่แบบนี้มันจะไปทันได้ยังไง!

สุพจน์ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อยเขาเปิดประตูรถเดินไปตาม ถนนเลือกรถที่จอดอยู่ตรงนั้นหนึ่งคันแล้วต่อยไปที่กระจกจน แตกละเอียด

พอเห็นว่าสุพจน์จะไปแล้วเจ้าหัวล้านเลยจะขึ้นรถ แต่สุพจน์ห้ามเจ้าหัวล้านไว้

เจ้าหัวล้านมองสุพจน์อย่างไม่เข้าใจพลางถามว่า หัวหน้า

หมายความว่ายังไง?

“นายเสียงดังน่ารำคาญ

“แต่ว่า..
ไม่รอให้เจ้าหัวล้านพูดจบสุพจน์ขับรถออกไปทันที

เพราะว่าอุบัติเหตุเมื่อกี้นี้สุพจน์เลยทิ้งห่างจากเปมิศามาก ตอนนี้เปมิศากำลังจะออกนอกเขตเมืองแล้ว

ถึงแม้ว่าจะสลัดศัตรูออกไปได้คนนึงแล้วแต่สุมิตรก็ยังคง ตามมาไม่หยุดแล้วอีกอย่างจากอุบัติเหตุเมื่อกี้นี้ทำให้รถของ เปมิศาไม่ค่อยดีเท่าไหร่แล้วไม่รู้ว่าพังเมื่อไหร่

พอเห็นว่ารถของเปมิศายิ่งขับยิ่งปล่อยควันดำออกมา เรื่อยๆสุมิตรก็ขมวดคิ้ว

ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้วจริงๆ ถ้ายังขับต่อไปแบบนี้เดี๋ยวรถ ก็ได้ระเบิดพอดี!

เปมิศาจะเป็นหรือจะตายสุมิตรไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย

แต่คนที่เขาสนใจคือในวิภา

ในเมื่อตอนนี้หาเธอเจอแล้วยังไงก็จะไม่มีวันให้เธอตกอยู่

ในอันตรายอีก!

เขาหยิบปืนออกมาแล้วเล็งไปทางด้านหน้าแล้วยิงไปที่ล้อ

รถของเปมิศา

หลังจากสิ้นเสียงลั่นไกรถของเปมิศาก็สูญเสียการควบคุม

ส่ายไปส่ายมาสุดท้ายก็ชนกำแพง

ครั้งนี้รถเธอได้พังลงแล้วจริงๆ

เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลเปมิศาลากจนวิภาออกมาแล้วนั่งยองๆอยู่หลังประตูรถเพื่อใช้มันเป็นที่กำบัง

สุมิตรจอดรถอยู่ไม่ห่างจากเธอมากก็ตะโกนออกมา ว่า “ส่งในวิภามาแล้วฉันจะไว้ชีวิตเธอ!

เปมิศาหัวเราะออกมาอย่างเยือกเย็นแล้วก็หยิบปืนออก มาพร้อมพูดว่า “นายคิดว่าในเวลาแบบนี้ฉันจะยังห่วงว่าจะเป็น หรือจะตายอยู่อีกเหรอถ้านายอยากจะให้ฉันวิภาปลอดภัยล่ะก็ ปล่อยพวกเราไป

“ไม่มีวัน!”สุมิตรเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด จะไม่มี ใครพาจนวิภาไปไหนได้ทั้งนั้นรวมถึงเธอด้วย!

“แน่จริงก็ยิ่งทำให้รถคันนี้พรุนเป็นรังต่อแล้วทำให้ผู้ หญิงที่นายรักที่สุดอาบเลือดไปเลย!

เปมิศามั่นใจว่าตราบใดที่มีจันวิภาอยู่ในรถฝ่ายตรงข้าม ไม่มีทางกล้าลงมือทำอะไรแน่นอนเธอก็เลยใช้คำพูดพวกนี้ยั่วยุ สุมิตร”ฉันไม่จำเป็นต้องใช้กระสุนเพื่อให้เธอยอมแพ้หรอกนะ สุมิตรเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น อย่าลืมเพื่อนรักของ เธอยังอยู่ในกำมือฉันอยู่ถ้าเธอไม่ยอมปล่อยฉันวิภาก็จะ เป็นการทำให้เพื่อนของเธอทรมานจนกว่าเธอจะยอม”ไอ้

“เปมิศาเธอแพ้แล้วยอมรับซะเถอะ

เปมิศาตะคอกออกมาด้วยอารมณ์โมโห “นายไม่รู้หรอกว่า ฉันต้องทุ่มเทไปมากแค่ไหนถึงแม้ว่าต้องตายฉันก็ไม่มีวันยอมแพ้”

ถ้าเทียบกับเปมิศาที่กำลังตื่นเต้นน้ำเสียงของสุมิตรดูนิ่ง เฉยกว่าเยอะเลยและเขายังโน้มน้าวต่อว่า ทำไมถึงเลือกทางที่ มืดมนแบบนั้นล่ะขอแค่เธอมีชีวิตต่อเธอก็จะมีโอกาสได้ทุกสิ่งที่ เธอต้องการแต่ถ้าเกิดว่าเธอทำร้ายจนวิภาแม้แต่นิดเดียวเธอก็ ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยเลยทีนี้ก็จะไม่มีโอกาสได้ทำตามสิ่ง ที่เธอต้องการแล้ว

เปมิศายิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วตอบว่า นายคิดว่าฉันไม่ เคยสืบเรื่องของนายมาเหรอท่านสุมิตรที่สง่างามและน่าเกรง ขามไม่ว่าจะทางสายขาวหรือสายดำต่างทำให้ผู้คนหวาดกลัว ยังไงก็ไม่มีวันเห็นมนุษย์ตัวเล็กๆอย่างฉันอยู่ในสายตาอยู่แล้ว ฉันกล้าพูดเลยว่าถ้าฉันส่งจันวิภาไปเมื่อไหร่ชีวิตฉันก็จะจบลง เมื่อนั้น

ผู้หญิงคนนี้ช่างเข้าใจเข้าดีจริงๆ

สุมิตรยกยิ้มมุมปากแล้วถามว่า “แล้วเธอต้องการให้ทำยัง

“ฉันบอกแล้วไงปล่อยให้ฉันกับจันวิภาหนีไป

“เธอลักพาตัวจันวิภามาเพราะว่าอยากจะได้ข้อมูลนั้นไม่ เหรอฉันสามารถมอบมันให้เธอได้ตอนนี้เลยแต่ว่าเธอต้อง ปล่อยจนวิภาก่อน

“ถ้าปล่อยจันวิภาไปแล้วฉันจะยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ!
“งั้นเอาแบบนี้เดี๋ยวฉันจะเอาข้อมูลให้เธอก่อนแล้วเธอก็

รีบส่งข้อมูลนั้นให้สำนักงานจะได้ไม่ต้องกังวลอะไรอีกแค่นี้ก็ ปล่อยจันวิภาได้แล้วใช่ไหม?”

ข้อเสนอของสุมิตรทำให้จนวิภารู้สึกลังเล

“ถ้าเกิดว่าสนใจก็รีบตัดสินใจซะถ้าเกิดว่าสุพจน์มาเรื่อง ราวมันจะวุ่นวายกว่านี้

เปมิศากัดฟันแล้วตอบว่า “ได้แต่ว่านายห้ามเล่นลูกไม้ อะไรนะไม่ยังงั้นวันวิภาต้องตกอยู่ในอันตรายแน่นอน

“วางใจเถอะฉันไม่มีวันเอาความเป็นความตายของเธอมา ล้อเล่นหรอก”

หลังจากพูดจบสุมิตรก็เปิดประตูรถออก

พวกลูกน้องของสุมิตรพยายามห้ามเขาแต่ก็โดนเขาห้าม

ไว้

ตอนนี้ในมือของสุมิตรถือข้อมูลนั้นไว้แล้วก็ค่อยๆก้าว เข้าไปข้างหน้าแล้วก็ไปหยุดหน้าเสาหินต้นนึง

“จะให้ฉันเอาเข้าไปให้หรือเธอจะเข้ามาเอาไปเอง?”

“นายเอาเข้ามาวางไว้แล้วกลับไป

สุมิตรเดินไปที่เปมิศาตามคำพูดแล้วก็เห็นว่าเปมิศาเอา ปืนจ่อไปที่ขมับของจันวิภาสายตาเต็มไปด้วยความเตรียมพร้อมป้องกันตัวจากสุมิตร

จันวิภาในตอนนั้นยังคงสลบไสลจากฤทธิ์ยา ใบหน้าและ เนื้อตัวของเธอมีแต่แผลเต็มไปหมดเลือดก็ไหลเต็มร่างกายของ เธอ

เมื่อเห็นสีหน้าที่อึมครึมของสุมิตรแล้วนั้นเปมิศาก็ตะคอก ออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า เธอยังไม่ตายไม่ต้องห่วงตอนนี้ วางข้อมูลลงแล้วรีบเดินกลับไป

สุมิตรเม้มปากแน่นแล้วก็ค่อยๆเดินถอยกลับกลับไปทีละ

ก้าว

ตอนที่สุมิตรกำลังเดินถอยกลับไปนั้นเปมิศาก็รีบหยิบ ข้อมูลนั้นขึ้นมาอ่านดวงตาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ใช่จริงๆด้วย!”

เปมิศาค่อยๆเปิดไปทีละหน้า ในขณะเดียวกันก็เอา โทรศัพท์ถ่ายรูปแล้วส่งไปให้สำนักงานใหญ่

หลังจากเธอส่งรูปหน้าสุดท้ายเรียบร้อยเปมิศาก็พึ่งไปที่ ประตูรถแล้วหลับตาลง

ในเมื่อมันจบแล้วเธอทำหน้าที่ของเธอสำเร็จแล้วถึงต้อง ตายลงตอนนี้เธอก็ไม่เสียดาย

“เป็นไง โอเครึยัง?”

เปมิศาค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วตอบว่า นายก็ทำตามสัญญามารับผู้หญิงของนายกลับบ้านไปเถอะ

หลังจากพูดจบเปมิศาก็หันไปมองหน้าจั่นวิภาที่กำลังหลับ ใหลอยู่แล้วบอกว่า “ถือว่าฉันทำตามสัญญาที่ให้เธอไว้แล้วนะ พาเธอมาส่งให้เขา

หลังจากได้รับอนุญาตสุมิตรก็รีบวิ่งเข้าไปอย่างอดใจรอ

ไม่ไหว

เพียงแต่ว่าตอนที่สุมิตรกำลังจะถึงตัวจันวิภานั้นสุพจน์ก็ไม่ ตามมาจากด้านหลังเขาหยิบปืนออกมาด้วยสายตามืดมน

ปัง—

สุพจน์เล็งไปที่สุมิตรแล้วลั่นไกทันทีอย่างไม่ลังเล

ลูกน้องของสุมิตรเห็นตอนที่สุพจน์กำลังจะโจมตีพอดีตอน ที่สุพจน์กำลังจะยิงเขาก็เลยรีบส่งสัญญาณเตือนให้สุมิตรหลบ การโจมตีแต่จะพรากชีวิตไปจากเขา

ในขณะเดียวกันสุมิตรก็หาที่กำบังแล้วก็โจมตีสุพจน์กลับ

เปมิศากอดจนวิภาไว้แน่นแล้วขดตัวบังเธอแล้วเธอพูด เบาๆว่า “ดูเหมือนว่าฉันยังทำภารกิจไม่สำเร็จเลยนะ

เธอมองหน้าจันวิภาแล้วยิ้มออกมาพลางพูดว่า น่า เสียดายนะที่ตอนนี้เธอสลบอยู่เลยไม่ได้เห็นท่าที่กล้าหาญของ พี่สาวคนนี้ในตอนนี้และบางทีเธออาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นอีก ตลอดชีวิตเลยก็ได้นะ
เปมิคาเม้มปากแน่นเธอไม่ลังเลอีกต่อไปเธอลุกขึ้นแล้ว

หยิบกล่องสีดำสองกล่องออกมาจากเบาะหลังขอรถ

เธอเปิดกล่องออกก็เห็นปืนสีดำที่อยู่ในกล่อง

เธอซ่อนตัวอยู่ตรงประตูรถแล้วยื่นปืนออกไปที่หน้าต่าง แล้วเล็งไปที่สุพจน์อย่างไม่ลังเล

เพราะว่าเปมิศาเข้ามาร่วมด้วยสถานการณ์เลยไม่ดีต่อสุ พจน์เท่าไหร่นักไม่นานนักสถานการณ์ก็บังคับให้เขาต้องถอย ไม่สามารถสู้กลับได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ