ตอนที่ 103 ราวกับเพื่อนเก่ากลับมา (2)

เขาพูดเสียงดัง เป็นไปไม่ได้ที่ปยุตจะไม่ได้ยิน สีหน้า เริ่มไม่สงบเหมือนที่เคยเป็น ทว่ากลายเป็นสีคล้ำ

ผลินหายใจเข้าลึก หลับตาลงและกระโดดลงไป ชาย กล้ามใหญ่กอดเธอเอาไว้แน่น

เธอดิ้น “อย่ากอดแน่นเกินไป ฉันหายใจไม่ออก”

ชายกล้ามใหญ่คลายอ้อมกอดเล็กน้อย แล้วเขาก็เริ่ม สอนวิธีการว่ายน้ำให้กับเธอ มือใหญ่ของเขาสัมผัสแผ่น หลังของผลินเป็นครั้งคราว ดวงตาของปยุตแทบจะพ่นไฟ ออกมา ในที่สุดก็สูญเสียลมหายใจจนหัวทิ่ม

เขาไม่สามารถมองดูผลินพูดคุยกับไวภพได้ แล้วจะทน ผู้ชายแปลกหน้าเล่นกับภรรยาของเขาได้ยังไง

ผัวะ! ชายกล้ามใหญ่ไม่ทันได้ตอบสนอง ปยุตต่อยลงไป บนแก้มของเขาหนึ่งหมัด

เกิดเสียงกรีดร้องในสระว่ายน้ำ ทุกคนไม่รู้ว่าเกิดอะไร ขึ้น ทั้งที่ไม่ได้ยินเสียงทะเลาะกันระหว่างคนทั้งสองมาก่อน แล้วทําไมมันถึงเกิดขึ้นได้

ผลินสำลักน้ำ ปยุตไม่ได้สนใจว่าเธอเป็นอย่างไร ใจคิด แต่จะสั่งสอนผู้ชายที่แต๊ะอั๋งภรรยาของเขา ชายกล้ามใหญ่ ที่ไม่ได้เป็นคนเลว เมื่อได้สติก็เริ่มต่อสู้กับปยุต น่าเสียดายที่ไม่ใช่คู่แข่งของปยุต ไม่นานก็กลายเป็นผู้แพ้ ก่อนที่จะถูก ลากขึ้นมาโดยเจ้าหน้าที่ของสระว่ายน้ำ

ปยุตเริ่มนึกถึงผลิน แต่เมื่อมองย้อนกลับไปก็หาเธอไม่ เจอ มองลงไปข้างล่างจนถึงด้านล่างของสระ เขารีบลงไป ดึงเธอขึ้นมาด้วยความตกใจ พาไปขึ้นฝั่งและช่วยผายปอด และปั๊มหัวใจ สองสาวสวยหวาดกลัวจนไม่มีสติ กะพริบตา ไปมารวดเร็ว และไม่ได้ตระหนักรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

ในที่สุดผลินก็ตื่นขึ้น อาเจียนออกมาเป็นน้ำ มองอย่าง อ่อนระโหยโรยแรงไปยังผู้ชายที่มีใบหน้าเต็มไปด้วยความ กังวล พูดด้วยความโกรธ “คุณไม่ปกติ เห็นใครก็ต่อสู้ไป หมดเลยงั้นเหรอ

ปยุตที่กังวลเกี่ยวกับความตาย ไม่คิดว่าเมื่อเธอตื่นขึ้นมา ก็ด่าว่าเขาไม่ปกติ จึงอุ้มเธอขึ้นด้วยความโกรธ “ดูเหมือนว่า น้ำยังล้างเท้าไม่เพียงพอนะ”

“อ๊ะ!”

ผลินกรีดร้องขอความเมตตา “สามี ฉันผิดไปแล้ว”

ปยุตครุ่นคิดและพูดว่า “ต้องการให้ผมยกโทษให้คุณ

ไหม”

“ค่ะ”

เธอรีบตอบ
ปยุตวางเธอลง “ถ้าอยากให้ผมยกโทษให้คุณ ก็ตะโกน ออกมาว่า ฉันรักคณปต

“ที่นี่น่ะเหรอ”

ผลินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ที่นี่มีคนอยู่ หลายสิบคนกับอีกผู้หญิงสองคนนั้นที่ล้อเลียนเธอว่าเป็นผู้ หญิงไดโนเสาร์…

“ต้องที่นี่ด้วยเหรอ พวกเราเปลี่ยนสถานที่ได้ไหม เรากลับ บ้านกันเถอะ แล้วเดี๋ยวจะบอกกับคุณทั้งคืนเลย”

“ไม่ ที่นี่แหละ เร็ว ๆ เข้า

ปยุตจงใจให้เธอทำเรื่องโง่เขลา ผลินกัดฟัน เมื่อเสีย เปรียบก็จําต้องยอมลดราวาศอก ปิดตาลงและตะโกนออก ไป “ฉันรักคุณปยุต!…”

ความเงียบเริ่มปกคลุมโดยรอบสระว่ายน้ำที่เคยมีเสียง ดัง ดวงตานับสิบคู่ที่มองมาเต็มไปด้วยความขบขัน ยกเว้น สองสาวสวยและชายกล้ามใหญ่ที่เพิ่งสอนเธอว่ายน้ำ ที่ มองเธอด้วยสายตาที่ซับซ้อนและน่ากลัว สายตาแบบนั้น เหมือนกับ…เหมือนกับ…เธอเพิ่งหนีออกจากโรงพยาบาล จิตเวช

“พอใจหรือยังล่ะ”
ผลินถามปยุตเสียงตา อยากจะแทรกแผ่นดินหนี

ปยุตหัวเราะอย่างประสบความสำเร็จ “โอเค เพื่อเห็นแก่ ความจริงใจของคุณ ผมจะให้อภัยคุณก็ได้

เขาหันกลับไป เดินไปยังห้องแต่งตัวพร้อมกับเสียง หัวเราะ

เมื่อออกจากสระว่ายน้ำ ผลินหดหูมาก ส่วนคนที่อยู่ข้าง ๆ กลับเป็นตรงกันข้าม ซึ่งอยู่ในอารมณ์ที่ดีมาก

“ฉันเป็นครูที่มีความประพฤติดี ในที่สาธารณะแบบนั้น คุณ ให้ฉันทําตัวน่าเกลียดแบบนั้นได้ยังไง”

ยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ ผลินจึงบ่นออกมา

“มันเรียกว่าน่าเกลียดยังไง นี่คือการแสดงความรัก คุณ ควรจะยินดีนะที่ได้มีโอกาสแสดงความรักเพื่อผม

“ทเรศให้น้อยลงหน่อยเถอะ แล้วทำไมคุณไม่แสดงความ รักของคุณในที่สาธารณะเพื่อฉันบ้างล่ะ”

“ผมรักคุณทั่วทั้งโลกต่างก็รู้ ไม่มีความจำเป็นจะต้อง แสดงออกมา”

ดูสิดู มันจะเกิดขึ้นได้ยังไงที่จะมีผู้ชายทั้งประพฤติดีและ ราคาถูก ความเกลียดชังในใจของผลินตอนนี้มันแย่เสียยิ่ง กว่าการระเบิดของแม่น้ำแยงซีเกียง
เช้าวันเสาร์ ชื่นใจชวนเธอออกไปดื่มกาแฟ ทั้งสองนัด กันที่บลูมูนคาเฟ่

“ให้ฉันสั่งบลูเมาท์เทนให้เธอไหม”

“เอาสิ”

ผลินพยักหน้า “ทำไมถึงนัดฉันออกมาดื่มกาแฟล่ะ”

“ฉันมีบางอย่างจะพูดกับเธอน่ะ”

“มีอะไรเหรอ”

“ฉันจะลาออกแล้ว”

“อ้าว?”

ผลินตกใจมาก “ทำไมล่ะ” ความคิดแรกคิดว่าน่าจะเป็น เพราะไวภพ “เป็นเพราะเขาเหรอ”

ชื่นใจส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอก แม่ของฉันกังวลที่ฉันอยู่ บ้านนี้คนเดียวน่ะ จึงให้ฉันกลับไป”

พ่อแม่ของชื่นใจย้ายไปอยู่แคนาดาเมื่อช่วงต้นปี เปิด ร้านอาหารจีนที่นั่น เห็นว่าธุรกิจเป็นไปด้วยดี ชื่นใจไม่อยาก ไป จึงใช้ชีวิตคนเดียวมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย ผลิน คิดว่าเธอจะอยู่ในแผ่นดินนี้ไปตลอดชีวิต ไม่เคยคิดถึงวันนี้ เลย ที่เธอจะมาบอกว่าต้องจากไป
“แล้วไวภพจะทำยังไงล่ะ”

“จะต้องทำยังไงล่ะ ฉันจะอยู่กับเขาหรือไม่ มันไม่ได้ สำคัญสักหน่อย”

“เธอไม่ได้ชอบเขาแล้วเหรอ”

“ฉันชอบเขา แต่เขาไม่ได้ชอบฉัน”

“เธอยังไม่ได้สารภาพเลย แล้วเธอรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ชอบ เธอ”

“แล้วต้องพิสูจน์มันด้วยเหรอ”

คำถามของชื่นใจทำให้ผลินค่อนข้างพูดไม่ออก แน่นอน ว่า ความรู้สึกที่ไวภพมีต่อเธอนั้นเป็นที่รู้กันโดยทั่ว

“แล้วเธอจะเลือกหนีไปทั้งอย่างนี้เหรอ”

“ฉันไม่ได้หนี”

“พอเลยนะ คนอื่นอาจไม่เข้าใจเธอ แล้วคิดว่าฉันไม่เข้าใจ เธอเหรอ เธอกล้าสาบานต่อพระเจ้าไหมล่ะว่า เหตุผลที่เธอ ต้องการไปน่ะไม่ใช่เพราะไวภพ”

ผลินมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างหงุดหงิด แต่ก็ยัง ฟังที่ชื่นใจพูด “ไม่ใช่เพราะเขาหรอก ฉันคิดทบทวนดูแล้ว ความรู้สึกไม่สามารถบังคับกันได้ ในเมื่อเขาไม่ชอบฉัน ฉันก็ต้องไปมีชีวิตใหม่ของตัวเอง…”

เพล้ง! แก้วกาแฟในมือร่วงหล่นลงพื้น ของเหลวสีดำ เข้มสกปรกเปื้อนกางเกงสีขาวของเธอ

“เกิดอะไรขึ้น” ชื่นใจตกใจมาก

“ฉันต้องออกไปก่อนนะ”

ผลินไม่ได้พูดอะไรอีก หยิบกระเป๋าและวิ่งออกจากร้าน กาแฟ ชั่วแวบหนึ่ง ทันทีที่เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็น ภาพหนึ่งที่เคยเห็นมาก่อน ดังนั้นจึงไม่รั้งรอที่จะออกมา

ในระยะสองร้อยเมตรข้างหน้า เมื่อเธอก้าวเดินเร็วขึ้น ภาพนั้นก็ชัดเจนมากขึ้นและยิ่งขึ้นอีก จนเธอมั่นใจมากว่า ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่เธอรู้จักอย่างแน่นอน

บางทีอาจจะรู้สึกว่ามีใครบางคนตามหลังมา คนคนนั้น จึงเร่งก้าวฝีเท้าหลบเข้าไปในห้างสรรพสินค้า ผลินไม่คิด หยด ตามเข้าไปอย่างไม่ลังเล แต่มันก็ยาก ในห้างสรรพ สินค้าที่มีขนาดใหญ่ ชายคนหนึ่งและหญิงคนหนึ่งเหมือน กําลังเล่นเกมซ่อนหา

ผลินตั้งใจแน่วแน่ที่จะจับให้ได้ ดังนั้นถึงแม้จะเหนื่อยแค่ ไหนก็ตาม ก็ยังคงกัดฟันเพื่อตามติด พนักงานรักษาความ ปลอดภัยในห้ามสรรพสินค้าเห็นผู้หญิงบอบบางวิ่งไล่ตาม ผู้ชายที่วิ่งหนี คิดว่าผู้ชายปล้นผู้หญิง จึงวิ่งไล่แซงตามไป ผลินถูกขวางไว้
ผลินโค้งตัวลงหอบหนัก หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ ก้าวถอย หลังไปทางคนที่ถูกจับโดยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย ไปถึงตัวเขาก็ตบเข้าที่ไหล่ และพูดว่า “คุณธรรศ ไม่ได้เจอ กันนานเลยนะคะ”