ตอน273กลับไปอยู่ข้างสุมิตร

ตอนที่273 กลับไปอยู่ข้างสุมิตร

จันวิภา คุณคิดว่าถ้าคุณหนีไปแล้ว ผมจะไม่มีทางที่จะหาคุณเจองั้นเหรอ

สุมิตรแสดงออกอย่างเย็นชา

โคลงแก้วไวน์ในมือ ยกแก้วไวน์แดงขึ้นดื่ม จากนั้นก็ลุกขึ้นและพูดกับธนภาคว่า

“เริ่มทำงานได้!”

และทางด้านจันวิภา

หลังจากครั้งล่าสุดที่นิเวศน์บีบบังคับ ทันทีที่มีเวลาว่าง เขาก็ขู่ต่อว่าจะโทรหาสุมิตรถ้ายังไม่ไป ให้ตนไปทำงานที่บริษัทของสุมิตร ให้เธอคืนดีกับคุณพ่อ

จันวิภาถูกนิเวศน์เซ้าซี้จนหงุดหงิด ในที่สุดเธอก็ขี้เกียจจะสรรหาคำมาโกห กนิเวศน์ จึงเลือกที่จะไม่สนใจเขา

อย่างไรก็ตาม แท้จริงแล้วก็เป็นลูกชายของเธอจันวิภ าคนนี้ ไหนเลยจะหลอกนิเวศน์ได้ ในที่สุดนิเวศน์ก็ขู่ว่า “มามี ถ้ามามี้ยังปฏิเสธที่จะไปทำงาน งั้นผมก็จะออกไปหาคุณพ่อเอง ต่อให้มามี้เก็บโทรศัพท์มือถือเอาไว้ก็ไ ม่มีประโยชน์หรอก อย่าลืมสิว่าผมยังมีคอมพิวเตอร์นะ!” มอดทน เธอพูดด้วยน้ำเสียงดุว่า “นิเวศน์เงียบปากไปเลยนะ ที่มามออกไปทำงานเพื่อที่จะไม่ต้องอ ยูฟรีกินฟรีกับพ่อบุญธรรมของลูก ไม่ใช่เพื่อไปคืนดีกับคุณพ่อของลูก! ลูกอย่าแม้แต่จะคิด!”

เมื่อเห็นว่าในที่สุดจันวิภาก็ยินยอม นิเวศน์ก็ยิ้มอย่างภูมิใจ หัวเราะฮิฮิ “ไม่สำคัญหรอกครับ ตราบใดที่มามี้เต็มใจไปทำงานที่บริษัท ของคุณพ่อก็พอแล้ว”

แต่อย่างไรก็ตาม

จันวิภาจะไปทำงานที่บริษัทของสุมิตรจ ริงเหรอ

คำตอบคือเป็นไปไม่ได้ สุพจน์ก็แสดงท่าที

“ทำไมคุณต้องไปทำงาน อยู่กับผมที่นี่

ผมสามารถเลี้ยงดูพวกคุณสองคนแม่ลู กได้ คุณไม่ต้องออกไปทำงานหรอก”

เทียบกับสิ่งนี้

สุพจน์กำลังเป็นกังวลว่าจันวิภาจะกลับไ

ปหาสุมิตร!

จันวิภาส่ายหน้า “ฉันมีมือเท้า

ฉันไม่สามารถอยู่กับคุณแบบอยู่ฟรีกิน ฟรีได้ อย่ามาขวางฉัน ถ้าฉันไม่ออกไปทำงาน นิเวศน์ก็จะเอาแต่โวยวายใส่ฉัน”

ได้ยินคำพูดของจันวิภา

สุพจน์ก็กวาดตากึ่งตำหนิไปมองนิเวศน์ หลายวันมานี้ อจากปากของนิเวศน์

จากนั้นเขาก็กดดันจันวิภาให้ไปทำงาน ที่บริษัทของสุมิตร

ตอนนี้ดูเหมือนว่า จันวิภาคงจะเชื่อคำพูดของนิเวศน์แล้ว หัวใจของเขาโกรธจนลุกเป็นไฟ มันไม่ง่ายเลยที่จะได้จันวิภามาอยู่ด้วย

ทำไมเรื่องไร้สาระเช่นนี้ถึงได้สามารถ ทำให้ความพยายามที่ผ่านมาสูญเปล่า

ดูเหมือนว่าต้องหาเวลาศึกษาอุดมการ ณ์ของนิเวศน์

ความไม่พอใจเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า สีหน้าสุพจน์นิ่งเฉยพลางพูดขัดขวางอ อกมา “คุณไม่ต้องไปฟังนิเวศน์ แค่อยู่บ้านเฉย ๆ ก็พอ “ไม่ได้หรอก”

จันวิภาขมวดคิ้วพลางปฏิเสธ

“ฉันยังต้องไปทำงาน ฉันยังอายุน้อย ทำไมต้องมาอยู่บ้านตลอดทั้งวัน

มือเท้ายังมีแรง

ฉันไม่สน ฉันต้องออกไปทำงาน คุณขวางฉันไปก็ไม่มีประโยชน์”

ที่สำคัญเลยคือเธอไม่อยากอยู่บ้านแล้ว ต้องมาฟังนิเวศน์เอาแต่โวยวายใส่ทั้งวั น!

ตอนที่อยู่อเมริกา

สุพจน์ได้ขวางไม่ให้จันวิภาออกไปหาง

านทํา

ที่สุดแล้วเขาเลือกที่จะประนีประนอม

จันวิภาเป็นผู้หญิงที่รักอิสระ

ถ้าคุณสั่งให้เธออยู่บ้าน สุพจน์รู้จักนิสัยของจันวิภา แต่ถ้าเป็นในอเมริกา เขาก็จะอนุญาตให้จันวิภาทำตามใจ แต่ถ้าอยู่ในประเทศจีนแล้วเธอวิ่งกลับไ ปหาสุมิตรล่ะ

เห็นใบหน้ามุ่งมั่นของจันวิภา สุพจน์จึงถามหยั่งเชิงออกมา “คุณจะไปทำงานที่ไหน”

“แน่นอนว่าเป็นที่เดิม หาที่ใหม่มันทันเวลาแล้ว ไหนยังจะต้องปรับตัวใหม่อีก….

ในขณะที่จันวิภาพูด ด้านหนึ่งเหลือบมองนิเวศน์ ด้านหนึ่งขยิบตาให้สุพจน์เพื่อขอให้เขา ร่วมมือกับคำพูดของตน ของสุมิตร

แต่เมื่อเห็นเธอขยิบตาให้ก็เข้าใจทันที

ว่าเธอต้องการให้ตัวเองร่วมแสดงละคร ตบตาด้วย

ไม่รู้ว่าจันวิภามีเจตนาอะไรบ้าง แต่สุพจน์ก็ตอบอย่างรู้เท่าทัน “งั้นก็ได้ เมื่อคุณพูดอย่างนั้น ผมก็เคารพการตัดสินใจของคุณ”

H

นิเวศน์ก้มหน้าลงทานอาหารอย่างจริงจั

ง แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยการหัวเราะสนุ กสนานไม่หยุด

มามีคนโง่ของเขาคนนี้น่ะ

คิดว่าการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆของเธ ในเมื่อเธอต้องการจะเล่นกล ก็มาดูกันว่าใครจะเหนือกว่า

นิเวศน์นั่งทานอาหารเช้าเงียบ ๆ ก่อนที่จันวิภาจะออกจากบ้านไปเขาก็ยิ้ มให้เธอ “มามีระวังตัวนะครับ นิเวศน์จะรอมามี้กลับมา อย่าลืมมาเล่าเรื่องของคุณพ่อให้ผมฟัง ด้วยนะ รักมามีนะครับจุ๊บจุ๊บ”

“วางใจเถอะ มีพ่อบุญธรรมไปบริษัทกับเธอด้วย เธออยู่บ้านคนเดียวอย่าซนนะรู้ไหม” สุพจน์ย่อตัวลงพูดกับนิเวศน์

นิเวศน์พยักหน้าอย่างน่ารักและเผยรอ ยยิ้มที่มีความสุข

เห็นอย่างนี้แล้วป

ในรถ สุพจน์ถามด้วยใบหน้านิ่งสงบ “คุณจะไม่ไปทำงานที่บริษัทของสุมิตร จริง ๆ หรอกใช่ไหม”

โทนเสียงราบเรียบ สาระสำคัญคือการหยั่งเชิงจันวิภา

จันวิภาเอนหลังอย่างผ่อนคลายและพูด ด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ ว่า

“จะเป็นไปได้ยังไง

มันไม่ง่ายที่จะได้ออกมาจากทะเลทุกข์ ไม่อยากหาเรื่องใส่ตัวอีกหรอก!

ฉันขี้เกียจทนฟังเสียงโวยวายของนิเวศ

ไม่มีทางเลือกจึงโกหกเขาว่าจะไปทำง านที่บริษัทของสุมิตร ๆ เขามองจันวิภาผ่านกระจกมองหลัง “ไม่เมื่อคุณโกหกนิเวศน์เพื่อให้ตัวเอง หนีออกมาได้ แล้วคุณจะทำอะไรฆ่าเวลาล่ะ อยากไปที่ไหน”

“อืม…… จันวิภาครุ่นคิดเล็กน้อย 11 เธอคิดเรื่องนี้เอาไว้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พูดกับสุพจน์ด้วยใบหน้าจริงจัง “แน่นอนว่าฉันจะไปหางาน ฉันจะกลับไปทำอาชีพเดิม ฉันว่า ฉันไม่สามารถอยู่ฟรีกินฟรีกับคุณได้ อย่างไรเสียฉันก็คงได้รับค่าขนมกลับม าบ้าง”

“อาชีพเดิม ออกแบบโฆษณาน่ะเหรอ” สุพจน์ถามอย่างสงสัย

ทันทีที่ได้ยินคำพูดของจันวิภา ตราบใดที่จันวิภาไม่กลับไปที่บริษัทขอ งสุมิตร ทุกอย่างก็สามารถคุยกันได้

จันวิภาพยักหน้าอย่างอารมณ์ดีและพูด ต่อว่า “ใช่ ฉันจะใช้ฝีมือด้านนี้เท่านั้น ส่วนงานเลขาฯ ฉันไม่คิดจะแตะต้องมันอีกแล้ว”

ในขณะที่พูดอย่างนั้นก็เผยความขมขื่น

ออกมา

คงไม่มีใครมองออกว่าเธอทรมานแค่ไ หนในบริษัทของสุมิตร

เห็นอย่างนี้แล้วสุพจน์ก็ยิ้มแล้วยิ้มอีก

รู้สึกเบิกบานใจขึ้นมา

หันไปยิ้มให้จันวิภาแล้วพูดว่า

“ถ้าเป็นอย่างนั้น

ตอนนี้บริษัทเพื่อนผมกำลังหานักออกแ

บบพอดี คุณก็ไปทำงานที่นั่นเถอะ” นี่มันไม่ใช่ว่าเป็นการใช้เส้นหรอกเหรอ

นวิภาชะงักไปก่อนที่จะปฏิเสธออกมา อย่างรวดเร็ว

“ลืมมันไปเถอะ…..นี่มันไม่ค่อยดีเท่าไร” สุพจน์มองจันวิภาจากกระจกมองหลังพ ลางยิ้มและพูดว่า “มีอะไรไม่ดี ความสามารถของคุณ

คุณไม่มั่นใจเหรอ ยิ่งไปกว่านั้น คุณไม่ใช่ว่าพูดเหรอว่าการหางานทำมั

นเป็นเรื่องยาก

มันน่าจะเป็นโอกาสที่ดีนะ

ทําไมคุณไม่ลองดูล่ะ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ