ตอนที่ 20 กรัมที่จะบนหัวของเขา

ผลินมาที่บ้านของชื่นใจ เมื่อพบกัน ชื่นใจจ้องไปที่กระเป๋าเด็นทาง ของเธอแล้วถามว่า “นี่มันอะไรกัน ไม่ใช่ว่าถูกไล่ออกมาทั้ง ๆ ที่เพิ่ง แต่งงานนะ

“ไม่ใช่หรอก”

เธอสายหน้าอย่างอ่อนระโหยโรยแรง แล้วลากกระเป๋าเดินทาง เข้าไปในห้องเงียบ ๆ

ชื่นใจเป็นเพื่อนร่วมชั้นที่วิทยาลัยและเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ หลังจากเรียนจบจากวิทยาลัยครู พวกเธอก็ทำงานด้วยกันในฐานะครูที่ โรงเรียนมัธยมปรานต์ แต่ความสัมพันธ์ก็ไม่ได้ดีเสมอไป

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

ผลินยิ้มอย่างเหนื่อยล้า”ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น เลิกถามฉันและ ปล่อยให้ฉันอยู่ตามลำพังสักพักเถอะ”

ชื่นใจถอนหายใจและนั่งลงข้าง ๆ เธอ”ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากพูดถึง เธอต้องแต่งงานกับผู้ชายที่เคยหย่าร้าง มันคงไม่ใช่ชีวิตที่ดีแน่”

“มันไม่ได้ร้ายแรงอย่างที่เธอคิดหรอก”

“หากไม่ร้ายแรง เธอจะมาอยู่ที่บ้านของฉันทำไม ฉันไม่สามารถ จินตนาการได้เลยว่าถ้าไวภพกลับมาจะรู้สึกแย่แค่ไหนถ้ารู้เรื่องการ แต่งงานของเธอ”

“ไม่เกี่ยวกับเขาอีก ฉันไม่ได้มีอะไรกับเขา ไม่มีอะไรทั้งนั้นเธอก็รู้ดี”

ไวกเป็นครูผู้ชายที่อายุน้อยที่สุดของโรงเรียนมัธยมปรานต์และมี

แนวโน้มมากที่สุดที่จะได้เป็นครูใหญ่ เขาดูเหมือนพานอัน ทั้งเด็ก นักเรียนและครูผู้หญิงต่างหลงใหลเขา แต่ในสายตาเขามีแค่ผดิน เท่านั้น ตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอเข้าไปรายงานตัวที่โรงเรียน หลังจากได้เห็น เพียงชั่วแวบก็พลันที่ง ไม่ว่าคนอื่นจะเข้าหาเขาอย่างไร เขาก็สนใจเธอ คนเดียว

“ฉันแค่อยากเตือนเธอ ว่าเธอไม่สามารถไปต่อได้หรอกนะถ้าฝ่านการ หยา แต่ด้วยความรู้สึกที่ไวภพมีต่อเธอ เขาจะไม่รังเกียจกับการ แต่งงานระยะสั้นของเธอแน่”

ผลินเบิกตากว้างและพูดออกมาด้วยความโกรธจัด”เกรงว่าคนที่จะ เศร้าโศกเสียใจจนตายเป็นคนแรกมันจะเป็นเธอ

ทั้งที่เป็นเพื่อนสนิท แต่กลับไม่รู้ความรู้สึกซึ่งกันและกันเลย

ปยุตขับวนไปบนถนนเส้นนั้นอยู่สามรอบแต่ก็หาไม่พบ ในตอนที่ กำลังเบื่อหน่าย เขาเห็นนามบัตรที่ถูกโยนทิ้งไว้ตรงมุมหนึ่ง เมื่อตอน ปายธนวันส่งให้เขาผ่านหน้าต่างรถ

กดหมายเลยลงไปตามเลขหมายที่ปรากฏอยู่บนนั้น ทันทีที่มีคนรับ สาย เขาไม่พูดเรื่องไร้สาระอย่างอื่น เพียงแค่ถาม”ผลินกลับไปที่บ้าน หรือเปล่าครับ”

เมื่อธนวันได้ยินเสียงของปยุตก็บังเกิดความตื่นเต้นระคนสับสน “ไม่ ไม่นะครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ก็แค่เรื่องเล็กน้อย เธอมีเพื่อนสนิทหรือที่ที่ คิดว่าเธอจะไปบ้างหรือเปล่าครับ”

ความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่ ดูเหมือนอีกฝ่ายกำลังพยายามคิด แต่ ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่เป็นที่น่าพอใจ”คือเอ่อ…ฉันไม่รู้จริง ๆ เธอไม่ค่อยพูด คุยกันเรา เราเองก็ไม่เคยได้กามเธอเหมือนกัน เพราะฉะนั่น..”

ตั๊ดตูด ปยุตตัดสายโทรศัพท์มือถือ เขาหัวเราะเยาะหยัน เขาคิดว่า เธอคงไม่ได้เป็นที่ต้องการของคนในบ้านสักเท่าไร ไม่อย่างนั้นเธอคง ไม่ต้องให้เขาแสดงอะไรแบบนั้น

เขาเปิดหน้าต่าง ลมเป็นพัดผ่านเข้ามา แล้วเขาก็เริ่มสับสน ทันใด นั้นก็รู้สึกตลกขบขัน นี่เขากำลังทำอะไร ทำไมเขาถึงออกมาหาผู้หญิงที่ ไม่ต้องการกลับบ้านกับเขา มันไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องทำหรือสิ่งที่เขาควรจะ ทำ การกดปุ่มสตาร์ตเครื่องยนต์คือสิ่งที่สิ้นสุดการกระทำอันไร้สาระ ในสายตาของเขา

เมื่อกลับถึงบ้านมาแล้วพบกับบรรยากาศที่ค่อนข้างดีขึ้นเขาจึงถาม ออกไปอย่างไม่แน่ใจ”ผู้หญิงคนนั้นกลับมาแล้วเหรอ”

“ใช่ค่ะ พี่สะไภ้กลับมาแล้ว”

ปาณีหัวเราะและตอบ

“แล้วทำไมไม่มีใครบอกผมว่าเธอกลับมาแล้ว ไม่รู้กันเหรอว่าผมออก ไปหาใคร”

เขาถามออกไปด้วยความโกรธและรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนโง่

คุณนายท่านจึงพูดขึ้นมาว่า”แกทำของหาย ก็ต้องปล่อยให้ทุกข์

ทรมานสักหน่อย แกจะได้จำมันไปนาน ๆ”

“แล้วคุณแม่คิดว่าหลังจากนี้คราวหน้าผมจะอยู่ใกล้กับผู้หญิงคนนั้น อีกเหรอครับ”

“อย่างน้อยคราวหน้าเธอจะไม่ต้องถูกทิ้งเอาไว้คนเดียวไงคะ!”

ปาณียืนยันหนักแน่น

“ดีงั้นคอยดู ปยุตหันเดินขึ้นไปข้างบน ในเวลานี้ไม่ควรมีใครมาทำให้เขาขุ่น เคือง เขามีหัวใจที่ต้องการฆ่า ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำแบบนี้กับ เขา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าขึ้นมาขี่บนหัวของเขา ผลิน เธอตายแน่!