ตอนที่ 95 เกลียดถึงสุดขีด

ตอนที่ 95 เกลียด งสด ด

บนเวทีงานแต่งถูกตกแต่งอย่างหรูหราอลังการ บาทหลวง กําลังอ่านคําสาบานในพิธีแต่งงาน

ณ ตอนนี้ให้พวกเราสาบานร่วมกันต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า พ่อ จะถามคนทั้งสองด้วยคำถามเดียวกันตามลำดับ นี่เป็นคำถาม ที่ยาวมากข้อหนึ่ง กรุณาฟังให้จบก่อนแล้วค่อยตอบ

“สมภพ คุณยินดีรับคุณธวัลเป็นภรรยาหรือไม่ และใช้ชีวิตร่วม กันตามคำสอนในพระคัมภีร์ ต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า จะแต่งงาน กับเธอ รักเธอ ปลอบโยนเธอ เคารพและให้เกียรติเธอ เหมือน กับที่คุณรักตัวเอง ไม่ว่าในยามเจ็บป่วย สบายดี ร่ำรวยหรือ ยากจน จะซื่อสัตย์ต่อเธอจนกว่าชีวิตจะหาไม่

ทั่วทั้งงานเงียบกริบ แขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานต่างก็ส่งยิ้ม ด้วยความยินดี รอฟังคำตอบของสมภพ

หนึ่งวินาที สองวินาที สามวินาที สมภพกลับไม่ตอบอะไร บรรยากาศโดยรอบเริ่มขยับไปมา ผู้ร่วมงานที่นั่งแถวหน้า เริ่ม

ซุบซิบกันเบาๆ

สีหน้าของธวัลยังคงมีรอยยิ้ม ดูเหมือนเจ้าสาวที่มีความสุขแต่ในมือเธอเริ่มมีเหงื่อออก

สายตาของสมภพดูเหมือนมองเธออยู่ แต่ลึกๆ แล้วเขาไม่ได้ โฟกัสทีเธอ เขาแค่ยืนตรงหน้าเธอ แต่ในตาของเขาไม่มีเธอ คนนี้อยู่เลย สายตาของเขามองออกไปไกล ที่แห่งนั้นคือที่ที่ ธวัลไม่อาจไปถึง

สมภพไม่เคยรักเธอเลย คนที่เขารักตั้งแต่แรกนั้นคือ นีรชา

ธวัลแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเอะใจระวังถึงจุดนี้

บรรยากาศโดยรอบกดดันให้เจ้าบ่าวรีบพูดออกมา สุดท้าย สมภพยอมพูดออกมาเบาๆ “ผมยินดีครับ” ฟังผ่านๆ ก็ไม่ค่อยมี อะไร แต่ถ้าฟังดีๆ ในเสียงนั้นซ่อนความรู้สึกขมขื่นอยู่ลึกๆ

ธวัลพยายามกัดฟันอย่างอดทน ขากรรไกรล่างที่เรียงตัว สวยงามกลับแข็งไม่น่าดู

งานแต่งงานเป็นช่วงเวลาที่ผู้หญิงทุกคนเฉิดฉายที่สุด มี ความสุขที่สุด แต่เขากลับทําให้ภรรยาตัวเองต้องอับอาย ความลังเลของเขาคือที่สุดแห่งความขายหน้า ลึกๆ ในใจของ เขา ที่อยากได้ไม่ใช่เธอ

ผู้หญิงที่ชื่อนีรชา คือที่มาของความอับอายขายหน้าของเธอ

นีรชา ในใจลึกๆ ธวัลร้องตะโกนออกมาอย่างเยือกเย็น บน ใบหน้าเธอยังคงรักษารอยยิ้มไว้ได้อย่างดี มือขวารีบกำหมัด แน่น เล็บจิกเข้าไปในเนื้อ

“ธวัล คุณยินดีรับคุณสมภพเป็นสามีหรือไม่ และใช้ชีวิตร่วม กันตามคําสอนในพระคัมภีร์ ต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า จะแต่งงาน กับเขา รักเขา ปลอบโยนเขา เคารพและให้เกียรติเขา เหมือน กับที่คุณรักตัวเอง ไม่ว่าในยามเจ็บป่วย สบายดี ร่ำรวยหรือ ยากจน จะซื่อสัตย์ต่อเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่

“ยินดีคะ” ธวัลตอบรับอย่างไม่ลังเลใจ เพราะกลัวว่าสมภพจะ ไม่รักเธอ ขอเพียงไม่มีนีรชา เธอจะทำให้เขารักเธอให้ได้

แขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงานต่างปรบมือ อวยพรให้ทั้งสอง ครองรักกันยาวนานร้อยปี

ภัสกรณ์และนรุตม์นั่งอยู่ท่ามกลางแขกผู้มีเกียรติ ใกล้กับเวที จัดงานมาก เป็นตำแหน่งที่ดีที่สุดของผู้มาร่วมงาน มองเห็น

พิธีการบนเวทีอย่างชัดเจน

สมภพไม่ได้รักธวัล ภัสกรณ์ดูออกชัดเจน คําถามลอยขึ้นมา ในใจทันที ที่แท้สมภพรักนีรชาหรือ คิดถึงตอนสมภพไปร้านขายเสื้อผ้า อชุดให้นีรชา คิดถึงตอนนีรชาถูกจับลักพา ตัวไป สมภพก็เป็นคนไปช่วยเธอ คืนนั้นทั้งสองอยู่ด้วยกันตาม ล่าพัง

ภัสกรณ์ในใจแสนจะโกรธแค้น ในตาที่มืดมนเปลี่ยนเป็นบ้า คลังกระหายเลือด ที่แท้ตัวเองถูกนิรชาหลอกเอา ไหนว่าเป็น แค่เพื่อนบ้านกัน เขาเห็นเธอเป็นแค่น้องมาตลอด โกหกทั้งเพ ผู้หญิงที่โกหกเป็นเรื่องปกติ จะมีคำพูดจริงบ้างไหมเนี่ย

ระหว่างเธอกับสมภพบางทีที่เธอพูดอาจจะไม่ใช่ความจริง ทั้งหมด วันนั้นที่เธอกลับมาก็ไม่มีร่องรอยหลักฐานใดๆ แต่ก็ ไว้ใจไม่ได้ว่าเธอบริสุทธิ์

ทันใดนั้นภัสกรณ์รู้สึกว่า ก่อนหน้านี้ตัวเองไว้ใจนีรชามากเกิน

แต่ว่าความไว้ใจของเขาเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ล่ะ ก็ตอนที่เธอหัก หลังและหนีไป

นัยน์ตาที่มืดมนค่อย ๆเปลี่ยนเป็นเหี้ยมโหด ความโกรธพุ่ง พล่านจนเลือดขึ้นหน้า นีรชา อย่าให้ฉันจับเธอได้นะ ไม่อย่าง นั้นเธอตายแน่ ภัสกรณ์สาบานต่อฟ้า
บนเวทีในงาน บาทหลวงกำลังพูด

“ตอนนี้ถึงเวลาแลกแหวน ถือเป็นความทรงจำในพิธี แต่งงาน บาทหลวงมองคู่บ่าวสาวด้วยความยินดี เจ้าบ่าวหล่อ เจ้าสาวสวย เป็นอีกคู่ที่สมน้ำสมเนื้อกัน

สมภพหยิบกล่องกำมะหยี่สีดำออกมา ค่อยๆ เปิดออก แสงแดดส่องกระทบยังเพชรพลอย ส่องประกายงดงาม จนภัส

กรณ์ต้องเหล่ตามอง

ธวัลยื่นมืออันเรียวยาวที่สวมถุงมือตาข่ายออกมา สมภพ ค่อยๆ สวมแหวนลงบนนิ้วของเธอ

ภัสกรณ์ที่นั่งอยู่ สองตาทันใดเหลือบไปเห็น

“เดี๋ยวก่อน” น้ำเสียงโทนต่ำและน่าดึงดูดหยุดงานแต่ง ทั้งหมดอย่างพร้อมเพรียง ภัสกรณ์ที่ร่างกายกำยำลุกขึ้นจาก เก้าอี้ เดินแทรกฝูงชนไม่กี่ก้าวก็ถึงเวที

แขกผู้มีเกียรติทั้งหมดต่างตกตะลึงอ้าปากค้างกับเหตุการณ์

ที่เกิดขึ้น

ธวัลและสมภพยังคงอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ
บรรดาช่างภาพ ปาปารัซซี่ กล้องถ่ายรูปและกล้องถ่ายวีดิ โอที่ถืออยู่รอบๆ งานต่างตื่นเต้นตกใจ นี่คือต้องการแย่งชิง เจ้าสาวแน่ๆ เลย ที่แท้ประธานบริษัทที.เอส พร็อพเพอร์ตี้กรุ๊ป จำกัดมีเรื่องกับลูกสาวนายกเทศมนตรีฯ

ที่แท้ภัสกรณ์กับธวัลคือรักแท้

ปาปารัซซี่ต่างพากันซุบซิบ “ฉันพนัน100หยวนว่า ภัสกรณ์ กับธวัลแอบรักกัน

อีกคนนเสียงหนักแน่นกล่าวว่า “ฉันพนัน200หยวน ภัสกรณ์ กับสมภพถึงจะถูก เขาสองคนรักกัน รักกันยิ่งกว่าทองเสียอีก แต่ถูกแรงกดดันจากสังคมไม่กล้าเปิดเผย ตอนนี้คิงส์เห็นควีน ถูกบังคับแต่งงาน สุดท้ายทนไม่ได้”

ภัสกรณ์จับมือของธวัลขึ้นมา ถอดแหวนที่นิ้วของเธอออกมา อย่างแรง นิ้วของธวัลเจ็บจนร้องอุทานออกมา

ภัสกรณ์พินิจพิจารณาแหวนอย่างถี่ถ้วน ขมวดคิ้วแล้วขมวด คิ้วอีก สีหน้ายิ่งดูยิ่งขุ่นมัว ท่ามกลางงานแต่งอันเงียบสงบ เงียบจนแม้เข็ม1เล่มตกลงพื้นยังได้ยิน

ทุกคนรอคอยอยู่ว่าภัสกรณ์จะทำอย่างไรต่อ ความไม่พอใจ กำลังพลุ่งพล่านในตัวเขา
มองที่นั่ง ภัสกรณ์จำได้แล้ว แหวนวงนี้คือแหวนที่เขาตั้งใจให้ กับนิรชา หัวใจชลาลัย ตอนที่มีราหนีไปไม่รู้ว่าเอาติดตัวไป ด้วยหรือไม่ ทำไมจึงมาอยู่ที่ธวัล

“แหวนวงนี้ คุณได้มาจากไหน” เสียงของภัสกรณ์แสดงความ โกรธและตำหนิจนวัลไม่กล้าขยับเขยื้อน ตอนที่ภัสกรณ์ อารมณ์เสียมักจะทำให้คนอื่นตกใจกลัว คนทั่วไปไม่อาจทน สายตาอันร้ายกาจของเขาได้

“พูดกับภรรยาผมหน่อย สมภพประคองธวัลอยู่ด้านหลัง พูดกับภัสกรณ์เบาๆ สมภพไม่ค่อยพอใจภัสกรณ์เท่าไหร่

ถ้าไม่ใช่เขาที่บ้าคลั่ง ซึ่งมีรชาไว้ที่ห้องใต้ดินละก็ เราคงไม่

“ออกไป” ภัสกรณ์เอามือผลักสมภพ สมภพไม่ทันตั้งตัว ถูก

นายกเทศมนตรีทนไม่ไหวเดินไปทางรูปกที่อยู่ใกล้ๆ ตะโกน เสียงดังตัดบท “รปภ ประธานดื่มมากไป รีบประคองลงไป

รปภ วิ่งเหยาะๆ เข้ามา ระยะแค่200เมตร วิ่งตั้งนานกว่าจะถึง พวกรปกก็อยากดูเหตุการณ์เหมือนกัน งานแต่งงานของลูกสาวนายกฯ ประธานบริษัทที.เอส.ถูกคาดคั้นว่าแหวน แต่งงานได้มาจากไหน มีเรื่องอะไรแอบแฝงอยู่บ้าง ทำให้คน ต่างคิดไปไกล

เรื่องราวสนุกขนาดนี้ ยังไม่รู้ตอนจบจะเป็นอย่างไร นายกฯก็ บังคับให้จบลง เหล่า รปภ ต่างไม่ชอบใจ

เห็นท่านนายกฯ ออกคำสั่งกลางงาน นรุตม์กลัวว่าความซวย จะมาเยือนภัสกรณ์ รีบวิ่งขึ้นไปบนเวที แสร้งโน้วน้าวภัสกรณ์ ที่ จริงต้องการขัดขวางภัสกรณ์จาก รปภ “ภัสกรณ์ วันนี้เป็นวันที่ ฤกษ์งามยามดีงานแต่งงานของประธานบริษัทเชิงเส้นกับคุณ ธวัล ถ้าคุณจะอวยพรก็ไม่ต้องขึ้นมาถึงบนเวทีก็ได้ ไป พวกเรา ไปนั่งเถอะ”

ภัสกรณ์กลับไม่สนใจนรุตม์ที่เข้าช่วยรับหน้า สายตาเฉียบ แหลมถลึงตามองสมภพ “แหวนวงนี้ฉันมอบให้แฟนของฉัน ทำไมถึงมาอยู่กับเธอ

ได้ฟังที่ภัสกรณ์พูด สมภพถึงกับตะลึง แฟนของภัสกรณ์ ก็คือนีรชาใช่ไหม แหวนวงนี้เป็นของนีรชางั้นหรือ

สมภพรู้สึกไม่พอใจภัสกรณ์ที่มาก่อกวนพิธีแต่งงานของเขา

รีบถามกลับ “แฟนที่คุณว่า ใช่นรชาไหม
ภัสกรณ์พยักหน้า น้ำเสียงเยือกเย็นราวกระหายเลือด “แหวนวงนี้ ทำไมอยู่ที่คุณได้ คุณเอานีรชาไปซ่อนไว้ที่ไหน คุณทําอะไรเธอหรือเปล่า”

ภัสกรณ์นักสังหรณ์ใจบางอย่าง แหวนของนิรชาไม่น่าจะส่ง มอบให้สมภพเป็นของขวัญแต่งงานได้ หรือว่านีรชาประสบ อุบัติเหตุ

รู้สึกใจคอไม่ค่อยดีขึ้นมา ภัสกรณ์กระชากคอเสื้อของสมภพ พร้อมทั้งถลึงตาใส่อย่างหมั่นเขี้ยว

รปภ ที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นคนเมาอาละวาด ช่างวางแผน แยบยลยิ่งนัก ในงานแต่งมีเรื่องราวใหญ่โตเกิดขึ้น ช่างเป็น โชคดีจริงๆ ที่วันนี้เป็นเวรเรา

ท่านนายกฯ กระแอมไอดังๆ ทีนึง เพื่อปลุกพวกบอดี้การ์ด ให้กะตือรือล้น รีบเข้าไปจับกุมภัสกรณ์ แยกเขาออกจาก

สมภพ

ภัสกรณ์ใช้ไหล่อันสวยงาม ล้ม รปภ 2คนชั่วพริบตาเดียว

ท่านนายกฯ โกรธมาก ภัสกรณ์กล้าพังงานแต่งลูกสาวของ เขา เขาจะหมายหัวบริษัทที.เอสตั้งแต่บัดนี้ไป เขาสะบัดลุก ขึ้นจากที่นั่ง ชี้ไปที่หน้าของภัสกรณ์ด่าว่า
“ตระกูลหมิ่นสา อย่าถือว่าตัวเองมีเงินแล้วจะทำอะไรก็ได้ นี่ เป็นงานแต่งงานของลูกสาวผม หากไม่ให้ความร่วมมือดีดี ก็ใสหัวออกไป

นอุดมเห็นท่านนายกฯโกรธจริงๆ แล้ว รีบเข้าไปช่วยภัสกรณ์ จัดการปัญหา ท่านนายกฯ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ ต้องมี เรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ รอให้ทุกคนคุยกันก่อนจะดีกว่า”

วัดโกรธจนสั่นไปทั้งตัวที่เห็นงานแต่งตัวเองวุ่นวายไปหมด มีรชนะ บรา บราอีกแล้วทำไมไม่ไปให้พ้นซักทีนะ

ขนาดเขาพิถีพิถันเลือกแหวนแต่งงานขนาดนี้แล้ว ยังไม่ วายถูกกล่าวหาว่าเป็นแหวนที่มีราเคยใส่อีก ธวัลรู้สึกเก ลียดนิรชาขึ้นมาถึงขีดสุด แม้หั่นเธอเป็นชิ้นๆ ได้ ก็ไม่อาจลด ความเกลียดในใจเธอได้

“ภัสกรณ์ คุณอย่ามากล่าวหากันลอยๆ แบบนี้แหวนวงนี้ ฉันใช้เงิน 600,000,000 ซื้อมาจากผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิง คนนั้นก็ไม่ใช่ หมา