ตอน247ผมเป็นลูกชายของจันวิ

“คุณมันสัตว์เดรัจฉาน

พูดได้ไม่อายปาก”

เมื่อคำพูดของพัชรีเพิ่งจบลง

ก็เขวี้ยงหมอนใส่ธนภาคอีกครั้ง

ตอนนี้ธนภาคมีประสบการณ์แล้ว

เขาหลบไปด้านข้าง

นวดหลังศีรษะที่เจ็บ

อาการเมาค้างของเขารุนแรงมาก ตอนนี้รู้สึกวิงเวียนศีรษะมึนงงและมีอา

การคอแห้ง

ธนภาคไม่มีเวลามาให้ความสนใจกับพั ชรี เขาหันหลังเดินออกไปจากห้อง ไปที่ห้องครัวแล้วเอาน้ำให้ตัวเองแก้วห

นึ่ง หลังจากดื่มน้ำแล้ว

ธนภาคที่เมาค้างก็รู้สึกดีขึ้นมาก เมื่อเห็นว่าธนภาคทำเหมือนเธอเป็นอา

กาศธาติ

พัชรีก็ตามเขาไปด้วยความโกรธ แล้วคำราม “ธนภาค! คุณมันไม่ใช่คน กอดฉันไว้ทั้งคืน

ตอนนี้ยังคิดจะพลิกหน้าอีกเหรอ”

หลังจากดื่มน้ำแล้ว

ธนภาคก็เริ่มตื่นตัวขึ้นมา เขามองดูพัชรี

รู้สึกแปลกประหลาดบางส่วนในเรื่องที่ว่ าเธอมาทำอะไรที่นี่ ได้ฟังคำพูดของพัชรีแล้วเขาก็เลิกคิ้วอ ย่างไม่เข้าใจ “ผมเนี่ยนะ

นอนกอดคุณทั้งคืน” ได้ยินคำพูดของธนภาค พัชรีก็ยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก เธอชี้ไปที่ธนภาคด้วยความโกรธจัด

“ดีนี่!

คิดไม่ถึงเลยนะว่าจะกล้าแกล้งทำเป็นค วามจำเสื่อม

ทำแล้วไม่กล้ายอมรับใช่ไหม คุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า”

มองไปยังเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย จำได้ว่าเธอเพิ่งยืนอยู่บนเตียงของตนเ อง ธนภาคก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

เขาจำได้ว่าเพราะเมื่อวานกังวลเรื่องขอ งสุมิตร จากนั้นจึงไปดื่มที่บาร์

แล้วพอดีว่าเห็นพัชรี

จึงเรียกเธอมาดื่มด้วยกัน

ดูจากสถานการณ์ตอนนี้ เดาว่าเมื่อคืนเขาคงดื่มไปมาก จนนอนกอดพัชรไว้ในอ้อมแขน

แต่ถ้าเป็นอย่างนั้น แล้วเธอโกรธเรื่องอะไร

เขาก็ไม่ได้ทําอะไรเธอเลย

ดูเหมือนว่า ถ้าหากเขาไม่ยอมขอโทษ

คิดว่ายัยคนนี้คงเล่นไม่เลิกแน่ ดังนั้น ธนภาคจึงแสร้งทําเป็นขอโทษ

“อ่า ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง เป็นผมที่ผิด

เดี๋ยวผมจะเลี้ยงข้าวคุณทีหลังแล้วกัน สําหรับสิ่งที่เกิดขึ้น คุณเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็อย่าหาเรื่องผมเลยนะ”

“เหอะ!” พัชรีไม่พอใจมาก “คุณคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงยังไง มาแต๊ะอั๋งฉันพอคุณเลี้ยงข้าวฉันแล้วมั นก็จบงั้นเหรอ” “งั้นคุณต้องการอะไรล่ะครับ”

ธนภาคพูดอย่างหมดหนทาง

“คุณต้องเลี้ยงอาหารฉันอย่างน้อยทั้งเ ดือนนี้”

พัชรีพูดด้วยความกล้าหาญเด็ดเดี่ยว ประจวบเหมาะกับที่เดือนนี้เธอยากจน ได้ธนภาคมาตัดค่าอาหารให้พอดี เมื่อได้ยินดังนั้นธนภาคก็หัวเราะขึ้นเบา

เขานึกว่าพัชรีจะต้องการเงื่อนไขอะไรเ สียอีก ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นเรื่องกิน

จึงตอบตกลง “ได้ได้ อะไรก็ตามที่คุณพูด แค่อาหารหนึ่งเดือนคงไม่กินจนผมหม ดตัวหรอก”

“ฮึ!” พัชรีครางเสียงเย็น แล้วปล่อยผ่านเรื่องนี้กับธนภาคไป

ในความเป็นจริงตอนที่เธอตื่นขึ้นมาก็ค่ อนข้างตกใจ แม้ว่าท่าทางของเธอจะดูไม่ค่อยแยแส

กับอะไร

แต่ที่จริงแล้วเธอยังไม่ได้นอนบนเตียงเ แต่เธอรู้ตัวเองดี

ดียวกันกับผู้ชายเลย

ทุกคนคิดว่าเธอเปิดกว้าง

ครั้งแรกของเธอยังคงอยู่

ที่ปล่อยผ่านธนภาคไปได้ง่ายๆ นั่นเพราะเธอรู้ว่าตัวเองก็ผิด

เมื่อคืนเธอเองก็ดื่มไปมาก . จึงเป็นต้นเหตุของวันนี้

ไม่สามารถตำหนิธนภาคได้แค่คนเดียว ธนภาคไม่ได้กินเธอ ก็ต้องขอบคุณพระเจ้าแล้ว

ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่

นิเวศน์ก็มาด้วยชุดนอนแสนน่ารักน่าเอ็

นดู

เดินลงมาจากชั้นสองด้วยดวงตางัวเงีย เขามองธนภาคกับพัชรีอย่างงุนงง พูดด้วยเสียงเนือยว่า

“ลุงภาค… พี่พัชรี….พวกคุณกำลังทำอะไ รกันตั้งแต่เช้าเหรอครับ”

เมื่อได้เห็นนิเวศน์ในเวลานี้ ความโกรธของพัชรีก็หายไปทันที เธอวิ่งไปหานิเวศน์ด้วยความเบิกบานใ จ จับแก้มเล็กของเขา ยิ้มพรายพลางพูดว่า “โถ เด็กน้อย อรุณสวัสดิ์จ้ะ วันนี้เธอคิดถึงพี่ไหม พี่คิดถึงเธอมากเลยนะ….” นิเวศน์ตกใจกับปฏิกิริยาของพัชรี เธอเรียกตัวเองว่าเด็กบ้าเมื่อคืน มาวันนี้เรียกตัวเองว่าเด็กน้อย ทัศนคติเปลี่ยนแปลงรวดเร็วเกินไป…

ท่าทางไม่กระตือรือล้นของนิเวศน์ตกอ ยู่ในสายตาของพัชรี นางจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนที่ตัวเองเมามาย นั้นปฏิบัติอย่างไรต่อนิเวศน์

พัชรีกอบกุมใบหน้าของนิเวศน์

นางมองแล้วมองอีก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่านิเวศน์ช่างดูคุ้นมากจ ริง ๆ

เมื่อเกิดความรู้สึกแบบนี้ขึ้นมา พัชรีก็ปล่อยมือออกอย่างสงสัย เธอวางมือบนไหล่เล็กของนิเวศน์ จ้องมองใบหน้าเขาอย่างระมัดระวัง

ครั้งแรกที่พบกัน

ความประทับใจแรกขแงพัชรีก็คือคิดว่า นิเวศน์เป็นลูกของธนภาค

ถึงแม้จะรู้สึกว่านิเวศน์จะดูคุ้นๆ ก็แค่คิดว่าคล้ายกับธนภาค

เธอสะเพร่าไม่ได้สนใจอีกต่ออีก

พบกันครั้งที่สองเมื่อคืนวานนี้ เมื่อคืนเธอเมา และไม่ได้ตระหนักว่านิเวศน์ดูคุ้นๆ ถึงแม้ว่าจะรู้สึกได้ แต่เธอก็ยังไม่มีสติมากพอ

เช้านี้หลังจากสร่างเมาแล้ว พัชรีมองดูดี ๆ อย่างละเอียดรอบคอบ ดูเหมือนว่านิเวศน์จะเหมือนใครสักคนจ ริง ๆ…..ใครกันนะ…..ใคร….. “พี่พัชรี….มีอะไรเหรอครับ” เห็นพัชรีมองตัวเองจนตาไม่กะพริบ นิเวศน์จึงถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย

พัชรีไม่ตอบกลับคำของนิเวศน์ เธอจ้องมองนิเวศน์อยู่เป็นเวลานาน ยิ่งมองเธอก็ยิ่งรู้สึกว่ารูปหน้าและดวงต าเข้ากันได้ดีอย่างประหลาด….มองเข้า ไปในดวงตา เธอรู้สึกคุ้นเคย มองไปที่ใบหน้า เธอก็รู้สึกคุ้นเคย…..

คิดแบบนั้นแล้วพัชรีก็เอื้อมมือออกไปก อบกุมใบหน้าของนิเวศน์ไว้ จากที่ดูอย่างนี้แล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะคิดอะไรได้บางอย่าง จากนั้นเธอก็ชักมือกลับอีกครั้ง

ภายใต้การเปรียบเทียบ ในที่สุดพัชรีก็ได้พบ

นี่มันบ้าชัดๆ ไม่สงสัยเลยว่าทำไมเธอถึงคุ้นเคยกับนิ

เวศน์

เพราะมันกลับกลายเป็นว่าใบหน้าของเ ขาเหมือนจันวิภามาก!

ครั้งก่อนที่เธอเจอจันวิภาเธอยังรู้สึกแป ลก ๆ ว่าทำไมเวลาที่มองหน้าจันวิภา ดูเหมือนว่าได้ไปเห็นลักษณะแบบนี้ที่ไ หน เธอความรู้สึกช้า

คิดไม่ได้จนกระทั่งถึงตอนนี้ ปรากฏว่าคนคนนั้นคือนิเวศน์

โอ้พระเจ้า ทำไมเธอซื่อบื้ออย่างนี้ ตอนนี้เพิ่งมาคิดได้!

พัชรีจ้องหน้านิเวศน์ด้วยความตกใจ ถามอย่างไม่อยากเชื่อว่า

“เจ้าตัวเล็ก…..เธอ….เธอเป็นอะไรกับจัน วิภา” นึกถึงที่จันวิภาบอกเธอว่ากลับประเทศ

มาตามหาลูกชาย

ภายในหัวใจของเธอตื่นเต้นรุนแรง หน้าตาของเจ้าตัวเล็กคนนี้ช่างดูเหมือน

จันวิภามาก

ไม่มีทางไม่ใช่ลูกชายของเธอ!

แต่ทำไมลูกชายของเธอถึงมาอยู่ที่นี่กั บธนภาค

เขากับธนภาคมีความสัมพันธ์อะไรกัน!

ภายใต้ความคิดไร้สาระ พัชรีบังเกิดความคิดที่เหลือเชื่อว่านิเวศ น์เป็นลูกชายของจันวิภากับธนภาค! เมื่อลองคิดดูอย่างใจเย็นแล้วมันสามาร ถเป็นไปได้

ไม่อย่างนั้นนิเวศน์จะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง! เมื่อนิเวศน์ได้ยินคำพูดของพัชรี สมองก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เมื่อครู่พัชรีจ้องเขาอยู่นาน มันเป็นการตรวจสอบว่าเขาหน้าตาเหมื อนใคร

เมื่อรู้ว่าตัวตนของตัวเองไม่สามารถปก ปีดได้อีกต่อไป นิเวศน์ไม่มีทางเลือก ทําได้แค่ยอมรับ “พี่พัชรี คุณเดาไม่ผิด ผมเป็นลูกชายของมามี มามีของผมชื่อจันวิภาครับ”

“พระเจ้า..……..

พัชรี แข้งขาอ่อนแรงจนเกือบล้มลงกับ พื้น เธอมองนิเวศน์อย่างสติไม่อยู่กับเนื้อกั บตัว

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ