ตอน259พันธุกรรมไม่จำเป็นต้อ

งมีพ่อ

ตอนที่259 พันธุกรรม

ไม่จำเป็นต้องมีพ่อ

จันวิภากลัวมากกับการที่คนพูดครึ่งทาง แล้วหยุด

บวกกับสายตาของสุมิตรทำให้เธออึดอั ดมาก จันวิภาถามอย่างไม่สบายใจว่า “ฉัน! ฉันทำไม!”

สุมิตรมองเธออย่างเอาจริงเอาจัง สีหน้าค่อนข้างหนัก แล้วก็จัดการกับมันอยู่เป็นเวลานาน จากนั้นสุมิตรหัวเราะออกมาเบาๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากถามว่าคุณเจอลูกชายที่ไหน ทนคุณมีเพื่อนคนอื่นด้วยเหรอ!”

เห็นการกระทำของสุมิตร

จันวิภาก็หงุดหงิดเล็กน้อย อีกครั้งที่รู้สึกจนตรอก

นิเวศน์สืบทอดมาจากเขาใช่ไหม ที่ชอบฉกคนแบบนี้น่ะ

วินาทีก่อนหน้าเคร่งขรึม

วินาทีต่อมาก็จะยิ้มให้คุณ จันวิภาไม่มีงานอดิเรกในการรับมือคนแ บบนี้

ได้ยินคำพูดของสุมิตร

จันวิภารู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่แล้วก็คิดได้ว่าไม่มีอะไรที่ต้องปิดบัง แต่เดิมเธอก็เคยมีเพื่อนอยู่ที่นี่ เช่นพัชรี เช่นพี่นราวิชญ์

อย่างไรก็ตามจันวิภาไม่สามารถบอกสุ มตรได้เธอทําได้แค่พูดคลุมเครือ เช ฉันมีเพื่อนที่นี่

ก่อนหน้านี้เพื่อนของฉันก็ตามหาลูกชา ยให้ฉันเหมือนกัน

แล้วก็เลยพาลูกชายฉันมากที่นี่

ไม่มีเวลาที่จะบอกฉัน มาที่บ้านสองสามครั้งแล้วแต่ก็ไม่เจอฉั น แล้วก็ไม่มีเบอร์ของฉัน

ดังนั้นจึงรอจนถึงวันนี้เพื่อที่จะส่งมอบลู กชายให้ถึงมือฉัน”

“แค่นี้เหรอ!”

สุมิตรถามด้วยความประหลาดใจ

จันวิภามองไปที่สุมิตรอย่างไม่คาดคิด ถามด้วยความงุนงงว่า

“ถ้าไม่แค่นี้แล้วมันจะแค่ไหนล่ะ!”

เธอไม่สามารถพูดได้ว่าธนภาคเป็นคน พาลูกชายของเธอไป นกถึงเหตุผลที่ธนภาคเอานเวศนไปเธอ ก็ปวดศีรษะ เธอรู้ว่าธนภาคมีจิตใจที่ดี และไม่ได้ตำหนิเขา

แต่เรื่องบางอย่างไม่สามารถพูดกับสุมิ ตรได้ ไม่อย่างนั้นก็จะทำให้เขาสงสัย เมื่อเวลานั้นมาถึงมันก็จะแย่ลง

สุมิตรนึกถึงเหตุการณ์ที่จะผกผันเล็กน้ อย เห็นท่าทางจันวิภาสงบนิ่ง เขาก็ไม่มีจุดยืนที่จะสงสัยอีก พูดอย่างจนปัญญาว่า “โอเค แล้วหลังจากนี้คุณจะทำยังไงต่อไป”

“หลังจากนี้เหรอ” จันวิภาชะงักไป ในเวลานี้เธอยังไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันเล ย

“คุณไม่ใช่ว่าบอกถึงสาเหตุที่เพราะคุณ กลับมาบ้านเพื่อตามหาลูกชาย ตอนนกหาลูกชายพบแล้ว และคุณก็ไม่สามารถกลับอเมริกาได้ ถ้าอย่างนั่น…..คุณก็อยู่ที่นี่กับผมเป็นไง

สุมิตรมองไปที่จันวิภาพลางถามด้วยสี หน้าจริงจัง

ต่อจากนี้…อยู่ด้วยกัน……

เรื่องเหล่านี้จันวิภาไม่เคยคิดมาก่อนเล ยจริง ๆ ตอนที่อยู่อเมริกา เธออยากมีชีวิตที่เงียบสงบแล้วก็ไม่อย

ากแต่งงานกับใครอีก แค่อยากเห็นนิเวศน์เติบโตขึ้นและแต่งง

านกับลูกสะใภ้

และจากนั้นก็จะปล่อยวางอย่างสงบกับ ชีวิตที่เหลือในวัยชราในวันดังกล่าวที่ส

วยงาม

นั่นคือสิ่งที่เธอวางแผนไว้สำหรับอนาค ดของตัวเอง แค่ไม่คาดคิด เธอประเมิณลูกชายที่ต้องการความรักจ

ากผู้เป็นพ่อต่ำไป

ไม่คาดคิดว่านิเวศน์จะอยากเจอพ่อ บวกกับความซุกซนของเขา ดังนั้น ชีวิตที่มีความสุขที่วางแผนเอาไว้จึงพัง ทลายลงแล้ว

เกี่ยวกับสิ่งที่คิดในตอนนี้กับการวางแผ นอนาคต เธอยังคิดไม่ออกเลยจริง ๆ ใครสามารถรับประกันได้ว่าทุกอย่างจะเ หมือนเดิม

อนาคตยังไกลเกินไป มีการเปลี่ยนแปลงมากเกินไป

จันวิภาหมดหนทาง

พูดด้วยความเสียดายกับสิ่งที่ไม่ได้ทำ “เรื่องในอนาคตฉันยังไม่รู้เลยจริง ๆ ก็คงจะแค่ก้าวไปทีละขั้นตอน” คุณจะไม่ลองคบกับผมเหรอ สุมิตรลองหยั่งเชิงดูอีกครั้ง

จันวิภามองสุมิตรตาขวาง แทบไม่ต้องคิดและปฏิเสธอย่างเด็ดขา ด “ฉันไม่ต้องการ

ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไม่แต่งงานอีกเลย ตลอดชีวิต

นี่ก็คือตัวผลักดันให้ฉันเลี้ยงดูนิเวศน์ให้ เติบโตขึ้น ตราบเท่าที่เขามีชีวิตที่ดี

ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว”

ถ้านิเวศน์อยู่ที่นี่ตอนนี้ จะต้องถูกตรึงจากความซาบซึ้งใจในคว ามรักของแม่เป็นแน่ แต่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่

ได้ยินคำพูดของจันวิภา สุมิตรอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เขามองไปที่จันวิภาพลางพูดอย่างจริง จง แต่ว่า เด็กต้องการความรักของพ่อนะ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของเขา แต่ผมสัญญาว่าจะปฏิบัติต่อเขาในฐานะ ลูกชายของตัวเอง”

ลูกชายของตัวเอง คุณสมควรได้รับงั้นเหรอ

ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แต่คนที่ตั้งครรภ์เป็นเวลาสิบเดือนนั้นเป็

นเธอ

คนที่ตื่นขึ้นมาในเวลากลางคืนเมื่อเด็กร้ องไห้ก็เป็นเธอ

คนดูแลเด็กกินดื่มนอนหลับล้วนเป็นเธ

น้ำตาและเหงื่อในกำมือที่ฉุดรั้งให้เติบโ ตขึ้นก็เป็นเธอ ตั้งแต่นิเวศน์นอนกลิ้งบนเตียงจนกระทั่ งเดนได

ตั้งแต่วัยเด็กและเติบโตมาจนถึงปัจจุบั นก็เป็นเธอเท่านั้น!

แล้วเขาได้รับอะไรจากสุมิตรบ้าง ยังมีหน้ามาแสดงว่าตัวเองเสียสละมาก แค่ไหนอีกงั้นเหรอ!

จันวิภาไม่ต้องการมัน และสุมิตรก็ไม่สมควรได้รับ

“ไม่

เขาไม่ได้ต้องการความรักของพ่อ” จันวิภาพูดอย่างเย็นชา

ทัศนคติแน่วแน่ไม่อนุญาตให้โต้แย้ง

“ทำไมจะไม่ต้องการ!” สุมิตรขมวดคิ้วหนัก เขานึกถึงวัยเด็กของตัวเอง แล้ววิพากษ์วิจารณ์จันวิภาอย่างรุนแรง “คุณยังเคยบอกว่าผมไม่สนใจความรู้สึ กของคนอื่น

แล้วคุณเคยกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกขอ งลูกชายของคุณบ้างไหม

คุณต้องการให้ทั้งชีวิตของเขาอยู่กับสี หน้าของความเห็นอกเห็นใจจนไม่กล้า ยกศีรษะขึ้นมาเผชิญหน้า

แล้วยังถูกคนหัวเราะเยาะที่เขามีแม่ให้ กำเนิดแต่ไม่มีพ่อคอยสั่งสอนงั้นเหรอ! 11

“นี่! สุมิตร!”

เมื่อได้ยินคำพูดของสุมิตรจันวิภาก็โมโ หมาก เธอลุกขึ้นจากโซฟา จ้องไปที่สุมิตรพร้อมกับความโกรธขั้นรุ นแรง

“มันเป็นเรื่องภายในครอบครัวของฉัน เม่ใช่ว่าคุณมาจัดการมากเกินไปเหรอ!

“ก็เพราะว่ามันเป็นเรื่องในครอบครัวขอ งคุณ และคุณคือคนที่ผมแคร์ ผมถึงต้องจัดการไง!”

สุมิตรเองก็ยืนขึ้นอย่างทนไม่ไหว ในทางตรงกันข้าม

ความสูงกลายเป็นข้อเสีย

ในขั้นต้นสุมิตรถูกจันวิภามองจากทางด้

านบน

ในชั่วพริบตาเดียวดวงตาของเขาก็กลับ กลายเป็นมองลงไปที่จันวิภา

ถึงแม้ว่าจะต้องเงยหน้ามองสุมิตร จันวิภาก็ไม่มีร่องรอยของความเกรงกลั

ว คำรามอย่างไม่ยอมถอย

“คุณมีสิทธิ์อะไร สุมิตร

ในสายตาของฉันคุณเป็นแค่คนนอก! ตราบใดที่ฉันยังไม่ได้พยกหนาตกลง คุณ ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาดูแลครอบครัวขอ งฉัน! ไม่ต้องพูดถึงเรื่องจัดการนั่นเลย คุณไม่นับว่าเป็นเพื่อนของฉันด้วยซ้ำ แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่เพื่อสอนฉัน!”

“จัน! วิ! ภา!” สุมิตรตะคอกออกมา เขาสีหน้าดุดัน

ดูเหมือนว่าจะโกรธมากจริง ๆ

“คุณไม่ได้เติบโตขึ้นมาในครอบครัวเลี้ ยงเดี่ยว

แล้วคุณจะเข้าใจถึงหัวอกของเด็กที่เติ บโตขึ้นมาในครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวได้ยัง ไง

ตอนนี้ที่คุณเป็นแบบนี้มันก็เป็นแค่ความ เห็นแก่ตัว

ไม่ได้คำนึงถึงในแง่มุมของลูกตัวเองเล ย จันวิภา คุณมันอ่อนหัดเกินไป!” จำนวภาเมมรมฝีปากแน่น

จ้องมองสุมิตรเขม็ง

บังคับไม่ให้น้ำตาตัวเองไหลออกมา

เธอไม่ใช่เหรอที่เติบโตขึ้นมาในครอบค รัวเลี้ยงเดี่ยว! เหอะ!

ฮ่าฮ่า…..นี่มันตลกเกินไปแล้ว

ก็ไม่รู้นะว่าใคร

ที่ทำให้เธอยังเด็กเกินไปที่จะสูญเสียแ

ม่ของเธอ

ให้เธอต้องเติบโตขึ้นโดยไม่มีความรัก ของแม่ เธอที่เป็นแบบนี้

ไม่ใช่เพราะเติบโตขึ้นมาในครอบครัวเลี้ ยงเดี่ยวหรือยังไง

ถึงแม้ว่าพ่อจะแต่งงานกับมะลิวัลย์ตอน

อยู่มหาวิทยาลัย

แต่เธอก็ยังเป็นเด็กที่ปราศจากความรัก จากแม่อยู่ดี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ