ตอน317ไม่เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้

ตอนที่ 317 ไม่เห็นดวงอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้

“พวกแกอย่าไปฟังนางสารเลวนั่น! ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเมื่อ ครูหรือไง! ถ้าให้ใช้ค่ฟุ่มเฟือยอีก! ก็ออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้ เจริญศรีเห็นเหตุการณ์อยู่นานยังไม่เริ่มเสียทีจึงเดินเข้ามา ตะคอกด้วยความโกรธ หรือว่าจะต้องให้ฉันสอนวิธีทำให้พวก แกไหม!”

ฟังคำเสียดสีจากคำพูดของเจริญศรีเกี่ยวกับศักดิ์ศรีลูก ผู้ชาย สองคนชุดดำลังเลอีกครั้งและทำตามที่ตกลงกันไว้ แต่ทว่าเมื่อชายชุดดำตัดสินใจถอดเสื้อผ้าและเริ่มจะ

จัดการกับจันวิภา ทันใดนั้นประตูดาดฟ้าก็เปิดออก

นั่นทำให้ทุกคนต่างประหลาดใจ คนกลุ่มหนึ่งปรากฏขึ้นที่ ประตูดาดฟ้า ก้าวเดินอาดใหญ่ มีบางคนวิ่งเข้ามาจัดการสอง คนนั้นอย่างไม่ได้ตอบโต้แม้สักประโยค

“พวกแกเป็นใคร” เจริญศรีมีปฏิกิริยาตอบสนองก่อน ตะโกนใส่คนชุดดโดยรอบที่ไม่รู้จัก

ในขณะที่เจริญศรีกำลังตะโกนสองชายชุดดำก็ถูกบดขยี้ ลงกับพื้นไปเรียบร้อยแล้ว และตัวเจริญศรีก็ถูกสองชายชุดดำ ถูกจับมือไขว้หลังไม่อาจรู้ได้
ไม่มีใครสนใจคำถามของเจริญศรี ไม่อยากยอมรับว่าเธอ ที่ควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ทันใดนั้นสถานการณ์กลับตาลปัตร กลับมีกลุ่มคนที่ไม่รู้จักที่มาและพวกเขาได้ควบคุมสถานการณ์ เอาไว้

เจริญศรีจากที่ขึ้นสวรรค์อยู่ดีๆ ก็กลับตกลงสู่นรกอเวจี เหตุการณ์ผันเปลี่ยนแบบนี้เจริญศรีมิอาจรับได้

แม้จะถูกควบคุมไว้แต่เจริญศรีก็ยังแหกปากไม่หยุด “พวก แกเป็นใคร ใครส่งพวกแกมา พวกแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร!

ยังไม่มีใครสักคนที่ตอบเธอ เจริญศรีรู้สึกเสียหน้า ยิ่ง ดิ้นรนต่อต้านแข็งขันมากขึ้น และปากก็ยังคงเอะอะโวยวาย จนในที่สุดแล้วคนที่จับเธอไว้ก็ทนไม่ไหวจึงทำการตบเข้า

ที่ใบหน้าของเจริญศรีไปหลายที นั่นจึงเป็นเหตุให้เธอสงบลง

และทั้งๆ ที่เป็นแบบนี้ เจริญศรีก็ยังมองไปรอบๆ อย่างไม่ เต็มใจ ตอนนั้นเอง ในทิศทางของประตูดาดฟ้า รูปร่าง ทะมึนกำลังเดินเข้ามา เจริญศรีตกใจมาก ดูจากรูปการณ์ก็รู้ว่า คนที่มาเป็นหัวหน้าของกลุ่มคนพวกนี้

เมื่อเห็นอย่างนั้นเจริญศรีก็โวยวายอีกครั้ง “นี่ แก ตรงนั้น นะ แกเป็นใครกันแน่ แกไม่รู้หรือไงว่าการมายุ่งเรื่องของฉัน มันต้องชดใช้…อ๊ะ!

คำพูดของเจริญศรียังไม่ทันจบ ปากของเธอถูกปิดด้วยผ้าทำให้เธอพูดออกมาไม่ได้อีก

ในเวลาเดียวกัน รูปร่างดำทะมึนก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เมื่อ ไปถึงตรงหน้าเจริญศรี ในที่สุดเจริญศรีก็ได้เห็นใบหน้าของคน คนนั้น

เมื่อเจริญศรีเห็นใบหน้าของสุพจน์ก็อดไม่ได้ที่จะดวงตา เบิกกว้าง สวรรค์ ใบหน้าของผู้ชายคนนี้ช่างเป็นที่น่าอิจฉา ของบุรุษ คุณสมบัติทั้งห้าดังรูปสลัก คิ้วคมดวงตาสดใส จมูก โด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเซ็กซี่

นี่เป็นครั้งแรกที่เจริญศรีเห็นว่าสามารถมีชายหนุ่มหล่อ เหลามาเทียบกับสุมิตรได้! ครู่หนึ่งทีเดียวที่เจริญศรีตกตะลึงจน เธอ เธอลืมแม้กระทั่งสถานการณ์ของตัวเอง กลายเป็นหญิงบ้า ผู้ชาย

ผู้ชายคนนี้เป็นใคร เธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ ในเมือง A ดูจากอารมณ์ของเขาต้องไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาอย่าง แน่นอน แม้ในระดับที่อำนาจก็ต่อต้านกับสุมิตรได้ แต่ผู้ชายแบบนี้ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่

คำถามของเจริญศรีไม่ทันไรก็ได้รับคำตอบ เธอเห็นสุพจน์ เดินไปหาจนวิภาที่นอนอยู่บนพื้นอย่างอ่อนแรง มองก็ไม่มอง เธอแม้แต่นิดเดียว สุพจน์ดูเป็นคนหยิ่งยโส นั่นยิ่งไปกระตุ้น ความภาคภูมิใจในตนเองของเจริญศรี

หรือว่าผู้ชายที่ยอดเยี่ยมคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกับฉัน
“คุณ…ทำไม…มานี้ได้…” จันวิภาที่นอนอยู่บนพื้นเอ่ยถาม อย่างอ่อนแรง

ในตอนที่เธอคิดว่าตัวเองกำลังจะได้รับความอัปยศอดสู ไม่อยากเชื่อเลยว่าสุพจน์จะมาช่วยเธอเอาไว้ได้ ในตอนที่เห็น พจน์ จันวิภาที่กำลังตึงเครียดก็ผ่อนคลายลง เพราะว่าเธอรู้ว่า ตัวเองสามารถผ่านพ้นสิ่งนี้ไปได้แล้ว

ในเวลาเดียวกันจนวิภาก็รู้ว่าเรื่องราวของตัวเองในครั้งนี้ ทำให้เป็นหนี้สุพจน์อย่างไม่อาจจ่ายได้อีกครั้งแล้ว

เมื่อค่อยๆ ผ่อนคลายลง จันวิภาก็เริ่มรู้สึกปวดแสบปวด ร้อนไปทั่วทั้งใบหน้าและร่างกาย ทุกคำที่พูดออกมาเหมือน ใบหน้าถูกตัดออกเป็นชิ้นๆ เหมือนฉีกทิ้งไปถึงหัวใจและปอด มันเจ็บปวดเกินกว่าที่จะหายใจ น้ำตาจะไหลออกมาเพราะ ความเจ็บปวด…..

ความเจ็บปวดบนใบหน้าเป็นสิ่งที่เหลือทนที่สุด แต่มัน ค่อนข้างเบาไปเลยเมื่อเธอพยายามที่จะลุกขึ้นจากพื้น เพราะ เมื่อเธอมาถึงครึ่งทางที่เท้าก็เจ็บปวดขึ้นฉับพลัน “อ๊ะ!” จนวิภา จะทรุดลงไปนั่งกับพื้น

“ระวัง” เห็นจันวิภาล้มลงกับพื้นอีกครั้ง สุพจน์ที่ค่อยๆ ก้าวก็เร่งฝีเท้า มุ่งหน้าไปตรงกันวิภาอย่างรวดเร็วราวกับโผบิน จับเธอไว้ได้ทันก่อนที่จะล้มลงไป
หลังจากที่ได้สังเกตใกล้ๆ สุพจน์ค้นพบว่าใบหน้าในวิภา บวมเป่งจนดูไม่เป็นผู้ใหญ่ ถ้าเธอไม่ได้ใส่ชุดที่เธอเพิ่งออกไป เมื่อเช้านี้ สุพจน์คงมองไม่ออกว่านี่คือฉันวิภา

จับมือของฉันวิภาที่สั่นเล็กน้อย สุพจน์มองดูใบหน้าที่ เหมือนจะทั้งบวมและแดงของจันวิภาอย่างตกใจ รู้สึกโกรธจัด จนเกินกว่าที่จะสงบลงได้

ดวงตาของสุพจน์มืดสลัว แสงแห่งความโหดเหี้ยมแวบ เข้ามาในแววตา เขาหันไปพยักหน้าให้กับลูกน้องที่จับเจริญศรี ไว้ ลูกน้องเข้าใจ จับเจริญศรีออกนอกราวรั้วอย่างรวดเร็ว ตราบใดที่พวกเขาปล่อย เจริญศรีก็จะตกลงจากตึกสูงหลาย สิบชั้นทันที

“ไม่…อย่า…” เห็นการกระทำนั้น ถึงแม้ว่าจันวิภาจะเจ็บ ปวดใบหน้าจนพูดไม่ออก แต่ในวิภาก็ยังมองสุพจน์อย่างมุ่ง มั่นพลางส่ายหน้าให้เขา “อย่า…ฆ่า…เธอ…

“จันวิภา เธอทำแบบนี้กับคุณแล้วคุณยังจะช่วยพูดให้เธอ อีกเหรอ” สุพจน์เห็นบาดแผลบนใบหน้าของวันวิภาแล้วก็ไม่ เห็นด้วย หัวใจเจ็บปวดอีกครั้งและโกรธขึ้นมาอีกกับใบหน้า ของจันวิภาจนปรากฏสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันที

“ไม่… ไม่ว่าสุพจน์จะไม่พอใจเพียงใด แต่จันวิภาก็จ้อง เขาอย่างมั่นคง ส่งสัญญาณให้เขาไม่ทำเช่นนั้น

ถ้าคำพูดไม่ได้ไปกระตุกทำร้ายใบหน้า จันวิภาคงได้บอก เหตุผลกับเรื่องนี้ไปแล้ว
เหตุผลที่จันวิภาหยุดสุพจน์เพราะเธอไม่ต้องการให้สุพจน์ ทำผิดพลาดในสิ่งที่เธอเคยท่าเมื่อหกปีก่อน ถ้าสุพจน์ฆ่า เจริญศรีที่นี่ เมื่อสุมิตรตื่นขึ้นมาก็จะเป็นเหมือนเมื่อหกปีก่อน สงสัยว่าเธอเป็นคนฆ่าเจริญศรี เมื่อถึงเวลานั้น จันวิภาคงไม่ สามารถพูดอะไรเพื่ออธิบายตัวเองได้แน่นอน!

เธอไม่อยากย้อนกลับไปเมื่อหกปีก่อน ถ้าเป็นแบบนั้นมัน จะส่งผลกระทบต่อผู้คนรอบตัวเธอที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่มากขึ้น ความทรงจำในอดีตยังคงชัดเจนอยู่ จันวิภาที่ได้เรียนรู้บท ที่นี่ เรียนแล้วจะไม่ปล่อยให้สุพจน์ฆ่าเจริญศรี

สุพจน์มองจันวิภาเงียบๆ ดูเหมือนจะเข้าใจความหมาย ในดวงตาของเธอ