ตอน257สามคนครอบครัวใกล้ชิ

ดกัน

ตอนที่257

สามคนครอบครัวใกล้ชิดกัน สำหรับเขาที่กำลังจะได้รับปริญญาเอก

โรงเรียนก็เป็นเพียงแค่การพูดคุยกันใน เรื่องที่แสนน่าเบื่อ และเขาก็ทนไม่ได้กับเพื่อนรุ่นราวคราว เดียวกันทีไอคิวต่ำ

จันวิภาเองก็ไม่ใช่ว่าไม่มีความพยายาม ที่จะส่งเขาไปโรงเรียนอนุบาล แต่ผลลัพธ์หลังจากที่เธอหันหลังเดินจ ากมา

เวลายังไม่ทันที่จะล่วงเลยช่วงเช้า ครูคนหนึ่งก็โทรมาหาเธอ บอกว่านิเวศน์ยืนยันที่จะไป ซึ่งเกรงว่าโรงเรียนอนุบาลคงไม่สามาร ถรับเขาเอาไว้ได้…..

ได้ยินแบบนั้นแล้วจันวิภาก็รีบทิ้งงานใน มือแล้วไปที่โรงเรียนอนุบาลทันที

หลังจากนั้นก็รู้ว่า

เพราะว่ามีเพื่อนร่วมโรงเรียนอนุบาลที่เ ห็นนิเวศน์มาใหม่จึงพยายามจะแกล้งเข า แต่นิเวศน์กลับทำกลับตาลปัตร

นิเวศน์แฉนิสัยไม่ดีในการนอนตอนกลา งคืนของเขา

ป่าวประกาศต่อหน้าสาธารณะว่าเขาร ดที่นอน

นั่นก็คือสาเหตุที่นิเวศน์ทำให้เด็กคนนั้น

ร้องไห้……

แล้วจากนั้น ครูเรียกให้เข้าไปมีส่วนร่วมในการทำกิ จกรรม นิเวศน์แค่ยืนข้างๆ นิ่ง ๆ

ไม่รู้ร้อนรู้หนาว

ไม่กระตือรือร้นในการทำกิจกรรมที่เด็ก ๆ ชอบเล่นเลย ต่อมา

เมื่อครูให้พวกเขาทานอาหารกลางวัน เพราะว่านิเวศน์เกลียดคนที่นั่งทานข้าว

ข้าง ๆ

จึงใส่แมลงสาบในชามข้าวของเขา จากนั้นก็….

ไม่มีอีกแล้ว

ดังนั้นครูจึงเชิญจันวิภาไปที่โรงเรียนอ

นุบาล

บอกกับเธอว่าเด็กคนนี้เลวร้ายมาก ทางโรงเรียนไม่อาจให้การศึกษาใด ๆ

ได้

จากนั้นก็มีการชี้แนะอย่างจริงใจอีกครั้ง เมอจนาภาโดยนั

ในหัวใจก็มีความอยากที่จะเล่นงานนิเว ศน์ให้หนัก และแน่นอน เมื่อกลับมาถึงบ้านจันวิภาก็ให้บทเรียน

อันหนักหน่วงแก่เขา แต่นิเวศน์กลับมีสีหน้าเคร่งขรึม และพูดด้วยใบหน้าที่หยิ่งยโสว่า

“ผมเห็นพวกเขาทำตัวโง่เง่าไร้สมองอ ย่างนั้นก็อดจะแกล้งพวกเขาไม่ได้

มามี

ผมไม่สามารถทนอยู่กับพวกเขาได้หรอ กครับ

ถ้าคุณยังจะส่งผมไปโรงเรียนอนุบาลผ มต้องเป็นบ้าแน่

ตกลงแล้วสรุปว่า จนวภาพยายามกับนิเวศนหลายครั้งก็ยั งคงเป็นเช่นเดิม

ไม่มีทางเลือกจึงให้เขาเรียนรู้เองที่บ้าน เล่นอยู่กับตัวเองคนเดียว

อดีตช่างน่ากลัว จันวิภาหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นก็มองไปทางสุมิตรด้วยคว ามอึดอัดใจเล็กน้อย แล้วเอ่ยว่า

“เขายังเด็กค่ะ

ฉันอยากรอให้เขาโตกว่านี้อีกสักหน่อย ก่อนที่จะให้ไปโรงเรียน

สุมิตรมองตาจันวิภาแต่กลับไม่ได้พูดอ ะไร

ท้ายที่สุดแล้วมันเป็นเรื่องภายในครอบ ครัว เขาเข้าไปยุ่งคงไม่สมควร เมื่อเห็นอย่างนี้แล้ว

นิเวศน์ก็มองไปที่จันวิภาด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเล็กเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ จนวภาจองกลับเขาตอบ แต่ด้วยจิตใจที่หมดทางเลือก ที่จริงการไม่ไปโรงเรียนก็ดี มันช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายของเธอได้มา กทีเดียว….

ถึงแม้ว่าจะทานอาหารเช้าไปแล้ว แต่พอไปที่ร้านเกี๊ยวแสนอร่อยที่สุมิตร แนะนำ

เมื่อจันวิภากัดลงไปคำแรกก็รู้ว่าวันนี้ตน ต้องกลับไปพร้อมกับท้องค้ำเป็นแน่

นิเวศน์ก็ชอบเกี๊ยวของร้านนี้เช่นกัน เอาแต่จมอยู่กับการทานอย่างเอร็ดอร่อ ย

เขาอยากลองเกี๊ยวในประเทศมาตลอด ตอนอยู่ต่างประเทศไม่เคยได้ทานเลย ในบางครั้งที่จันวิภาอยากทาน เขาก็ไม่สามารถทำมันออกมาได้ แต่ตอนนรสชาติแล้ว

เมื่อเขากลับไปมั่นใจมากว่าเขาสามารถ ทำได้ดีกว่าที่นี่

ครอบครัวสามคนมีมื้ออาหารที่มีความสุ ข ถ้ามองจากสายตาผู้อื่น

พวกเขาก็เหมือนสามคนครอบครัวเดียว กัน

ที่นี่มีสองคนที่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเ ขา มีเพียงแค่สุมิตรเท่านั้นที่ไม่รู้

หลังจากทานเกี๊ยวเสร็จ เวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงตอนเที่ยงแล้ว มองจากเวลาแล้วก็ไม่ต้องทานอาหาร กลางวันอีกต่อไป

ทั้งจันวิภาและนิเวศน์ต่างก็ทานกันจนห มดก่อนที่จะยอมแพ้ สุมิตรยิ้มพลางมองไปที่พวกเขาที่มีสีห น้าที่อิ่มจนไม่อยากจะทำอะไร จากนนกพาพวกเขากลับอพาร์ตเมนต์

เพิ่งลงจากรถ จันวิภาก็พูดกับสุมิตรว่า “ประธาน คุณรีบกลับไปทำงานเถอะ

วันนี้ฉันขอลาหยุด

วันพรุ่งนี้จะกลับไปทำงานค่ะ”

“ไม่ให้ผมไปส่งคุณเหรอ”

สุมิตรถามในขณะที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งข้าง คนขับ

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ยังมีนิเวศน์อยู่ด้วย” จันวิภาจับมือนิเวศน์พลางพูดด้วยรอยยิ้

ม

เห็นอย่างนั้นแล้วสุมิตรจึงเอ่ยลาจันวิภา

กับนิเวศน์

มองจนพวกเขาทั้งสองคนขึ้นไปข้างบน แล้วถึงได้ออกไป

ขณะที่ขับรถสุมิตรก็ครุ่นคิดไปด้วย วานเวศน์ทําไมถึงใช้นามสกุลของจำนว ภา ใครกันที่เป็นพ่อที่แท้จริงของเขา จะดูเหมือนกับเขาจริงไหม

จากคำอธิบายของจันวิภา

ถึงแม้ว่ามันจะเกินจริงไปหน่อยและไม่ น่าเชื่อถือ แต่สุมิตรก็เชื่อครึ่งไม่ชื่อครึ่ง และไม่ได้ใส่ใจมันจริงจังนัก

ตอนนี้คำถามก็คือ

ทำไมเด็กต้องใช้นามสกุลแม่ สุมิตรไม่เชื่อว่าทั้งพ่อทั้งแม่จะมีนามสกุ ลเดียวกัน

ความเป็นไปได้นี้มันต่ำเกินไป

และคำอธิบายของจันวิภา

สุมิตรรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นเท็จ

ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว

ทําไมจันวิภาต้องโกหกเขา ในกรณีนลึก ๆ ลงไปแล้วดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่เขาหลง ลืมไปเมื่อไม่นานมานี้

แต่มันคืออะไรกันแน่

เป็นอีกครั้งที่สุมิตรไม่สามารถนึกออกไ

นึกถึงการสนทนาระหว่างจันวิภาเมื่อเช้ านี้ สุมิตรครุ่นคิดอย่างหนัก ทันใดนั้นก็มีแสงวาบเกิดขึ้นในสมอง

กระทืบเบรกกะทันหัน สุมิตรหยุดรถกลางถนน

ถึงแม้ว่าจะมีคำสาปแช่งจากเจ้าของรถ

คันหลัง

แต่สุมิตรก็ได้ยินเพียงแค่เสียงสะท้อนใ

นโสตประสาท:

รอจนฉันพบลูกชายแล้วก็จะกลับไปอเม

ริกา รอจนฉันพบลูกชายแล้วก็จะกลับไปอเม ริกา….

สุมิตรจ้องเขม็งมองพวงมาลัย ทันใดนั้นเขาก็หมุนพวงมาลัย เลี้ยวรถกลับไปยังทิศทางเดิม

ทำไมเขาถึงลืมเรื่องที่สำคัญขนาดนี้ได้ !

ที่จันวิภาโกหกเขาเช่นนั้น เพราะต้องการปิดบังเรื่องที่จะทิ้งเขาก ลับไปอเมริกาใช่ไหม สุมิตรคิดว่าสิ่งที่จันวิภาพูดนั้นคือต้องก ารปฏิเสธเขา

จำได้ว่าเธอปฏิญาณอย่างตรงไปตรงม าว่าตัวเองจะต้องจากเขาไป…..

ทุกบทสนทนากับจันวิภาผ่านเข้ามาในจิ ตใจของเขา ลุมตริยงคดเท่าไรกยังรู้ ความโอกาสเ

ป็นไปได้

เพียงแค่คิดว่าจันวิภาจะจากไป หัวใจของสุมิตรก็รู้สึกเจ็บปวดไปหมด!

จากก้นบึ้งของหัวใจมีเสียงบางอย่างบ อกกับเขาว่าไม่สามารถปล่อยให้จันวิภา จากไปได้ ไม่ได้โดยเด็ดขาด ไม่อยากนั้นเขาจะต้องเสียใจ!

สุมิตรเร่งความเร็วรถไปบนถนนราวกับ คนบ้า

ไม่ว่าตรงหน้าจะเป็นไฟแดงหรือไม่สุมิ ตรก็ต่างเพิกเฉยทั้งหมด ไม่นาน สุมิตรก็มาถึงยังข้างล่างอพาร์ตเมนต์ข องจันวิภา แม้แต่จอดรถให้ดีก็ไม่ทำ สุมิตรรีบเร่งวิ่งขึ้นไปชั้นบน

นิเวศน์กำลังพูดคุยกับจันวิภาเรื่องที่ว่า สมิตรนั้นดีแค่ไหน ประมาณว่าใหเธออยู่ด้วยกันกับพ่อ จันวิภาจ้องเขาด้วยความไม่พอใจ ทันใดนั้นเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น จันวิภาต้องลุกขึ้นไปเปิดประตู นิเวศน์ก็เลยถอนคำพูดของตัวเอง

จันวิภาเพิ่งจะเปิดประตู ทั้งสองคนไม่ทันตั้งตัว คนที่อยู่หน้าประตูบุกเข้าไป ยังไม่ได้พูดจาแถลงไขใด ๆ ก็พุ่งเข้ากอดจันวิภาไว้ในอ้อมแขน เพราะเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกะทันกัน

นิเวศน์มีปฏิกิริยาตอบสนองด้วยการวา งมือไว้บนนาฬิกาข้อมือ เมื่อเขาเห็นคนที่เข้ามาก็ยิ้มอีกครั้ง หัวใจของสุมิตรเต้นแรง ‘ตึกตัก’ เขาโอบกอดจันวิภาไว้ในอ้อมแขนแน่น พลันรู้สึกถึงร่างกายที่คุ้นเคยในอ้อมแข น เขาเริ่มที่จะผ่อนคลาย จากนั้นริมฝีปากก็ออกคำสั่งอย่างแข็งก ร้าว “อย่าไปนะ!”

จันวิภาตระหนกตกใจกับสถานการณ์ที่ ไม่คาดคิดนี้

เธอค่อนข้างสับสนกับอ้อมกอดของสุมิ ตรจนขยับไม่ออก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ