ตอนที่ 102 ราวกับเพื่อนเก่ากลับมา (1)

ไวภพก็เห็นปยุต แม้ว่าสีหน้าจะไม่ตกใจเหมือนผลิน แต่ สายตาก็เต็มไปด้วยความซับซ้อน

“คืนเสื้อผ้าให้คุณ”

ผลินถอดเสื้อคลุมของไวภพออกมาอย่างรวดเร็ว แล้ว ยัดมันใส่มือของเขา รีบวิ่งไปที่รถของปยุต ไวภพจ้องมอง เธอที่ว่งกลับไปจากทางด้านหลัง หัวใจที่อ่อนแอก็พลันเจ็บ แสบ

“สามี อย่าเข้าใจผิดนะ มันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิด”

ผลินเข้าไปในรถ อยากจะอธิบายให้ปยุตเข้าใจโดยไว

ปยุตเหลือบมองเธออย่างเย็นชา “ถ้าไม่ใช่อย่างที่ผมคิด แล้วทำไมต้องโกหก”

“ฉันกลัวว่าคุณจะเข้าใจผิด

“แล้วตอนนี้ผมไม่ได้เข้าใจผิดไปแล้วหรือไง”ผลินถอน หายใจ “ถ้าฉันรู้ว่าการสารภาพดีกว่าการไม่พูดความจริง ฉัน จะไม่ปิดบังอะไรเลย

“ผมคิดว่าคุณติดเป็นนิสัยแล้ว” ปยุตหัวเราะเยาะ “และ เพราะนิสัยแบบนั้นทำให้ผมเป็นคนโง่”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ สามี ฉันขอโทษ ฉันอยากขอโทษ คุณ ฉันสัญญาว่าจะไม่โกหกคุณอีก ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ยก โทษให้ฉันและทะเลาะกับฉัน ฉันก็จะไม่โกหกคุณอีก ตั้งแต่ วันนี้เป็นต้นไป จะเป็นคนที่โปร่งใสขึ้นต่อหน้าคุณ

ปยุตไม่ตอบเธอ จ้องไปข้างหน้า ปรับเร่งเครื่องที่โหมด เร็วที่สุด

“ที่จริงแล้วฉันรู้สึกผิดหวังมาก ทำไมลูกชายของคุณป้าดา จะต้องเป็นไวภพ มันไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ว่าคุณมีปัญหากับเขา ที่จริงแล้วฉันกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่คุณคิดเมื่อคุณรู้เรื่อง ที่จริง แล้วฉันไม่อยากให้คุณกังวล”

ผลินอธิบายตัวเอง ไม่ว่าปยุตจะรับฟังหรือไม่

“จู่ ๆ เขาก็มาหาแม่ของเขา ตอนที่ฉันเห็นตาก็เกือบจะ หลุดออกจากเบ้า ฟ้าดินเป็นพยาน ฉันไม่รู้ความสัมพันธ์ของ พวกเขาจริง ๆ ถ้าฉันรู้ล่วงหน้า ถึงแม้จะต้องถูกฆ่าฉันก็จะไม่ ไปเลย

“ความในใจของฉันไม่มีใครรู้คุณก็ยังไม่รู้ ถ้าฉันสนใจไว ภพ ก็คงยอมรับเขาไปนานแล้ว จะรอจนถึงเวลานี้เหรอ ฉัน แค่คิดว่าเขาเป็นเพื่อนร่วมงานที่อยู่ในฐานะหัวหน้า ทุก อย่างไม่สามารถเป็นไปได้ ไม่สามารถเป็นคนรักได้ เพราะ ว่าสามี คณได้ครอบครองหัวใจทั้งหมดของฉันไปแล้ว หัวใจ ของฉันเท่านั้นที่สามารถให้คุณครอบครองได้
ผลินพูดบ่นพึมพำไปตลอดทาง ปยุตแสร้งทำไม่ได้ยิน ไปจนถึงโรงจอดรถ ปยุตจอดรถ ลงจากรถและก้าวเดินไป

ผลินตามเขาไปติด ๆ “สามี คุณได้ยินที่ฉันพูดไหม”

“คุณพูดออกมาบ้างได้ไหม ได้โปรดเถอะ”

คนสองคนขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน ปยุตไม่ได้เข้าไปในห้อง นอน แต่ไปที่ห้องหนังสือและกระแทกประตูปิด ผลินตัวแข็ง ที่ออยู่หน้าประตูกับการถูกปฏิเสธอีกครั้ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มองดูที่ตัวเลขเป็นเบอร์ของไวภพ เธอกดตัดสายโดยไม่ลังเล แต่ผู้ชายคนนั้นยังไม่วางใจส่ง ข้อความมาอีก “คุณโอเคไหม”

เธอตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว “ไม่เป็นไร”

หลังจากส่งข้อความกลับไป ไวภพก็ไม่ส่งมันมาอีก

ผลินหันหลังแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน หลังจากนั้น ไม่นานเธอก็ออกมาพร้อมกับแผ่นกระดาษสีขาวที่เต็มไป ด้วยตัวอักษร เปิดประตูห้องหนังสือเข้าไปเองโดยไม่ได้ขอ อนุญาต เดินไปตรงหน้าปยุต “ให้คุณ”

ปยุตเหลือบมอง แล้วก็เบนสายตาไปอย่างไม่สนใจมัน
“ดูนี่สิ ฉันเขียนมันลงไปด้วยความจริงใจนะ เขียนครั้งนี้ แล้ว ก็จะไม่เขียนมันอีก”

ผลินบังคับให้เขาดูที่กระดาษขาว ปยุตทนไม่ไหว ข กระดาษสีขาวเป็นก้อนกลม แล้วโยนมันลงไปในถังขยะใต้ โต๊ะ

“คุณ…

ผลินโกรธมากจนเกือบจะหลั่งเลือด เธอเขียนมันออกมา ด้วยใจ แต่เขากลับโยนมันทิ้งโดยที่ไม่มองมันเลย

“ไม่ดูก็เลิกกัน อยู่ในห้วงแห่งความรักนานแค่ไหนก็แค่นั้น ฉันไม่สนใจคณแล้ว”

เธอครางด้วยความโกรธ หันกลับไปและออกจากห้อง หนังสือ เกิดเสียงกระแทกประตูปิด ทิ้งห้องนั้นไปด้วยความ ผิดหวัง

เมื่อทกอย่างเงียบลง ปยุตก็ค่อย ๆ ก้มลง หยิบแผ่น กระดาษสีขาวที่เขาโยนมันทิ้งลงในถังขยะขึ้นมา วางมันลง บนโต๊ะ อ่านทบทวนสามรอบในข้องความของแผ่นกระดาษ นั้น

“สามีที่รัก วันนี้ฉันผิดไปแล้ว ฉันตระหนักดีว่าฉันผิดไปจริง ๆ ฉันไม่ควรพยายามปิดบังเพียงเพราะว่ากลัวคุณจะทิ้งไว ภพ สําหรับการกระทําที่ผิดพลาดของฉัน ฉันได้ไตร่ตรอง อย่างลึกซึ้งแล้ว จึงขอรับประกันดังต่อไปนี้ 1.ฉันจะไม่ปิดบังอะไรกับคุณอีก ถ้ามีการละเมิด ลงโทษได้ทันที 2.จะไม่มี การไปทานข้าวบ้านคนอื่นอีก ไม่ว่าคนคนนั้นจะคุ้นเคยกัน หรือไม่ 3.จะไม่อยู่ตามลำพังกับไวภพอีก ยกเว้นเรื่องงาน ข้างต้นสามข้อฉันจะจดจำไว้อย่างหนักแน่นและปฏิบัติตาม หากฝ่าฝืนกฎข้อใดข้อหนึ่ง ให้คุณฆ่าได้ไม่มีละเว้น

ฟี่บ! ปยุตถอนหายใจ แล้วโยนกระดาษเข้าไปในลิ้นชัก

ผลินรอแล้วรออีกตลอดคืน แต่ปยุตก็ไม่ได้กลับห้องมา พักผ่อน หลังจากที่ตัวเองได้พูดคำที่ไม่ดีออกไป ก็อายเกิน กว่าจะตามหาเขา จึงกัดฟันข่มตานอน

จนเมื่อรุ่งสาง เธอตื่นขึ้นมาแต่เช้า ไปดูที่ห้องหนังสือก็ ไม่พบใคร จึงไปดูที่ห้องข้าง ๆ เป็นไปอย่างที่คิดไว้

ทําไมต้องนอนแยกห้องกับเธอ เพียงเพราะแค่ไวภพ ผู้ชายที่ไม่สำคัญคนนั้นน่ะเหรอ ผลินมั่นใจแล้ว ในที่สุดก็ เข้าใจว่าผู้ชายเมื่อเกิดอารมณ์ดึงขึ้นมานั้นอันตรายเสียยิ่ง กว่าผู้หญิง

กลับบ้านจากทํางานในตอนเย็น ปยุตยังไม่กลับมา เธอ อยากจะโทรหาเขา แต่ก็รู้สึกว่า ตัวเองดูไม่มีจุดยืน

ดังนั้นจึงรอและรอ รอจนถึงสองทุ่ม อาหารเย็นจบแล้ว แต่เขาก็ยังไม่กลับมา ในที่สุดเธอก็หายใจไม่ออกอีกต่อไป โทรเข้าไปหาปยุต…

“ฮัลโหล นั่นคุณเป็นใครคะ”
เป็นเสียงผู้หญิง ผลินตะลึงงั้น “คุณป ตล่ะ”

“คุณยุดว่ายนําอยู่ค่ะ ฝากฉันไปบอกอะไรไหม

“คุณเป็นใคร”

“ฉันเป็นใครทำไมถึงต้องบอกคุณ ถ้าไม่มีอะไรก็วางสาย ไป คุณยุตตะโกนเรียกฉันแล้ว”

“เดี่ยว” ผลินรีบรั้งเธอไว้ก่อน “พวกคุณอยู่สระว่ายน้ำ ที่ไหน”

“โอที”

ผู้หญิงคนนั้นตอบกลับมาและวางสายไป

ผลินเปลี่ยนเสื้อผ้าทันที และรีบขับรถไปยังสระว่ายน้ำ โอที เมื่อผ่านห้างสรรพสินค้า เธอก็เข้าไปซื้อบิกินี่และออก มา

คนนิสัยไม่ดี มองหาผู้หญิงมาทำให้เธอโกรธ วันนี้เธอ ต้องปราบเขา เพราะเธอมีนามสกุลทรัพยสานของเขาถูก ต้องตามกฎหมาย

เมื่อมาถึงที่หมาย เธอจอดรถ เดินเข้าไปพร้อมกับชุด ในมือ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นช่วงปลายฤดูหนาว ลมหายใจข้าง นอกก็เหมือนดั่งน้ำค้างแข็ง แต่ภายในสระว่ายน้ำเต็มไป ด้วยความอบอุ่น ผลินถอดเสื้อผ้าออก รีบเปลี่ยนเป็นชุดบิกินี่และก้าวเข้าไปด้วยความมั่นใจ

เธอหันมองปราดไปรอบ ๆ ฉับพลันก็ได้เห็นเขานอนอยู่ บนเก้าอี้นอน สิ่งที่ทำให้เธอโกรธก็คือ ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้มีแค่หนึ่ง แต่มีถึงสอง

เธอไปยังเก้าอี้ข้าง ๆ เขาและนอนลง ผลินกระแอมไอ น้อย ๆ สองครั้ง ต้องการดึงดูดความสนใจของปยุต

ในความเป็นจริงเธอทำสำเร็จ ทันใดนั้นปยุตก็ลืมตาขึ้นมา และทันทีทีเห็นเธอก็ประหลาดใจเล็กน้อย แต่แล้วก็กลับมา นิ่งสงบ

“ลูซี่ คุณบอกว่าเดี๋ยวนี้ไม่มีผู้หญิงที่ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วใช่ ไหม”

ปยุตตั้งใจถามผู้หญิงข้าง ๆ ผู้หญิงที่ชื่อลูซี่ยิ้มอย่างเขิน อาย “เดี๋ยวนี้ผู้หญิงที่ว่ายน้ำไม่เป็น นั่นไม่ใช่ไดโนเสาร์เห รอ”

เมื่อได้ยินคำว่าไดโนเสาร์ ตอนแรกรู้สึกไม่ดี และตอน นี้ยิ่งกว่าไม่พอใจ แต่กลั้นความโกรธเอาไว้ และยังคงเฝ้าดู การเปลี่ยนแปลง

เธอรู้ว่าปยุตตั้งใจยั่วเธอ ถ้าเธออดทนไม่ได้ ก็ต้องตก เป็นเบี้ยล่างเขาแน่

“พวกคุณเคยเห็นไดโนเสาร์ไหมล่ะ”
ทั้งสองสาวส่ายหน้าพร้อมกัน “ไม่เคยเห็น

“แล้วพวกคุณคิดว่าคนที่มาที่สระว่ายน้ำสามารถว่ายน้ำได้ หรือไม่”

ลูซี่ตอบก่อน “นั่นคือแน่นอน คนที่ว่ายน้ำไม่เป็นมาสระ ว่ายนํา มันไม่ใช่พวกสร้างภาพหรือไงคะ”

ทีน่าร์ตอบรับ “นั่นสินั่นสิ

ผลินโกรธจนเจ็บหน้าอก เหมือนในหัวใจเธอได้ทักทาย บรรพบุรุษหญิงงามถึงแปดรุ่น หลังจากนั้นก็อยากทักทายป ยุต ดูแล้วก็ได้แต่ให้มันแล้วไป พ่อแม่สามีดีต่อเธอมาก ดีชั่ว เธอก็ไม่สามารถเอาพวกเขาเข้ามาเกี่ยวข้องได้

“เธอสองคนไปว่ายน้ำสิ ใครว่ายน้ำเร็วกว่า ฉันจะให้รางวัล เธอเป็นไข่นกพิราบ

“จริงเหรอคะ”

ลูซี่กับทีน่าร์เมื่อได้ยินคำว่าไข่นกพิราบดวงตาทั้งสอง ข้างก็เป็นประกาย ปยุตพยักหน้า “ตามนั้น”

“โอเคค่ะ”

คนทั้งสองลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น เดินไปที่สระว่าย น้ำ แล้วกระโดดลงไป
ผลินจ้องไปที่สระ ถึงจะรู้สึกไม่พอใจแต่ก็อดไม่ได้ที่จะ ต้องยอมรับว่าผู้หญิงพวกนั้นเจ๋งจริง ๆ คนหนึ่งแข็งแกร่ง กว่าอีกคน เธอดูดีมาก แล้วก็มีคำพูดเสียดสีเข้ามาในโสต ประสาท “ทําไม อิจฉาเหรอ เป็ดแห้ง”

ปยุตจงใจยืดหางของเป็ดแห้ง ผลินจ้องกลับทันที “มี อะไรพิเศษงั้นเหรอ มันก็แค่การว่ายน้ำ ไม่มีใครเกิดมาแล้ว จะเป็นเลย”

“แต่บางคนก็ไม่สามารถเรียนรู้ได้”

“ไม่เคยมีใครสอนฉัน แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่สามารถ เรียนรู้ได้ หึ”

ผลินยืดเหยียดตัว เดินไปรอบสระด้วยชุดบิกินี่ เธอรู้สึก ได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่เพ่งเล็งมา เธอรู้ว่าการใส่บิกินี่ของตัว เองนั้นไปกระตุ้นความโกรธมากแค่ไหน

“สวัสดีครับ คุณหนู มาคนเดียวหรือเปล่า”

รวดเร็วทันใจ มีคนเข้ามาคุยกับเธอ เธอยิมเล็กน้อยและ พยักหน้า “ใช่ค่ะ”

คนที่ทักทายเธอเป็นผู้ชายที่มีกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่ง กับคู่ นัยน์ตาดอกท้อ เป็นคนที่ดวงตาดูเป็นมิตร

“ทำไมคุณไม่ลงไปว่ายน้ำล่ะ”
“ฉันว่ายไม่เป็นค่ะ

ผลินรู้ว่าปยุตกำลังจ้องเธออย่างตั้งใจ จึงจงใจสนทนากับ ผู้ชายกล้ามใหญ่คนนี้

“ไม่เป็นเหรอ ทำไมล่ะ ผู้หญิงที่มีรูปร่างดีอย่างนี้ ทำไมถึง ว่ายน้ำไม่เป็นได้”

ผู้ชายกล้ามใหญ่ไม่คาดคิด

“ใช่ค่ะ ฉันสงสัยจังเลยว่าพี่คนหล่อพอจะมีเวลาสอนฉัน ได้หรือเปล่า”

แน่นอนว่าผู้ชายกล้ามใหญ่ไม่ปฏิเสธ ตกลงอย่าง รวดเร็ว “ไม่มีปัญหาครับ จริง ๆ แล้วผมเป็นโค้ชว่ายน้ำ”

ผลินตามผู้ชายกล้ามใหญ่ไปที่สระว่ายน้ำ ผู้ชายกล้าม ใหญ่กระโดดลงไปก่อน อ้าแขนออกและกล่าวว่า “มานี่สิ ครับ กระโดด เข้ามาในอ้อมแขนของผมเลย ผมจะกอดคุณ ไว้ให้แน่น

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ