ตอน417 สุพจน์โทรมา

ตอนที่ 417สุพจน์โทรมา

นิเวศน์รู้สึกว่าตอนนี้สุพจน์กลายเป็นคนที่ไร้อารมณ์ความ ยอมจะเชื่อว่าที่สุ รู้สึกไปแล้ว แต่เขายังคงมีความหวังอยู่ เขายอม พจน์เป็นแบบนี้เพราะจันวิภา ยังดีว่าต้องยอมรับว่าเขาทำไป เพื่อต้องการอำนาจและเงินทอง

ถึงแม้ว่าทั้งสองแบบนี้จะไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่นัก แต่อย่าง น้อยมันก็พิสูจน์ได้ว่าสุพจน์ยังไม่ได้เดินไปสู่ทางตัน

แล้วความจริงมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ สุพจน์ไม่ยอมรับว่าที่

เขายอมทำเรื่องเสื่อมทรามทั้งหมดนี้ก็เพราะจันวิภา แม้แต่

ยอมทำวิธีที่ไร้ยางอายแบบนี้

“ดูเหมือนว่านายไม่ได้คิดจะปล่อยฉันไปอยู่แล้วนิ นิเวศน์นั่งลงไปกับพื้นเย็นๆ แหงนหน้ามองหน้าสุพจน์ด้วย สายตาเย็นชา นายเป็นถึงทายาทของบริษัทตะวันกรุ๊ปฉันก็ ต้องใช้นายให้เป็นประโยชน์ส

พอพูดประโยคนั้นจบสุพจน์ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ค่อยๆเดิน ออกจากห้องไป

ทันใดนั้นนิเวศน์ก็เริ่มรู้สึกเป็นกังวลแทนสุมิตร เขาคิดว่า สุพจน์ต้องใช้เขาเพื่อต่อรองกับบริษัทตะวันกรุ๊ปแน่ๆ
แต่ที่จริงแล้วสุพจน์ไม่ทำแบบนั้นหรอก เพราะว่าถ้าจะ จัดการกับสุมิตรมันยังมีอีกหลายวิธี แต่ว่าการที่เอาตัวประกัน ที่มีค่ามากอย่างนิเวศน์มาแลกกับฉันวิภาด้วย ก็ยังถือว่ายิงปืน นัดเดียวได้นกสองตัว

สุพจน์ที่กำลังยืนหันหลังให้นิเวศน์ยิ้มออกมาอย่างเยือก เย็น เป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็มที่ลูกน้องของเขาไม่ได้ทำงานอะไร ครั้งนี้ยังไงสุมิตรก็ต้องพ่ายแพ้เขาแน่นอน

สุมิตรเปลี่ยนตัวแฮคเกอร์ระดับเทพไปหลายคน ถึงแม้ว่า พวกเขาจะสามารถแกะรอยโทรศัพท์ที่ซับซ้อนของนิเวศน์ได้ แล้วนั้น แต่ว่ายังไงก็ไม่สามารถระบุตำแหน่งของเขาได้ พวก นั้นบอกเขาว่า สถานที่ที่นิเวศน์โดนจับไปได้ตัดสัญญาณ ทั้งหมด ไม่มีวิธีที่จะเจาะทะลุเข้าไปถึงตำแหน่งที่แท้จริงได้

ในคฤหาสน์ของธนภาค บรรยากาศรอบตัวของสุมิตรกับ ธนภาคเต็มไปด้วยความตึงเครียด

จันวิภากับพัชรีก็ไม่ต่างกัน เธอให้แก๊งรถบินของเธอออก ตามหา แต่นั่นก็เหมือนการงมเข็มในมหาสมุทร

ธนภาคนั่งไม่ติดแล้ว เขาบอกสุมิตรว่า “คนบงการน่าจะ เป็นคนที่เคยส่งรูปนั้นมาให้นายทางไปรษณีย์ แล้วก็น่าจะเป็น คนเดียวกับที่ทำให้นายเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์

ใบหน้าของวันวิภาซีดไปหมด เธอกลัวว่าสุมิตรจะเข้าใจอะไรเธอผิด เพราะถึงยังไงเธอก็เคยอยู่กับผู้ชายคนนั้นที่ต่าง ประเทศมาตั้งหกปี

สุมิตรยิ้มอย่างขมขื่นพร้อมตอบว่า “นายคิดว่าฉันโง่รึไง? เรื่องพวกนี้ฉันสืบมาหมดแล้ว

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ถึงแม้สุมิตรจะรู้ความ

จริงเรื่องพวกนี้แต่ก็อดทนเก็บเอาไว้

จันวิภาที่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ถูกสุมิตรชิงพูดก่อน “เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ให้มันผ่านไป ตอนนั้นเธอก็ควรจะไปจาก ฉันจริงๆนั่นแหละ และอีกอย่างฉันก็รู้ว่าระหว่างเธอกับมันเป็น แค่เพื่อนกันเท่านั้น ไม่ต้องคิดมากหรอก

สุมิตรยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน แล้วก็ยื่นมือไปลูบหัวจันวิ

ภาเบาๆ

จันวิภาได้แต่เม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“แต่ถึงแม้ฉันจะตามสืบเรื่องของคนๆนี้เท่าไหร่ก็สืบไม่ได้ สักที นอกจากรู้ว่ามันชื่อสุพจน์ เป็นเจ้าของเบื้องหลังบริษัท หลายบริษัท แล้วก็สืบอะไรไม่เจออีกเลย

ธนภาคพูดไปพลางมองสุมิตรอย่างมีความหวัง เขาหวัง ว่าสุมิตรจะรู้อะไรที่เขายังไม่รู้

สุมิตรถอนหายใจ พร้อมตอบว่า “ฉันไม่ได้สนใจอะไรมัน เลยแม้แต่น้อย หวังว่าคนที่ลักพาตัวนิเวศน์ครั้งนี้จะไม่ใช่มัน ไม่งั้นมันคงจะเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน แต่ว่าทำไมพวกมันถึงยังไม่ติดต่อมา?”

จับตัวประกันได้แล้วก็ควรเรียกค่าไถ่ แต่ฝ่ายตรงนั้น กลับยังเงียบเชียบไม่เคลื่อนไหว

ไม่ใช่ว่าไม่เคลื่อนไหวอะไรหรอก แต่ว่าคนที่สุพจน์เลือก

จะติดต่อคือในวิภา ไม่ใช่สุมิตร

ในที่สุดก็มีสายเรียกเข้าดังขึ้น คนโทรเข้าก็คือสุพจน์ นั่นเองไม่ต้องเดา จันวิภารีบกดตัดสาย แล้วก็โกหกว่าจะไป เข้าห้องน้ำแล้วรีบโทรกลับหาสุพจน์

“นิเวศน์อยู่ไหน?” พอเปิดปากพูดจนวิภาก็ร้องไห้ออกมา

“การจะทำร้ายเขาก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไรกับฉันซะเท่า ไหร่หรอก” น้ำเสียงของสุพจน์เย็นชามาก แต่เหมือนว่ามันจะ เป็นเพราะเขากำลังปิดบังอารมณ์ความรู้สึกที่แท้จริงของเขา น้ำเสียงของเขาเลยดูไม่ปกติ

“นายจะทำอะไรกันแน่? ครั้งที่แล้วยังก่อเรื่องไม่พออีกหรือ

ไง? ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับนายอีก ปล่อยแม่ลูกคู่นี้ไปเถอะนะ” จันวิภาพยายามกดอารมณ์โกรธข องตัวเองไว้ เพราะกลัวว่าถ้าตัวเองเสียงดังเกินไปแล้วสุมิตรจะ ได้ยินเข้า

“ทำไมเธอต้องแกล้งไม่เข้าใจด้วยล่ะ ถึงแม้ว่าโลกใบนี้จะ ไม่มีใครรู้ว่าฉันต้องการอะไร แต่ยังไงเธอก็ต้องรู้สึ
“เธอกำลังหลีกเลี่ยงอยู่

แล้วสุพจน์ก็หัวเราะอย่างเย็นชา

จันวิภารู้อยู่แล้วว่าสุพจน์ต้องการอะไร เธอตอบอย่างไร เยื่อใยว่า “ไม่ว่าจะยังไง ถ้าเกิดว่านายทำร้ายสุมิตรกับนิเวศน์ ละก็ ฉันไม่มีวันปล่อยนายไปแน่

สุพจน์หัวเราะออกมาเบาๆ “อ๋อ? ถ้ายังงั้นเธอก็คงจะใจดำ ไปหน่อยแล้ว

จันวิภาไม่รู้ว่าควรทำยังไงให้สุพจน์เลิกอาฆาตพยาบาท เธอสับสนไปหมด แล้วก็พูดออกมาว่า “หรือนายจะบอกว่าหกปี ที่อเมริกามันไม่มีความหมายอะไรเลย นายไม่รู้สึกอะไรกับ นิเวศน์ทั้งนั้นงั้นเหรอ? ฉันไม่เชื่อหรอก

อยู่ๆสุพจน์ก็นึกย้อนถึงเรื่องราวในอดีต แต่ก็พยายาม สลัดมันออกไปแล้วพูดว่า “เธอไม่ต้องมาโน้มน้าวฉันหรอก ครั้งนี้ ยังไงคนชนะก็ต้องเป็นฉัน

ตอนที่ฉันวิภาตกอยู่ในความเงียบนั้น สุพจน์ก็หัวเราะออก มาอย่างเยือกเย็น “อำนาจมืดของสุมิตรก็เยอะใช้ได้นะ นายท่านของแก๊งมาเฟีย ฮ่าฮ่า ไม่รู้ว่าถ้าประกาศเรื่องนี้ออก ไปเสียงตอบรับจะเป็นยังไงกันนะ น่าลุ้นจริงๆ

ค่าพูดประโยคนี้ของสุพจน์ทำให้จนวิภารู้สึกเหมือนโลก ทั้งใบหยุดหมุน หัวใจเหมือนโดนทำร้ายอย่างรุนแรง

ถ้าเกิดสุพจน์ไม่ได้พูดขึ้นมา จันวิภาก็เกือบลืมตัวตนที่แท้จริงของสุมิตรที่เขาซ่อนเอาไว้ไปแล้ว

มือของจันวิภาที่กำลังถือโทรศัพท์อยู่เหงื่อออกจนชุ่มไป

หมด ตัวตนของสุมิตรที่เป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียมีแค่เธอเท่านั้น ที่รู้ แต่ดูจากการที่สุมิตรพยายามอย่างมากที่จะซ่อนเอาไว้ ก็รู้ แล้วว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่สำคัญขนาดไหน

ถ้าเกิดว่าสุพจน์ประกาศเรื่องนี้ออกไป ต้องเกิดหายนะ แน่ๆ ในวิภาจากที่เสียงแข็งก็อ่อนลงทันที เธอถามเขาเสียงสั่น ว่า “สุพจน์ มันจะมากไปแล้วนะ

สุพจน์ยังคงหัวเราะอย่างเย็นชา

“การที่ฉันเลือกโทรมาหาเธอเนี่ย เธอก็น่าจะรู้นะว่า หมายความว่ายังไง” สุพจน์เงียบไปครู่หนึ่ง พอเห็นว่าในวิภา ไม่ได้ตอบอะไร เขาก็เริ่มพูดต่อ “ฉันไม่ได้มีเวลามาคุยกับเธอ มากมาย อย่าลืมนะว่าตอนนี้นิเวศน์อยู่ในกำมือฉัน

“ฉันไม่เชื่อว่านายจะกล้าทำอะไรนิเวศน์หรอก ยังไงเขาก็ เป็นลูกทูนหัวของนาย” จันวิภายังรู้สึกมีความหวังอยู่

สุพจน์ตอบเสียงเรียบว่า “ที่เธอพูดก็ไม่ผิดหรอก ฉันยังไม่ ได้จนตรอกจนถึงขึ้นจะทำอะไรนิเวศน์หรอกนะ แต่ว่าฉันทำให้ เขาไม่สามารถกลับไปอยู่กับเธอได้อีก แบบนี้เธอยอมเหรอ?”

จันวิภาหลับตาลงอย่างหมดหวัง ครั้งนี้ไม่ได้เหมือนกับ ครั้งที่แล้วที่แค่เดินจากมาก็จบ เธอกำลังยอมรับเงื่อนไขของ พจน์ที่เขาไม่ได้พูดออกมาด้วย
“ที่ไหน? เดี๋ยวฉันรีบไป” จันวิภายิ้มอย่างขมขื่น สุพจน์ ต้องการให้เธอพูดออกมาเองถึงจะยอมหยุด

“เธอต้องมาคนเดียวนะ หาโอกาสออกมาจากบ้านก็ พอแล้ว เดี๋ยวจะมีคนไปรับ

พอสุพจน์พูดจบก็ตัดสายไป